Jeśli dotąd Dania kojarzyła ci się tylko z baśniami Andersena i Legolandem, czas na zmianę optyki. Od jakiegoś czasu głównym towarem eksportowym tego kraju jest hygge. Sposób wychowywania dzieci, dzięki któremu mali Duńczycy mają poczucie emocjonalnego bezpieczeństwa, są serdeczni, empatyczni, odporni na stres i niepowodzenia. I wyrastają na stabilnych emocjonalnie, radosnych dorosłych, którzy... tak, tak, w ten sam sposób wychowują również i swoje dzieci, tworząc ciągłość tej społecznej szczęśliwości. Cały świat im tego zazdrości (my też, w ostatnim rankingu szczęśliwości OECD Polska zajmuje 57 miejsce, za m.in. Kazachstanem). Dlatego kiedy nadarzyła się okazja, zapytaliśmy współautorkę książki „Duński przepis na szczęście” o konkretne wskazówki, jak żyć w duchu duńskiego hygge.
Tak, hygge funkcjonuje już od ponad stu lat, a powstało w oparciu o naszą kulturę i historię. To coś, czego skuteczność sprawdziło kilka pokoleń Duńczyków i... co naprawdę działa! My z Jessiką (Jessica Alexander, współautorka, przyp. red.) jedynie zebrałyśmy tę wiedzę w jednym miejscu.
To coś, co możesz zrobić dla siebie, ale w połączeniu z innymi ludźmi. Niewidzialna energia, która tworzy silne więzi w rodzinie i między przyjaciółmi. Ja to nazywam wefulness. Tak jak jest terapia uważności mindfulness, tak ja propaguję uważność na nas, czyli ludzi nam bliskich. Hygge zatem to poczucie bezpieczeństwa, wewnętrzny spokój, akceptacja i lubienie siebie jako człowieka. To umiejętność zostawiania stresów za drzwiami i życzliwe otwarcie na innych. W domu, gdzie jest hygge, słuchamy, co mówią inni i jesteśmy wysłuchiwani. Nie musisz niczego udawać. Nie musisz zabiegać o akceptację. Masz ją. Oczywiście, wszystko to dotyczy w równej mierze dzieci!
Przeczytaj też: Posłuszne dziecko to nie zawsze szczęśliwe dziecko!
Wiele podróżuję i zauważyłam, że generalnie wszyscy wychowują dzieci tak, jak uważają, że jest najlepiej. Szanuję to. Jednak hygge to towarzyszenie dziecku i wychowywanie go w dużej bliskości. To je wyróżnia. Jeśli rośniesz czując, że jesteś ważny dla innych, stajesz się ważnym i dla siebie.
Absolutnie! Niektórzy twierdzą, że jest wręcz przeciwnie! Duńskie dzieci uczestniczą bardzo intensywnie w całym życiu rodziny. Nie omijają ich trudne tematy – jak choroba bliskiej osoby czy śmierć ukochanego psa – choć podawane w zrozumiały, przystępny sposób. Czytają bajki, które mają smutne zakończenia, bo takie przygotowują do prawdziwego życia. W życiu wszystko kończy się happy endem, prawda? Dlatego nasze dzieci są silne wewnętrznie i stabilne emocjonalnie. Przykre wydarzenia towarzyszą im – powtarzam, w stopniu kontrolowanym przez rodzica – przez cały czas, naturalnie przeplatając się z radosnymi.
Niestety, jeżeli swoją wartość uzależniasz od opinii innych, będziesz zawsze z siebie niezadowolony... Twoje życie będzie ciągłym staraniem się o uwagę, akceptację, pochwałę... To niszczy. Nie ma ludzi perfekcyjnych, którzy w dodatku będą potrafili zadowolić wszystkich wokół. To bardzo smutne, gdy ktoś tak żyje. Uczmy dzieci, że one najlepiej wiedzą, jak są ważne i mądre.
Zobacz też: Warto być koleżeńskim, synku!
Jeśli to prawdziwa, autentyczna pochwała, to czemu nie? Tym bardziej że dzieci, pokazując np. rysunek, nie czekają na okrzyki typu: „Och, to najpiękniejszy rysunek na całym świecie”. One mówią po prostu „Zobacz!”. A ty obejrzyj i powiedz, co naprawdę ci się podoba: kolory, konkretny szczegół, pomysł...? Zapytaj, o czym myślało dziecko, rysując. Tego właśnie oczekują maluchy. Konkretów i zachęty do wspólnej rozmowy.
A to dobre... Nie, nie o to chyba chodzi... Myślę, że czasami ustalamy dziecku zasady, których ono nie rozumie. Bo co znaczy samo „Nie rób tego”? Nic. Ty masz większe doświadczenie, przewidujesz konsekwencje pewnych zachowań, a ono nie. Ono słyszy po prostu zakaz i czuje, że mu nie ufasz. Dlatego – choć oczywiście nie w sytuacjach ewidentnie niebezpiecznych – warto wyrazić swoje zdanie, ale też pozwolić dziecku samemu się przekonać, co może być efektem jego działania. Naturalne konsekwencje zwyczajnych, codziennych wyborów to najlepsza szkoła życia. Dziecko nabiera zaufania do ciebie, ale też do siebie! Wiem, to trudne dla opiekuńczego rodzica.
Warto pokazywać dziecku, że jak coś mu się nie udaje, to jest to tylko maleńki wycinek wszystkich jego możliwości i umiejętności. Można mu przypomnieć, że umie to i tamto, i że kiedyś bardzo się starał, coś mu długo nie wychodziło, a w końcu się udało. To uczy wiary we własne siły, optymizmu, że mimo trudności, na końcu może być sukces. Dobrze zadawać dziecku pytania: jak ci mogę pomóc, gdzie utknąłeś, co jest najtrudniejsze... To otwiera i pomaga uporządkować działania.
Wystarczy sobie wyobrazić, jak kobieta zachodzi w ciążę. U wszystkich tak samo, prawda? To najlepiej świadczy o tym, że człowiek to człowiek, niezależnie od rasy czy języka, jakim się posługuje. Różne mamy tylko „ustawienia”, zależnie od tego, gdzie się urodziliśmy i jak byliśmy wychowywani. Ale nasz sąsiad też jest inny i inaczej np. gotuje czy urządził swoje mieszkanie. Najważniejsza jest wiedza i rozmowa. Jak jesteśmy ciekawi i pozwalamy naszym dzieciom na to, by zadawały pytania i rozwiewały swoje wątpliwości, wtedy stajemy się wszyscy bardziej tolerancyjni i otwarci na inność.
Wspólny czas, spędzany na posiłkach, grach, zabawach i śpiewaniu (tak, my uwielbiamy śpiewać!), to bardzo ważna część hygge. Aby był rzeczywiście radosny i dawał poczucie rodzinnego ciepła i wspólnoty, trzeba zostawić za drzwiami wszelkie stresy i pretensje. Jeżeli wcześniej się umówicie z teściami i rodzicami, że ten wieczór spędzicie pełni dobrej woli, myśląc nie kategoriami „ja”, tylko „my”, macie wielkie szanse na bycie razem w miłej atmosferze – a to bezcenna porcja przyjemnych doświadczeń i lekcja życia dla waszych dzieci! Bądźmy dla siebie mili, a maluchy będą nas naśladowały!
Zobacz też: Dorota Zawadzka – zaburzenia integracji sensorycznej u dziecka
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Helvetica} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Helvetica; min-height: 14.0px} p.p3 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 10.0px Helvetica; min-height: 12.0px} Przed rywalizacją nie da się uciec. Ty konkurujesz w pracy, twoje dziecko czeka, aż jego rysunek zostanie doceniony przez przedszkolankę lub usłyszy brawa, kiedy pierwszy dobiegnie do mety. Jednak wychowanie oparte na rywalizacji i dążeniu do osiągnięć zabija wewnętrzną motywację dziecka. Dlaczego jeszcze rywalizacja przedszkolaków może być szkodliwa? – opowiada psycholog Edyta Żółtowska-Górska z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Wyszkowie. Zobacz też: 8 zasad hygge – jak wychować szczęśliwe dziecko (duńskie triki:-) Nie wygrywam – nie gram? Nauka przegrywania Idea konkurencji polega na tym, że zawsze jest grupa wygranych i przegranych . To powoduje, że starają się tylko najlepsi, a cała reszta zamiast się angażować staje się jedynie bierną widownią. W ten sposób maluchy tracą motywację do działania i rozwijania się – nie starają się dla siebie, by czegoś się nauczyć, zrobić coś nowego, tylko po to, by dostać nagrodę, poczuć uznanie dorosłych. Dzieci, którym nie udaje się dołączyć do grupy liderów, czują się słabsze, mniej wartościowe, smutne, złe i często całkowicie rezygnują z aktywności. Zuzia (5 lat) lubiła grać w bierki. Jednak gdy zauważyła, że jej kuzyn Staś (6 lat) gra zacznie lepiej, wycofała się. Zniechęcona i smutna przerwała grę i zaczęła rysować. Nie chciała wrócić do gry, bo wiedziała, że porażka jest nieunikniona. – Nastawione na wygraną dziecko nie widzi, że cała radość polega na grze . Zabawa jest nieciekawa, jeśli nie może być w niej najlepsze. Widać więc, że dziewczynka gra tylko po to, by uzyskać nagrodę, np....
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 18.0px Helvetica} Hygge to niewidzialna energia, która tworzy silne więzi w rodzinie i między przyjaciółmi. Hygge to też poczucie bezpieczeństwa, wewnętrzny spokój, akceptacja i lubienie siebie jako człowieka. To umiejętność zastawiania stresów za drzwiami i życzliwe otwarcie na innych. W domu, gdzie jest hygge, słuchamy, co mówią inni i jesteśmy wysłuchiwani. Nie musisz niczego udawać. Nie musisz zabiegać o akceptację. Masz ją. Oczywiście, wszystko to dotyczy w równej mierze dzieci! Zobacz: Posłuszne dziecko to nie zawsze szczęśliwe dziecko Poznaj duński klucz do rodzinnego szczęścia – 8 zasad hygge, dla łatwiejszego zapamiętania zebranych w słowo RODZIC. A nuż, widelec, zadziała i w waszym domu? Zobacz też: Hygge – duński sposób na to, by wychować szczęśliwe dziecko [WYWIAD]
Miłość matki do dziecka nie zna granic. Dla jego dobra, szczęścia i spokoju, jesteśmy gotowe na każde poświęcenie. Każde... nawet takie, którego w sumie nie musimy, a nawet nie powinnyśmy robić. Ta mama inaczej podchodzi do swoich dzieci. Posłuchajcie jej opowieści. "Dlaczego nie wstałam?" "Pewnego dnia leżałam w wannie i czytałam dobrą książkę. Nagle usłyszałam tupot stóp jednej z moich córek. Gdy weszła do łazienki, zamknęłam oczy i udawałam, że śpię. Tak bardzo chciałam mieć chwilę spokoju, chwilę dla siebie, że postanowiłam oszukać ją. Gdy wychodziła, okazało się, że nie może otworzyć drzwi. Przez kilka minut walczyła z nimi, a ja cierpliwie leżałam i czekałam, aż sobie poradzi. Wiele osób pomyśli sobie, że jestem okropna. Dlaczego nie wstałam i nie pomogłam jej z tymi drzwiami? Bo uznałam, że to świetna lekcja, by wiedziała, co ma robić w przyszłości, gdy spotka ją to samo. Chciałam, żeby wiedziała, jak ma zareagować i co robić. Nie pomagałam jej, bo wiedziałam, że sobie poradzi, tylko potrzebuje czasu, by rozwiązać problem. Nie chcę, by moja córka zawsze musiała być skazana na pomoc innych , by nie umiała sobie z niczym poradzić. By każda nawet najmniejsza trudność była dla niej nie do pokonania. Wiele dzieci płacze i woła "pomóżcie mi", zanim nawet spróbują zrobić coś same. To mnie strasznie denerwuje i powoduje, że nie chcę pomagać. Gdy patrzą na mnie, bym wstała i podała im coś, choć mają taką samą drogę jak ja. Gdy proszą, by pomóc im czegoś szukać, a ja wiem, że nawet się nie rozejrzały. W 90% próśb są w stanie same sobie poradzić, a proszą o pomoc, bo tak jest łatwiej i szybciej. "Nie chcę by czekały na księcia z bajki" Chcę, by moja córka wyrosła na kobietę, która radzi sobie w życiu. Oczywiście warto korzystać z pomocy innych, tak...
