Rodzeństwo – oni mogą żyć zgodnie!

Dzieci mają oddzielne pokoje, a my śpimy w salonie – takie rozwiązanie jest jednym z najczęściej proponowanych, gdy na internetowych forach dla rodziców mowa o mieszkaniu z dwojgiem dzieci. Czy słusznie? Plusy wspólnego pokoju rodzeństwa Wspólny pokój dla rodzeństwa ma dużo plusów. Dzieci mogą razem bawić się i zasypiać, czyli… więcej czasu spędzać wspólnie. Spanie w tym samym pomieszczeniu zwykle służy relacjom między rodzeństwem. Dzieci mieszkające ze sobą na dobre i złe szybciej rozwiązują konflikty . Zresztą po co się kłócić, skoro można razem pod kołdrą bawić się w jaskinię albo rankiem, kiedy rodzice jeszcze śpią, cichcem zajadać wyniesioną z kuchni czekoladę. W pojedynkę nie smakuje tak dobrze! Wspólny pokój uczy dzielenia się, czekania na swoją kolej i ustępowania – a to bardzo ważne zasady społeczne. Czytaj też: Zabawa, kłótnia, współpraca – co robić, by dziecko odnalazło się w grupie Aby jednak wspólna przestrzeń nie była źródłem zbyt częstych kłótni, trzeba ją dobrze zaaranżować. Warto, aby dzieci miały oddzielne kąciki do samodzielnej zabawy i utrzymania porządku (a starsze do nauki) i nie przeszkadzały sobie wzajemnie. Takie miejsca wydzielisz, ustawiając np. regał albo biurko. Sprawdź: Jak urządzić pokój dla dziecka? Kiedy lepiej, by rodzeństwo miało oddzielne pokoje? Przede wszystkim pamiętaj, że wspólny pokój dla rodzeństwa zawsze jest lepszym wyjściem niż oddanie jednej sypialni starszakowi i przeniesienie młodszego do sypialni rodziców. Kiedy powinnaś rozważyć oddzielne pokoje dla rodzeństwa? Gdy między dziećmi jest znaczna różnica wieku (powyżej 3 lat). Kiedy dzieci są różnej płci (choć nie jest powiedziane, że jako dzieci brat i siostra nie mogą spać w tym samym pokoju). Kiedy dziecięca sypialnia jest bardzo malutka. Kiedy...

Od kiedy urodziłam drugie dziecko, mój 4-letni Adaś dziwnie się zachowuje. Chce jeździć w wózku, ssie palec, śpi z wieloma pluszakami, czasem nawet gaworzy jak niemowlę. Zdarza mu się nawet doprowadzić do płaczu młodszego brata, np. ciągnąc go za ucho lub szarpiąc za rękę. Staram się poświęcać mu czas, ale młodszy synek bardziej mnie przecież potrzebuje. Co mam zrobić? Anna z Sandomierza MO: Anna chyba nie do końca daje sobie radę. Czy naprawdę jest tak, że młodsze dziecko potrzebuje mamy bardziej niż starsze? To przecież starszemu świat wywrócił się do góry nogami i jemu jest trudniej. Niemowlę potrzebuje mamy, ale pewien czas może też spędzać z inną troskliwą osobą. Starsze dziecko zaś czuje się... No właśnie, jak? AB: ...porzucone, odsunięte. Gdy widzi, że mama spędza więcej czasu z rodzeństwem, często słyszy, że „ma się bawić samo”, „ma nie przeszkadzać”, „ma zrozumieć”, może czuć się nieszczęśliwe. Będzie wtedy starało się wszelkimi sposobami zwrócić na siebie uwagę rodziców. To, co robi synek Anny, świadczy o tym, jak rozsądnie myśli: skoro częściej zajmują się bezradnym maleństwem, to może i ja spróbuję taki być? MO: Ssąc palec czy jeżdżąc w wózku, Adaś chce być znów w centrum uwagi dorosłych. Udając malutkie dziecko, ma nadzieję, że odzyska troskę rodziców. Ale co się dzieje, gdy nie przynosi to efektu? Gdy rodzice nie dają się na to nabrać lub karcą starsze dziecko? AB: To znak, że nie rozumieją sensu tych zachowań. Choć nie ma w tym nic złego, że chcą, by ich dziecko zachowywało się dojrzale i rozumiało sytuację. Tymczasem starsza pociecha zaskakuje ich agresywnymi zachowaniami czy drobnymi złośliwościami wobec młodszego dziecka. Mimo wszystko, jest to racjonalne zachowanie: skoro poprzednie sposoby zwrócenia uwagi i odzyskania rodziców zawiodły, maluch poszukuje...

Oto cztery rady, które pozwolą ci odpowiednio traktować swoje dzieci. 1. Akceptuj różnice u dzieci Jaś umie pięknie budować zamki z klocków, a śliczna jasnowłosa Zuzia, jego siostra, ma talent do recytowania wierszyków. Zwykle wszyscy zachwycają się dokonaniami Zuzi na przedszkolnych przedstawieniach, podkreślając, że Jaś nigdy sam nie występował. Różnice pomiędzy dziećmi są dobre. Każde z nich chce być wyjątkowe , a jeśli jedno jest już w czymś naprawdę dobre, drugiemu trudno będzie mu dorównać – to zresztą pole do rywalizacji między rodzeństwem , której warto unikać. Lepiej niech doskonali się w innej dziedzinie. Rzadko zdarza się, żeby dzieci np. równie dobrze grały na pianinie. Niech różnice staną się dla nich powodem do dumy, a nie wstydu. Zauważaj ich mocne strony i umiejętności i wyraźnie je chwal, np. "Jasiu, jesteś naprawdę dobry w...". 2. Nie narzucaj  dzieciom ról Franek jest młodszy od Marka i starszy brat często siłą zabiera mu zabawki. Gdy dochodzi do konfliktu, zwykle wygrywa Marek, a rodzice karzą starszego syna za to, że atakuje młodszego brata. Jedno z dzieci dostaje etykietkę "prześladowcy", a drugie "ofiary". Efekt jest taki, że "prześladowca" w pewnym momencie może poczuć, że już nie warto zachowywać się dobrze, bo przecież to on jest tym "złym", a "ofiara" nie będzie umiała się bronić, żeby nie wypaść z roli "dobrego". Między rodzeństwem może też pojawić się wrogość ("To przez niego rodzice uważają, że jestem okropny"). Warto, żeby rodzice uświadomili dzieciom, że potrafią zachowywać się inaczej, nie tylko zgodnie z wyznaczoną rolą, np. "Marku, wiem, że potrafisz grzecznie poprosić brata o samochodzik". 3. Nie traktuj dzieci identycznie Gosia zarzuca mamie, że więcej czasu spędza z jej młodszą siostrą i że...