Dorota Zawadzka: tych zabawek nie kupujmy dziecku! – obejrzyj film

Dziecko nie potrzebuje (a nawet nie powinno mieć!) góry zabawek. Te jednak, które ma, powiny być wybrane z głową. Co o tym mówi, Dorota Zawadzka, psycholożka dziecięca, znana m.in. z programu „Superniania”?  Posłuchajcie: – Jeżeli rozpatrzymy, jakie sfery rozwojowe dziecka zabawki powinny zagospodarować, to myślmy tak: 1-2 zabawki manipulacyjne, które składamy albo coś gdzieś wkładamy. Następnie – zabawka konstrukcyjna , czyli klocki dla dziecka , z których coś może zbudować. Potem: 1-2 zabawki muzyczne – jakieś instrumenty. Ważne są też rzeczy związane z plastyką: kredki, flamastry, plastelina dla starszych dzieci albo modelina dla młodszych.  Przytulanki.  Klocki: obowiązkowo . Dla 2-, 3-latka najlepsze będą drewniane, ale mogą być też plastikowe, byle duże. Zabawki do zabaw symbolicznych: lalka, samochodziki, domek dla lalek , garaż.  Ekspertka tłumaczy, że 20 zabawek to dla dziecka jest zestaw minimum i jednocześnie zestaw maksimum: – Kiedy wchodzę do domu, w którym jest 100 pluszaków, to się zastanawiam: "Po co te kurzołapki tu siedzą?". Dziecko się nimi nie bawi. Nie mówię, żeby wyrzucać nadmiar zabawek, ale wystarczy wziąć worek, podzielić zabawki na w miarę dwa podobne zestawy, jeden włożyć na pawlacz i wymieniać co dwa miesiące.  Zniszczone? Do kosza! Psycholożka przypomina też, że dzieci nie powinny mieć zabawek zniszczonych:  – Zabawka zniszczona czy popsuta działa "demoralizująco". Jeżeli mamy oś z samochodzika, z której odpadło kółko, to ktoś mi mówi: "Ta oś może udawać mieczyk". Otóż nie, albo naprawiamy taką zabawkę, albo ją usuwamy. Według Doroty Zawadzkiej  ta sama zasada tyczy rzeczy, które do niczego nie służą: – Ktoś mi powie: "Dziecko coś z tego wymyśli". To w takim razie...

Zapytaliśmy o to Dorotę Zawadzką, Supernianię. Wszyscy chcemy, żeby nasze dzieci były grzeczne. Grzeczne, czyli… No właśnie, jakie? Dororta Zawadzka: Trudno to zdefiniować, bo każdy rodzic widzi to trochę inaczej i czego innego wymaga. Dla wielu ludzi „grzeczne” równa się posłuszne, ciche, niesprawiające problemów. Takie, które spokojnie siedzi na ławce koło mamy, nie przeszkadza, niczego nie chce, nie ma własnego zdania, niemal nie oddycha… Dla mnie tak pojmowana grzeczność to zaprzeczenie dzieciństwa. Dlaczego? Bo taki spokój nie jest dla dziecka stanem normalnym. Supergrzeczne maluchy nie sprawiają dorosłym kłopotów, ale same mają naprawdę duży problem: boją się ludzi, życia, samodzielności, rówieśników. To niedobrze, gdy człowiek rośnie w przekonaniu, że świat jest zły albo niebezpieczny. Więc co w takim razie robić? Pozwalać dziecku na wszystko? Nie! Jednak zabierając się za wychowywanie dziecka, musimy wiedzieć, do czego zmierzamy. Myśleć nie tylko o tym, co się dzieje tuli teraz (Uff: siedzi cicho i pokornie robi, co mu się każe), ale o tym, jakim człowiekiem ma być w przyszłości (Czy na pewno chcielibyśmy, żeby nadal takie było?). Dziecko musi biegać, dotykać, eksperymentować, buntować się, czasem nawet wkładać głowę między barierki. Dzięki temu uczy się świata, poznaje swoje możliwości, gromadzi wiedzę, jednym słowem – rozwija się. Nie zrobi tego, siedząc cicho w kącie i udając, że go nie ma. Dla mnie grzeczne dziecko to takie, które bada świat, eksperymentuje, ma swoje zdanie, jest samodzielne, ale jednocześnie stosuje się do obowiązujących zasad. Czy to w ogóle da się pogodzić? Oczywiście, że tak, pod warunkiem że dziecko tych zasad nauczymy i że powiemy mu (i będziemy to powtarzać do skutku), co jest dobre, a co złe. Ono się przecież nie rodzi z tą wiedzą. Musi nauczyć się, że są...

Wcieliła się w rolę telewizyjnej Superniani i dzięki temu jest znana w całym kraju. Napisała kilka książek, prowadzi kolejne programy w telewizji. Dorotę Zawadzką , świetną psycholożkę, zapytaliśmy o to, co naprawdę jest ważne w wychowaniu dzieci. Wszyscy chcemy, żeby nasze dzieci były grzeczne. Grzeczne, czyli… jakie? Każdy rodzic widzi to inaczej i czego innego wymaga. Dla wielu ludzi grzeczne dziecko równa się dziecko posłuszne , ciche, niesprawiające problemów. Takie, które spokojnie siedzi, nie przeszkadza, niczego nie chce, nie ma własnego zdania. Dla mnie tak pojmowana grzeczność to zaprzeczenie dzieciństwa. Dlaczego? Bo taki spokój nie jest dla dziecka stanem normalnym. Takie wyjątkowo grzeczne dzieci nie sprawiają dorosłym kłopotów, ale same mają naprawdę duży problem: boją się ludzi, życia, samodzielności, rówieśników. To niedobrze, gdy człowiek rośnie w przekonaniu, że świat jest zły albo niebezpieczny. Więc co w takim razie robić? Pozwalać dziecku na wszystko? Nie! Jednak zabierając się do wychowywania dziecka, musimy wiedzieć, do czego zmierzamy. Myśleć nie tylko o tym, co się dzieje tu i teraz (uff: siedzi cicho i pokornie robi, co mu się każe), ale o tym, jakim człowiekiem ma być w przyszłości (czy na pewno chcielibyśmy, żeby nadal takie było?). Dziecko musi biegać, dotykać, eksperymentować, buntować się , czasem nawet wkładać głowę między barierki. Dzięki temu uczy się świata, poznaje swoje możliwości, gromadzi wiedzę, jednym słowem – rozwija się. Nie zrobi tego, siedząc cicho w kącie i udając, że go nie ma. Dla mnie grzeczne dziecko to takie, które bada świat, eksperymentuje, ma swoje zdanie, jest samodzielne , ale jednocześnie stosuje się do obowiązujących zasad. Przeczytaj: Wychowanie bezstresowe - czy wychować bezstresowo:? Czy to w ogóle da się pogodzić? Oczywiście, że tak, pod...