Sklepowa awantura - jak jej uniknąć na zakupach z dzieckiem

Dziecko krzyczy, płacze, rzuca się na podłogę… Taka reakcja kilkulatka, który nie dostał tego, co akurat wypatrzył sobie w sklepie, zwykle wpędza nas w spore zakłopotanie. Bywa, że nawet kosztowną zachciankę spełniamy niemal bez wahania , byle tylko dziecko się uspokoiło. To zła taktyka! Dziecięca awantura w sklepie - bądź stanowcza, nie ulegaj Ustępując dziecku dla świętego spokoju, uczysz je, że wrzaski i tupanie są skutecznymi metodami na wymuszenie czegoś . To sprawia, że potem żądaniom często nie ma końca. Co więcej, usatysfakcjonowane kolejną wygraną dziecko te same metody zaczyna stosować także wobec innych, np. kolegów z przedszkola. A że rówieśnikom takie zachowanie zwykle się nie podoba, pociecha może się poczuć odrzucona. Zachowaj spokój wobec dziecięcej histerii w sklepie Nie strofuj histeryzującego dziecka ani z nim nie dyskutuj. Ono w tym momencie jest tak pobudzone, że żaden argument i tak do niego nie trafi. Najlepiej weź dziecko na ręce (gdy się wyrywa, mocno je przytul) i postaraj się przeczekać atak złości . Możesz spróbować odwrócić jego uwagę od spornej kwestii, opowiadając np., w co będziecie się bawić po powrocie do domu. Mów cicho, nie staraj się pociechy przekrzyczeć. Jest spora szansa, że twój spokój udzieli się maluchowi i sytuacja zostanie szybko opanowana. A jeśli nie? Wtedy po prostu wyprowadź dziecko ze sklepu i zakończ zakupy. Zobacz też: Do trzech razy sztu(cz)ka! - 12 trików, które ułatwiają życie rodzicom   Porozmawiaj z dzieckiem o zajściu w sklepie Kiedy największe emocje już opadną, jeszcze raz wyjaśnij dziecku, że nie lubisz krzyku. Cztero-, pięciolatka warto przy tej okazji zacząć wprowadzać w świat domowych finansów („Są jeszcze inne wydatki, więc tę maskotkę kupimy kiedy indziej”). To uświadomi dziecku, że nie może mieć wszystkiego , czego tylko zapragnie,...

 Zakupy z dzieckiem są trudne i niego, i dla nas, rodziców.   Przerażająco wysokie wąwozy wypchanych regałów, las ludzkich nóg,  koszmarne dźwięki z megafonów, a do tego nadjeżdżające znienacka wózki-giganty... Mniej więcej tak się czuje dwulatek w supermarkecie. My też nie mamy lekko: dziecko marudzi, niecierpliwi się,  bywa, że urządza przedstawienie, a my  - zgrzani i zmęczeni - marzymy o tym, by mieć co najmniej dwie dodatkowe ręce. Byłoby cudownie, gdyby na czas dużych zakupów można było zostawić dziecko  pod opieką babci czy niani.  Co robić, jeśli jednak nie możemy sobie pozwolić na taki luksus? Jak reagować, gdy zbuntowany dwulatek zaczyna się awanturować?  Ustal z dzieckiem, co mu wolno w sklepie  Ono naprawdę nie musi tego wiedzieć. Nie mów "Bądź grzeczny" to dla niego nic nie znaczy. Mów konkretnie: np. "Nie biegaj."    Spróbuj się z dzieckiem dogadać Ustalcie, że po sprawnie i szybko zrobionych zakupach sprawicie  sobie jakąś przyjemność, np.  obejrzycie zwierzątka w sklepie zoologicznym.  Nie pakuj się w kłopoty Bierz pod uwagę możliwości dziecka: ono naprawdę nudzi się w sklepie i naprawdę jest zmęczone, gdy zakupy trwają zbyt długo.  Jeśli wiesz, że  twój dwulatek fatalnie znosi długie rajdy między sklepowymi regałami,  staraj się skrócić zakupy do minimum.   Staraj się nie zabierać go do sklepu, gdy jest zmęczony, rozdrażniony albo głodny. Jeśli to możliwe, wybieraj pory, gdy w sklepie nie ma tłumu (a więc przedpołudnia w dni powszednie). Zadbaj o komfort dziecka Jeśli na dworze jest chłodno, pamiętaj, by po wejściu do sklepu zdjąć dziecku czapkę i rozpiąć kurtkę. Zapobiegaj awanturom w sklepie Gdy dziecko zaczyna rozrabiać, np. wspinać się regał w supermarkecie , zastanów się dlaczego to...

Jak wynika z badań zleconych przez Rzecznika Praw Dziecka prawie 60 proc. Polaków akceptuje klapsy, a 1/3 "lanie". To zatrważające dane, ale nie ma w nich nic o tym, co jest jeszcze częstsze i bardziej rozpowszechnione: nie mówią o krzyku. Przeczytałam kiedyś zdanie, że krzyk jest nowym klapsem . Nie sposób się z tym nie zgodzić: o ile wiedza o tym, że dawanie klapsów jest nie tylko złe, ale i karalne, jest powszechna (choć niestety wiele osób z tym się nie zgadza), o tyle przekonanie, że krzyk na dziecko jest skuteczną metodą wychowawczą wciąż ma się dobrze. To nasz sposób na "przewinienia" dziecka. A także na nasz stres. Na nasze własne błędy. Na problemy z mężem, szefową, ekspedientką. Na niezapłacony rachunek za gaz i na wylaną na sukienkę kawę. Krzyczymy na dzieci i nawet jeśli mówimy sobie, że to ostatni raz, zdarza się to ponownie. Tymczasem krzyk – tak jak klapsy – może wyrządzić ogromną krzywdę naszym dzieciom. Jeśli więc czujesz, że ten temat dotyczy też ciebie, przeczytaj, jak przestać krzyczeć na dziecko . Przyjrzyj się sobie Zacznij od przyjrzenia się sytuacjom i myślom-zapalnikom, które wywołują w tobie gniew. Zastanów się, kiedy krzyczysz na dziecko i co powoduje ten wybuch złości . Czy jest to jakieś irytujące zachowanie dziecka, czy może krzyczysz, kiedy jesteś zmęczona, bo jesteś rozdrażniona i zwykle niepozorne sytuacje kończą się wtedy awanturą? A może nie radzisz sobie ze stresującymi sytuacjami w związku lub w pracy i dlatego masz teraz tak mało cierpliwości. Najważniejsze to znaleźć powody , dla których zaczynasz krzyczeć. Kiedy będziesz je znała, łatwiej będzie ci pracować nad swoim zachowaniem. Przypomnij sobie, jakie to uczucie Wzorce zachowań przejmujemy od najbliższych nam ludzi. Jest duża szansa, że jeśli krzyczysz na swoje dzieci, na ciebie też krzyczano w dzieciństwie. Jeśli więc...