Wyjazd na wakacje z dziećmi powinien być czasem relaksu i nadrobienia zaległości wychowawczych. Znaczna część rodziców zamiast spędzać czas z dziećmi na rozmowach z nimi i wspólnej zabawie jest zestresowana problemami. Kończy się to często krzykiem i płaczem. Wielu rodziców nastawia się na swój odpoczynek i podczas gdy dzieci biegają po plaży nierzadko pozostawione same sobie – oboje rodzice spożywają alkohol.
– Czasem mam takie wrażenie, że trochę im te dzieci przeszkadzają w ich wypoczynku - mówi Dorota Zawadzka, psycholog rozwojowy. – Zabierają ze sobą pociechy na urlop, po czym mówią: „Idźcie się bawić, dajcie nam święty spokój”. Rodzice są bardzo niecierpliwi, bardzo często słyszę krzyki, widzę przemoc wobec nieletnich, i psychiczną, i fizyczną. To nie tak powinien wyglądać urlop rodzinny.
Zdaniem psychologa w trakcie urlopu rodzice powinni wykorzystać to, że rodzina jest w komplecie, i poświęcić dzieciom maksymalnie dużo czasu. To okazja do zacieśniania więzi emocjonalnych i poznawania siebie. W ten sposób można nadrobić zaległości, które pojawiają się w momencie, kiedy rodzice są pochłonięci obowiązkami zawodowymi, a dzieci szkołą.
– W domu mało czasu spędzają na rozmawianiu i rozwiązaniu pewnych problemów, które się pojawiły, dlatego można by było na urlopie, w takim miłym środowisku, o pewnych rzeczach porozmawiać – mówi Dorota Zawadzka.
Często jednak zdarza się tak, że wspólne wakacje tylko pogłębiają rodzinne niesnaski i nieporozumienia. Wypoczynkowi towarzyszą nerwy, kłótnie i awantury. W konsekwencji zamiast spędzania czasu w miłym rodzinnym gronie, każdy pochłonięty jest swoimi sprawami i zajmuje się czymś innym.
– Rodzice przywożą ze sobą na urlop problemy. Jest konflikt między rodzicami, konflikt między rodzeństwem, nie potrafią być ze sobą 24 godziny razem, nie umieją siedzieć razem przy stole, nie potrafią spędzać wspólnie czasu, bo nigdy tego nie robią w domu. Są zdziwieni, że ich dzieci mają jakieś potrzeby albo jakieś oczekiwania – tłumaczy psycholog.
Pedagodzy przestrzegają również przed piciem alkoholu w czasie plażowania. W ten sposób można szybko stracić kontrolę nad sytuacją, co może doprowadzić nawet do tragedii.
– Jeżeli ma się pod opieką dziecko, to jedna osoba dorosła nie może pić. Nawet nie może się napić jednego piwa, bo wtedy nie wsiądziesz do samochodu, jak cokolwiek się stanie. Musisz być odpowiedzialny. Nie wolno nam zapominać o tym, że jesteśmy z dzieckiem. Nie może być tak, że rodzice siedzą sobie gdzieś w grajdołku pod wydmami, a dziecko jest samo na brzegu – dodaje Dorota Zawadzka.
Czytaj też: Gdzie jechać na wakacje z dzieckiem.
”Wakacje, znów będą wakacje!” – pamiętacie, jak śpiewał to kabaret OTTO? Ja to sobie podśpiewuję co roku, już od początku czerwca – i pewnie nie tylko ja. Wszyscy bardzo cieszymy się, gdy nadchodzi lato, i wiele sobie po nim obiecujemy. Czego to nie zobaczymy, jak wspaniale zrelaksujemy i zregenerujemy… Mnożymy swoje oczekiwania i dokładamy do nich marzenia pozostałych członków rodziny. I przesadzamy w tym dążeniu do ideału… W rezultacie jednak zwykle bywa tak, że gdy już wyjedziemy na te wytęsknione wakacje, to zamiast odpocząć, kłocimy się między sobą, stresujemy – i męczymy. Jak skutecznie odpoczywać i zbliżyć się do siebie? Są na to sposoby! Moja wakacyjna akcja „Przytulmy Lato” to cykl rozmów z rodzicami i dziećmi o tym jak miło, spokojnie i wypoczynkowo spędzać rodzinny czas. Spisałam dla was kilka podstawowych zasad. Po więcej szczegółów zapraszam w lipcu i sierpniu nad Bałtyk na moje darmowe warsztaty. 1. Ustalcie, co jest dla was najważniejsze… Pomysł na wakacyjny wyjazd musi być Wasz, rodzinny, wspólny. Wybieracie się nad morze? W takim razie najpierw usiądźcie nad mapą wybrzeża Bałtyku i odbądźcie w wyobraźni podróż marzeń. Niech każde z Was poda 3 rzeczy najważniejsze dla siebie na wakacjach. Np. mama: SPA, hotel blisko plaży, basen, tata: dobry dojazd z domu, internet na miejscu, ścieżki rowerowe w pobliżu, dziecko: plac zabaw, klub dla dzieci z konsolami gier, lody na kolację w hotelu. 2. … ale trzymajcie się ziemi Pomarzyliście? To teraz postarajcie się, żeby wakacyjne priorytety były realistyczne. Nie sztuka wymarzyć sobie gwiazdę z nieba. Chodzi o to by dobrać najlepszy dla wszystkich czas i miejsce wypoczynku a nie o to, żeby najpierw się nakręcić na superwakacje, a potem – po przyjeździe na miejsce –martwić się, że nie jest...
W końcu możemy sobie pozwolić finansowo na porządny wyjazd za granicę. Chcemy z tego skorzystać i polecieć z naszą dwuletnią córeczką do Egiptu, żeby pokazać jej miejsca, których dotąd nie widziała. Obaw nabraliśmy, kiedy znajomi i rodzice zaczęli nam odradzać wakacje w Afryce. Mówią, że wrócimy wykończeni oraz że taki wyjazd jest nieodpowiedni dla tak małego dziecka – pytają Joanna i Mariusz. Po co jedziemy z dziećmi za granicę Dr Joanna Urbańska: Urlopy zagraniczne z małymi dziećmi, nawet młodszymi niż dwu-, trzyletnie są ostatnio coraz bardziej popularne. Polacy wyjeżdżają nie tylko do Włoch czy Francji, ale też do Egiptu, Tunezji, Maroka. I chyba trochę zapominają, że to inny kontynent. Afryka to określony klimat, pewne zagrożenia, inna kultura, sposób odżywiania, czasem problemy z czystą wodą. Warto rozważyć wady i zalety takiej rodzinnej wyprawy. Prof. Anna Brzezińska: Zacznijmy od odpowiedzi na kilka ważnych pytań. Po co jedziemy na urlop wszyscy razem – rodzice i dzieci, nawet takie małe? Czy nasze potrzeby można pogodzić z potrzebami – przede wszystkim rozwojowymi – maluchów? Czy miejsce i warunki, które wybieramy, pasują do tego, czego oczekujemy? Dr Joanna Urbańska: Mam wrażenie, że wiele osób wcale nie wie, po co wyjeżdża – i to czasem bardzo daleko. Warto poświęcić chwilę, by pomyśleć, czego od takich zagranicznych wakacji oczekujemy. Czy potrzebujemy silnej stymulacji i dużej aktywności, bo oceniamy swoje życie jako nieustający kierat obowiązków, brakuje nam wrażeń, których tak wiele było, gdy nie mieliśmy jeszcze dzieci, albo mamy monotonną pracę? A może potrzebujemy oderwania się od codzienności, uspokojenia i odpoczynku, bo ostatni rok spędziliśmy „na wariackich papierach” bez chwili wytchnienia, albo pracujemy jako np. przedstawiciele handlowi i dużo...
Ewa Jarosz, doradczyni Rzecznika Praw Dziecka, przedstawiła szokujące dane. Według przeprowadzonych badań, aż 58 procen t rodziców zgadza się ze stwierdzeniem, że "Są sytuacje, kiedy dziecku trzeba dać klapsa ". W 2011 roku taki pogląd zadeklarowało prawie 80 procent Polaków. Cieszymy się, że ta liczba spada, ale wciąż jest za wysoka! Społeczeństwo akceptuje przemoc Na przemoc w rodzinie (tak, klapsy to przemoc! ) wpływa wiele czynników, w tym temperament i charakter rodziców, ich doświadczenia z własnego dzieciństwa czy nieumiejętność radzenia sobie ze stresem. Niestety, brak reakcji ze strony społeczeństwa jest dodatkowym czynnikiem wspierającym przemoc. Choć pewnie słyszeliście to wielokrotnie, apelujemy po raz kolejny – nie bądźcie obojętni i reagujcie, jeśli widzicie dorosłych agresywnie zachowujących się w stosunku do dziecka. W tym wypadku, brak reakcji jest wspieraniem przemocy! Dzieci się nie bije! Rodzic nigdy, niezależnie od sytuacji, nie powinien uderzyć dziecka. Mówiła o tym wielokrotnie Dorota Zawadzka , mówili inni psychologowie i lekarze: dzieci bić nie wolno , koniec i kropka! Mamy tracą cierpliwość, mamy krzyczą , mamy płaczą, rzucają talerzami (albo chociaż maskotkami). To samo robią tatusiowie. Jednak rozlane mleko, bójka w przedszkolu czy bałagan to nie powody, aby uderzyć dziecko. Nie ma powodu, który byłby dobry! Zasmuca nas, że wciąż tak wielu rodzicom wydaje się, że klapsy są skuteczną metodą wychowawczą... Was to nie przeraża? Czytaj także: Pijący rodzice biją dzieci! Apel Rzecznika Praw Dziecka
