Starsze pokolenie utyskuje nad dzisiejszym wychowywaniem dzieci. Dziadkowie nie rozumieją, dlaczego dzieci są rozbrykane. Gdy oni byli dziećmi, musieli być całkowicie posłuszni. Mały człowiek znał swoje miejsce w rodzinie. Potem nadeszła moda na bezstresowe wychowanie. A co jest tak naprawdę najlepsze dla dzieci?
Bo w niektórych momentach od tego zależy jego bezpieczeństwo, zdrowie, życie. Jeśli mama mówi, że dziecko ma nie biegać przy basenie, to robi to, by je ochronić, a nie zepsuć mu zabawę. Dziecko musi ufać, że rodzice coś każą lub czegoś zabraniają w konkretnym celu. Gdy czują stanowczość taty, który zakazuje dotykania piekarnika, cofną rękę, ale jeśli on łamiącym się głosem niepewnie poprosi, by dziecko umyło zęby, dziecko może namówić go na niepotrzebną dyskusję o słuszności szczotkowania zębów po zjedzeniu czekolady. Jako rodzice musimy wiedzieć, po co dziecku czegoś zabraniamy, i... mieć pewność, że robimy słusznie. Nawet jeśli dziecku się to niezbyt podoba.
Czy wiesz: Co robić, by dzieci nas słuchały?
Bo są łatwe w obsłudze. Znacznie prostsze jest wychowywanie dziecka, które nie protestuje, nie buntuje się, bez słowa wykonuje polecenia. Jednak zawsze trzeba pamiętać, jaką cenę płaci dziecko za to bezwarunkowe posłuszeństwo.
Dzieci muszą czuć się akceptowane przez rodziców, więc zrobią wszystko, by ich zadowolić. Jeśli widzą rozgniewaną minę mamy, gdy się sprzeciwiają, czy kiedy tata obraża się, bo nie chcą w ciągu sekundy sprzątnąć zabawek, prędzej czy później podporządkują się, by odzyskać miłość rodziców.
Chyba że weźmiemy pod uwagę fakt, że dziecko rezygnuje tym samym z rozwoju. Dziecko uczy się świata, szukając granic, które powinni wyznaczać rodzice. Nie wie, co mu wolno, a czego nie, więc eksperymentuje i np. skacze po łóżku, czekając, jak zareaguje mama. I zadaniem rodziców jest stawianie granic w tych poszukiwaniach. Inaczej dziecko będzie się czuło zagubione. A jeśli zrezygnuje z takich eksperymentów, będzie bezwolne, stłamszone przez dorosłych. Dziecko musi czuć, że rodzice kochają je bezwarunkowo, nie dlatego, że jest posłuszne.
Czy wiesz: Jak wyznaczać dziecku granice?
Każdy kolejny rok życia dziecka , to kolejne wyzwania. Niektóre etapy są trudniejsze, inne bardziej zabawne. Trudno jednak pominąć tych 7 tematów, które nieodzownie wiążą się z dziećmi. 1. Zmęczenie i brak snu To najtrudniejszy, pierwszy etap, gdy maluszek zawita w Waszym domku. Nocne wstawanie, by nakarmić dziecko, przewijanie, niepokój związany z niepewnością, czy poradzimy sobie jako rodzice, sprawia, że wielu rodziców ma poczucie bycia "zombie". Oczywiście jest to żartobliwe określenie, ale gdy zapyta się młodą mamę, o czym marzy – często mówi – godzince snu, albo chwili dla siebie. Czytaj: Budzisz się zmęczona? Sprawdź dlaczego i co możesz z tym zrobić? 2. Dziecko zaczyna chodzić Ten etap rzeczywiście jest tak samo trudny, jak pierwszy. Maluch niezwykle ciekawy świata potrafi dać rodzicom nieźle w kość. Uwaga i koncentracja na tym, czego dotyka, gdzie idzie i co wkłada do buzi, jest ogromnie męcząca fizycznie. Zabezpieczanie całego domu przed dzieckiem powoduje, że nasz umysł i zmysł przewidywania przyszłości, pracuje na zwiększonych obrotach, często ulegając przeciążeniu ;-). Nie zapominajmy, że jest to także cudowny okres, pokazywanie nowych rzeczy i widok zaskoczonej i zachwyconej miny dziecka – bezcenny. Czytaj: Bezpieczeństwo dziecka w domu i poza nim 3. Dziecko mówi... za dużo! Najpierw martwimy się, że dziecko jeszcze nie mówi, potem, że mówi za mało , a na koniec, że mówi za dużo... Nie martwcie się, to okres przejściowy. Gdy dziecko przeistoczy się w nastolatka, znowu będzie mówić monosylabami, a wy będziecie marzyć, by chciało z Wami porozmawiać o otaczającym świecie i pytać Was o zdanie. 4. Kłamstwa Przyjdzie taki dzień, że złapiemy dziecko na kłamstwie. To trudna sprawa świadcząca o tym, że maluch wszedł na inny etap i zaczyna zdawać sobie sprawę, że...
“Moja córka czasem strajkuje w kwestii uścisków i buziaków. Ma 7 lat i te dzikie strajki pojawiły się już kilka lat temu. My, rodzice, możemy ją przytulać czy całować, ale wiele osób nie może, a na pewno nie zawsze. Ja jej do tego nie zmuszam" – napisała Katia Hetter, dziennikarka CNN. Chociaż od publikacji artykułu w 2015 roku minęły ponad 2 lata, jej słowa wciąż wzbudzają kontrowersje. Nie wszyscy się zgadzają z jej postulatem, jednak wielu rodziców przyznało jej rację: dzieci nie powinny być zmuszane do uścisków z krewnymi . Dziecko ma prawo ustalać granice Gdy córka Katii zapytała, czy musi przytulać babcię, Katia odpowiedziała, że choć chciałaby, żeby to robiła, nie musi. Nie był to jednak pasywno-agresywny sposób na przekonanie jej, żeby to zrobiła. "Nie musi przytulać czy całować nikogo, nawet mnie. Nie będę zmuszać córki, by kogoś dotykała, jeśli jej instynkt podpowiada jej, by tego nie robiła. Zrozumiałam, że jej ciało jest jej, nie moje" – wyjaśnia Hetter. Dziecko, nawet kilkuletnie, ma prawo decydować o własnym ciele i wyznaczać granice. To ono powinno decydować, komu pozwoli te granice przekroczyć – tłumaczy autorka artykułu. Przykład, jaki podaje, działa na wyobraźnię: żaden rodzic nie chciałby, żeby jego córka uprawiała seks ze swoim chłopakiem tylko dlatego, że on tego chce. Dlaczego w takim razie rodzice nalegają, by dzieci przytulały czy całowały członków rodziny, kiedy one nie mają na to ochoty? Hetter podkreśla, że jeśli dziecko uwielbia się przytulać, rodzic powinien mu na to pozwolić. Jeśli jednak maluch wyraźnie daje do zrozumienia, że nie chce być dotykany przez ciocię czy dziadka, oni powinni uszanować jego decyzję, a rodzic nie powinien go do tego zmuszać. Uczucia krewnych też są ważne! Jeśli dziecko nie chce się przytulać, krewni mogą poczuć się urażeni. W większości...
Relacje rodzic – dziecko powinny być oparte na wzajemnym szacunku. Jak więc wyznaczać granice, aby nie naruszyć w dziecku poczucia własnej wartości? Dzieci potrzebują zasad by czuć się bezpieczne i właściwie się rozwijać. Ważne jest nie tylko to, czego te zasady dotyczą, ale również sposób, w jaki je formułujemy i przekazujemy dziecku. Na autorytet u dziecka każdy musi zasłużyć. Dotyczy to nie tylko nowo poznanych przez dziecko osób, ale również rodziców. Sposób w jaki komunikujemy się z dzieckiem może sprawić, że będzie ono chętnie z nami współdziałało, albo wręcz przeciwnie – zrodzi w nim bunt i opór. To od nas zależy, czy nauczymy dzieci szacunku dla innych, czy jedynie przestrzegania granic ze strach przed władzą drugiego człowieka. Jak wyznaczać granice, by dziecko ich chętnie przestrzegało? Zapomnij o władzy absolutnej. Zacznij od zmiany wyrazu twarzy i tonu głosu. Nie mów do dziecka z wyrazem żalu, nie rób mu wyrzutów. Stawiając granice nie krytykuj. Nie jest to oczywiście łatwe, zwłaszcza w sytuacjach, gdy dzieci wystawiają naszą cierpliwość na próbę. Zapytaj siebie. Zanim zaczniesz zabraniać, zapytaj siebie: - Dlaczego nie chcę pozwolić na to dziecku? - Czy to co, mówię jest zgodne z tym w co wierzę? - Czy ten zakaz jest wyrazem moich przekonań, czy może wynikiem doświadczeń z dzieciństwa np. tak zawsze powtarzała mi moja mama, a teraz nieświadomie kopiuję jej zachowanie. - Czy moje polecenia, zakazy są dla dziecka zrozumiałe? - Czy mówię to, "bo tak trzeba", czy dlatego, że naprawdę tak myślę? - Czy jest to dobre dla moich relacji z dzieckiem? Postaw się w roli dziecka. Zastanów się, jak byś się czuła, gdyś była dzieckiem i słyszała takie słowa od swoich rodziców? Czy nie sprawiłby ci bólu, przykrości? Ustal stałe zasady. Jeśli chcesz, by dziecko przestrzegało granic pamiętaj, by...
