Każdy rodzic marzy o tym, by jego dziecko było posłuszne, jednak nie możemy zapominać, że te małe istoty także mają swoje zdanie i pomysły na życie. Szukamy więc metod, które sprawią, że malec zacznie rozumieć zasady i co ważniejsze zacznie się do nich stosować. Niektóre metody wydają się nieskuteczne, inne wzbudzają nawet kontrowersje. Oj tak, uczenie dziecka zasad wspólnego życia i reguł nie jest łatwym zadaniem, tym bardziej, jeśli mały buntownik nie chce się dostosować, jak to osiągnąć? Jest kilka sposobów!
Na początek należy jasno powiedzieć, że karanie dziecka klapsem, nie jest metodą wychowawczą. Żadne badania nie udowodniły dobroczynnego wpływu kar cielesnych i ich wychowawczej efektywności, niestety rodzice nadal je stosują. A to olbrzymi błąd! Twierdzisz, że bezstresowe wychowanie do niczego nie prowadzi? Tyle że stres, jaki funduje bijący rodzic, szkodzi dziecku i to akurat dowiedziono już niejednokrotnie. Dziecko karane w ten sposób jest bardziej nerwowe, samolubne, częściej się buntuje i się nie słucha. Co więcej, metody takie mogą prowadzić do zaburzeń psychicznych i niespołecznych zachowań. Dlaczego? Kara fizyczna nie wyjaśnia dziecku, co źle zrobiło i jak może poprawić swoje zachowanie. Za to uczy:
... że większy i silniejszy ma zawsze rację,
… że utrata kontroli nad sobą to dobry sposób załatwiania spraw,
… że przemoc to coś nie tylko akceptowalnego, ale i dobrego,
… że wcale nie trzeba być grzecznym, ale po prostu sprytnym i nie dać się złapać następnym razem,
... że nie trzeba poprawić złego zachowania,
... że najbliższych trzeba się bać,
... że nawet kochanym rodzicom nie wolno ufać,
...że ludzie nie nie zasługują na szacunek, a to, co do nich przemawia to strach i ból.
Zanim zaczniesz się po raz kolejny denerwować na dziecko, zastanów się czy w domu obowiązują spójne i jasne zasady? Czy wszyscy domownicy mówią jednym głosem? Czy nie jest tak, że mąż czegoś zakazuje, a ty na to pozwalasz? Lub czegoś zabraniasz, a za chwilę łamiesz własne słowo? Dziecko może być zdezorientowane, co więcej zacznie wykorzystywać różnice w standardach, które nie są spójne.
Dobre zachowanie łatwo przeoczyć w zgiełku dnia codziennego. Co gorsza, my rodzice często mamy raczej tendencje do wytykania tego złego zachowania. Natomiast metodą znacznie bardziej skuteczną (i znacznie przyjemniejszą) jest wzmacnianie zachowań, które nam się podają. Chwal dziecko, gdy zrobi coś dobrze. Powiedz o swoich emocjach i odczuciach, doceniaj. Wskaż również, dlaczego dziecko powinno być z siebie dumne, w końcu nie ma tego robić tylko dla ciebie.
Time-out, krzesełko przemyśleń, czy karny jeżyk, często są utożsamiane przez rodziców ze staniem w kącie, którego doświadczaliśmy w dzieciństwie. Natomiast jest to zupełnie inna forma dyscyplinowania (nie mylić z karaniem). Metoda ta ma dać dziecku kilka minut (1 minuta na rok życia dziecka) na wyciszenie emocji. Maluch ma przemyśleć swoje zachowanie i zrozumieć swój błąd. Jednak trzeba wiedzieć, jak to robić mądrze.
Dziecko, które wg ciebie rozrabiało, najpewniej świetnie się bawiło, a nagłe odesłanie na krzesełko, może wywołać niepotrzebny stres i dezorientację. Malec nie będzie wiedział, czego chce mama lub tata, a do tego przerwał świetną zabawę. To może dać zupełnie przeciwny efekt! Specjaliści zalecają, by taka izolacja była konsekwencją, o której dziecko zostało poinformowane wcześniej. Chodzi o powiedzenie, co się stanie, jeśli dziecko nie przestanie, a potem konsekwentnym dotrzymaniu słowa. „Nie przestałeś skakać na kanapie, więc idziesz do swojego pokoju na 3 minuty”. Eksperci ostrzegają jednak, że taka metoda nie może być karą samą w sobie i nie może być stosowana zbyt często. Drugim błędem jest oczekiwanie, że dziecko samo z siebie wyciągnie wnioski. Malcowi trzeba w tym trochę pomóc i niezbędna jest ku temu rozmowa, gdy dziecko już się uspokoi. Chodzi o to, by rodzic zrozumiał motywację dziecka, a malec emocje i obawy rodzica. Tylko wyjaśnienie sytuacji może przynieść efekty.
Warto wiedzieć, że izolacja nie dla każdego, a zbyt często używana, może stać się nieskuteczna. Metoda ta może działać pod warunkiem, że jest to przemyślana decyzja. Czasem pomysł na time-out bardziej wynika z faktu, że to rodzic potrzebuje oddechu, a nie dziecko. Co więcej, metoda taka nie musi być skuteczna w przypadku każdego dziecka. Gdy malec jest przytłoczony emocjami, nie wie, co się, zanim dzieje, co więcej nie posiada kompetencji, by samodzielnie sobie poradzić z uspokojeniem się. Jeśli w takiej sytuacji zostanie samo, może poczuć się odrzucone, bo nie rozumie sytuacji. Bardzo zdenerwowane dziecko może potrzebować czułości, bliskości i wyjaśnienia, co się wydarzyło. Niektóre dzieci, jak np. moja córka, potrzebują bardzo dużo czasu na refleksję. Taki ma charakter i już się nauczyliśmy, że nikt i nic nie przyspieszy tego, co dzieje się w jej głowie. Może się bawić i normalnie funkcjonować przez cały dzień, a refleksja przychodzi dopiero wieczorem i wtedy jest nasz czas na rozmowę.
Zastanów się, co twój krzyk ma na celu, czy twoja nerwowa reakcja może wpłynąć pozytywnie na zachowanie dziecka. Czasem frustracja i bezsilność jest tak duża, że to rodzic potrzebuje chwili spokoju. Jeśli czasem zdarza ci się tracić równowagę, pomyśl nad metodą, która będzie ci pomagać w takich momentach, np. liczenie do dziesięciu, wyjście do drugiego pokoju, telefon do przyjaciółki. Gdy poczujesz, że za chwilę nie wytrzymasz, dotknij dziecko i powiedz, że potrzebujesz chwilę, by ochłonąć, bo jesteś bardzo zdenerwowana i wyjaśnij dlaczego. Mówienie o uczuciach pomaga dziecku lepiej zrozumieć emocje. Pamiętaj, że nie może to być obrażanie się. Gdy ci przejdzie złość, wróć spokojnie do tematu. Omówicie, co się stało. Wykaż empatię, wyjaśnij np. że rozumiesz, że dziecko się świetnie bawiło, czy zdenerwowało, ale dana sytuacja jest np. niebezpieczna.
Rozmowa (a nie wykład!) może dać znacznie więcej korzyści, gdyż małe dziecko nie jest jeszcze w stanie samodzielnie domyślić się wielu rzeczy i wyciągać wniosków. Bycie razem daje ci jako rodzicowi znacznie większą szansę pracy z dzieckiem niż jego izolowanie. Otwarta relacja i możliwość rozmowy o emocjach i uczuciach w trudnych sytuacjach wpływają pozytywnie na relacje rodzic-dziecko.
Pamiętaj, że dziecko zachowuje się tak, a nie inaczej jakiegoś powodu (i nie nie jest to złośliwość). Jeśli przedszkolak skacze po łóżku, widocznie ma taką potrzebę, jednak jeśli nie odpowiada to tobie, bo np. uważasz, że jest to niebezpieczne, znajdź alternatywę np. piłkę do skakania na podłodze. Postaraj się przewidywać zachowania dziecka i uprzedzaj, jakie są twoje oczekiwania. Mów jasno i prosto. Utrwalanie zasad i oczekiwań zawczasu jest szczególnie ważne w przypadku dzieci, które często popełniają te same przewinienia. Takie zachowanie rodzica daje dziecku jasne wskazówki, których dziecko tak bardzo potrzebuje.
Źródło: nytimes.com
Ponad 15 lat temu TNS OBOP przeprowadził ankiety wśród Polaków i 36 procent z nich przyznało, że nie mają żadnych autorytetów . Nikt im nie imponował, nikogo nie próbowali naśladować . Dziesięć lat później powtórzono badania. I tu wielkie zaskoczenie – okazało się, że młodzi ludzie coraz częściej liczą się ze zdaniem swoich rodziców, dziadków i innych członków rodziny... nawet jeśli czasem trudno to zauważyć. Co możesz zrobić, byś i ty stała się autorytetem dla swojego dziecka? Bądź dla dziecka przewodnikiem Najważniejszą i jednocześnie najtrudniejszą rolą rodzica jest mądre wyznaczanie granic . Na tyle dalekich, by dziecko czuło, że ma wybór i na tyle bliskich, by nie działało na swoją szkodę. Dobry rodzic nie boi się też rozmów o swoich emocjach, uczuciach i zachowaniach. Wszystkich! A nie tylko tych wzorcowych. Dzieci o wiele bardziej ufają odruchom człowieczeństwa niż świątobliwości i doskonałości bez skazy. W życiu najlepiej sprawdza się bycie rodzicem-przewodnikiem. Zobacz też: 8 zasad okazywania dziecku szacunku Rozmawiaj z dzieckiem Odpowiadaj na wszystkie pytania dziecka, rozmawiaj na różne tematy (od samochodów, przez naukę aż po seks). Według sondaży rodzice najczęściej przepytują dzieci, zamiast z nimi rozmawiać. Chcą wiedzieć co zjadły w przedszkolu, czy dostały jakieś stopnie w szkole etc. Tymczasem mogą zapytać, co ich kilkulatki myślą o... filmie, który ostatnio obejrzały; ostatnim prezencie; przeczytanej książce; postaciach z ulubionej bajki; wspólnych sąsiadach; znajomych z podwórka; jakimś sportowcu, któremu dziecko kibicuje; wspólnych zabawach. Naprawdę jest o czym rozmawiać! Czytaj też: Jak rozmawiać z dzieckiem o seksie Nie bądź dla dziecka tyranem „Najważniejsza jest dyscyplina " – mówią niektórzy dorośli i ćwiczą swoje pociechy w przestrzeganiu sztywnych zasad,...
1. Kiedy zaczynamy BLW? 2. Gdzie najlepiej jeść posiłki? 3. Jakie sprzęty przydadzą się do wprowadzenia BLW? 4. Co podać na pierwszy posiłek dziecka? 5. Jak może wyglądać pierwszy posiłek zgodny z zasadami metody BLW? Przeczytaj też rozmowę z Gill Rapley, współautorką książki „Bobas Lubi Wybór” Ktoś ładnie napisał, że BLW to ukochana metoda karmienia dziecka, która jednak w oczach rodziców wymaga ogromnej odwagi. Tymczasem tak naprawdę wystarczy zaufać dziecku , które, skoro potrafi samo nauczy się raczkować , samo usiądzie i samo wstanie, jest w stanie również samo nauczyć się jeść. Zadaniem rodzica zaś jest po prostu dać mu taką szansę: podawać różne produkty, obserwować, co maluszkowi podpasowuje (bardzo często z czasem je on wszystko!) i kontrolować jego bezpieczeństwo . A teraz konkrety: Kiedy zaczynamy BLW? O gotowości dziecka do rozszerzania diety metodą BLW przeczytasz dokładnie w tekście Czy twoje dziecko jest gotowe do rozszerzania diety metodą BLW ? Jednak oprócz tam wymienionych oznak, ważna jest też pora pierwszego posiłku . Pierwsze niemleczne produkty warto podać wtedy, kiedy maluch jest wyspany i jakąś godzinę po przystawieniu do piersi lub podaniu butelki. Chociaż my nie zasiadamy (a przynajmniej nie powinniśmy) siadać do jedzenia na wpół syci, to dziecko nie powinno być głodne! Przecież ono nie wie jeszcze, że te przedmioty, które wkłada do buzi, służą do najedzenia się. Chętnie je gryzie i żuje, ale zaspokajanie głodu kojarzy z karmieniem piersią na żądanie przez mamę lub butelką. Dlatego pozwól malcowi być tylko nieco głodnawym, a jego dobry nastrój da mu więcej ochoty do eksperymentowania z leżącym na talerzyku czy tacce jedzeniem. Gdzie najlepiej jeść posiłki? Zazwyczaj najłatwiej, bo robiąc najmniej uciążliwy bałagan, jest karmić dziecko w kuchni . Jeśli macie stół właśnie...
„Aby dziecko mogło zachowywać się lepiej, potrzebuje tyle samo empatii i wsparcia, co osoba w depresji, choć tego typu zachowania zwykle nie zachęcają nas do bycia empatycznym” – twierdzi Dave Anderson, psycholog z Child Mind Institute w Nowym Jorku. Istnieje przekonanie, że złe zachowanie dziecka odzwierciedla jego kiepskie wychowanie, a w rzeczywistości może ono wynikać z pewnych problemów natury biologicznej. W takich przypadkach typowe reakcje rodziców mogą nie przynieść pożądanych rezultatów, czyli poprawy zachowania malca. Dzieci biją, gryzą, kopią Pediatrzy pod kierownictwem Michaela F. Lorbera przeprowadzili badanie, w którym przyjrzeli się 477 dzieciom w wieku od 6 do 24 miesięcy. Ich matki miały notować, jak często maluchy wykazywały się negatywnym zachowaniem, łącznie z biciem, gryzieniem i kopaniem. Wyniki obserwacji opublikowano na łamach Journal of Pediatrics. Okazało się, że tego typu zachowania były dość powszechne, w dodatku nasilały się wraz z wiekiem, a punkt kulminacyjny następował zwykle u dwulatków. Na tej podstawie naukowcy polecili pediatrom, by uspokajali rodziców, martwiących się niewłaściwym zachowaniem swoich dzieci. Zaznaczali jednak, że tego typu wybuchy agresji powinny być od początku zmieniane. Rodzice powinni ustalać jasne granice i reagować w odpowiedni sposób. Zamiast karać jednak dziecko wrzaskiem, gniewem lub klapsem, lepiej odwrócić jego uwagę i nakierować ją na coś zupełnie innego. Niektóre dzieci zachowują się wyjątkowo agresywnie Naukowcy podkreślają, że wybuchy agresji to typowe zachowanie u najmłodszych , jednak u niektórych dzieci zdarzają się one wyjątkowo często i są bardziej nasilone. Wówczas potrzebna jest inna forma pomocy, takie problemy z zachowaniem mogą utrzymywać się dłużej, nawet u starszych dzieci. Jeśli wybuchy agresji u dziecka...
