Mamo, tato proszę, wysłuchajcie mnie, bym miał szczęśliwe dzieciństwo

Czwartek, godzina 10:00  Cztery dni po wyznaczonym terminie porodu wybieram się na rutynową kontrolę. Podłączają mnie do maszyny i niby jest wszystko w porządku, ale w czasie skurczu coś się u ciebie dzieje . Biorą mnie na obserwację, żeby sprawdzić, czy będzie się to powtarzać. Mąż przywozi mi rzeczy. Uspokajam się, bo wszystko jest w normie. Czuję, że niedługo sie zobaczymy.  Czwartek, godzina 23:00 Lekarz informuje mnie: "Wywołujemy poród!" . Oczy zrobiłam jak pięć złotych: "Już? Teraz?". Szybki telefon do męża, który zdążył wrócić do domu. Od 5.00 rano biedak był na nogach, a mimo to trwał przy nas. Trzymał mnie za rękę. Przy każdym skurczu, czułam jakbym łamała mu palce. Zaciskałam zęby, żeby pokazać mu, jaka jestem twarda. Mówił: "Krzycz, jak to Ci pomoże!" Nie chciałam.  Piątek, godzina  03:15 Odchodzą mi wody płodowe . Przepraszam położną, że musi po mnie sprzątać. Ta głaszcze mnie po głowie, uśmiecha się lekko. Czuję, jak pchasz się na świat, ale ciągle jest coś nie tak. Próbujemy zasnąć. Jest tak spokojnie, słyszmy, jak w sali obok inna kobieta rodzi . Spojrzeliśmy na siebie, a nasze oczy mówiły, że to już niedługo.  Piątek, godzina  8:00 Zmiana personelu. Decyzja: "Tniemy". Jestem przerażona i roztrzęsiona . Nieprzygotowana psychicznie i fizycznie. Wszystko dzieje się tak szybko. Między jednym skurczem, a drugim podpisuję zgodę na operacje. Dookoła kręcą się pielęgniarki. Jedna mnie cewnikuje, druga goli jak owce, zero wyczucie i delikatności, ale nie zwracam na to uwagi. Płaczę z nerwów , bo przecież nie tak to miało wyglądać. Zdążyłam jeszcze oddać tacie całą biżuterię, zanim wzięli mnie na salę. Leżę na stole, znieczulona od pasa w dół. Łzy zalewają mi oczy, nie mogę się uspokoić i trzęsę się jak galaretka. Zaczynam...

Byłbyś w stanie sobie wyobrazić, że nie masz dzieci? – Nie! Ale to dla mnie nic nowego. Przypomniałem sobie ostatnio, że gdy w czasach licealnych biskup pytał mnie, czy chcę pójść do seminarium, odpowiedziałem, że wolę, tak jak moi rodzice, mieć dzieci. Nie wiedziałem wtedy tylko, kiedy to miałoby się stać. No ale los uśmiechnął się do mnie podwójnie: zostałem ojcem w młodym wieku i po raz kolejny całkiem niedawno, bo parę lat temu. Widzisz różnicę pomiędzy tymi ojcostwami? – Tak i to wielką. Młodemu człowiekowi wydaje się, że każdy dzień trzeba wypełniać po brzegi, zasuwać, wymyślać, bo jeśli tego nie zrobi, to na pewno coś straci. Moja starsza córka, Anastazja, przeżyła ze mną dzieciństwo dość ekstremalnie. Tym bardziej, że było to na przełomie lat 80 i 90, czyli w czasie, który był tylko zarabianiem na przeżycie. Broń Boże na życie. Jakie życie? Tym bardziej, że byłeś wtedy samotnym ojcem? – Nastka była ciągle ze mną, a ja przeżywałem taki szok, że nie jadłem i prawie nie spałem, bo jedno mrugnięcie córeczki stawiało mnie od razu na równe nogi. I wszystko musiało chodzić jak w zegarku. W szwajcarskim zegarku. Córka była ze mną w teatrze, na próbach, w bufecie, garderobie, ciągle gdzieś pod pachą. Chodziliśmy na spacery, czytałem jej książki, usiłowałem gotować. Pamiętam prane w kółko, gotowane, suszone i prasowane pieluchy tetrowe. I jedyną paczkę jednorazowych, które mój brat Radek przywiózł z Wiednia dla dziecka o wadze 10 kg. A Anastazja dopiero co się urodziła. No, ale kto by to wtedy rozważał. Założyłem. Weszła cała, aż po szyję (śmiech). Skoro mówisz o młodszym od ciebie o 7 lat Radku – czy jego pojawienie się na świecie było dla ciebie próbką ojcostwa? – No jasne. Od 7. roku życia nie rozstawałem się z wózkiem, w którym leżał, a potem siedział mój braciszek. Bywał ze...

Dzieci zmieniają nasze życie. Bez względu na to, jak sobie radzimy po ich narodzinach, to jednak robią one rewolucję w funkcjonowaniu rodziny. Najwięcej zmian zachodzi jednak w życiu kobiety, która musi podporządkować swój rytm do ich potrzeb. Czasem przychodzi smutek i nostalgia za dawnym życiem, zwłaszcza w chwilach skrajnego wyczerpania. W takich właśnie chwilach potrzebna jest pomoc partnera. Posłuchajcie tej mamy: "Po całym dniu opieki nad 5-letnimi bliźniętami i 13-latkiem, czuję się wieczorem jak worek treningowy. Dzieci potrafią złościć się o wszystko , dziś o to, że posprzątałam budowlę z klocków, której absolutnie nie powinnam była dotykać.  O to,  że praca domowa jest mniej ważna niż telewizja.  W takich chwilach myślę o moim mężu, który jest dla mnie ostoją, daje  mi poczucie bezpieczeństwa, wiarę,  że to co robię ma sens. Dlatego tak bardzo chcę, by nie pozwolił mi zapomnieć, jaką byłam kobietą, gdy się we mnie zakochał.  Proszę, pomóż mi. Jestem mamą już tak długo, że nie pamiętam już kim byłam przed urodzeniem dzieci.  Nie pamiętam już jak to jest nie musieć martwić się o kogoś i nie być odpowiedzialnym. Jak to jest być  kobietą, a nie tylko mamą. Jak możesz mi pomóc? Powiedz cześć kochanie i pocałuj mnie, nawet jeżeli dzieci od progu rzucą się na ciebie. Poświęć mi chwilę i patrząc w oczy zapytaj jak minął mi dzień. Nie patrz na mnie z wyrzutem, gdy wrócisz do domu w którym panuje chaos i bałagan, a obiad nie czeka gotowy na stole. Zabierz dzieci i daj mi chwilkę, bym mogła to ogarnąć. Powiedz mi, że doceniasz moją pracę , że jesteś ze mnie dumny. Pozwól mi się wygadać, poużalać jak przyjacielowi. Potrzebuję tego bardzo. Zabierz mnie czasem z domu, bym choć przez chwilę zapomniała o problemach wychowawczych.   Powiedz mi czasem dlaczego mnie kochasz i dlaczego...