Jak nauczyć dziecko przegrywania?

Gra w grzybobranie, chińczyka czy warcaby powinna zaczynać się i kończyć przyjemnie. Ale jeśli dziecko nie umie przegrywać – radośnie piszczy, tylko gdy zwycięża, a przegraną przyjmuje z płaczem, obrażaniem się, rzucaniem pionkami i deklaracjami, że już więcej grać nie będzie, pora coś zmienić. Gry wywołują silne emocje – podekscytowanie rywalizacją, zadowolenie, że można miło spędzić czas z rodzicami, radość ze zwycięstwa. Ale na rozdzierającą rozpacz i awantury z powodu przegranej nie powinno być miejsca – ani przy planszy, ani w innych podobnych sytuacjach. Zobacz, jak nauczyć dziecko radzić sobie z porażką . Dziecko nie umie przegrywać – co robić? Chowamy planszówki? Wcale nie. Gry przynoszą maluchom mnóstwo korzyści. Dzieci uczą się przegrywać, ale też wygrywać z klasą, szanować przeciwnika, który okazał się słabszy – takie kompetencje mogą bardzo pomóc w przyszłej życiowej karierze. Jeśli umiejętnie i łagodnie wprowadzisz malucha w świat rywalizacji, lepiej poradzi sobie wśród rówieśników, a w przyszłości w pracy. Dzięki grom nauczy się też, jak radzić sobie ze stresem, frustracją, zawodem i złością, którą odczują po przegranej. Które dzieci gorzej znoszą porażki? Przegrywanie może sprawiać większy kłopot tym bardziej wrażliwym i mniej odpornym na stres. Jednak największe problemy z oswojeniem przegranej miewają mali perfekcjoniści. Wszystko chcą robić bezbłędnie, obawiają się niepowodzenia, które obnaża słabości i pokazuje, że nie ze wszystkim sobie radzą. Lęk przed porażką u dziecka może ujawnić się także podczas innych zadań związanych z rywalizacją – zajęć sportowych, konkursów, z którymi zetkną się w przedszkolu, a potem także w szkole. O czym świadczy silny lęk przed przegraną? Są maluchy, które rezygnują z gry od razu, gdy inne pionki wyprzedzają jego. Są też...

Kochasz swoje dzieci, ale patrząc, jak się zachowują, nie umiesz określić, co do siebie czują. Martwisz się, jak w przyszłości będą wyglądały ich relacje. Czy dwa osobniki, które toczą zażartą wojnę o odnaleziony podczas sprzątania stary samochodzik, wyrosną na dobre, kochające się rodzeństwo ? Zacznijmy od pocieszeń. Po pierwsze: wojujące rodzeństwo znajdziesz w niemal każdym domu. Po drugie: burze i zawieruchy między braćmi i siostrami to rzecz naturalna. Po trzecie: są sposoby, by pacyfikować małych „zagryziaków” i umacniać łączącą ich więź. Bo w to, że ona istnieje, nie trzeba wątpić. Zatem do dzieła. Może uda się wreszcie zaznać więcej spokoju.   Dziecko nie akceptuje młodszego rodzeństwa Przez całą ciążę było cudownie. Mały nie mógł doczekać się wymarzonego braciszka, którego sobie specjalnie „zamówił”. Szybko jednak okazało się, że to nie kumpel do zabawy, ale intruz, który zgarnia całą uwagę rodziców i śpi w jego ukochanym łóżeczku... Co robić: Przypominaj starszemu dziecku, ile uwagi mu poświęcałaś, jak było małe, jak śmiesznie gaworzyło, jakie miało włoski, jak zjechała się cała rodzina, żeby je zobaczyć. Oglądajcie zdjęcia z tego czasu, nakręcone filmy i inne pamiątki. Niech maluch wie, że to, czego doświadcza teraz młodsza „konkurencja”, to nic wyjątkowego, bo on przecież przez to wszystko już przeszedł. Wtajemniczaj starszaka w to, co czuje maluszek („on bardzo lubi, kiedy go tak delikatnie głaszczesz po rączce”), zachęcaj, by troszczył się o niemowlę, ale określ zasady, na jakich to się może odbywać. Przede wszystkim nie zaniedbuj starszego dziecka. Akceptuj wszystko, co czuje i pomóż mu przezwyciężyć jego zazdrość. Rozmowy o uczuciach, o empatii to mocna podstawa, na której mogą oprzeć się późniejsze relacje między rodzeństwem. Badania potwierdziły,...

Sześcioletnia Marysia umie już czytać i liczy do trzydziestu. Pięknie opowiada wymyślone przez siebie historyjki. Rysuje jak ośmiolatka. Ale według rodziców jeszcze nie nadaje się na uczennicę. Bo przecież sukces w szkole nie zależy tylko od umiejętności i zdolności (które u małej Marysi są godne pozazdroszczenia!), ale także np. od tego, jak dziecko radzi sobie ze stresem . Tymczasem dziewczynka często reaguje płaczem nawet na delikatną krytykę, lubi bawić się tylko z mamą, a towarzystwo rówieśników jej nie interesuje. Jej rozwój emocjonalny i społeczny nie idą w parze z rozwojem intelektualnym, a przecież i je należy brać pod uwagę, oceniając przygotowania sześciolatka do nauki w szkole. Dziecko debiutujące w roli ucznia powinno nie tylko zrozumieć polecenia nauczyciela, ale też umieć dostosować się do nich. Musi też zapanować nad nieśmiałością (gdy np. w połowie lekcji zechce zrobić siusiu) i odnaleźć się w grupie dzieci. To, czy malcowi uda się łatwo wejść w szkolne rygory, często związane jest z tym, czy wcześniej chodził do przedszkola, bo właśnie tam dzieci w naturalny sposób uczą się współpracować z opiekunem i rówieśnikami. Od tego, jak twój maluch zapamięta pierwsze lata w szkolnych murach, często zależy jego późniejsze nastawienie do edukacji. Falstart i złe doświadczenia mogą czasem zaprzepaścić szansę na polubienie szkoły. Zobacz też: Test gotowości szkolnej Szkoła jest fajna! W ostatnich tygodniach wakacji spróbuj nastawić malca pozytywnie do nauki w szkolnych ławkach. Na co warto zwrócić uwagę dziecka? Podpowiadamy. Nowe przyjaźnie. Maluch pozna przecież wspaniałych kolegów, z których najpewniej przynajmniej jeden okaże się jego przyjacielem. Korzyści z nauki. „Za kilka miesięcy być może uda ci się samemu przeczytać tę książkę!”. Dzieci, zwłaszcza te najmłodsze, zazwyczaj...