Mamo, daj mi szansę wyrosnąć na szczęśliwego człowieka

Nie każcie mi być cicho, gdy chcę z wami rozmawiać Mam wam tyle do opowiedzenia, chcę dzielić się z wami moimi sukcesami , radościami i smutkami. Jeśli obiecujecie, że porozmawiacie ze mną później, zróbcie to! Choć nie wiem, czy później będę jeszcze chciał. Zamiast uczyć mnie rozsądku, pobawcie się ze mną Zabawa jest dla mnie kluczem do nauki, rozwoju, zdobywania doświadczeń. Nie chcę bawić się sam ze sobą. To wy pokazujecie mi świat , nie tylko tłumacząc, ale również bawiąc się ze mną. Pobaw się ze mną, znaczy, odłóż telefon Co to za zabawa, gdy ty co chwila zerkasz w telefon. Niby bawisz się ze mną, ale twoje myśli są zupełnie gdzie indziej. Chcę całej twojej uwagi , a nie tylko skrawka. Sprawdź , co czuje dziecko, gdy używasz przy nim telefonu? Poruszające zdjęcia!   Zostaw pracę w pracy, nie przynoś jej do domu Czekam cały dzień na twój powrót. Skoro jestem dla ciebie ważny , dlaczego poświęcasz mi tak mało uwagi. I nie zasypiaj w fotelu, gdy chce się z tobą bawić. Nie módl się za mój dobry zawód, wspaniałą przyszłość Na razie nie zamierzam dorosnąć . Bądź tu i teraz , zamiast ciągle martwić się o to, co będzie. To jakim człowiekiem będę i co osiągnę, zależy od tego, jak teraz mnie wychowujesz. Urodziny są moim świętem, nie gości... więc poświęć mi czas, zamiast martwić się ciągle o gości. Dlaczego nikt nie pyta mnie, co chcę dostać, tylko ciebie? Nie każ mi być dzielnym, gdy chce płakać Gdy jestem wesoły, to się śmieję. Gdy jest mi źle - płaczę. Nie zabraniaj mi tego . Gdy się uderzę – płaczę, dlaczego to takie dziwne, że ktoś płacze, gdy go boli? Nie szukaj mojego talentu na siłę - pozwól mi samemu go odkryć Nie każ mi występować przed ciocią i babcią, gdy nie mam na to ochoty. Nie każ mi chodzić na lekcje tenisa, gdy wolę piłkę nożną. Pozwól robić...

Byłbyś w stanie sobie wyobrazić, że nie masz dzieci? – Nie! Ale to dla mnie nic nowego. Przypomniałem sobie ostatnio, że gdy w czasach licealnych biskup pytał mnie, czy chcę pójść do seminarium, odpowiedziałem, że wolę, tak jak moi rodzice, mieć dzieci. Nie wiedziałem wtedy tylko, kiedy to miałoby się stać. No ale los uśmiechnął się do mnie podwójnie: zostałem ojcem w młodym wieku i po raz kolejny całkiem niedawno, bo parę lat temu. Widzisz różnicę pomiędzy tymi ojcostwami? – Tak i to wielką. Młodemu człowiekowi wydaje się, że każdy dzień trzeba wypełniać po brzegi, zasuwać, wymyślać, bo jeśli tego nie zrobi, to na pewno coś straci. Moja starsza córka, Anastazja, przeżyła ze mną dzieciństwo dość ekstremalnie. Tym bardziej, że było to na przełomie lat 80 i 90, czyli w czasie, który był tylko zarabianiem na przeżycie. Broń Boże na życie. Jakie życie? Tym bardziej, że byłeś wtedy samotnym ojcem? – Nastka była ciągle ze mną, a ja przeżywałem taki szok, że nie jadłem i prawie nie spałem, bo jedno mrugnięcie córeczki stawiało mnie od razu na równe nogi. I wszystko musiało chodzić jak w zegarku. W szwajcarskim zegarku. Córka była ze mną w teatrze, na próbach, w bufecie, garderobie, ciągle gdzieś pod pachą. Chodziliśmy na spacery, czytałem jej książki, usiłowałem gotować. Pamiętam prane w kółko, gotowane, suszone i prasowane pieluchy tetrowe. I jedyną paczkę jednorazowych, które mój brat Radek przywiózł z Wiednia dla dziecka o wadze 10 kg. A Anastazja dopiero co się urodziła. No, ale kto by to wtedy rozważał. Założyłem. Weszła cała, aż po szyję (śmiech). Skoro mówisz o młodszym od ciebie o 7 lat Radku – czy jego pojawienie się na świecie było dla ciebie próbką ojcostwa? – No jasne. Od 7. roku życia nie rozstawałem się z wózkiem, w którym leżał, a potem siedział mój braciszek. Bywał ze...

Miłość matki do dziecka nie zna granic. Dla jego dobra, szczęścia i spokoju, jesteśmy gotowe na każde poświęcenie. Każde... nawet takie, którego w sumie nie musimy, a nawet nie powinnyśmy robić. Ta mama inaczej podchodzi do swoich dzieci. Posłuchajcie jej opowieści. "Dlaczego nie wstałam?" "Pewnego dnia leżałam w wannie i czytałam dobrą książkę. Nagle usłyszałam tupot stóp jednej z moich córek. Gdy weszła do łazienki, zamknęłam oczy i udawałam, że śpię. Tak bardzo chciałam mieć chwilę spokoju, chwilę dla siebie, że postanowiłam oszukać ją. Gdy wychodziła, okazało się, że nie może otworzyć drzwi. Przez kilka minut walczyła z nimi, a ja cierpliwie leżałam i czekałam, aż sobie poradzi.  Wiele osób pomyśli sobie, że jestem okropna. Dlaczego nie wstałam i nie pomogłam jej z tymi drzwiami? Bo uznałam, że to świetna lekcja, by wiedziała, co ma robić w przyszłości, gdy spotka ją to samo. Chciałam, żeby wiedziała, jak ma zareagować i co robić.  Nie pomagałam jej, bo wiedziałam, że sobie poradzi, tylko potrzebuje czasu, by rozwiązać problem. Nie chcę, by moja córka zawsze musiała być skazana na pomoc innych , by nie umiała sobie z niczym poradzić. By każda nawet najmniejsza trudność była dla niej nie do pokonania.  Wiele dzieci płacze i woła "pomóżcie mi", zanim nawet spróbują zrobić coś same. To mnie strasznie denerwuje i powoduje, że nie chcę pomagać. Gdy patrzą na mnie, bym wstała i podała im coś, choć mają taką samą drogę jak ja. Gdy proszą, by pomóc im czegoś szukać, a ja wiem, że nawet się nie rozejrzały. W 90% próśb są w stanie same sobie poradzić, a proszą o pomoc, bo tak jest łatwiej i szybciej.  "Nie chcę by czekały na księcia z bajki" Chcę, by moja córka wyrosła na kobietę, która radzi sobie w życiu. Oczywiście warto korzystać z pomocy innych, tak...