"Przepraszam" – te słowa nie przechodzą gładko przez gardło. Dzieci niechętnie przepraszają, wstydzą się, nie chcą przyznać do błędu. Może także dlatego, że my nie przepraszamy? Trudno jest przeprosić dziecko! Przecież jako rodzice chcemy być nieomylni, wspaniali, perfekcyjni. Autorytet nie przeprasza, bo autorytet nie błądzi, prawda? Nie. Wszyscy popełniamy błędy, a kiedy zdarza się to nam, rodzicom, powinniśmy wykorzystać ten moment, żeby pokazać dziecku, jak należy się w takiej sytuacji zachować. Przepraszam – to słowo będzie cenną lekcją dla dziecka. I dla rodzica też.
Wyobraź sobie sytuację, kiedy wracasz zmęczona do domu, po ciężkim dniu w pracy, a twoje dziecko jest głośno, pęka ci głowa, chcesz chwili spokoju. Zaczynasz krzyczeć na dziecko, nieświadome niczego, bo pod wpływem zmęczenia jesteś podirytowana. Stało się. Nikt z nas nie jest idealny. Co powinnaś zrobić teraz? Przeprosić!
Zdaniem Rachel Kazez, psycholożki i pracownika socjalnego oraz założycielki platformy informacyjnej nt. zdrowia psychicznego, dobre przeprosiny powinny składać się z 3 elementów:
Dziecku należą się przeprosiny, kiedy rodzic zrobi lub powie coś niewłaściwego, nie dotrzyma obietnicy, a także kiedy dopuści do tego, że wydarzyło się coś złego. Ważne jest, żeby wiedzieć, za co przepraszamy i przemyśleć to. Samo rzucone w przestrzeń "przepraszam" nie wystarczy. Zanim przeprosisz dziecko, zastanów się, dlaczego to robisz. Czy mówiąc "przepraszam", chcesz, żeby dziecko poczuło się lepiej, czy próbujesz zagłuszyć własne poczucie winy?
Jeśli nawaliłaś – spóźniłaś się na przedszkolne przedstawienie, nakrzyczałaś, zapomniałaś o czymś ważnym dla dziecka – zraniłaś tym swoje dziecko i być może nadwyrężyłaś jego zaufanie do ciebie. Przeprosiny mogą to naprawić, jeśli są przemyślane i płyną prosto z serca.
Aby twoje przeprosiny odniosły odpowiedni skutek, trzymaj się tych zasad:
Nie wystarczy jednak tylko przeprosić, powinnaś też pokazać swoim zachowaniem, że potrafisz się zmienić i nie dopuścić do powtórki danej sytuacji. Carrie Krawiec, terapeutka rodzinna z Maple Clinic w Birmingham (Michigan, USA), uważa, że najważniejsze jest zapytanie dziecka, jak możesz mu teraz pomóc i zrobienie wszystkiego, żeby sytuacja się już nie powtórzyła. Pochylając się nad tym, co dziecko czuje, okazujesz mu empatię i pomagasz zrozumieć uczucia, których doświadcza – rozczarowanie, gniew, niechęć, smutek. Pokazując, że nie boisz się przyznać się do błędu i że rozumiesz jego uczucia, pozwalasz mu poczuć się lepiej.
Przeprosiny – a nie wymówki! - uczą uczciwości, szacunku i odpowiedzialności za swoje czyny i słowa. Pokazują też, że nikt nie jest doskonały i że każdy może popełnić błąd. Dlatego nie wstydź się przepraszać dziecka – to jeden z najcenniejszych darów, jakie możesz mu ofiarować.
na podstawie: sheknows.com
Zobacz też:
Z jednej strony uczysz swojego dziecko, że zawsze powinno mówić prawdę. Ale z drugiej chciałabyś, by pewne rzeczy przemilczało. Czy te dwa pozornie sprzeczne pragnienia można jakoś pogodzić? Szczere dziecko mówi to, co słyszy i widzi Kiedy twój synek na rodzinnym spotkaniu głośno stwierdza, że ciocia to stara panna, chciałabyś zapaść się pod ziemię. Przypomnij sobie jednak, czy przypadkiem sama kilka dni temu w rozmowie z mężem sama tak się o cioci nie wyraziłaś, a dziecko usłyszało to, bo bawiło się obok? Dziecięcy świat jest czarno-biały. Jeśli kilkulatek o czymś słyszy lub coś widzi, uważa, że ma prawo o tym mówić. Nawet, jeśli komuś z tego powodu zrobi się przykro . Dziecko bowiem nie rozumie, że prawdy oczywiste, takie jak np. fakt, że ktoś jest stary czy gruby, wypowiedziane głośno, mogą zaboleć. No bo niby dlaczego, skoro każdy o nich wie? Czytaj też: Nauka dobrych manier Małe dzieci nie potrafią dochować tajemnicy Właśnie powiedziałaś dziecku, że nie lubisz, kiedy sąsiedzi przychodzą z wizytą, bo zawsze zbyt długo siedzą, a teraz prosisz, by nie zdradziło cię przed nimi? Na sto procent przy najbliższej okazji podzieli się swoją tajemnicą z sąsiadami. Kilkulatkowi trudno trzymać język za zębami , a podkreślenie faktu, że nie powinien o czymś mówić, tym bardziej kusi do „zdrady". I nie ma w tym jego winy. Dziecko po prostu często mówi to, o czym właśnie myśli. A ponieważ na widok sąsiadów natychmiast przyjdzie mu do głowy powierzony przez mamę sekret, tajemnica szybko wyjdzie na jaw. Czytaj też: Kotlet daje porządność, czyli wychowanie oczami dorosłych i dzieci Jak nauczyć dziecko unikania gaf? Czy skoro to naturalne, że dzieci mówią, co widzą, i wyjawiają sekrety, można im na taką nieograniczoną szczerość pozwalać? Nie! To właśnie rola rodziców, by wytłumaczyć dziecku, dlaczego niektórych słów...
Fajnie mieć rodzeństwo. Jest się z kim pobawić, powygłupiać, podzielić sekretami i... pokłócić . Choć tego ostatniego pewnie wolałabyś uniknąć. Jak radzić sobie ze sprzeczkami swoich kilkulatków? Oto podpowiedzi Beaty Chrzanowskiej-Pietraszak , psychologa dziecięcego. 1. Kupuj swoim dzieciom to samo Młodsze dzieci najczęściej kłócą się o zabawki, ubrania, cukierki itp. Aby uniknąć tego typu sporów , dobrze jest kupować im takie same rzeczy. To wcale nie przesada. W przedszkolu dzieci także mają do dyspozycji kilka takich samych przedmiotów. W innym wypadku nie byłaby możliwa świetna zabawa w wyścigi samochodowe czy w spacer dwóch młodych mam z wózeczkami. – Małe dzieci (do około 3. roku życia) takie już są, że największą frajdę sprawia im zabawa identycznymi rzeczami czy ubieranie się w takie same bluzeczki czy buciki – tłumaczy Beata Chrzanowska-Pietraszak. I naprawdę nie ma powodu, dla którego miałabyś im tego zawsze zabraniać. Na wyrabianie indywidualnego gustu i upodobań przyjdzie czas później. 2. Daj każdemu dziecku przywileje Jeśli różnica wieku między dziećmi jest trochę większa (ponad dwa lata), zastanów się, czy każde z nich ma swoje i tylko swoje prawa i przywileje . Może twój starszak denerwuje się, bo młodszy braciszek czy siostrzyczka może pić z butelki albo spać w sypialni rodziców, a jemu tego nie wolno. Warto w takich wypadkach zwrócić uwagę dziecka na to, że każdy wiek ma swoje przywileje. Młodsze co prawda śpi jeszcze z wami, ale za to wieczorem musi się kłaść wcześniej. Jeśli dzieci będą miały świadomość, że każde z nich ma własne prawa, nie będą czuły się pokrzywdzone. A wtedy zniknie następny powód do rozdrażnienia i bezsensownych sporów. Czytaj też: Życie z rodzeństwem 3. Pozwól dzieciom znaleźć rozwiązanie Kiedy za ścianą słyszysz podniesione głosy i huk rozsypujących się klocków, w...
Jesteś ojcem ? Pewnie już wiesz, że gdy rodzi się dziecko, zapotrzebowanie na niektóre talenty, cechy charakteru i umiejętności gwałtownie rośnie. Wiele z nich masz, choć niekoniecznie musiałeś korzystać z nich w aż takim zakresie jak teraz. Inne będzie próbowało wyćwiczyć w tobie twoje dziecko. Możesz być pewien, że będzie niczym najlepszy trener - nie odpuści! Polecamy także: Dobry tata - co to właściwie znaczy? Co ci się przyda? 1. Cierpliwość i opanowanie Być może widziałeś tę fotkę gdzieś w sieci: siedzącemu przy stole facetowi o pokerowej twarzy spływa z czoła na krawat i koszulę ciecz w kolorze czekolady. Do wazy, która stoi przed nim, wpadła właśnie piłka. Podpis: "Cierpliwość i opanowanie. Dopiero mając dzieci odkryjesz, na jakim poziomie są u ciebie". Tak to właśnie wygląda: dziecko nie raz i nie dwa wystawi cię na próbę. Będzie płakać, jęczeć, kwękać, marudzić, piszczeć, hałasować, obśliniać twoją komórkę, polować na laptopa i robić mnóstwo innych denerwujących rzeczy. Dlatego warto umieć panować nad własnymi emocjami. – Nie chodzi o to, by ukrywać emocje (dziecku można powiedzieć "Złości mnie, gdy robisz to, czy tamto"), ale o to, by nie dać się ponieść złości. Trzeba zreflektować się, zanim wybuchniemy, powiedzieć sobie "Ok, ono wrzeszczy i tupie, ale ja jestem dorosły i potrafię się kontrolować." A jeśli już wybuchniemy (to może się przydarzyć nawet Dalajlamie), trzeba przeprosić dziecko i przyznać się do błędu ("Nie powinienem tak na ciebie krzyczeć, zdenerwowałem się, przepraszam"). Ojcowski autorytet przez to nie ucierpi. Wręcz przeciwnie – zapewnia Kazimierz Ździebło, psycholog i psychoterapeuta z Dolnośląskiego Centrum Psychiatrii i Psychoterapii SUPER-ego, ojciec Zosi i Krzysia. 2. Wrażliwość Nie namawiamy cię, byś zaczął płakać na kreskówkach, jednak...
