Jak wychować optymistę?

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Helvetica} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Helvetica; min-height: 14.0px} p.p3 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 10.0px Helvetica; min-height: 12.0px} Przed rywalizacją nie da się uciec. Ty konkurujesz w pracy, twoje dziecko czeka, aż jego rysunek zostanie doceniony przez przedszkolankę lub usłyszy brawa, kiedy pierwszy dobiegnie do mety. Jednak wychowanie oparte na rywalizacji i dążeniu do osiągnięć zabija wewnętrzną motywację dziecka. Dlaczego jeszcze rywalizacja przedszkolaków może być szkodliwa? –  opowiada psycholog Edyta Żółtowska-Górska z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Wyszkowie.   Zobacz też: 8 zasad hygge – jak wychować szczęśliwe dziecko (duńskie triki:-)   Nie wygrywam – nie gram? Nauka przegrywania    Idea konkurencji polega na tym, że zawsze jest grupa wygranych i przegranych . To powoduje, że starają się tylko najlepsi, a cała reszta zamiast się angażować staje się jedynie bierną widownią. W ten sposób maluchy tracą motywację do działania i rozwijania się – nie starają się dla siebie, by czegoś się nauczyć, zrobić coś nowego, tylko po to, by dostać nagrodę, poczuć uznanie dorosłych. Dzieci, którym nie udaje się dołączyć do grupy liderów, czują się słabsze, mniej wartościowe, smutne, złe i często całkowicie rezygnują z aktywności. Zuzia (5 lat) lubiła grać w bierki. Jednak gdy zauważyła, że jej kuzyn Staś (6 lat) gra zacznie lepiej, wycofała się. Zniechęcona i smutna przerwała grę i zaczęła rysować. Nie chciała wrócić do gry, bo wiedziała, że porażka jest nieunikniona. – Nastawione na wygraną dziecko nie widzi, że cała radość polega na grze . Zabawa jest nieciekawa, jeśli nie może być w niej najlepsze. Widać więc, że dziewczynka gra tylko po to, by uzyskać nagrodę, np....

Geny mają wpływ na wiele cech dziecka . Jeśli chodzi o pogodne usposobienie, wiele zależy od usposobienia rodziców i osób, które mają na dziecko bezpośredni wpływ, czyli niań, babć, dziadków i starszego rodzeństwa – zwłaszcza w pierwszych dwóch latach życia. Pogodni rodzice radosnych dzieci Wzmacnianie w niemowlęciu naturalnej pogody ducha to jedno z najważniejszych i najwdzięczniejszych zadań rodziców. Radości życia należy uczyć od narodzin, a nawet wcześniej. Pogodna, zadowolona ze swojego odmiennego stanu mama i czuły, często śmiejący się tata to dla ukrytego w brzuchu malca najlepsza gwarancja, że świat, na którym wkrótce się pojawi, jest przyjemnym miejscem. Optymizm rodziców działa nie tylko na psychikę malucha – równy rytm serca, kołysanie drgającego z rozbawienia brzucha mamy to przyjemne, czysto fizyczne doznania, na które tak chętnie odpowiada własną aktywnością. To pierwsza próba nawiązania bliższego kontaktu. Przecież nawet po narodzinach przez pierwsze miesiące podstawową formą komunikacji niemowlęcia jest dotyk. Przytulane i pielęgnowane z czułością maleństwo rośnie zdrowo, bo wzmacniają je „witaminy”, których nie można podać w żadnej innej postaci: miłość, radość i szczęście. Jak rozbawić niemowlaka? Pogodne usposobienie można w malcu budować na różne sposoby: nucąc piosenki, tańcząc z nim w objęciach, kołysząc w ramionach, czy lekko podrzucając do góry, czule przemawiając do niego i bawiąc się jego rączkami czy nóżkami, drapiąc lekko po gołym brzuszku czy delikatnie łaskocząc (z tym trzeba jednak uważać, nie każde dziecko to lubi). Te codzienne czynności, wykonywane w atmosferze radości i akceptacji, sprawiają, że malec rośnie w przekonaniu, że życie jest piękne, a świat przyjazny. Wrażenie to wzmocnią wspólne zabawy: granie na prostych instrumentach (bębenku, cymbałkach, trójkącie), teatrzyk...

Dobrym momentem na nauczenie dziecka spania we własnym łóżeczku jest czas między 10. a 16. miesiącem życia dziecka. Właśnie wtedy dzieci stawiają pierwsze kroki i zaczynają zdawać sobie sprawę z tego, że są samodzielnymi ludźmi (a przynajmniej coraz bardziej chcą nimi być). Oczywiście jest to przedział umowny – każde dziecko w innym momencie jest gotowe do tej małej rewolucji w życiu. Pamiętaj tylko, aby nie wprowadzać kilku zmian jednocześnie – jeśli decydujecie się na naukę dziecka spania w łóżeczku, to w tym samym czasie nie rezygnuj z karmienia piersią ani nie ucz maluszka siusiania do nocnika. Spis treści: Jak nauczyć dziecko spania we własnym łóżeczku? Jak przyzwyczaić dziecko do spania w łóżeczku – zasady Jak oduczyć dziecko spania z rodzicami Dziecko nie chce spać w łóżeczku – co robić Jak nauczyć noworodka spać w łóżeczku Jak nauczyć dziecko spać w łóżeczku? Zacznij od sposobu komfortowego dla dziecka . Ułóż malca w łóżeczku (nie zapomnij o buziaku, kołysance , przytuleniu czy bajce), ale nie zostawiaj go samego w pokoju. Niech jedno z was (może tata?) położy się tuż obok smyka (np. na materacu rozłożonym na podłodze). W tym przypadku malec ma tatę (lub ciebie) nie tylko w zasięgu wzroku, ale wręcz ręki. Możesz także wypróbować metodę złotego środka. Bądź z dzieckiem w pokoju, ale nie kładź się w pobliżu, nie mów do niego, nie utrzymuj kontaktu wzrokowego, po prostu siedź spokojnie i czekaj, aż zaśnie. Są dzieci, które nauczyły się usypiać samodzielnie, bo ich rodzice po prostu tak postanowili pewnego wieczoru. Kładli malca do dziecięcego łóżeczka , dawali całusa na dobranoc, przytulali i wychodzili z pokoju (nie zamykając drzwi). Nawet jeśli dziecko płakało, nie wracali. Może się wydawać, że ten sposób jest zbyt drastyczny, ale zdarzają się dzieci, którym wystarczy...