Dziecko nie chce słuchać z wielu powodów. Czasem jest mu to nie na rękę, a czasem po prostu zajęte zabawą cię nie słyszy. Niezależnie od powodów jego nieposłuszeństwa masz wiele sposobów, by kilkulatek słuchał tego, co do niego mówisz. Oto najbardziej skuteczne.
Sprawdź też: 9 powodów, dla których dzieci nie słuchają
Jeśli chodzi o dzieci, to zasada " robię to, co widzę, nie to, co każą mi robić " sprawdza się doskonale. Nic więc dziwnego, że jeśli sam leżysz na kanapie, przerzucając kanały i próbujesz przekonać syna, żeby pomógł przy sprzątaniu, twoje wysiłki na nic się zdadzą. Poniżej znajdziecie kilka dobrych rad, które sprawdzą się nie tylko w komunikacji z dzieckiem . Nawiąż z dzieckiem kontakt Nawiązanie bezpośredniego kontaktu z dzieckiem jest dużo skuteczniejsze niż przypadkowe wykrzykiwanie poleceń, gdy stoisz odwrócony plecami. Duże prawdopodobieństwo, że dziecko nawet cię nie usłyszy. Ukucnij, żeby wasze twarze były na tym samym poziomie. Zwróć się do dziecka po imieniu, upewnij się, że cię słyszy i słucha . Możesz zrobić krótki wstęp w rodzaju "Teraz chciałbym cię o coś poprosić". Mów do dziecka prostym językiem Nie staraj się przesadzać rozmawiając z dzieckiem, używać trudnych słów i wyszukanej składni. Prostszy przekaz ma większą szansę trafić do dziecka. Powstrzymaj się też przed próbą przekazania długich instrukcji - jest prawie pewne, że w głowie zostanie dziecku tylko pierwsze i ostatnie zdanie. Zamiast mówić: "Pozbieraj książeczki, idź do pokoju, po drodze umyj ręce ", powiedz: "Posprzątaj książeczki i powiedz, jak skończysz". Wtedy będzie czas na kolejny etap. Pamiętaj, że rozmawiasz z dzieckiem Rozmawiając z dzieckiem, nie tylko dostosuj treść przekazu, ale też ton głosu i sposób, w jaki do niego mówisz. Najlepiej, gdyby wasze oczy znajdowały się na podobnej wysokości, wystarczy ukucnąć lub wziąć dziecko na kolana (patrz: nawiąż z dzieckiem kontakt). Pozwól dziecku wybierać Dzieci lubią wybór, ale nie olbrzymi. Jeśli zapytasz, w którym kubku chce wypić kakao, możesz być pewien, że albo będziecie pić kakao z dziesięciu kubków, albo nigdy nie skończycie...
Jak zapanować nad dzieckiem, które ma napad złości? Na pewno nie siłą ani nerwami. Powinnaś być usposobieniem spokoju. Przyda się też stanowczość i konsekwencja. Mów do dziecka jasno i zwięźle: „Nie wolno, bo to boli”, „Nie krzycz, bo to przeszkadza innym” itd. Proste, jednoznaczne komunikaty są skuteczniejsze niż długie wywody. Zwracając się do malca, kucnij przy nim i patrz mu w oczy. Staraj się mówić pozytywnie. Zamiast: „Nie wyrywaj chłopcu zabawki”, powiedz: „Pozwól koledze się pobawić”, zamiast: „Nie krzycz”, poproś: „Mów ciszej”. Dając konkretne wskazówki, opisując, co widzisz i czego oczekujesz („Adasia zabolało, przeproś go i bawcie się ładnie”), nie skupiaj się na zachowaniach negatywnych, raczej zwracaj uwagę smyka na to, co się udało lub może udać. Jeśli czujesz, że za chwilę eksplodujesz... Rozwścieczony dwulatek byłby w stanie wyprowadzić z równowagi nawet Matkę Teresę z Kalkuty. Staraj się jednak trzymać nerwy na wodzy – Twój wybuch nic nie da, a może zaszkodzić! Weź głęboki oddech, policz do dziesięciu (albo stu) i pomyśl sobie, że dzięki niezależności i umiejętności mówienia NIE, Twój malec będzie potrafił w przyszłości posłać do diabła dilera narkotyków. Poza tym: 1. Nie bij. Nawet zwykły klaps jest przyzwoleniem na agresję. 2. Nie szantażuj odebraniem uczucia. Dziecko wierzy, gdy słyszy „Przestanę cię kochać, jeśli będziesz taki niegrzeczny”. 3. Nie etykietuj. Zamiast mówić „Jesteś niegrzeczny” (malec może w to uwierzyć i potwierdzać swoim zachowaniem tę etykietkę) powiedz „To było niegrzeczne”. 4. Nie strasz. Maluch może uwierzyć, że chcesz oddać go dziadowi itp.
Każdemu dziecku zdarza się czasem nie posłuchać. Ale są też dzieci, na których rodzicielskie prośby nie robią żadnego wrażenia. Rodzice uciekają się wtedy do różnych sposobów: nie tylko proszą, ale czasem też grożą, straszą, zabraniają, powtarzają wiele razy... I co? I nic. Bo aby dziecko posłuchało, trzeba nauczyć się do niego mówić . Oto, jak tego dokonać. Nie traktuj dziecka jak partnera Dziecko jest twoim partnerem jedynie w tym sensie, że należy mu się szacunek . Nie ubieraj go więc w to, czego nie lubi, nie zmuszaj do jedzenia znienawidzonej owsianki. Ale nie musisz mu skrupulatnie tłumaczyć wszystkiego, o co go prosisz. Są rzeczy, które dziecko po prostu musi zrobić , bo od tego zależy jego bezpieczeństwo, zdrowie. Mówisz np.: „Przed przejściem przez ulicę rozejrzyj się w lewo, w prawo, a potem raz jeszcze w lewo”. „Ale dlaczego, przecież nie jadą samochody. Po co mam patrzeć dwa razy w lewo? Dlaczego nie odwrotnie” – słyszysz w odpowiedzi. Wygadany pięciolatek ma często tak dużo argumentów, że w końcu opadają ci ręce. Albo wpadasz w furię, bo masz już dosyć tłumaczeń. W takich sytuacjach nie musisz bawić się w długie wyjaśnienia. Dziecko powinno wiedzieć, że są zasady, które nie podlegają żadnej dyskusji , i trzeba się do nich stosować. Mów tak, żeby dziecko usłyszało Dziecko często nie może zrobić tego, o co je prosisz, bo po prostu cię... nie słyszy! Nie ma to nic wspólnego z problemami ze słuchem. Jeśli jest zaaferowane zabawą, nie zwraca uwagi, co do niego mówisz. Jego pracujący na wysokich obrotach mózg jest zajęty czymś innym. Gdy malec się bawi, a ty chcesz, by zrobił coś innego, najpierw zawołaj go do siebie lub sama podejdź. Potem powiedz jasno, krótko i zwięźle , o co ci chodzi, np. „Idź do łazienki, umyj rączki, kolacja na stole”. Ale jeśli widzisz, że dziecko bawi się w...
