O dylematach rodziców, którzy mają więcej niż jedno dziecko, rozmawiamy z dr Julitą Wojciechowską, psychologiem z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Nie da się traktować dzieci tak samo. Robimy to odmiennie w zależności od tego, w jakim momencie naszego życia się rodzą, jaki mają temperament. To jest nieuchronne. Ale ważne jest, by każdemu dziecku, niezależnie od tego, jakie jest, czym się interesuje, dawać podobną ilość akceptacji, czasu, uwagi, bliskości, zrozumienia. Powinno czuć, że zasługuje na to tak samo jak jego rodzeństwo.
To jest obawa nie tyle o to, czy kolejne dziecko można pokochać tak samo, tylko czy ono jeszcze się w życiu rodziców pomieści. Pierwsze dziecko zagarnia całą przestrzeń, wszystko, co się da. A teraz musi się nią podzielić, podobnie jak rodzic musi podzielić swoją uwagę na dwójkę (lub więcej) dzieci. To trudny moment, bo nie wiadomo, czy jej starczy. No i czy pierwsze dziecko nie będzie miało poczucia straty.
Tak bywa. To wynika tak naprawdę z tego, że rodzice mogą nie być gotowi, że urodzą się im dzieci z innymi niż ich umiejętnościami, talentami, temperamentem. A to są cechy, z którymi człowiek się rodzi, np. jeden jest bardziej żywiołowy, a inny flegmatyczny, jeden lubi zmiany, a inny bardziej bezpieczne środowisko i brak niespodzianek. To zależy od układu nerwowego. Zachowanie dziecka można w jakiś sposób kształtować przez sposób wychowywania. Ale o tym, jacy jesteśmy przez całe życie decydują też pewne właściwości mózgu. Może wydawać się, że rodzicom pełnym energii urodzi się dziecko takie samo jak oni. A ono jest spokojne, nie lubi zmian, woli rutynę i wtedy energiczna mama czy żywiołowy tata uważają je za leniuszka, którego trzeba rozruszać. Dynamicznych rodziców takie dziecko może niecierpliwić, drażnić swoją powolnością. Natomiast spokojni rodzice mogą być niezadowoleni, gdy mają dziecko bardziej pobudliwe, które szybko się nudzi, nie umie się samo sobą zająć.
Sprawdź też: Jaki charakter ma twoje dziecko? – test
Najczęściej z braku świadomości, że dziecko może się urodzić inne niż oni. Że to nie będzie klon – krew z krwi, kość z kości, dosłownie mówiąc. Stąd biorą się zwykle problemy z faworyzowaniem dziecka podobnego do mamy czy taty, które ma ich cechy, podobne reakcje i tym samym co oni się interesuje. Rodzicom wydaje się, że jak mają coś po sobie zostawić, to niech to będzie ktoś taki jak oni. To narcyzm, zapatrzenie w siebie – dziecko podobne do mnie jest lepsze od niepodobnego do mnie.
Zobacz też: Najstarsze, średnie, najmłodsze... - charakter rodzeństwa
1. Z większą liczbą dzieci będzie ci łatwiej Brzmi paradoksalnie? Wcale nie. Nie tylko starsze dziecko może pobawić się z młodszym, kiedy chcesz chwilę odpocząć, ale też nauczysz się lepszego gospodarowania czasem. 2. Nie ma wychowania pod kloszem Nie koncentrujesz całej uwagi na jednym dziecku i w takiej sytuacji trudniej o nadopiekuńczość. 3. Dzieci są mniej obciążone Nie tylko obowiązkami domowymi, ale i presją rodziców. Jedynak nie musi się dzielić zabawkami i pokojem, ale nie ma też z kim podzielić się spoczywającą na nim odpowiedzialnością i problemami. 4. Dzieci mają się z kim kłócić Wbrew pozorom kłótnie wiele uczą: walki o swoje, kompromisów, przegrywania, wygrywania... To przygotowuje dziecko do dorosłego życia. Gdy konflikty zbytnio przybierają na sile, zastosuj 7 rad, które pomogą sprawić, by dzieci przestały się kłócić. 5. Dzieci mają się z kim bawić Oczywiście zabawa z rodzicem jest bardzo ważna dla budowania więzi i rozwoju dziecka, ale dorosły nie zastąpi dziecku towarzystwa innego dziecka. Poza tym im więcej dzieci, tym więcej pomysłów na wspólną zabawę. 6. Dzieci zawsze będą miały w sobie oparcie Rodzeństwo może na siebie liczyć od najmłodszych lat, przez dzieciństwo, młodość, aż po dorosłe lata. Zna się najlepiej i wie o sobie wszystko. 7. Dzieci, które mają rodzeństwo, szybciej się rozwijają Młodsze naśladuje starsze i też chce już chodzić, jeździć na rowerze i umieć grać w piłkę, a starsze staje się bardziej opiekuńcze i empatyczne, opiekując się młodszym. Kształtuje się w nim też poczucie odpowiedzialności. 8. Dzieci łatwiej uczą się tolerancji i dzielenia Każde dziecko ma inny charakter. Jedno są małomówne, skryte i nieśmiałe, a inne wprost przeciwnie. Każde z nich może mieć inny system wartości, każde może słuchać innej muzyki lub czytać książki o zupełnie innej...
Co jest dziecku potrzebne do szczęścia? Bez czego nie potrafi się obyć? Co jest dla niego najważniejsze? Wyjaśnia prof. Zofia Dołęga, psycholog z Uniwersytetu SWPS. Polecamy także: Dziecko też zasługuje na szacunek Nasza obecność By dziecko było szczęśliwe, potrzebuje naszej bliskości , pewności, że nie znikniemy nagle z jego życia, będziemy z nim stale, nawet jeśli na kilka godzin idziemy do pracy. – Niemowlę potrzebuje nas niemal nieustannie. Chce nas dotykać, widzieć, słyszeć, czuć. Starsze dziecko ma już więcej swoich spraw, ale nadal pragnie naszej dostępności, pewności, że będziemy przy nim, jeśli nas będzie potrzebowało – mówi prof. Zofia Dołęga. – Potrzebuje też zwyczajnego bycia z nami, robienia różnych rzeczy razem, po prostu spędzania z nami czasu. Silna więź Dziecko musi wiedzieć, że więź, która go z nami łączy, jest trwała i nienaruszalna. Że będzie istnieć, choćby nie wiem co. Że jest czymś, na czym zawsze można się oprzeć, zwłaszcza w sytuacjach trudnych i kryzysowych , których prawdopodobnie nie zabraknie, gdy dziecko podrośnie, a już na pewno, gdy stanie się nastolatkiem. Miłość , która łączy malucha z rodzicami jest ważna dla jego szczęścia tu i teraz, ale też dla jego przyszłości : jest dla niego wzorem budowania związków . Nie wiemy, jak będzie wyglądał świat za 20, 30 lat, jakie zawody będą dawały prestiż i pieniądze, jakie umiejętności będą cenione, czego ludzie będą pragnąć. Jedno na pewno się nie zmieni: człowiek jest istotą społeczną, więc nadal ważne będą dobre relacje z innymi. – Dziecko, które łączy dobra, mocna, bezpieczna więź z rodzicami , ma większą szansę na to, że w przyszłości będzie umiało tworzyć zdrowe, oparte na zaufaniu i emocjach (a nie np. na interesach) związki z przyjaciółmi i partnerami – wyjaśnia psycholog. Zobacz także: Potęga...
Piesek zapewnia dziecku dużo radości, ale także wspomaga jego rozwój. Pies dla dziecka to towarzysz zabaw, ale także przyjaciel, którym maluch się opiekuje i dzięki któremu uczy się wrażliwości na innych. Ważne jednak, aby przy zakupie bądź adopcji psa wybrać rasę odpowiednią dla dzieci. Chodzi przede wszystkim o takie psy, które lubią bawić się z dziećmi, są cierpliwe i mają łagodny charakter. Rasa nie mówi wszystkiego o konkretnym czworonogu, ale mówi dużo o jego charakterze i usposobieniu. Wybierając psa dla dzieci, weź pod uwagę: wiek swojego dziecka, ile czasu możesz codziennie poświęcić zwierzakowi, czy prowadzisz bogate życie towarzyskie, czy jesteś domatorem, czy jesteś pedantyczny. Spis treści: Pies dla dziecka – korzyści Rasy psów dla dzieci • Golden retriever • Labrador retriever • Bokser • Yorkshire terrier • Owczarek szkocki collie • Border collie • West highland white terrier • Beagle • Cavalier King Charles Spaniel • Buldog angielski Rasy psów dla niemowlaka Rasy psów dla przedszkolaka Jaki pies dla dziecka z autyzmem? Jaki pies dla dziecka z alergią na sierść? Pies dla dziecka – korzyści Dzieci wychowujące się z psami czerpią z tego rozwiązania wiele korzyści, przede wszystkim: rzadziej łapią infekcje górnych dróg oddechowych rzadziej dokuczają im alergie pies potrafi łagodzić objawy autyzmu uwalniają nadmiar energii, co jest wyjątkowo korzystne zwłaszcza przy ADHD mają znacznie mniejszą podatność na stres mają większe poczucie własnej wartości stają się bardziej empatyczne i odpowiedzialne są bardziej sprawne fizycznie. Decydując się na podarowanie dziecku psa, warto zapoznać się również ze specyfiką ras. Nigdy nie należy kierować się wyglądem psiaka, w którym maluch zakochał...
