Jak ośmielić nieśmiałka?

1. Powiedz dziecku, kiedy odbierzesz je z przedszkola Niby oczywiste. Niby doskonale o tym wiesz, ale czy zawsze w porannym biegu o tym pamiętasz? A poza tym czy jest to aż tak ważne?  Tak! Dla dziecka, zwłaszcza debiutującego przedszkolaka, niezwykle istotne jest twoje zapewnienie, że je odbierzesz. Ważne jest również wytłumaczenie przedszkolakowi, kiedy to nastąpi. Pamiętaj przy tym, że słowa "o 15.00" mogą być niejasne dla dziecka. Przedszkolaki przeważnie nie posługują się jeszcze zegarkami. To wiek, w którym dziecko dopiero zacznie zapoznawać się z zegarem i wyznaczanymi przez niego godzinami. Zastąp więc przykładowe słowa "o 15.00" powiedzeniem "po obiedzie" czy"po podwieczorku". 2. Dowiedz się, jak spędziło czas w przedszkolu A nie jest to takie łatwe, jakby mogło się wydawać. Najczęściej pytamy " Jak było w przedszkolu? ", w odpowiedzi zazwyczaj pada jedno słowo: "Dobrze". Jak rozmawiać z przedszkolakiem, by dowiedzieć się, jak spędził dzień? Sprecyzuj swoje pytanie. Dla przedszkolaka pytanie "Jak było w przedszkolu?" jest zbyt ogólne i trudno mu na nie odpowiedzieć. Zapytaj konkretnie np. "W co się bawiłeś po śniadaniu?" lub "Co dziś narysowałeś?". Na tak zadane pytanie dzieci chętniej odpowiadają, a nawet opowiadają całe historie, zamiast jednowyrazowej odpowiedzi "dobrze". 3. Pobaw się z dzieckiem Zabawa na najfajniejszym placu zabaw nie da dziecku tyle radości, co chwila spędzona na szaleństwach z rodzicem. Przytulanie, wygłupy, turlanie po dywanie to dla dziecka niezwykle ważne chwile. Bawiąc się z dzieckiem pokazujemy mu, że je kochamy, lubimy z nim spędzać czas. Nie muszą to być długie godziny wymyślnych zabaw. Wystarczy kilkadziesiąt minut dziennie poświęconych wyłącznie dziecku. 4. Przeczytaj mu bajkę Chyba nie muszę przekonywać cię, jak wiele zalet płynie z czytania. Dziecko nie tylko pobudza wyobraźnię, ale również ćwiczy pamięć...

Ewa Jarosz, doradczyni Rzecznika Praw Dziecka, przedstawiła szokujące dane. Według przeprowadzonych badań, aż 58 procen t rodziców zgadza się ze stwierdzeniem, że "Są sytuacje, kiedy dziecku trzeba dać klapsa ". W 2011 roku taki pogląd zadeklarowało prawie 80 procent Polaków. Cieszymy się, że ta liczba spada, ale wciąż jest za wysoka! Społeczeństwo akceptuje przemoc Na przemoc w rodzinie (tak, klapsy to przemoc! ) wpływa wiele czynników, w tym temperament i charakter rodziców, ich doświadczenia z własnego dzieciństwa czy nieumiejętność radzenia sobie ze stresem. Niestety, brak reakcji ze strony społeczeństwa jest dodatkowym czynnikiem wspierającym przemoc. Choć pewnie słyszeliście to wielokrotnie, apelujemy po raz kolejny – nie bądźcie obojętni i reagujcie, jeśli widzicie dorosłych agresywnie zachowujących się w stosunku do dziecka. W tym wypadku, brak reakcji jest wspieraniem przemocy! Dzieci się nie bije! Rodzic nigdy, niezależnie od sytuacji, nie powinien uderzyć dziecka. Mówiła o tym wielokrotnie Dorota Zawadzka , mówili inni psychologowie i lekarze: dzieci bić nie wolno , koniec i kropka! Mamy tracą cierpliwość, mamy krzyczą , mamy płaczą, rzucają talerzami (albo chociaż maskotkami). To samo robią tatusiowie. Jednak rozlane mleko, bójka w przedszkolu czy bałagan to nie powody, aby uderzyć dziecko. Nie ma powodu, który byłby dobry! Zasmuca nas, że wciąż tak wielu rodzicom wydaje się, że klapsy są skuteczną metodą wychowawczą... Was to nie przeraża? Czytaj także: Pijący rodzice biją dzieci! Apel Rzecznika Praw Dziecka

Film można obejrzeć na Facebooku "Kroniki Policyjnej". Kobiecie zajęło zaledwie kilkadziesiąt sekund uprowadzenie trójki dzieci z placu zabaw, na którym byli pod opieką rodziców. Ze strony maluchów nie było nawet cienia wahania. Były ufne, nawet trzymały ją za dłoń. Wystarczyło, że obiecała lody, zabawę klockami i to, że rzekomo zna ich rodziców. Kilkadziesiąt sekund i dziecka nie ma. "Jakie lubisz lody najbardziej?" Kobieta ma miły głos nastolatki, ubrana jest w dżinsy, nosi okulary i na pierwszy rzut oka wzbudza zaufanie dorosłych. Małego chłopca, około 4-latka, zagadnęła o lody. Już po chwili zjechał zjeżdżalnią w dół i za rękę wyszli z placu zabaw. Podobnie było z małą dziewczynką, też około 4-letnią. "Cześć gadałam z twoją mamą , idziemy na lody?" - zapytała. "Super" - z uśmiechem odpowiada dziewczynka i wychodzi z karuzeli. "Jakie lubisz lody najbardziej?" - dopytuje kobieta. "Czekoladowe" - odpowiada dziecko. "Mam super kolekcję, chcesz zobaczyć?" Podeszła też do starszego chłopca, około 7 lat. Może chociaż on będzie nieufny? Skąd, bez problemu daje się "złapać" na klocki. "Mam takie super Lego. Twoja mama mówiła, że też lubisz takie rzeczy. Mam super kolekcję, chcesz zobaczyć? Gadałam z twoją mamą, możemy iść " - proponuje. Chłopiec wstaje z piasku i wychodzi z dziewczyną z placu zabaw. Film jest przerażający, bo pokazuje, jak porwanie dziecka może wyglądać w rzeczywistości. Dzieci nie znały kobiety, widziały ją po raz pierwszy w życiu. I nie miały z tym żadnego problemu. Film, przeprowadzony pod okiem i za zgodą rodziców, był tylko eksperymentem, pokazującym, jak łatwo jest uprowadzić dziecko z placu zabaw. W trakcie jego realizacji dzieci nie widziały swoich rodziców, chociaż byli też w tym miejscu. 4 dzieci ginie codziennie w Polsce W tym rocznie ponad 500 dzieci poniżej piątego roku...