Sobota godzina 13.00
Autobus numer 718
Ja i moje dziecko jedziemy do centrum handlowego wybrać prezent urodzinowy dla koleżanki mojej córki. Nie często udaje mi się jeździć tylko z jednym dzieckiem, dlatego rozkoszuję się spokojem i wspólnie spędzonym czasem. Tak, wiem, że to nie wycieczka rowerowa czy wspólny wypad w góry, lecz podróż środkiem komunikacji miejskiej. Odkąd jestem matką, cieszą mnie drobne rzeczy, więc zauważam, że nie ma tłoku, że mamy okazję pobyć tylko ze sobą.
Nagle moją błoga cieszę przerywa potworny krzyk. Wrzask głośny niczym lwi ryk opanowuje autobus. Nie, to nie dzikie zwierzę, lecz trzylatek, który wyje wniebogłosy. Obok stoi matka. "Co za baba nie reaguje na wrzask dziecka! Nie umie nad nim zapanować!" – myślę sobie. Nie to, co i moja grzeczna córeczka! Zastanawia mnie, jak rodzice mogą tolerować takie zachowanie dziecka. Przecież to oni powinni wyznaczać granice.
Mój dom kilka godzin później
– Pospiesz się, musimy iść odebrać od Zuzi twoją siostrę! – wołam do córki.
Niestety dla niej czas jest pojęciem względnym. Poza tym moje grzeczne dziecię postanawia, że może wyjść z domu jedynie z zabawką starszej córki. Starsza oczywiście nie chce pożyczyć ukochanej przytulanki nawet na kilka minut. Mała zaczyna wyć, że nigdzie bez misia nie wyjdzie.
Czas ucieka.
Mały wojownik próbuje siłą zdobyć misia. Staram się go spacyfikować i wyjść z domu, co skutkuje włączeniem się syreny alarmowej u mojej "grzecznej córeczki".
Idę więc ulicą Atramentową – ja i mały wyjec. Słyszą nas sąsiedzi, słyszy sprzedawca z osiedlowego sklepu i matki z placu zabaw, który mijamy. Choć doskonale zdaję sobie sprawę, że mały miś zabrany starszej siostrze wyłączyłby alarm, wiem, że nie mogę tego zrobić. Byłby to sygnał dla krzykacza: "wystarczy, że zapłaczesz, a dostaniesz to, czego chcesz". Konsekwentnie więc tłumacząc, lecz nie ustępując, skręcam w ulice Bażancią, wciąż trzymając za rękę krzykaczkę.
Spojrzenia innych matek są tak wymowne, jak moje o poranku. Nie przejmuję się już nimi. Teraz bowiem wiem, że krzyk dziecka w autobusie czy na ulicy nie oznacza, że rodzice nie potrafią go wychować. Czasami najlepsi rodzice to ci, których dzieci krzyczą.
Zobacz też: Nie lubię mojego dziecka! - felieton wyrodnej matki
Odkąd wyszłam za mąż pragnęłam dziecka podświadomie, ale to praca przez długi czas była najważniejsza. Czas uciekał, a ja powoli dojrzewałam do myśli o rodzicielstwie. Starania o dziecko trwały prawie rok – 13 listopada 2012 roku zrobiłam test ciążowy . Jak tylko zobaczyłam dwie kreski, cieszyliśmy się z mężem ogromnie. Dni mijały – czułam się dobrze, dziecko rozwijało się prawidłowo. Mieliśmy parę kryzysowych sytuacji, musiałam leżeć, ale dotrwaliśmy do końca. Całą ciążę bałam się porodu Bałam się bólu i tego, co nie znane. Marzyłam, by mąż był ze mną w tym najważniejszym dniu. Ale nie udało mi się go nakłonić do uczestnictwa w narodzinach Antosia. Było mi przykro , ale uszanowałam jego decyzję i codziennie powtarzałam sobie, że dam radę! Nie chciałam naciskać i wyjść na największą zołzę. Nastał w końcu 12 lipca 2013 – nowy rozdział w moim życiu. Rano zakupy z mężem. Gdzieś tam z tyłu głowy pojawiła się myśl, że może to dzisiaj, może jutro. Zacznie się ten poród czy nie? Jest ostatni dzień 39. tygodnia ciąży . Walizka dla mnie i dla synka stoi spakowana w korytarzu. Czuję lekkie bóle w brzuchu. Mały wierci się niemiłosiernie. Lekarka nie ma dyżuru Wieczorem mamy oglądać film. Czuję, że coś się dzieje , ale nadal nic nie boli. Rezygnuję z filmu, położę się, spróbuję zasnąć i mi przejdzie. Zamykam oczy, liczę barany – raz, dwa, trzy, ale nie mogę usnąć. Liczę skurczę – zero regularności, pojawiają się co 8, 10, 5, 5, a potem 20 minut. Leżę sobie i gadam – Synku mój mały, nie kręć się tak strasznie, bo wyjdziesz przez brzuch. Syn odpowiada, serwując mi kopniaka w żebro. Mija godzina, skurcze się rozkręcają , biorę ciepłą kąpiel, ale boli mocniej. Dzwonię do mojej pani doktor, słyszę, że możemy jechać do szpitala, jeśli w domu nie czuję się...
"Ja chcę do taaaaaaty!" – krzyk małej, na oko trzyletniej dziewczynki zelektryzował mnie. "Odejdź ode mnie, ja chcę do taty!" – mała wrzeszczała i okładała piąstkami pochylającą się nad nią kobietę. Ten widok zaniepokoił mnie. Obie stały niedaleko sklepu z zabawkami , z którego właśnie wychodziłam. Zaczęłam przyglądać się dziewczynce i kobiecie, gotowa – w każdej chwili – zareagować. Dziewczynka zaczęła się rozkręcać. "Tato, tatooooooo" – wrzeszczała. Kobieta próbowała uspokoić małą : chciała ją przytulić – bezskutecznie, usiłowała jej coś tłumaczyć, ale najwyraźniej jej słowa nie docierały do dziewczynki. W końcu odpuściła. Stała obok ryczącego dziecka , bezradna, zakłopotana, z przerażeniem w oczach. Warto przeczytać: Czy faworyzujesz jedno dziecko? Księżniczka tatusia Po chwili pojawił się młody mężczyzna. Podszedł do kobiety i płaczącej dziewczynki. "Co ty jej zrobiłaś?!" – głośno, zdecydowanie zbyt głośno, zapytał kobietę. "Nie można cię z nią zostawić nawet na chwilę. Zobacz, co zrobiłaś? Zobacz, jak ona płacze. Zadowolona jesteś?" – wrzeszczał na kobietę mężczyzna, jak się okazało później tatuś dziewczynki . Następnie zwrócił się ciepło do małej: "Co moja księżniczko? Dlaczego moja dziewczynka płacze? Co ci zrobiła mamusia? No powiedz tatusiowi". Mała przylgnęła do niego, zarzucając mu rączki na szyję, wciąż spazmatycznie płacząc. Mężczyzna tulił ją mocn o, całował po główce. Po chwili mała zaczęła mówić: "Dobrze, że jesteś tatusiu. Kocham cię, wiesz?". Tatuś był wniebowzięty. Po chwili dodała: "Bardzo, bardzo, bardzo chciałabym mieć tamtego niebieskiego misia, ale mama mówi, że nie mogę go mieć". Po tych słowach znów się rozpłakała, przytulając do szyi...
Zwykłe zachowanie dzieci? Dla niej to bohaterska postawa Spokojne stanie w kolejce na zjeżdżalnię wodną może być trudne dla dziecka, z pewnością takim jest dla dziecka z autyzmem. Stephanie Skaggs doskonale o tym wie, gdyż jest mamą 5-letniej autystycznej Baylee. Ćwiczyła z córką zachowanie na basenie, jednak tego nie przewidziała. Ta wizyta na basenie na długo zostanie w jej pamięci. Reakcja dwójki dzieci na jej córkę była dla niej wielkim zaskoczeniem. Teraz dziękuje matce dzieci za sposób, w jaki je wychowała. Oto poruszające podziękowania: "Do mamy, która była wczoraj w parku wodnym w Kentucky. Wczoraj rozmawiałam z tobą o twoich dzieciach. Ich zachowanie tak mną poruszyło, że zrobiłam coś, czego normalnie nie robię, zapytałam chłopca, gdzie jest jego mama, żeby z nią porozmawiać. Rozmawiałyśmy, ale myślę, że nie w pełni zrozumiałaś, jak ich zachowanie wpłynęło na mnie, dlatego to piszę...może w ten sposób cię odnajdę, a ty domyślisz się, że jest to skierowane do ciebie. Może nie, ale inne matki może odnajdą w tym wpisie coś dla siebie. Dla wielu ludzi może się to wydawać niczym wielkim, ale wiem, że znajdą się osoby, które to zrozumieją. Byłam w parku wodnym z Baylee, moją 5-letnią córeczką. Ona ma autyzm i prawie się nie odzywa. Ćwiczyłyśmy bardzo długo stanie w kolejce i przeważnie Baylee dobrze sobie z tym radzi. Wypracowałyśmy rytuał. Czekać w kolejce... gdy jest 4 w kolejce usiąść na schodku, potem przez wodę i wspinanie się i czekanie na szczycie zjeżdżalni na sygnał do zjazdu od ratownika. To był rytuał. Z każdym kolejnym razem jej cierpliwość wzrastała. Niestety dzieci są tylko dziećmi, niektóre nie rozumieją, co znaczy czekać i przeciskają się w kolejce przed następną osobę. Dla większości to nic takiego, dla mojej córki stanie dłużej w kolejce nie jest takim problemem, jak zaburzenie jej...
