Trzeba czytać, mówić, aby zrozumieć, że tych niszczonych przez człowieka stworzeń jest coraz mniej. Wy na pewno na to nie pozwolicie i ufam, że jak autorka powiecie już w następne wakacje: wierzę w jeże.
Uwielbiam jeże. Mają w sobie coś tajemniczego, i bardzo mądre pyszczki. W dzieciństwie mój tato znosił do domu te małe stworzonka skrzywdzone przez człowieka, teraz w naszym ogrodzie pomieszkuje jeż nazywany przez moje wnuczki panem jabłkowym. Wy pewnie także spotkaliście nieraz jeża, jak wędrował skrajem lasu, lub przechodził ze swoimi małymi przez niebezpieczną szosę. Nam się też to kiedyś zdarzyło. Trąbienia było co niemiara, ale nie zważając na kierowców za nami, wysiedliśmy z samochodu i przenieśliśmy całe towarzystwo na drugą stronę.
Bohaterem tej książki, a zarazem narratorem jest jeż Jerzy. Jest sierotą, bo mama zginęła pod kołami samochodu, ale ma to szczęście, że przygarnęli go dobrzy ludzie. Najpierw przesiaduje w miejskim mieszkaniu, a gdy gospodarze przenoszą się na wieś, wychodzi do ogrodu, w którym poznaje innych mieszkańców. To spotka skorka, to natknie się na polną mysz, to znów zabrzęczy nad nim osa. Jeżykowi przyjaciele, nielubiani i prześladowani, są temu ogrodowi bardzo potrzebni. I Jerzy o tym wie.
Pani Dorota Sumińska, lekarka weterynarii, psycholożka zwierzęca, a także autorka popularnych programów przyrodniczych, wie z kolei wszystko o jeżach i potrafi o nich mądrze, a przy okazji zabawnie opowiadać. Nie bójcie się. To nie jest nudna pogadanka z przyrody, ale fascynująca opowieść o świecie, który żyje obok nas. Zresztą oddajmy głos samemu Jerzemu, który opowie wam, jak było w miejskim mieszkaniu: wychowałem się pośród ludzi, psów i kotów. Na początku siedziałem w pudle z sianem i wyjmowano mnie tylko na picie mleka. Potem wychodziłem na spacerki po stole i dostawałem przysmaki. Mięso, jajka, serek i najpyszniejsze — robaczki mączniki, tłuściutkie jak paróweczki. Ludzie nie lubią robaków, ale jeże je uwielbiają. Jadłem i wąchałem stół. Było na nim milion kocich śladów.
Pewnego dnia spaceruję sobie w najlepsze, a tu na mojej drodze kawał futra. Wącham i biorę na ząb. Nie wiedziałem, że to koci ogon. Moja nowa mama powiedziała: „Nie wolno gryźć kota. Nikogo nie wolno gryźć”. No więc nie robiłem już tego, ale przyznam wam się, że tylko przez jakiś czas, bo potem lubiłem skubnąć psa w łapę albo kota w ogon… Psie łapki pachną znakomicie. Trochę suszonymi grzybami, trochę wiatrem. O, jak dawno nie czułem wiatru! Ludzki dom jest w porządku, ale świat jeży to trawa i inne dzikie chaszcze. Musiałem zamienić trawę na nitki dywanu, a drzewami stały się stołowe nogi. Między nimi prześlizgiwały się różne zwierzęta. Zupełnie jak w lesie. Tropiłem je. Jak już się domyślacie, najbardziej interesował mnie zapach.
Zapraszam, ja po lekturze jeszcze bardziej wierzę w jeże.
Wierzę w jeże
Autorka: Dorota Sumińska
Wydawnictwo Literackie
I przede wszystkim nauczą was nowych słów, bardzo prostych, ale jakże trudnych do wymówienia. Zbyt szybko mówicie, plącze wam się język, bo słowa go uwierają, nie jesteście w stanie wymówić niektórych grup głosek… I na to znajdziecie lekarstwo. Sięgnijcie po wierszyki Małgorzaty Strzałkowskiej zamieszczone w tomie Pejzaż z gżegżółką. I czytajcie dopóki, dopóty nie dojdziecie do perfekcji. Jeśli niektóre słowa będą dla was zbyt trudne, zajrzyjcie do słownika zamieszczonego na końcu książki. Jestem również ciekawa jak sobie poradzicie z dłuższymi wierszykami wyglądającymi jak wielki blok, na którego piętrach umieszono kolejne wyliczanki? Pewnie nie wystarczy je raz przeczytać, bo nie sposób poprawnie wymówić wiele zamieszczonych tam słów. Ale gdy już się wam to uda, będziecie szczęśliwi. To duża sztuka mówić pięknie, jak wielcy aktorzy czytający specjalnie dla was znane wiersze. To także pyszna zabawa ze słowem. Nawet gdy niektóre rymowanki wydadzą się wam absurdalne, nie przejmujcie się, przecież chodzi o zabawę językową, o brzmienie konkretnego wyrazu. Mam do was malutką prośbę. Ponieważ zbyt mało w książeczce rysunków (też autorstwa Małgorzaty Strzałkowskiej), spróbujcie uruchomić wyobraźnię i zilustrować niektóre utwory. A może sami napiszecie jakiś trudny wierszyk ? Zachęcam. Wierzę w wasze zdolności poetyckie i malarskie. Pejzaż z gżegżółką, czyli językowy zawrót głowy Autorka i ilustratorka: Małgorzata Strzałkowska Wydawnictwo: Media Rodzina Kącik małego czytelnika - sprawdź, jakie książki dla dzieci polecają inne mamy
W tej krainie wydarzyło się nieszczęście: zginęła Księga życzeń. Odnaleźć ją może tylko ktoś z innego świata, dziesięcioletnia Kasia. Na poszukiwanie księgi, którą skradła zła Eteria, Kasia, rezolutna panienka z niesforną grzywką, wyrusza w towarzystwie geparda marudy udającego twardziela, a w gruncie rzeczy przyjacielskiego kota, jednorożca z ułamanym rogiem, i gronostaja, który nie znosi, gdy nazywa się go fretką. Tu mała dygresja. Mieszkańcy Avagoh nie znają takich pojęć jak kłamstwo, zaś uczucia typu radość, smutek, zdenerwowanie, wyrażają zarówno słowami jak i kolorami. To znaczy nie wszyscy, tylko ludzie, bo uczucia elfów sąsiedzi rozpoznają na odległość. W każdym razie coś się popsuło, magia krainy gwałtownie spada, a sytuacja staje się dramatyczna. Nic dziwnego, że władca Avagoh poprosił o pomoc Kasię, która uratuje czarodziejską krainę. Kasia wie, że to zadanie trudne, ale nie beznadziejne. I że mieszkańcom Avagoh należy pomóc, bo są naprawdę dobrzy i mili. Nie wiedzą tylko, że ranią innych brakiem zaufania i obojętnością. Kasia pewne rzeczy im wyjaśni, pozwoli zrozumieć, że szczęśliwym będzie się wtedy, gdy otworzy się na świat, pozna wartość przyjaźni, nauczy się radzić sobie z negatywnymi uczuciami, zrozumie znaczenie słowa zaufanie. Kasia dokona prawdziwego cudu, bo pozwoli także małym czytelnikom odkryć, jak radzić sobie z nerwami, co zrobić, aby niepotrzebnie się nie złościć, i dlaczego nie warto odwracać się od przyjaciół, gdy nas coś w nich drażni. A teraz dwa zdania na temat zaufania. Zaufajcie mi i przeczytajcie tę książeczkę. Po następne tomy sięgniecie już sami. Jestem tego pewna, tak jak i tego, że nie tylko spodobają się wam mieszkańcy tej niezwykłej krainy, ale polubicie także Kasię, waszą rówieśniczkę, pannę sprytną, energiczną i...
Dzieci doskonalą umiejętności poznawcze, językowe oraz społeczne o wiele szybciej, gdy uczestniczą w dynamicznych zabawach, wykorzystując wiele zmysłów jednocześnie. Jakie proste zabawy dla 3-latka, 4-latka i starszego dziecka pomogą mu rozwijać spostrzegawczość, myślenie i uważność? Oto lista: Klasyfikowanie przedmiotów według kształtu, koloru, wielkości, przydatności, a obrazków według treści – zwierzęta domowe, leśne, rzeczy naturalne i stworzone przez człowieka, dalekie i bliskie itp. Zabawa "z czego to jest zrobione" – ser, mleko, szafa, samochód, bluzka itd. Zabawy z historyjkami obrazkowymi: układanie według właściwej kolejności, opowiadanie historyjki, z której usunięto wcześniej obrazek lub zmieniono kolejność. Oglądanie obrazków różniących się szczegółami – szukanie różnic rozbudza spostrzegawczość i uczy koncentracji. Wymienianie z pamięci cech przedmiotów, np.: "Jaki jest cukier, woda, jabłko?". "Co jest słodkie, słone, mokre, wysokie?". Zabawa w definiowanie, np.: "Co to jest ser, lato, długopis, dobro, sprawiedliwość?" Zabawa w szukanie przeciwieństw (np. czarny – ..., młody – ..., wysoki – ...). Zabawa w prawdę i nieprawdę – mówisz np. "fioletowy śnieg", "miękka poduszka", "czarne słońce" itp., a dziecko reaguje, mówiąc: "prawda" albo "nieprawda". Zabawa w kończenie zdań, np.: "Gdy chcę robić wycinanki, to muszę przygotować..." albo "Gdy zgubię czyjąś zabawkę, to powinienem...". Rozwiązywanie i układanie zagadek, rebusów, anagramów, rymowanek, palindromów (Ikar łapał raki, Zakopane na pokaz, A to kanapa pana kota). Zabawa w "Co by było, gdyby..."...
