To normalne, że nie pamiętamy każdej zabawki, każdej cioci, każdej wycieczki. W pamięci zostają tylko te szczególne momenty lub takie, które bardzo często się powtarzały. To dlatego wzruszasz ramionami, gdy rodzice opowiadają ci o pewnej niezwykłej wycieczce w góry albo o dwutygodniowych wakacjach z kuzynką, której już nigdy potem nie widziałaś. Po prostu tego nie pamiętasz. Zobacz, jakie wspomnienia zostaną na zawsze z twoimi dziećmi.
Twoje dzieci nie zapamiętają każdej zabawki, którą im kupisz. Nie zapamiętają każdego ciastka, które wiozłaś z tej wybranej cukierni. W pamięci utkwi im raczej wspomnienie, jak razem jecie jakieś ciastko. Wspólnie, ciesząc się z własnego towarzystwa.
Dzieci nie lubią, gdy rodzice nie rozstają się ze smartfonem lub tabletem. Czują, że te urządzenia kradną uwagę, która powinna być poświęcona im. W dodatku rodzicowi łatwo przegapić słodkie momenty z życia własnego dziecka, kiedy akurat sprawdzał mejle. Dzieci na pewno docenią ten czas, kiedy twoja uwaga będzie skupiona tylko na nich. Wtedy poczują się kochane w 100 procentach.
Nie tylko "kocham cię", ale zapamiętają też wszystkie inne słowa z pozytywnym ładunkiem. "Jesteś mądra", "jesteś dobrym przyjacielem", "świetnie się spisałeś!", "bez ciebie byłoby smutno". Jest tyle wspaniałych rzeczy, które możemy powiedzieć naszym dzieciom! Nie tylko z okazji wielkich wydarzeń, ale codziennie! Do tych wspomnień na pewno wrócą chętniej, niż do chwil, kiedy dostały burę.
Dzieci są bystrymi obserwatorami. Są też czułe na nasze emocje. Gdy dzieje się coś ważnego, tym bardziej wytężą uwagę. Od dorosłych uczą się nawigacji w tym trudnym świecie. Dlatego na pewno zapamiętają zachowanie rodziców w kryzysowych momentach: choroby, śmierci kogoś z rodziny, rozwodu. Zapamiętają, jak z nimi rozmawiałaś, żeby czuły się bezpieczne i jak je chroniłaś.
To nie muszą być złe wspomnienia. To mogą być też momenty, w których dziecko sobie z czymś poradziło bez ciebie, jak dorosły. Np. ważne wydarzenie w szkole, z którym się uporało. Pierwsze nocowanie u kolegów, kiedy nie zadzwoniło, że tęskni do domu. To momenty, w których będzie z siebie dumne.
Dzieci uczą się od rodziców, to wiadomo. Nie powtórzą twoich zachowań co do joty, ale potraktują je jako ważną wskazówkę na przyszłość. Zawsze witasz się z każdym sąsiadem? Twoje dziecko prawdopodobnie bez wstydu będzie mówić "dzień dobry" starszym od siebie. Mniej lub bardziej świadomie zapamięta też, jak się odnosiłaś do swojej drugiej połówki.
Chociaż przez większość czasu jesteś zbyt zajęta, żeby o sobie pomyśleć, są sytuacje, w których dominuje jedno uczucie: samotność. Kiedy czujesz się najbardziej samotna? 1. Kiedy twoje dziecko dostaje ataku histerii w miejscu publicznym Wstyd, strach, zażenowanie, bezsilność, samotność – lista uczuć, które to opisują, jest naprawdę długa. Każda mama to przerabiała. Jedyne, co może cię uratować to spokój i cierpliwość . Nie myśl, co pomyślą inni. Pomyśl o tym, co zrobić, żeby twoje dziecko wstało z podłogi. Porozmawiaj z nim, dlaczego to zrobiło. 2. Kiedy twojego męża nigdy nie ma Jesteś silna i dajesz sobie ze wszystkim radę, jednak czasem... nie dajesz rady. Natłok domowych i zawodowych obowiązków wysysa z ciebie energię. Chociaż starasz się ze wszystkich sił, czasem chciałabyś, żeby twój mąż trochę cię odciążył, pomógł. Kiedy chcesz prosić go o pomoc, przypominasz sobie, że jak zwykle go nie ma. 3. Kiedy twoje dziecko nagle przestaje cię lubić Większość mam to przerabia: twój ukochany maluszek, który płakał, jeśli wychodziłaś bez niego z domu, nagle nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Nie je tego, co mu podasz, nie chce się z tobą bawić, nie chce, żebyś odbierała go z przedszkola. Ta faza szybko mija, ale nagłe uczucie pustki, które się wtedy pojawia, jest bardzo przytłaczające. 4. Kiedy nie możesz zasnąć, bo zastanawiasz się, czy jesteś dobrą matką Zdradzimy ci sekret: jesteś najlepszą mamą dla swojego dziecka. Zobacz także: Zła matka? Nie. Prawdziwa! 5. Kiedy spędzasz całe dnie wśród dzieci Każda mama wie, że można jednocześnie uwielbiać macierzyństwo i go nie znosić. Uczucie samotności pojawia się często w momencie, kiedy zauważasz, że już nie pamiętasz, jak to jest rozmawiać z dorosłymi o czymś innym niż dzieci. Pieluchy, zabawki, płacz, książeczki, przedszkole i 500 plus – to...
Dobra, ale krótka – właśnie tak można określić dziecięcą pamięć. Ale już od pierwszych dni pracuje ona na wysokich obrotach! Noworodek pamięta kołysanki nucone przez mamę, gdy był jeszcze w jej brzuszku. Miesięczny maluch rozjaśnia się na widok znajomej twarzy. Półroczny zaś zaczyna płakać już od progu łazienki, bo np. pamięta nieudaną kąpiel. Roczne dziecko cieszy się, słysząc w telefonicznej słuchawce głos niewidzianej już od kilku tygodni babci. Pamięć malutkiego dziecka z każdym tygodniem działa coraz sprawniej. Dzięki niej gromadzi ono różnorodne doświadczenia, przetwarza je i na ich podstawie porządkuje swoją wiedzę o świecie. Pamięć dziedziczy się po przodkach Naukowcy są przekonani, że maluszek rodzi się z tzw. pamięcią gatunkową, dzięki której może się rozwijać. Pamięć tego typu powstała na przestrzeni wieków w wyniku ewolucji. Mimo że dziecko zupełnie nie zdaje sobie sprawy z jej istnienia, to z takiej pamięci korzysta już od pierwszych chwil swojego życia. Widać to gołym okiem. Maluch, choć nikt go nigdy tego nie uczył, wie, jak ssać kciuk, chwytać zabawkę, raczkować, wymawiać pierwsze słowa albo chodzić – tak samo jak ptaki wiedzą, w jaki sposób rozpostrzeć skrzydła, aby wzlecieć w powietrze. Umiem rozpoznać mamę Jeszcze przed porodem dziecko uczy się głosu swojej mamy, a w ciągu pierwszych dni po narodzinach zapamiętuje jej zapach i dotyk. Już kilkudniowy malec odróżni je nawet spośród wielu innych. Badacze z Uniwersytetu w Oksfordzie, udowodnili, że jeśli położymy przy prawym policzku tygodniowego maleństwa wacik nasączony pokarmem mamy, a przy lewym – drugi, pachnący mlekiem innej kobiety, prawie każde dziecko odwróci główkę we właściwą stronę! Co dzień dziecko uczy się od nowa W pierwszych miesiącach życia pamięć maluszka jest bardzo nietrwała....
Jeśli twoje dziecko właśnie wkroczyło w wiek przedszkolny, na pewno nie są ci obce takie pojęcia, jak "walka o władzę", "upartość" i wiele innych uciążliwych dla mam cech kilkulatków. Nie martw się! W wieku 3-4 lat maluch wkracza w fascynujący etap rozwojowy, w którym stanie się najciekawszym i najfajniejszym dzieckiem, jakie kiedykolwiek spotkałaś. - W tym wieku umiejętności motoryczne, językowe, jak i społeczne bardzo się rozwijają.- mówi Mike Assel, profesor Instytutu Pediatrii Dziecięcej w Houston. "Na twoich oczach" dziecko stanie się bardziej opiekuńczą, wyrazistą i samodzielną osobą. Następnym razem, gdy zacznie ogarniać cię złość, zanim wybuchniesz na swoje dziecko, przypomnij sobie te cechy, za które kochamy przedszkolaków: 1. Umiejętności werbalne przedszkolaka Nagły wzrost umiejętności werbalnych następuje między 3 a 5 rokiem życia – mówi dr Assel. Podczas, gdy 2-letnie dziecko na ogół używa "mowy Tarzana" ("Chcę pić!"), przedszkolaki zaczynają mówić pełnymi zdaniami i są w stanie lepiej opisać swoje uczucia, odpowiedzieć na pytania bardziej opisowo. Używają nowych słów i potrafią powiedzieć naprawdę zabawne rzeczy. Tata 4-letniej Julki cytuje jej słowa: "T ato, zobacz nieżywa biedronka! Zabiłeś ją czy popełniła samobójstwo? ". 2. Samodzielność przedszkolaka Sprawność manualna bardzo szybko rozwija się w tym wieku. Dzieci zaczynają same się ubierać, zapinać guziki, myć rączki, używać łyżki i widelca itp. Jeszcze chwilę temu maluch był od ciebie całkowicie zależny. Teraz twój przedszkolak staje się coraz bardziej samowystarczalny, samodzielny, co możesz zaobserwować w różnych dziedzinach. 3-4-latek może pozbierać swoje zabawki, umieścić brudne ubrania w koszu, a nawet sprzątnąć naczynia po posiłku. Twój przedszkolak nie będzie wykonywał tych zadań z...
