Czego uczy rozczarowanie

Wszyscy mijamy się czasem z prawdą albo co nieco przemilczamy. Chcemy czy nie, nasze dzieci także się tego nauczą. Najważniejsze jest to, by umiały odróżniać kłamstwa niewinne , czyli te, którymi posługujemy się, by nie ranić innych, od takich, które niewinne nie są. Dlaczego dzieci zmyślają? Oto najważniejsze powody: Kłamie, bo nie odróżnia prawdy od fikcji  Kiedy kilkulatek opowiada o swojej podróży w kosmos czy pobycie u króla Juliana z kreskówki, nie mija się z prawdą, bo święcie wierzy w swoje słowa. Nie potrafi dostrzec granicy między faktami a tym, co zapamiętał z bajek czy zasłyszanych rozmów. Opowieści tego typu nie są kłamstwem i nie wolno za nie karać. Póki co warto się cieszyć, że ma wspaniałą wyobraźnię i zgodnie z jego życzeniem, zwracać się per „panie kapitanie" czy „wasza wysokość". Mieszanie fikcji z rzeczywistością może się utrzymywać nawet do szóstego roku życia!  Sprawdź: Czy twoje dziecko ma bujną wyobraźnię? – test Kłamie, bo chce uniknąć kary  Zdarza się, że srogo karane dziecko zamiast oduczyć się mijania z prawdą, koncentruje się na tym, by następnym razem nie dać się przyłapać. Ważne jest to, by nie ganić dziecka, które samo się przyznało, np. do zbicia cennego wazonu czy wymalowania farbami całej kuchni. Kilkulatek powinien widzieć, że mówienie prawdy jest w waszym domu cenione. Niech karą dla niego będzie poniesienie konsekwencji tego, co zrobił. Pomazaną kredkami ścianę trzeba umyć, plamę soku na dywanie wytrzeć, a niedomyte uszy wyszorować.  Czytaj: Jak karać dziecko? Kłamie, bo o czymś marzy Fantazje bywają odbiciem pragnień dziecka . Gdy dziecko opowiada o swym nieistniejącym piesku, może to znaczyć, że marzy o zwierzątku. Gdy twierdzi, że potrafi kopnąć piłkę na dach wieżowca – może chciałoby zostać piłkarzem? Warto rozmawiać z dzieckiem o jego pragnieniach, aby...

Chciałabyś, by dziecko było śmiałe , przebojowe, a w towarzystwie czuło się jak ryba w wodzie. Tymczasem ono woli trzymać się z boku. Choć nie uda ci się w miesiąc zmienić nieśmiałka w duszę towarzystwa, to jednak drobnymi kroczkami warto go troszkę ośmielić. Podkreślaj dobre cechy dziecka Zamiast na siłę dziecko zmieniać , poszukaj w nim pozytywnych cech. Często osoby nieśmiałe są wrażliwe, mają bogatą wyobraźnię, potrafią współczuć innym. To ważne zalety! Podkreślaj je jak najczęściej, koniecznie w taki sposób, by dziecko słyszało, jak dobrze o nim mówisz. Wzmocnisz jego poczucie wartości . Nie porównuj dziecka z innymi Przy dziecku nie mów, że jest nieśmiały . Bo pomyśli, że jest gorszy. Nie porównuj dziecka z kolegami, mówiąc np. „Staś zawsze jest taki odważny, gra w piłkę z przyjaciółmi, sam zaczepia inne dzieci, a ty ciągle się za mną chowasz”. W ten sposób tylko zestresujesz dziecko . Nie stanie się przez to odważniejszy, a może się poczuć jeszcze mniej pewnie. Pokaż, jak sobie radzić Dziecko nie mówi „dzień dobry” nawet najbliższej sąsiadce, tylko chowa się za tobą? Nie krzycz na niego i nie groź, że jak następnym razem się nie przywita, to nie wyjdziesz z nim na dwór. W zamian zaproponuj mu, że gdy znów spotkacie sąsiadkę, przywitacie ją razem. Jeśli to się uda, super! Pochwal dziecko . Zadawaj nieśmiałemu dziecku proste pytania Na spotkaniach rodzinnych twoje nieśmiałe dziecko do nikogo się nie odzywa? Wszyscy mówią: „Jaka grzeczna dziewczynka, dobrze wychowana...”. A ty wiesz, że córeczka marzy, by wszyscy już wreszcie wyszli. Bywa też inaczej: dziecko wszelkimi sposobami chce zwrócić na siebie uwagę , bałagani, ciągnie cię do pokoju, bo nie ma odwagi odezwać się przy stole. Posadź dziecko obok siebie. Nie każ popisywać się piosenkami. Zamiast tego zadawaj mu pytania, na które łatwo...

Gdy maluszek przychodzi na świat, nikt nie oczekuje, że noworodek powie, co mu dolega lub na co ma ochotę. To oczywiste, że płacząc, próbuje dać znać, że jest głodne, potrzebuje bliskości lub coś mu dolega. Gdy dziecko rośnie i zaczyna się coraz sprawniej się komunikować i oczekujemy, że samo poradzi sobie z emocjami i nie będzie płakać "bez powodu". W pierwszych latach życia dziecko wyraża uczucia całym sobą. Również natężenie reakcji emocjonalnych często jest niewspółmierne do siły bodźca. Przedszkolak w niewielkim stopniu jest zdolny do kontrolowania swoich emocji. Zadaniem rodzica jest nauczenie dziecka panowania nad własnymi emocjami i nie chodzi tu o ich tłumienie, a pomoc w ich zrozumieniu i kształtowaniu skutecznych sposobów ich regulacji. Dlaczego płacze? Warto wiedzieć, że łzy niekoniecznie muszą oznaczać smutek. Płacz może być efektem gniewu, frustracji, strachu, podniecenia, zamieszania, niepokoju, a nawet szczęścia. Najczęściej rodzice zadają pytanie "Co się stało?", tymczasem maluch tego nie wie. Brak wystarczających umiejętności werbalnych sprawia, że nie potrafią wyjaśnić, co czują. Nieistotne, jak trywialny jest według ciebie powód płaczu, brak odpowiedniej reakcji pozbawi cię szansy, by nauczyć dziecko, jak radzić sobie ze wszystkimi emocjami , nawet tymi trudnymi. Najgorsze, co możesz zrobić w takiej sytuacji, to powiedzieć "Nie płacz". To nie tylko nie rozwiąże sytuacji, ale wręcz może zaszkodzić. Dajesz do zrozumienia, że emocje nie są ważne i nie rozumiesz, co czuje. Jak reagować na płacz? Badania wykazały, że mózg rodzica natychmiast reaguje na płacz dziecka. Opiekun staje się bardziej uważny i gotowy do działania. Podwyższone tętno i motywacja do działania, często sprawiają, że zachowanie dziecka nas złości. Tymczasem naszym zadaniem jest wspieranie dziecka w zakresie samoregulacji emocjonalnej . Możemy to robić tylko, gdy...