Tonja z Glimmerdalen – recenzja książki

Każda mama wie doskonale, że urlop macierzyński albo wychowawczy to tak naprawdę żaden urlop, tylko ciężka i ważna praca: opiekowanie się dzieckiem, karmienie, usypianie, bawienie się z nim i 1000 innych rzeczy, których nie widać gołym okiem. Każda mama wie to doskonale – ale już z ojcami bywa gorzej. Nie każdemu starcza wyobraźni, by uświadomić sobie ile pracy jest przy dziecku, które „tylko je i śpi”.  Tak samo było u Tony'ego Emmsa, taty kilkumiesięcznego niemowlęcia: nieraz porównywał, jak dużo on robi, pracując poza domem, z tym, jak mało robi jego narzeczona w domu z dzieckiem. Kiedy uświadomił sobie, że bardzo się mylił – i jak bardzo krzywdził matkę swojego dziecka swoją złością i oczekiwaniami, zamieścił na swoim FB wzruszający hołd dla niej! Przeczytajcie: Czasami nie doceniam jej tak, jak ona na to zasługuje. Kiedy wracam z pracy, to ona zawsze jest "zmęczona" a przecież to ja byłem przez cały dzień w pracy i ogarniałem ważne rzeczy. Ostatnio jednak zdałem sobie sprawę, co ta niesamowita kobieta robi w tym czasie, kiedy mnie nie ma w domu... Siedzi z dzieckiem przed telewizorem i odpoczywa przez cały dzień? Odpowiedź brzmi: NIE. Kiedy wychodzę do pracy, ona też od razu bierze się do roboty i nieraz musi się rozdwoić i roztroić, żeby ogarnąć wszystko, co ma do zrobienia... Wstaje, bo budzi ją nasze dziecko. Po obudzeniu jest głodne, więc zanim ona sama coś zje, najpierw musi je nakarmić... Potem siada i bawi się z nim, potem zmienia osra...ą pieluszkę, potem znowu się z nim bawi, potem usypia je – super! Mamusia też się może zdrzemnąć? – nie, nie może, bo musi zrobić pranie, sprzątnąć po dziecku, zmyć naczynia z poprzedniego dnia... Wtedy dziecko znowu się budzi i znowu jest głodne, więc mama, która do tej pory nie miała jeszcze czasu zjeść śniadanie, teraz nie ma czasu, żeby zjeść lunch, bo znowu musi nakarmić...

  Zapraszam zatem do wysłuchania przygód Klary i jej brata razem z rodzicami. Opisał je Dimiter Inkiow , a czyta Monika Pikuła . Opowieść znalazła się na Złotej liście książek Cała Polska czyta dzieciom . Będzie wielkie rodzinne śmianie. Daję słowo.   Dorośli wiedzą swoje, dzieci swoje. Czasem dochodzi do spięć, bo i jedni i drudzy nie potrafią się porozumieć. Czasami dorośli nie potrafią przekazać dzieciom prostych informacji i wtedy sytuacja staje się nieznośna. W książeczkach Inkiowa takich historyjek jest na pęczki. I wszystkie czegoś nas uczą . Choćby tego, że rodzic inaczej niż dziecko postrzega świat, że dziecko wcale nie chce sprawić przykrości swojej mamie, gdy  pakuje jej nową suknię do paczki dla bezdomnych. Przecież mama mówiła nieraz, że biednym trzeba pomagać. A jeśli już pomagamy, to niekoniecznie musimy mu oddawać stare, podniszczone rzeczy. Dzieci zresztą nieustannie mają masę wątpliwości. Niekoniecznie takich samych, jakie mają ich rodzice. Zastanawiają się, w jaki sposób można sobie poradzić ze zbójnikami, co zrobić, aby jamnik był blondynem, jak wytresować pchły, aby mogły występować w cyrku, jaki jest powód tego, że Klara nie może wyjść za mąż za tatę, a jej brat ożenić się z mamą. I dlaczego nie można wykąpać swojej papugi razem z klatką.    Książeczki Inkiowa ( Ja i moja siostra Klara, Ja, Klara i zwierzaki, Sto pociech z Klarą) bardzo przystępnie tłumaczą rodzicom sposób myślenia dzieci. Gdzieś między wierszami można przeczytać, że ten dziecięcy świat też się kiedyś zmieni. Stanie się prosty, nudny, zwyczajny. Teraz trzeba się pośmiać razem. I każdy, kto przeczytał te książeczki miał naprawdę dużo radości, choć każdy miał inny powód do śmiechu. Gorąco polecam.   Do słuchania: Ja i moja siostra Klara Autor: Dimiter Inkiow Czyta: Monika Pikuła Wydawnictwo: Tatarak...

Nawet jeśli przez całą ciążę czekałaś, aż wreszcie spojrzysz dziecku w oczy, na sali porodowej zamiast miłości do niego mogłaś poczuć tylko zmęczenie. Tak bywa. I to częściej niż mogłoby się wydawać. Wielkie uczucia rozwijają się stopniowo – czasem rzeczywiście szybko i bez problemów, ale niekiedy trzeba im trochę pomóc. Najpierw pojawia się czułość do dziecka... Kiedy po narodzinach noworodek leży na brzuchu mamy (według standardów okołoporodowych dobrze byłoby, aby ten kontakt „skóra do skóry” trwał nieprzerwanie przez dwie godziny po porodzie), w jej organizmie wydzielane są duże ilości oksytocyny. To bardzo ważny hormon, bo nie tylko umożliwia karmienie piersią, ale też sprzyja budowaniu więzi między mamą a dzieckiem. Nie bez przyczyny oksytocyna nazywana jest hormonem matek i zakochanych: inicjuje odczuwanie czułości i uczuć opiekuńczych. Te przyjemne emocje torują drogę miłości, jednak nie są nią samą – więcej mają wspólnego raczej z pojawiającym się zarówno u ludzi, jak i u zwierząt instynktem opieki nad potomstwem. ...a potem baby blues Zanim miłość się rozwinie, młoda mama może o wiele silniej odczuwać mniej pozytywne uczucia: smutek albo np. strach przed zmianami, jakie niesie ze sobą macierzyństwo. Taki stan ma swoją nazwę – to „baby blues” albo bardziej swojsko brzmiący „smutek trzeciego dnia” (bo często pojawia się właśnie trzy, cztery dni po porodzie). Jest zupełnie naturalny – wiele mam zmaga się z nim nawet przez cały okres połogu – i ma swoje źródło zarówno w trudnych poporodowych okolicznościach, jak i w hormonalnym chaosie, który panuje w organizmie kobiety. W dodatku maluszek, chociaż ma rozczulające oczka i słodkie paluszki, w pierwszych tygodniach po narodzinach nie ułatwia nam nawiązania z nim relacji. Pisze o tym Gertrude Teusen, autorka książki „Pierwsze dziecko zmienia wszystko”:...