Tsatsiki i miłość oraz Tsatsiki i Retzina - recenzja książek

Już po chwili była damą mojego serca. Minęło sporo czasu, zanim mogłem jej to powiedzieć. Nagle poczułem coś dziwnego. Nie, to nie dziwne, ale wspaniałe! Zapach Ireny! Dzień miał się ku końcowi, wyszła więc ze swojego domku. Potem wszystko potoczyło się jakby poza mną. Sam nie wiem, co kazało mi rozpocząć taniec. Zacząłem wirować w szalonym, jak na jeżowe możliwości, tempie. Przytoczyłam wam fragment książki Jak jeż Jerzy został tatą nie tyle dla zachęty, ile dla przypomnienia bohatera książki Doroty Sumińskiej Wierzę w jeże. Opowiadaliśmy ją sobie w ubiegłym roku. Teraz przed Jerzym nowe obowiązki, a także i przyjemności – miłość i ojcostwo. To pierwsze uczucie jest szalone, trochę poza jeżowym rozumem. To drugie już bez ochów i achów, ale o dziwo, na przekór naturze bardzo odpowiedzialne, o czym jak zwykle ze swadą opowiada autorka książki.  „Jeżowi tatusiowie nie należą do troskliwych. Mój bohater jest wyjątkiem wśród wszystkich jeży świata. Jeżowa mama zostaje sama zaraz po weselu. Buduje wygodne, wyłożone delikatną trawą gniazdo i tam rodzi swoje dzieci. Są różowe i mięciutkie. Na początku maluchy tylko śpią i piją matczyne mleko. Potem otwierają oczy i zaczynają zwiedzać świat. Oczywiście pod stałą kontrolą mamy. Mają zbyt mało czasu na zabawę. Muszą się uczyć. Wszystkiego, poczynając od menu, przez budowę domu, na zagrożeniach kończąc. Fantastyczna opowieść, jak zresztą wszystkie książki Doroty Sumińskiej. I nie tylko o rodzicielstwie oraz wielkiej miłości, ale także o odpowiedzialności, obowiązkach, przyjaźni, która – jeśli jest prawdziwa – zdaje egzamin z każdej najtrudniejszej sytuacji. Jerzy to wie, jego przyjaciele także, i dlatego gdy tata jeż będzie miał problemy ze swoja nową funkcją, przyjaciele go nie zawiodą. Jestem pewna, że i po tę książkę sięgniecie z radością. Przy jeżowym temacie na lekcji...

Leopold Wilbur Reppond bardzo źle widzi. Przez pierwsze cztery miesiące swojego życia nie mógł nawet wyraźnie zobaczyć twarzy mamy i taty, a wszystko przez rzadką genetyczną chorobę, na którą cierpi. Kiedy założono mu okulary , przez moment był zdezorientowany... Ale moment, w którym usłyszał głos mamy i połączył go z twarzą, którą widział przed sobą wszystko zmienił! Uśmiech, który rozjaśnił twarz chłopca to z pewnością jeden z najbardziej cudownych i wzruszających momentów, jakie widzieliście. Sami się przekonajcie: Choroba Leo – albinizm oczny  – objawia się zmniejszoną ostrością wzroku i oczopląsem, który rozwija się u chłopców w ciągu pierwszych 3 miesięcy życia. Zanim chłopczyk zobaczył mamę i tatę po raz pierwszy - dzięki okularom - słyszał tylko ich głosy. Znał też ich zapach i dotyk, dzięki temu że rodzice przytulali go przy każdej okazji. W dniu, w którym nałożono mu okulary po raz  pierwszy cała rodzina zebrała się w pokoju.  To  było prawdziwe święto. Tata nagrał ten moment i jak przyznał dziennikarzom "Daily Mail", był tak wzruszony i tak bardzo płakał, że miał problemy z utrzymaniem kamery w rękach. Trudno mu się dziwić! Jeśli zastanawiacie się, czy niemowlę da radę nosić okulary , nie martwcie się. Okulary Leo są wykonane ze specjalnej giętkiej gumy, która sprawia, że bezpiecznie trzymają się na głowie chłopca, bez obawy, że zrobią mu krzywdę. Nie mają żadnych twardych i ostrych krawędzi, zawiasów i śrub. Produkuje je amerykańska firma Miraflex. Zobacz też: Jak wywołać uśmiech u dziecka? Jak wygląda miłość ojcowska? Zobacz wzruszający film Tak rodzi się miłość: mama przytula po raz pierwszy wcześniaka

Obiecywałam, że po ukazaniu się książki, na pewno wam o niej napiszę. Słowa dotrzymuję. Bo słowo, o czym wiecie nie tylko z książek Starego Doktora, to rzecz najwyższej rangi. W Józkach zresztą nie tylko słowo się liczy. Liczy się poczucie bezpieczeństwa, odróżnianie dobra od zła i przyjaźń. Książkę gorąco polecam i przedstawicielkom płci piękniejszej, bo o niej także jest mowa, i tej odrobinę brzydszej. Wakacje 1908 roku. Na kolonie do Wilhelmówki zjechało stu pięćdziesięciu chłopców, a każdy z nich to gejzer pomysłów, energii, wyobraźni. I najróżniejszych charakterów od tego idealnego po ten wymagający gruntownej naprawy. Dla większości z tej gromady ten kolonijny wyjazd był pierwszym wyjazdem za miasto, dla wielu była to pierwsza w życiu okazja uwolnienia się choćby na chwilę od ojca pijaka, a także do zjedzenia trzech posiłków dziennie. To prawda, że świat przedstawiony przez Janusza Korczaka idealny nie jest, bo problem goni problem, ale prawdą jest i to, że wielu kolonistów udaje się oszlifować, uładzić, opanować. To zasługa nie tylko oddanych wychowawców, ale i chłopców, którym takie normalne życie i  dobre wzorce nagle zaczynają odpowiadać. Pewnie, że jeszcze w pierwszych dniach chłopcy potrafią nabroić, zniszczyć na przykład ptasie gniazdo, wyjeść z kolonijnej spiżarni miód, ale już pod koniec pobytu tych incydentów prawie nie ma. A jeśli nawet się zdarzają, to sąd z kolonii złożony z chłopców z winnym odpowiednio się policzy. Wszystko jak w prawdziwym sądzie, tylko kary bardziej wyszukane. Powiecie pewnie, cóż to za kolonie, na których nie ma dziewczyn. Ależ są, i to niemalże za płotem. Z kolonią chłopaków sąsiaduje bowiem Zofiówka, obóz dla dziewcząt. Jak dziewczyny, to i pierwsze miłości. Tak, ale o tym już w powieści. Nie myślcie jednak, że z kart książki wieje nudą i tanią dydaktyką, bo niby cóż mądrego można...