Zapobiec dysleksji

Dysleksję diagnozuje się w wieku szkolnym, ale już kilka lat wcześniej widać, że dziecko jest nią  jest nim zagrożone. Przeczytaj, czym objawia się zagrożenie dysleksją Jeśli twoje dziecko jest w grupie ryzyka, nie czekaj, aż zaczną się kłopoty w szkole.  Im wcześniej zacznie się ćwiczenia, tym większa szansa na dobre rezultaty! Dlatego:   Idź z dzieckiem do psychologa   Specjalista sprawdzi, czy dziecko rzeczywiście jest zagrożone dysleksją i podpowie, co robić dalej. Czasem malec dostaje do domu listę cwiczeń do wykonania, czasem jest kierowany na zajęcia  prowadzone przez fachowców (np. z kinezjologii albo integracji sensorycznej) lub do innego specjalisty (np. logopedy, neurologa). Dokąd pójść? Możesz się zgłosić do poradni psychologiczno-pedagogicznej, której podlega przedszkole twojego dziecka. Jeśli malec nie chodzi do przedszkola, pójdź z nim do poradni, która obsługuje rejon, w którym mieszkacie (zapytaj o jej adres w najbliższym przedszkolu). Nie potrzebujesz skierowania, musisz się jednak liczyć z tym, ze trzeba będzie poczekać na wolny termin.  Ćwicz Jeśli psycholog zaleci wam jakieś ćwiczenia, zrób wszystko, żeby dziecko wykonywało je systematycznie – robienie tego od przypadku do przypadku nie ma sensu.  Staraj się "sprzedać" mu je w atrakcyjnej formie: bawcie się razem, zadawajcie sobie zadania na zmianę itd.   Zabieraj dziecko na plac zabaw Dziecko powinno jak najczęściej biegać, wspinac się na drabinki, skakać, huśtać się, jeździć na rowerze. To najlepsza terapia. W zimie, gdy trudno korzystać ze ślizgawek i zjeżdżalni pod gołym niebem,  zabieraj go do sal zabaw  pod dachem  i pozwalaj mu na szaleństwa w domu: niech skacze po łóżku, wspina się na oparcie sofy, czołga pod krzesłami itd. Nie każ mu chodzić grzecznie koło ciebie, jeśli...

Dysleksję czyli specyficzne trudności z czytaniem, pisaniem i liczeniem, ma co dziesiąty uczeń. Jej ciężką postać stwierdza się u dwojga na każdą setkę dzieci. Pięciokrotnie częściej przydarza się ona chłopcom. Nie do końca wiadomo dlaczego tak jest.    Kłopoty dyslektyków nie mają nic wspólnego z ich inteligencją i zdolnościami , lecz są wynikiem zakłóceń spostrzegania wzrokowego, słuchowego, koncentracji, uwagi, pamięci itd.  Można być ponadprzeciętnie inteligentnym, twórczym i mieć bogatą wyobraźnię a mimo wszystko nie radzić sobie z rzeczami, które innym przychodzą bez większego trudu, np. z czytaniem, pisaniem czy liczeniem.   Dysleksja nie jest chorobą ani kalectwem. Dysleksja nie ma nic wspólnego z lenistwem.  Dysleksję miało wielu sławnych ludzi m.in.   Albert Einstein i Leonardo da Vinci. Dysleksja to po prostu coś, nad czym trzeba popracować. Ćwiczenia przynoszą znakomite efekty.   Dysleksję diagnozuje się u ośmio-, dziewięciolatków, jednak  to, że dziecko może być obarczone ryzykiem dysleksji , można podejrzewać jeszcze zanim pójdzie szkoły, a nawet zanim zostanie przedszkolakiem.     Kto jest najbardziej narażony na dysleksję? Szczególnie uważnie trzeba przyglądać się dziecku z ciąży zagrożonej , takiemu, które miało problem z przyjściem na świat oraz temu,  które w okresie niemowlęcym rozwijało się ruchowo z opóźnieniem lub w sposób nietypowy (np. nie raczkowało, z aczęło chodzić później lub zdecydowanie wcześniej niż rówieśnicy , miało obniżone albo zbyt wysokie napięcie mięśniowe lub inne minimalne nieprawidłowości neurologiczne). Uwagi wymaga również malec, który w wieku dwóch, trzech lat gorzej niż rówieśnicy  radzi sobie z układaniem klocków, prostych układanek, jest niezdarny,  za mało lub nadmiernie ruchliwy,...

A  jak awersja do literek – najczęstsze przyczyny kłopotów   Dziecka, które nie lubi rysować szlaczków ani pisać, nie należy posądzać o lenistwo czy złą wolę. Tylko akceptacja i obserwacja kilkulatka pomoże znaleźć przyczynę trudności. Czy na pewno odpowiednio trzyma ołówek? Niewygodny chwyt, także zbyt mocne lub za słabe oraz bardzo silne przyciskanie pisaków do papieru sprawiają, że pisanie i rysowanie staje się męką. Litery i rysunki są niewyraźne, nieprecyzyjne, stąd już bardzo blisko do porażki i zniechęcenia. Nie pozwól, aby twój pierwszak czy drugoklasista myślał o sobie, że nie daje rady i odmówił pisania, tylko pomóż mu wzmocnić paluszki .   B jak bardzo przyjemne ćwiczenia rączek Dobrymi przyjaciółmi ucznia powinny stać się guziki, plastelina, nożyczki i... śrubokręt. Pomogą usprawnić ręce, a?co za tym idzie, ułatwią pisanie, sprawią, że trzymanie ołówka czy długopisu przestanie być dla dziecka torturą. Oto kilka metod wzmacniania palców i dłoni:   Pisanie lub rysowanie w mące. Wsyp ją do brytfanki albo na dużą blachę do pieczenia i pozwól dziecku rysować, co zechce: serce, dom, prezent, który chciałoby otrzymać na Gwiazdkę itp.   Nawlekanie koralików. To wbrew pozorom mozolna praca. Ale jak piękne bywają jej efekty, np. w postaci bransoletki dla ukochanej przyjaciółki.   Kolorowanki i rysowanie po śladzie. Najlepiej bez odrywania ręki albo dwiema rękami naraz.  Odnawianie mebli. Możecie wspólnie odświeżyć kuchenne krzesła (pilnuj, by kupić nietoksyczną farbę) lub stół. Oryginalne meble są zawsze w cenie!   Wycinanie z papieru. Nieważne, łowickie kwiaty czy chmurka – ważne, by dać dziecku dobre narzędzie. Tępe nożyczki to mordęga i powód do buntu.   Wkręcanie i wykręcanie śrubek. Uwaga: wcale nie chodzi tu jedynie o?wciśnięcie przycisku...