Wizyta u psychologa dziecięcego nie jest jednoznaczne z przyznaniem się do porażki wychowawczej. Przeciwnie: oznacza, że jego dobro liczy się dla ciebie najbardziej. W trosce o jego samopoczucie i zdrowie zrobisz wszystko. Czasem jest to właśnie wizyta u psychologa.
Na pewno nie każde złe zachowanie dziecka oznacza, że powinnaś pójść z nim do psychologa. Są jednak sytuacje, w których lepiej zasięgnąć jego porady.
Umawiając się na spotkanie, zapytaj, czy powinnaś przyjść sama, czy od razu z dzieckiem. Niektórzy psychologowie na pierwszym spotkaniu chcą porozmawiać jedynie z rodzicem, inni również z dzieckiem.
Przed wizytą zapisz sobie, jaki widzisz problem. Zastanów się, co w zachowaniu dziecka niepokoi cię najbardziej, a które cechy odbierasz bardzo pozytywnie. Takie notatki pozwolą uniknąć chaosu wypowiedzi podczas spotkania, dzięki nim zachowasz spokój. Są też gwarancją, że nie zapomnisz o niczym ważnym.
Przypomnij sobie ważne wydarzenia z życia dziecka: pobyty w szpitalu, narkozy, poważne choroby czy upadki, ale także pogrzeby, śluby czy rozwody w rodzinie. Jednym słowem wszystko to, co w jakiś sposób odbiegało od normalnego trybu życia dziecka. Zastanów się też, kiedy zaobserwowałaś zmiany w zachowaniu malucha lub jego pierwsze trudności.
Przygotuj książeczkę zdrowia dziecka. Tu znajdują się najważniejsze zapiski o rozwoju dziecka w 1. roku życia, a także informacje z okresu ciąży. Dla ciebie są już odległe i wydają się nieistotne, tymczasem dla psychologa to źródło dodatkowej wiedzy.
Masz prawo trochę się denerwować przed wizytą u psychologa. Rozmowa o problemach nigdy nie należy do łatwych. Przeczytaj, co czeka cię w gabinecie:
Rozmowa z rodzicem. Na początku psycholog poprosi cię o wyjaśnienie, z jakiego powodu zdecydowałaś się na konsultację (przydadzą się notatki). W trakcie rozmowy specjalista z pewnością będzie zadawać pytania dodatkowe, które pomogą mu w bliższym poznaniu dziecka.
Rozmowa z dzieckiem. Po rozmowie psycholog prawdopodobnie poprosi cię, żebyś zostawiła go samego z dzieckiem. To potrzebne, bo maluchy często nie są spontaniczne w towarzystwie rodziców i nie mówią o wszystkim, co je dotyka, np. że nie lubią pani w przedszkolu (wiedzą, że może to się nie spodobać). Jeśli dziecko nie będzie chciało zostać samo w gabinecie, psycholog umówi was na następną wizytę albo spróbuje ośmielić smyka. Gdy dziecko jest małe, specjalista po prostu poobserwuje waszą zabawę i wzajemne relacje.
Diagnoza. Z powrotem zostaniesz poproszona do gabinetu. Psycholog może stwierdzić, że rozwój dziecka nie odbiega od normy, a to, co tobie wydaje się problematyczne, jest charakterystyczne dla etapu rozwoju dziecka.
Może też potwierdzić twoje przypuszczenia lub zwrócić uwagę na inne niepokojące zachowania, czy brak jakichś umiejętności. W tej sytuacji otrzymasz dokładne wskazówki postępowania z dzieckiem w domu, np. jak reagować na wybuchy gniewu.
Psycholog być może zasugeruje zapisanie dziecka na grupowe albo indywidualne zajęcia terapeutyczne z psychologiem danej specjalności lub pedagogiem. Wyznaczy także termin następnej wizyty i określi częstotliwość spotkań (w zależności od problemu mogą odbywać się co kilka dni, tygodni lub miesięcy).
Wizyta u psychologa to pierwszy krok do rozwiązania problemu. W gabinecie nie otrzymasz cudownych pastylek na złe zachowanie dziecka ani nie dowiesz się, jak w ciągu tygodnia nauczyć malca mówić.
Psycholog sam nie zlikwiduje dziecięcej agresji, nadpobudliwości czy apatii. Jego zadaniem jest postawienie diagnozy i podanie sposobów na rozwiązanie problemu. Reszta należy do rodziców. To właśnie was czeka naprawdę ciężka codzienna praca. Kluczowe są w niej wola, konsekwencja i systematyczność. Tylko dzięki temu dziecko ma szansę na szybkie „wyjście na prostą”.
Choć 2-latek nie rozumie jeszcze znaczenia wszystkich słów, lepiej nie rozmawiaj przy nim o jego złym zachowaniu. Dziecko orientuje się, o co chodzi, przede wszystkim po intonacji. Po drugie, pod wpływem emocji możesz np. powiedzieć, że malec jest zły, chociaż w rzeczywistości wcale tak nie myślisz. Dziecko zapamiętuje wyrwane z kontekstu fragmenty rozmów, które czasem zostają mu w pamięci na długo. W ten sposób może budować negatywny obraz siebie.
Czytaj też:
Jeśli dziecko jest chore, musi iść do lekarza. To dla niego duży stres? Na szczęście są sztuczki, by oswoić malucha z pediatrą. I to miłe! Niektóre dzieci z chęcią chodzą do przychodni, dla innych jest to przeżycie, któremu towarzyszą lęk i łzy. Jeśli Twoja pociecha należy do tej drugiej grupy, na razie jest Ci trudniej, ale nie znaczy to, że malec nie oswoi się z lekarzem. Spróbuj kilku sposobów. Żeby odnieść sukces, czasem będzie potrzebna współpraca lekarza. Przygotowanie do wizyty Jeśli macie zaplanowaną wizytę u doktora, nie rób z tego wielkiego wydarzenia, o którym długo rozmawia się w domu i informuje całą rodzinę. Spróbuj potraktować sprawę jak coś zwykłego, co załatwicie np. przy okazji robienia zakupów, ale zawsze poinformuj malca, że idziecie także do lekarza. Powiedz: "Zrobimy zakupy, a potem wpadniemy do pani doktor, która da nam lekarstwa na twój katarek". Możesz zachęcić dziecko, przedstawiając wizytę w przychodni jako środek do osiągnięcia celu, np.: "Jeśli pójdziemy do lekarza, to szybciutko wyzdrowiejesz i wybierzemy się na basen". Zabawa w lekarza Zadbaj, by dziecko wiedziało, co zdarzy się w gabinecie. Kup książeczki, których bohaterowie odwiedzają lekarza. Możesz też opowiadać bajki, w których postaci, podobnie jak maluch, u lekarza przeżywają trudne emocje. Ale przede wszystkim bawcie się w doktora. Kup zabawkowy zestaw lekarski. Niech maluch osłucha Ciebie, misia czy samochodzik. Daj mu też zwykłą strzykawkę (bez igły!) – niech robi zastrzyki zabawkom i z nimi rozmawia. Wcielając się w lekarza, sam będzie musiał znaleźć argumenty, by uspokoić swoich pacjentów. Pozwól, by podał misiowi syrop. Choć dziecko nabrudzi, osiągniesz coś ważniejszego – ono zobaczy, że zabawki też przyjmują lekarstwa. Rozbieranie bez krzyku Choć w domu mówiłaś, jak wygląda wizyta u lekarza, w...
Mama dwuletniej Ani zastanawia się, dlaczego jej córeczka nie może usiedzieć w miejscu i szybko się nudzi. Bartek nie radzi sobie z liczeniem , więc tata niepokoi się o jego umiejętności. Rodzice Kuby ciągle słyszą skargi na synka, że ten dokucza innym. Który rodzic nie martwi się zachowaniem swojego dziecka? Jeśli jednak mimo starań problem dziecka nie znika albo to my sami nie przestajemy o nim myśleć, to znak, że trzeba poszukać kogoś, kto nam pomoże. Nie sądź, że pójście do psychologa jest jednoznaczne z przyznaniem się do porażki wychowawczej . Przeciwnie: oznacza, że w trosce o samopoczucie i zdrowie dziecka zrobisz wszystko, co dla niego najlepsze. A czasem najlepsza jest właśnie wizyta u psychologa. Oto co powinnaś o niej wiedzieć. Kiedy iść z dzieckiem do psychologa? Nie każde złe zachowanie dziecka oznacza, że trzeba pójść z nim do psychologa. Są jednak sytuacje, w których lepiej zasięgnąć porady specjalisty. Odczuwasz niepokój o rozwój czy zachowanie dziecka. Czujesz się bezradna, bo nie wiesz, czy sama poradzisz sobie z trudnościami wychowawczymi. Wychowawczyni dziecka lub jego opiekunka (albo dziadkowie) zwracają ci uwagę na pewne problemy dziecka. Mimo że sama ich nie dostrzegasz, koniecznie sprawdź, czy jednak nie dzieje się nic niepokojącego. Wydaje Ci się, że twoje dziecko jest bardzo zdolne . Dzięki wizycie u specjalisty przekonasz się, czy masz rację, i będziesz mogła tak pokierować wychowaniem dziecka, by mogło jak najlepiej rozwijać swoje umiejętności. Czytaj też: Jak uzdolnione jest twoje dziecko – test Co musisz zrobić przed wizytą u psychologa Umawiając się na spotkanie, zapytaj, czy powinnaś przyjść sama, czy od razu z dzieckiem – niektórzy psychologowie na pierwszym spotkaniu chcą porozmawiać jedynie z rodzicem, inni również z dzieckiem. Zrób notatki. Dzień przed wizytą...
Niektóre cechy dobrego lekarza są oczywiste: musi lubić swój zawód, mieć rozległą wiedzę o zdrowiu i rozwoju dzieci i do tego cały czas się doskonalić w swoim fachu. Co poza tym wyróżnia najlepszego pediatrę na świecie? Podpowiadamy. Nigdzie się nie śpieszy Badanie maluszka, które trwa dwie minuty, nie jest żadnym badaniem. Pediatra, nawet badając „jedynie” przeziębione dziecko, powinien obejrzeć nie tylko jego gardło, ale też osłuchać oskrzela i płuca, zajrzeć do uszu (i to z pomocą specjalnego wziernika), spróbować przygiąć głowę dziecka do klatki piersiowej, aby wykluczyć zapalenie mózgu, i na koniec sprawdzić, czy maluch ma miękki brzuszek. Kiedy lekarz skończy badanie i postawi diagnozę, powinien jeszcze szczegółowo wytłumaczyć rodzicowi, co dolega choremu maluchowi. Taka pełna wizyta w gabinecie zwykle trwa nie mniej niż 15–20 minut. Bierze pod uwagę twoje zdanie Badanie dziecka i wyjaśnianie to jeszcze nie wszystko – idealny lekarz nigdy na tym nie poprzestaje. Zanim wybierze sposób leczenia, najpierw wypyta cię (i to bardzo dokładnie, przygotuj się więc dobrze!) o zachowanie malucha w domu. Na pewno zainteresuje się jego apetytem i snem. Twoje obserwacje często mogą być decydujące w wyborze kuracji – np. w przypadku, gdy chore na biegunkę dziecko odmawia w domu picia, lekarz może zdecydować o skierowaniu go do szpitala i podaniu nawadniającej kroplówki. Wie, że nie ma głupich pytań Nie lekceważy twojego niepokoju, kiedy dopytujesz się, czy dziecko powinno aż tyle płakać – bo wie, że nieukojony płacz czasem jest jedynym objawem poważnych chorób (np. zapalenia ucha). Nie tłumaczy z wyższością się, gdy chcesz wiedzieć, dlaczego maluch ma jechać do szpitala, ani nie przerywa ci zniecierpliwiony, kiedy pytasz o szczegóły rozszerzania diety niemowlęcia. Nigdy nie krępuj się przedstawiać swoich wątpliwości...
![Zmiany w Kodeksie pracy ważne dla rodziców [urlop rodzicielski, elastyczne formy czasu pracy i inne]](https://s3.mamotoja.pl/newsy/zmiany-w-kodeksie-pracy-wazne-dla-rodzicow-urlop-rodzicielski-elastyczne-formy-czasu-pracy-i-inne-130743-4_3.jpg)
