Po co dzieciom korzenie

Jakie dobrze wychowane dziecko! – dzisiaj coraz rzadziej można usłyszeć takie słowa. ostatnio trochę straciły na znaczeniu... nadal jednak warto o nich pamiętać! Dziś grzeczność nie oznacza już pokory i ślepego posłuszeństwa, potakiwania starszym. Są jednak pewne cechy i zachowania, których nadal warto uczyć. Pomóc dziecku wyrosnąć na człowieka asertywnego, pewnego siebie, ale i dobrze wychowanego, to nie lada wyzwanie. Ale jaka satysfakcja, gdy się uda! Co to właściwie znaczy? Podstawa grzeczności to uważne odnoszenie się do innych ludzi. Tylko z pozoru brzmi to prosto. Powinnaś nauczyć malucha umiejętności słuchania innych i okazywania im uwagi, uprzejmości: od „proszę” i „dziękuję”, przez oddawanie przysług tym, którzy ich potrzebują, po gotowość niesienia prawdziwej pomocy. Grzeczność to korzystanie ze swoich praw bez ograniczania praw innych – domaganie się różnych rzeczy w sposób uprzejmy (np. umiejętność dopilnowania swej kolejki na zjeżdżalni bez pchania się i bicia). Kulturalne zachowanie przy stole. Szanowanie dobra wspólnego – śmieci rzucamy do kosza, a nie na chodnik, a stare gazety i czasopisma oddajemy na makulaturę, by ocalić lasy. Każdy z nas obawia się, że dobrze wychowane dziecko nie poradzi sobie we współczesnej dżungli. „Jeśli nie nauczę brzdąca walczyć o swoje, inni odepchną go i nic nie wskóra!” Cóż, sztuką jest wychować malca tak, by potrafił osiągać cele bez przemocy. Grzeczny to nie znaczy pokorny! Raczej – szanujący innych i znający swą wartość, umiejący domagać się respektowania swoich praw. Czyli – zamiast walnąć kolegę wpychającego się przed niego w kolejkę do zjeżdżalni, malec powinien umieć nie dać się odepchnąć i wyrazić w sposób cywilizowany: „Nie zgadzam się na to”. Taka nauka, oczywiście, musi potrwać – trudno tego...

Już pięć lat czaruje nas swoim uśmiechem jako policjantka w serialu „Złotopolscy”. Ostatnio Anna Dereszowska zagrała w największych hitach kinowych i telewizyjnych: „Tajemnicy twierdzy szyfrów”, „Testosteronie” oraz „Świadku koronnym”. W lutym zobaczymy ją na dużym ekranie w filmie „Lejdis” w roli wojującej feministki Korby. Potem czeka ją długi urlop – macierzyński... – Pani kariera nabrała ostatnio niebywałego tempa. A tu szykuje się przerwa. Na wiosnę zostanie Pani mamą. Nie chciałabym na długo wycofywać się z pracy, ale moi znajomi, którzy już są rodzicami, mówią, że kiedy dziecko przychodzi na świat, to priorytety zupełnie się zmieniają. Będę musiała jakoś pogodzić pracę z wychowaniem. Nie wyobrażam sobie, żebym cały czas grała, a moim dzieckiem zajmowała się opiekunka. – Jak Pani zareagowała na wiadomość, że jest Pani w ciąży? Najpierw był lęk. Nawet kiedy się bardzo pragnie dziecka, to chyba zawsze na początku pojawia się niepewność, jak będzie dalej. Zwłaszcza przy pierwszej ciąży. Trzeba życie podporządkować czemuś nowemu. Na szczęście przez dziewięć miesięcy można się z tą myślą oswoić. Mój strach wynikał również stąd, że mam spore zobowiązania finansowe, wzięłam kredyt na mieszkanie. – Czyli najpierw był strach. A teraz? Pomyślałam sobie, że to dobrze, że tak się stało. W przeciwnym razie odkładałabym pewnie decyzję o zajściu w ciążę w nieskończoność. To dla mnie bardzo dobry zawodowo czas i przykro będzie mi z wielu ról rezygnować i odrzucać ciekawe propozycje. Dla aktorki nigdy nie ma dobrego momentu na dziecko. Zawsze się wydaje, że zaraz nadejdzie życiowa rola. A życie płata różne figle. Czasem aktorki decydują się na dziecko, bo akurat nic się ciekawego nie dzieje, a kiedy już są w 2., 3. miesiącu ciąży, zjawia się...

Nawet w kolejce do pocztowego okienka czas nie dłuży się aż tak niemiłosiernie jak wówczas, gdy czeka się na święta. Oczywiście dotyczy to dzieci, bo dla nas, dorosłych, płynie zupełnie inaczej – pędzi jak oszalały. Zapytaliśmy zaprzyjaźnione mamy oraz jednego tatę, w jaki sposób osładzają swoim pociechom trudy oczekiwania na święta. Okazało się, że można to robić na mnóstwo najróżniejszych sposobów. W dodatku nie wymaga to jakichś szczególnych talentów ani zarwanych nocy! Oto niektóre ich pomysły. Zegar zamiast kalendarza IWONA: Wymyśliłam go wieczorem pierwszego grudnia, kiedy uświadomiłam sobie, że nie mam dla córeczki żadnego kalendarza adwentowego ani cukierków czy czekoladek, z których mogłabym go zrobić. Do sporego kółka z bardzo grubego kartonu przyczepiłam pinezką (ale nie zwykłą, tylko taką, jakie sprzedawane są do tablic korkowych) tekturową wskazówkę. Zamiast godzin na cyferblacie wypisałam cyfry od 1 do 24. Hania ozdobiła zegar naklejkami i namalowała na nim serduszka i gwiazdki. Codziennie przesuwała wskazówkę o jedną cyferkę i liczyła, ile jeszcze dni zostało do świąt. W tym roku też zrobimy zegar, ale staranniej, bo zeszłoroczny omal nam się nie rozpadł na kilka dni przed Wigilią... Laurka dla Mikołaja BEATA: List do Mikołaja to bardzo poważna sprawa. Bartek „pisze” ich zwykle kilka, bo nie może się zdecydować, co chciałby dostać. Zawsze jednak przypominam mu, żeby narysował Mikołajowi laurkę – w końcu święci też lubią dostawać prezenty. Nowoczesna szopka MAGDA: Ku zgrozie niektórych członków rodziny rok temu zrobiliśmy szopkę z… klocków lego. Żeby było bardziej świątecznie, przystroiliśmy klockowe figurki pelerynkami z bibuły, dołożyliśmy sianko (pożyczyliśmy je od chomika) i gwiazdę betlejemską wyciętą z błyszczącego papieru. Zwierzęta zrobiliśmy również z klocków –...