Jak rozbudzić poczucie humoru u dziecka?

Skąd pochodzi prima aprilis? Geneza tego najweselszego ze wszystkich świąt nie jest dokładnie znana. Przypuszcza się, że pochodzi ono z Francji, kiedy to król Karol IX zreformował kalendarz, zmieniając pierwszy dzień nowego roku z pierwszego kwietnia na pierwszy stycznia. Związane z tym zamieszanie spowodowało mnóstwo śmiesznych sytuacji. Jak przygotować dziecko do żartów z okazji prima aprilis? Trzy-, czterolatkom wystarczy wyjaśnić, że tego dnia wszyscy robią sobie różne dowcipy, oszukują się na niby, żeby było weselej. Dziecko w tym wieku dopiero uczy się żartować , więc można mu podpowiedzieć, jak nabrać innych w wesoły sposób, np. mówiąc tacie, że w najbliższą sobotę mama zaprosiła do domu całą grupę przedszkolaków, a braciszkowi, że na podwórku pojawił się dziś hipopotam, który uciekł z zoo. I jaka będzie radość, gdy uwierzą i maluch będzie mógł zakrzyknąć: „Prima aprilis, uważaj, bo się pomylisz!”. Trzeba jednak wytłumaczyć, że dowcipy nie powinny sprawiać nikomu przykrości , np. że nie mówi się wracającej z przedszkola siostrzyczce, że jej ulubiony piesek zachorował, a babci, że tata nastąpił na jej jedyne okulary i je roztrzaskał.   Spontaniczny śmiech, podobnie jak spontaniczne wyrażanie innych uczuć, to dla dziecka bardzo ważne doświadczenie, bo pozwala poczuć się w pełni sobą. Wyzwala też hormony szczęścia, odpręża, pomaga pokonać trudności. Dzięki pozytywnym uczuciom dzieci lepiej dają sobie radę z lękiem. Wiedzą o tym wolontariusze z Fundacji „Dr Clown” odwiedzający małych pacjentów w szpitalach, a lekarze opiekujący się dziećmi mówią, że zdrowienie przebiega szybciej, gdy jest wiele okazji do śmiechu. Niech nie zabraknie wam okazji do wesołych żartów przez cały rok! Prima aprilis z dzieckiem okazją do śmiechu Małe dzieci śmieją się bardziej spontanicznie i spostrzegają w...

Życie kobiety po narodzinach dzieci zmienia się nieodwracalnie. Świeżo upieczona mama zaczyna myśleć i mówić o sprawach, które do tej pory wydawały jej się albo zbyt banalne, by o nich mówić, albo zbyt wstydliwe . Wyobrażacie sobie panie na prestiżowych stanowiskach, gadające w kółko o kolorze i konsystencji kupek ich dzieci? Tak! To właśnie rewolucja, która przychodzi jak tsunami! Posłuchajcie, o czym tak naprawdę myśli mama - blogerka amerykańska, Karen Veenstra. 1. Gorący prysznic Po urodzeniu dziecka, z braku czasu, nie robisz już wszystkiego na co masz ochotę. Zaczynasz wybierać: Drzemka, czy oglądanie tv? Drzemka, czy jedzenie? Jeść trzeba, tak samo jak myć się. Ale to prysznic, daje nam upragniony odpoczynek. Chwila pod prysznicem, w samotności, bez asysty wiecznie o coś pytających dzieci i męża, potrafi zastąpić wszystko co dobre na świecie. To chwila naprawdę wyłącznie dla nas.  2.Wyglądam jak bezdomna! Nieważne ile mamy specjalnych ciuchów do karmienia, zawsze będzie za mało. Dziecku odbija się w najmniej oczekiwanym momencie. Niestety, nie zawsze wtedy kiedy my tego chcemy i cierpliwie trzymamy niemowlę 5 minut, by nie ulało. 3. Powiedzenie „Nie płacz nad rozlanym mlekiem”, jest najgorsze! Powiedzcie to mamie, która godzinę siedziała z laktatorem w dłoniach, a potem niefortunnie postawiła butelkę na zabawce dziecka! Widok rozlanego mleka, potrafi doprowadzić do łez. 4. Ciągle płaczesz, albo mówisz o płaczu. Mężowie patrzą na nas przerażeni, gdy nagle, bez powodu, zalewamy się łzami. Czasem będzie to widok innego dziecka, a czasem wiadomości w telewizji. Hormony! 5. Kiedy słyszę „będzie lepiej”, mam ochotę pobić kogoś! Nie, nie jest lepiej. Kiedy jesteś niestabilna emocjonalnie i marzysz o choć jednej przespanej nocy, słuchanie o tym, jak to kiedyś będzie lepiej,...

Porażki przekuwać w naukę, śmiać się ze swoich błędów, zawsze wierzyć we własne siły – któż o tym nie marzy? Twoje dziecko może wyrosnąć właśnie na takiego optymistycznego, pewnego siebie człowieka. Ty możesz mu w tym pomóc i do tego... sama skorzystać!   Zarażam się nastrojem Z naszym optymizmem jest tak samo jak z inteligencją albo poczuciem humoru. Rodzimy się z pewnym potencjałem, który w zależności od wychowania rozwiniemy albo nie. Chociaż natury nie przeskoczymy i urodzonego marudy nie zmienimy całkowicie w człowieka pozytywnie nastawionego do świata, to jednak nasze otoczenie już od pierwszych lat życia wpływa na to, czy jesteśmy nieco bardziej ponurzy, czy nieco bardziej radośni i optymistyczni – to zostało udowodnione naukowo! Nastawienie do świata dziecko przejmuje od swoich rodziców, dlatego postaraj się, chociażby dla jego dobra, narzekać jak najciszej (zwłaszcza na zachowanie twojego maluszka!) i częściej niż do tej pory dostrzegać jasne strony życia.     Mnie to śmieszy! Maluch podczas pierwszych prób chodzenia upadł na pupę? Najpewniej niezbyt go to zabolało: gruba pieluszka zwykle amortyzuje wstrząs. W takiej chwili dziecko najpierw czuje tylko tyle, że stało się coś nieoczekiwanego. Zaskoczone patrzy na mamę... – i tu uwaga! Jeśli zobaczy w twoich oczach przestrach, najpewniej momentalnie uderzy w płacz. Ale jeśli zawołasz wesoło: „Brawo! Złapałeś zajączka!”, najpewniej uzna, że nic się nie stało i samo zacznie się śmiać ze swojej przygody. Ba! Być może nawet postara się ją powtórzyć (teraz już oczywiście w kontrolowany sposób), bo przecież pokusa ponownego rozśmieszenia mamy jest tak silna, że trudno się jej oprzeć. Takie przekuwanie porażek w sukcesy to cenna umiejętność.     Mierzę siły na zamiary Maluszek z natury stawia sobie ambitne...