Jeszcze do niedawna Twój synek był jak aniołek – grzeczny, przymilny, uprzejmy. Wszystko zmieniło się, gdy poszedł do przedszkola. Nagle zaczął pluć na podłogę i przy każdej okazji śpiewać piosenkę o... siusiaku. „Trzeba było jednak posłać go do innego przedszkola” – zadręczasz się każdego dnia. Spokojnie, nawet w najbardziej renomowanej placówce dzieci fascynują się powtarzaniem przekleństw zasłyszanych od kolegów.
Dziecko wystawia cię na próbę
Kilkulatki orientują się już, że są sfery życia, które dorośli uznają za „wstydliwe” (dotyczy to przede wszystkim seksu) i uwielbiają chwalić się znajomością nazw intymnych części ciała. Czują, że robią coś, czego nie powinny, i z zainteresowaniem czekają na reakcję dorosłych, szczególnie rodziców. Chcą sprawdzić, co się stanie, gdy będą niegrzeczne.
Dziecięca potrzeba sprawdzania granic, do jakich można się posunąć, wystawia cierpliwość rodziców na nie lada próby. Twoja reakcja jest dla malca wyznacznikiem, jak potężne tabu narusza. Jeśli się roześmiejesz, zadowolony maluch będzie do znudzenia powtarzał nieszczęsną piosenkę o siusiaku. Gdy zareagujesz ostro, pokusa ponownego przekroczenia granicy również będzie wielka („Ciekawe, czy za drugim razem mama też się będzie tak złościła?”). A im spokojniej powiesz, że nie jest Ci przyjemnie, gdy tego słuchasz, tym szybciej (ale nie od razu!) dziecku znudzi się złe zachowanie. Będzie jeszcze wielokrotnie sprawdzało, czy zakaz jest wciąż ważny, czy obowiązuje zawsze, czy tylko w szczególnych sytuacjach.
Staraj się być konsekwentna i zwracaj dziecku uwagę nie tylko w obecności innych dorosłych osób (Twojej mamy czy teściowej), ale także wtedy, gdy jesteście sami. Jeśli kilkulatek uzna, że ocena jego zachowania zależy od okoliczności, szybko nauczy się Tobą manipulować. Będzie Cię szantażował złym zachowaniem w kłopotliwych sytuacjach. Gdy będziesz trzymać się jednolitych zasad (ani w domu, ani poza nim nie wolno pluć), przedszkolak w końcu zacznie się do nich stosować.
Dzieci zwykle gryzą rówieśników w przedszkolu lub żłobku. Często naprawdę trudno przewidzieć, kiedy dziecko zaatakuje innego malucha. Co mogą zrobić jego opiekunowie? Dlaczego dziecko gryzie inne dzieci? Jeśli gryzienia innych dzieci zdarza się tylko w żłobku lub przedszkolu warto poprosić panie przedszkolanki, by znalazły przyczynę takiego zachowania dziecka, tzn. w jakich sytuacjach gryzie ono inne dzieci. Maluch może to robić z różnych powodów, np. bo ktoś mu coś zabiera albo stoi mu na drodze, gdy ten chce przejść. Taki atak agresji jest spowodowany sytuacją, w której dziecko sobie nie radzi, a nie potrafi z niej inaczej wybrnąć. Wiedząc to, można zapobiec takiemu zachowaniu dziecka i pokazać mu, jak radzić sobie w trudnych sytuacjach (np. szukać pomocy u dorosłego). Zobacz też: 5 dziecięcych trików, na które się nabierasz Jak mają zareagować rodzice? Dziecko musi wiedzieć, że rodzice nie zgadzają się na zachowanie, tzn. na gryzienie innych dzieci („Nie podoba mi się, że gryziesz dzieci ”). Warto w takim wypadku zwrócić uwagę dziecka na inną zabawę lub czynność – mniej męczącą i łatwiejszą. Dotyczy to wszystkich czynności przerastających możliwości dziecka – jeżeli zredukuje się stresujące i trudne dla niego sytuacje, najprawdopodobniej gryzienie samo przeminie. Jednak dopóki dziecko próbuje gryźć inne dzieci, musi być stale pod kontrolą i opieką dorosłych, którzy powinni spokojnie, ale jednocześnie zdecydowanie reagować na takie ataki . Za każdym razem trzeba tłumaczyć, że gryzienie jest złe, ponieważ sprawia ból. Warto też spróbować pokazać dziecku inny sposób rozładowywania złości .
Już zaraz nowy rok szkolny i znów zaczynam się niepokoić, ponieważ mój syn w przedszkolu źle się zachowuje. Jest nieposłuszny, niechętnie bierze udział w gimnastyce, zaczepia inne dzieci. W domu jego zachowanie nie stwarza problemu (mówi do nas „Tak, kochana mamo”, „Tak, kochany tato”). Panie w przedszkolu ciągle zwracają mu uwagę i nie potrafią nic dobrego o nim powiedzieć. W innych miejscach, np. na zajęciach Dobrego Startu, SI, syn jest postrzegany jako dziecko bezproblemowe (wysłałam go na nie, gdyż chcę, żeby oprócz domu syn doświadczał pozytywnych komunikatów na swój temat). W przedszkolu zaś panie zarzucają mi nadopiekuńczość. Jak to wytłumaczyć? Wioletta z Katowic Trudno orzec, dlaczego Pani synek akurat w przedszkolu zbiera negatywne opinie, może być tego szereg przyczyn, których nie potrafię odgadnąć po tak krótkim liście. Jednak: 1. Należy przeanalizować poprzednie zachowania dziecka Na pewno coś musiało się wydarzyć – kiedyś dziecko zachowało się niegrzecznie i została mu zwrócona uwaga , a dziecko na nią źle zareagowało (np. zaczęło myśleć, że jest złe, niegrzeczne, niekoleżeńskie itp.). A skoro tak, to zaczęło się czuć w przedszkolu niedobrze i, na zasadzie błędnego koła, dalej źle się zachowuje. Czytaj też: Przeklina, kopie, pluje – 5 sposobów na dziecięce wybryki 2. Trzeba spróbować zastanowić się nad swoim nastawieniem Prawdopodobnie również Pani jest już niechętnie nastawiona do pań z przedszkola, a one rewanżują się podobnie. A może warto byłoby zastanowić się, dlaczego zarzucana jest Pani nadopiekuńczość i np. porozmawiać o tym z psychologiem dziecięcym, który poznając więcej szczegółów, mógłby pomóc w rozwiązaniu tego problemu. Czytaj też: Dziecko nielubiane w przedszkolu – jak możesz mu pomóc?
Jeśli przedszkolanka sygnalizuje ci, że twój kilkulatek ma problem w nawiązaniu kontaktu z kolegami albo w ogóle nie słucha jej poleceń, nie wpadaj od razu w panikę. Dzieci – tak jak dorośli – mają czasem problemy. Pamiętaj też, że zawsze powinnaś być adwokatem swojego dziecka. Pani zwraca ci uwagę, że jest nieposłuszne , za dużo płacze czy brzydko mówi ? Traktuj problem z powagą, postaraj się go rozwiązać, ale nigdy nie potępiaj dziecka. Ono także przeżywa stres związany z kłopotami. Jeśli nie ty, to kto inny będzie jego obrońcą i wsparciem? Dlatego przyjrzyj się problemowi dziecka i znajdź rozwiązanie. Dziecko bije innych w przedszkolu Każdemu dziecku zdarza się czasem uderzyć w kłótni kolegę czy siłą wydrzeć zabawkę. Bywają jednak takie kilkulatki, które nadużywają swojej siły i z tego powodu stają się dla innych niebezpieczne. Prawdopodobne przyczyny: Agresja dziecka może być wynikiem braku innych wzorców rozwiązywania problemów. Jeśli dwulatek widzi, jak w piaskownicy opiekunka pozwala na wyrywanie komuś łopatki, to zaczyna sądzić, że użycie siły po prostu się opłaca. Czasem taki brak pozytywnych zachowań dodatkowo jest wzmocniony werbalnym komunikatem. Kilkulatek wówczas słyszy, jak dorośli na widok agresywnego dziecka stwierdzają: „Bardzo dobrze, przecież musi sobie radzić w życiu!". Bywa jednak też tak, że bijące kogoś dziecko za wszelką cenę po prostu próbuje zwrócić na siebie uwagę dorosłych („Mama tak długo rozmawia z ciocią. Jak klepnę Karolinkę, to na pewno szybko skończy."). Możliwe rozwiązania: Pokazuj dziecku, jak ma rozwiązywać konflikty. Tłumacz też, jak czuje się osoba skrzywdzona. Powiedz, że uderzenie boli, jest także przykre i smutne. Jeśli dziecko traktuje bicie jako sposób kontaktu, pokaż jak może go nawiązać inaczej, np. głaszcząc po policzku czy podając rękę. Uświadom...
