Dziecko z ADHD może dobrze się rozwijać, jeśli w podobny sposób traktują je nie tylko mama i tata, ale również nauczycielka w przedszkolu czy szkole, pani ze świetlicy, opiekunka, z którą spędza czas. Sprzyja temu jasny system zasad, który stosuje każda z tych osób.
Nadpobudliwe dziecko lepiej odnajduje się w rzeczywistości, jeśli nie jest zaskakiwane tym, co ma się wydarzyć. Gdy rozkład dnia jest zawsze podobny, ujawnia mniej problemów z zachowaniem. Zachowuje się dobrze, ponieważ wie, co za chwilę nastąpi i jakie reakcje są akceptowane przez otoczenie (jeśli oczywiście wcześniej rodzice czy inne osoby je tego nauczyły). Warto prowadzić rodzinny kalendarz, czy plan zajęć i spisywać w nim, kiedy dziecko jedzie na basen, idzie do fryzjera czy na urodziny do kolegi. Uprzedzanie kilkulatka o tym, co nastąpi jutro, pojutrze, za tydzień, pomoże mu oswoić się z tymi wydarzeniami i lepiej je znieść.
Polecamy: Jak rozmawiać z nadpobudliwym dzieckiem?
Nie tylko dzieciom z ADHD. Kilkulatki mają taką właściwość, że często zapominają o tym, czego uczą ich dorośli. Im częściej z nimi rozmawiamy, o tym jak powinny się zachowywać (oczywiście w miły sposób, bez krzyków i awantur), tym większa szansa, że w końcu zapadnie im to w pamięć.
Jednym z objawów ADHD jest problem z koncentracją uwagi. Krótko mówiąc, nadpobudliwe dzieci bardzo łatwo się rozpraszają. To utrudnia im skupienie się na odrabianiu lekcji, słuchaniu rodzica, a czasem nawet na zabawie. Dlatego w otoczeniu malucha warto ograniczyć niepotrzebne bodźce - podczas rozmowy z dzieckiem wyłączyć telewizor, aby mogło słuchać tylko tego, co do niego mówimy, a jeśli np. czytacie książkę, zamknąć drzwi do pokoju, by nie intrygowało go, co dzieje się w innych zakątkach mieszkania.
Kilkulatek, którego trudno wieczorem zapędzić do łóżka powinien wiedzieć, jakie są konsekwencje takiego postepowania: „Wczoraj późno położyłeś się spać, dziś zaspałeś, nie zdążyłeś wypić kakao i ledwo zdążyliśmy do szkoły", podobnie jak dziecko, które kolejny raz brudzi podczas jedzenia: „Za mocno mieszałeś łyżką zupę, więc zachlapałeś stół i teraz musisz go wytrzeć".
Przywiązujmy wagę do tego, co naprawdę jest ważne, a ignorujmy rzeczy nieistotne. Zamiast tępić ruchliwość dziecka, lepiej zabrać je na dwór, aby mogło się wyszaleć. Dobrym rozwiązaniem jest mądra polityka dotycząca nagradzania. Jeśli dziecko stara się zrobić coś, czego nie lubi lub co wcześniej sprawiało mu ogromną trudność, warto je chwalić, lub wręczyć miły drobiazg, np. gdy starannie rysuje znienawidzone wcześniej szlaczki lub spokojnie siedzi podczas seansu w teatrze.
...i nie prowadzi do niczego dobrego. Nadpobudliwe dzieci powinny mieć mądrze zorganizowany dzień. Oprócz zajęć w szkole czy przedszkolu warto zapisać je również na zajęcia dodatkowe. Tam mogą pozbyć się nadmiaru energii, a także uczyć się współżycia w grupie. Zajęcia powinny być jednak zgodne z zainteresowaniami (dziecko je lubi) i nie być wyczerpujące (zmęczenie sprawia, że trudniej kontrolować swoje zachowanie). Dobrym rozwiązaniem bywają zajęcia na basenie, piłka nożna, aikido. Warto wybierać sport, który wymaga przestrzegania zasad - ćwiczenie tej umiejętności jest szczególnie ważne dla nadpobudliwych dzieci.
Czytaj też: 8 szkodliwych mitów o ADHD
Kiedy można rozpoznać ADHD ? Wcale nie tak szybko, jak się zwykle wydaje. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci diagnozuje się dopiero powyżej 6. roku życia. Wcześniej trudno to zrobić, bo objawy, które przypominają ADHD, czasem wynikają tylko z ogromnej potrzeby ruchu i niedojrzałości układu nerwowego dziecka (a to w tym wieku normalne). Jakie są najczęstsze objawy ADHD u kilkulatka? Dzieci z ADHD wyróżniają się spośród grona rówieśników. Możemy zwykle zaobserwować u nich charakterystyczne objawy nadpobudliwości: problemy z koncentracją uwagi – w porównaniu z innymi dziećmi w klasie maluch dotknięty ADHD stale ma problemy ze skupieniem się na tym, co mówi nauczyciel, nie pamięta, co było zadane, przez co trudno mu przygotowywać się do kolejnych lekcji, odrabiać prace domowe; nadmierna ruchliwość – dzieci z ADHD nie potrafią siedzieć w spokoju i słuchać opowiadania nauczyciela, chcą się przemieszczać, odwracają się do kolegów i zaczepiają ich; impulsywność – nadpobudliwe dzieci robią zwykle wokół siebie dużo hałasu, nie rozmawiają spokojnie, tylko krzyczą, są niecierpliwe. Objawy ADHD mogą być jednak inne u dziewczynek i u chłopców – dziewczynki miewają częściej problemy z koncentracją uwagi – są rozmarzone, nie uważają na lekcjach, nie zapamiętują poleceń. Przez to, że są spokojne, nie krzyczą, nie biegają po klasie, rzadziej trafiają do psychologa i nie otrzymują tak bardzo potrzebnej im pomocy. Polecamy: Masz córkę – przeczytaj ten list dla jej dobra! Jak odróżnić złe zachowanie od objawów ADHD? Zrób test. Zaznacz stwierdzenia, które są twoim zdaniem prawdziwe. Ale uwaga! Zaznaczaj je tylko wtedy, gdy objawy występują u dziecka przynajmniej od 6 miesięcy i to w każdym środowisku (a więc nie tylko w domu, w przedszkolu czy wyłącznie u babci). Sprawdź,...
Dziecku z ADHD trudno poczekać, zastanowić się, przewidzieć konsekwencje. Dlatego dzieci z nadpobudliwością psychoruchową częściej od rówieśników ładują się w tarapaty: przewracają się, spadają z roweru, narażają na gniew kolegów (bo np. odebrały zabawkę). Jak im pomóc? Jak najbardziej usystematyzuj dziecku rytm dnia Im większa w nim będzie regularność, tym bardziej dziecko będzie mogło planować, przewidywać. O tym, jak ważny jest codzienny stały rytm świadczy fakt, że dzieci z ADHD w przedszkolu czy szkole zwykle zachowują się lepiej (bo znają plan dnia i wiedzą, co za chwilę nastąpi). Sprawdź w przedszkolu przegląd zajęć dodatkowych Pokazuj dziecku konsekwencje jego działań Np. stawiaj szklankę na końcu stołu i mów, że tak postawiona może łatwo spaść. Pamiętaj, że dzieciom nadpobudliwym potrzeba więcej powtórzeń, by zapamiętały konsekwencje działań. Przywiązuj uwagę tylko do rzeczy istotnych Zachowanie dziecka z ADHD trzeba podzielić na rzeczy ważne i te mniej istotne, do których nie trzeba przywiązywać uwagi. Bo takiego dziecka nie da się całkiem zmienić. Np. zamiast tępić jego ruchliwość, można ją mądrze ukierunkować, pozwalając smykowi wyjeździć się na rowerze, zmęczyć na podwórku itp. Poznaj 6 zabaw ruchowych dla przedszkolaka Nagradzaj za skupianie uwagi Jeśli dziecko musi zrobić coś, co go mało interesuje (np. ułożyć puzzle), niech za to dostaje, np. słoneczko. Pięć słoneczek oznacza małą nagrodę, np. lizaka, loda, wspólne rysowanie, wygłupianie z tatą na tapczanie. Dzięki temu systemowi dziecięcy układ nerwowy coraz sprawniej pracuje, uczy się skupiać na rozkaz. A w konsekwencji zaczyna to robić machinalnie, bez zbędnego wysiłku. Dzięki temu dziecko w szkole nie będzie miało kłopotów z nauką. Pozwól dziecku uwierzyć w siebie Wiara w siebie dla nadpobudliwego dziecka jest bardzo ważna. Jemu...
Antoś ma cztery lata. Od początku był bardzo żywym dzieckiem i trudno było mu skupić się na jednej czynności przez dłuższy czas. Myślałam, że jak pójdzie do przedszkola, to szybko się uspokoi. Niestety, mam wrażenie, że jego zachowanie się pogorszyło. Jest agresywny, kopie, bije, gryzie. Wychowawczynie tłumaczą jego zachowanie zaburzeniem ADHD i kierują mnie na konsultację do psychologa. Czy to możliwe, że moje dziecko jest nadpobudliwe? Marlena z Ostrowca Na pytanie odpowiadają psycholożki prof. Anna Brzezińska* oraz Małgorzata Ohme**. Małgorzata Ohme: Antoś ma problemy z koncentracją uwagi , jest impulsywny i bardzo ruchliwy. Może to nadpobudliwość psychoruchowa, czyli ADHD? Anna Brzezińska: Zaraz, zaraz, nie tak szybko… Żyjemy w czasach, w których jedno na dziesięcioro dzieci ma diagnozę ADHD . Ale to nie oznacza, że każde ruchliwe i obdarzone dużym temperamentem dziecko cierpi na to zaburzenie. Antoś jest żywym chłopcem, ale jego agresja po powrocie z przedszkola nie musi oznaczać ADHD. Może odreagowuje trudne doświadczenia? Warto zastanowić się, dlaczego tak się zachowuje. Małgorzata Ohme: No tak, ale wychowawczynie sugerują ADHD. Może mają ku temu przesłanki… Zobacz też: Zespół Aspergera – test Anna Brzezińska: Być może. Jestem jednak ostrożna, bo rodzice i wychowawcy mają tendencję do zasłaniania się zaburzeniami u dziecka , co w ich oczach usprawiedliwia ich i zwalnia z męczącego niekiedy dyscyplinowania malucha. Lepiej powiedzieć, że ma on ADHD, niż przyznać się, że w domu lub przedszkolu nie stawia mu się rozsądnych granic lub dzieją się rzeczy, które tak stresują dziecko, że trudno mu usiedzieć spokojnie. Warto przeczytać: Nadpobudliwe niemowlę to dorosły z ADHD? Małgorzata Ohme: To prawda. Ale spora część dzieci cierpi na ADHD. Wielu myśli, że malec z ADHD wciąż biega i wydaje dzikie...
