Obudziła się rano, ale to był zły dzień. Wcale budzić się nie chciała! Wiadomo - poniedziałek (środa/piątek/niedziela). Nie otworzy oczy, bo nie chce. Bo śpiąca. Migawka z poprzedniego wieczoru: pić, jeść, siusiu, 3 razy wstaje z łóżka, zegar odmierza bezlitośnie czas, który upływa od pory położenia się spać. Nie będzie 12 godzin snu. Może chociaż 11?
Powrót do poranka: mamy wszystko, pełen wachlarz złych emocji i trudnych zachowań. Jest jej płacz, jest gniew, jest chowanie, jest worek cementu na podłodze (kto próbował spionizować dziecko, które nie chce się podnieść, ten wie). Jest moja podręcznikowa cierpliwość (nie na darmo czytam te wszystkie książki dla rodziców!), jest podirytowanie, w końcu jest też i mój krzyk.
I niezbyt dobrze sobie z nimi radzi. Najtrudniejsza jest złość. Po co nam ta złość w ogóle?! Świat byłby lepszy, gdyby nagle ten potwór gniewu nie przejmował nad nami kontroli, prawda? Niekoniecznie... Złość jest potrzebna. To ona mówi nam o niezaspokojonych potrzebach, o tym, że musimy się sobą zaopiekować. Musimy więc wytłumaczyć to dziecku, ale równie ważne jest to, żeby nauczyć je z tą złością sobie radzić. A to nie zawsze jest łatwe. Niektórym dzieciom – tak jak mojemu – nie jest łatwo. Trudne emocje, złość szczególnie, przetaczają się przez ich drobne ciałka i delikatne mózgi niczym niszczycielski huragan. Te dzieci szczególnie potrzebują naszej pomocy.
W przypływie desperacji szukałam nowego sposobu, który mógłby pomóc mojemu dziecku. Tak wymyśliłam 3 kubeczki. Każdy jest w innym kolorze:
W pierwszym kubku dziecko znajduje takie zdania jak:
W drugim kubku:
W niebieskim:
Kiedy widzę, że moje dziecko zaczyna wpadać w emocjonalne tarapaty, rzucam hasło: "kubeczek"? Najpierw losuje kartkę z pierwszego kubka, czytam przesłanie, potem z drugiego – czytam, a dziecko wykonuje zadanie, kiedy niebezpieczeństwo zostało zażegnane, losuje karteczkę z ostatniego kubka. Prawda, że proste? I co najważniejsze: działa!
Dzisiaj rano zapomniałam o kubeczkach, pomyślałam o nich w drodze do pracy, gdy rozmyślałam ze smutkiem o poranku. I to też jest ok. Będę zapominać. Czasami kubeczki nie zadziałają. Ale jeśli w 8 przypadkach na 10 słowa wypisane na karteczkach pomagają mojemu dziecku – wiem, że to coś dobrego. Mam nadzieję, że ten pomysł pomoże niektórym z was. Jeśli chcecie więcej pomysłów na napisy – dajcie znać w komentarzach, spiszę je i opublikuję.
PS Mnie też czasem przydałyby się takie kubeczki! A tego trzeciego używamy codziennie przed snem. To przyjemny sposób na zakończenie dnia!
Zobacz też:
(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/pl_PL/sdk.js#xfbml=1&version=v2.3"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs);}(document, 'script', 'facebook-jssdk')); Maraqlı reklam çarxıSizcə uşaqları belə sakitləşdirmək olur? Posted by Bizim Yol on 28 kwietnia 2015 Polecamy: Jak radzić sobie ze złością u dziecka? Ten filmik podbił już serca milionów mam i choć jest on reklamą, to nikogo nie interesuje produkt, lecz zaskakujące , ale jakże skuteczne zachowanie matki . Zobacz, jak w kilka sekund uspokoić rozhisteryzowane dziecko . Zobacz też: 5 sprawdzonych sposobów na dziecięcą złość
Dziecko - kochasz je nad życie, ale czasami doprowadza cię do wściekłości. Podnosisz głos, a za chwilę masz wyrzuty sumienia widząc jego wykrzywioną w podkówkę buzię. Obiecujesz sobie, że już nigdy nie nakrzyczysz na dziecko , nie stracisz panowania nad sobą. Do następnego razu. Dzieci marudzą, płaczą, zachowują się irracjonalnie. Odmawiają współpracy, kiedy trzeba się spieszyć. W takich sytuacjach czujesz złość na dziecko. Znowu to robi – myślisz sobie. Robi mi na złość. Już nie mogę. Nie wytrzymam, mam dość. I wybuchasz. Krzyczysz, twoje dziecko się boi, a ty czujesz się podle. Chcesz nauczyć dziecko panowania nad emocjami, ale czujesz, że sama nie jesteś dobrym przykładem. Skąd bierze się ta złość, którą odczuwasz w stosunku do dziecka? Złość nie jest zła Wyobraźmy sobie taką sytuację: codziennie rano budzisz dziecko, żeby iść z nim do przedszkola. Potem biegniesz do pracy. I każdego ranka powtarza się ten sam scenariusz : najpierw dziecko nie chce wstać, potem nie chce się ubrać, potem rozlewa na siebie mleko, potem płacze, bo nie chce wyjść z domu albo zaczyna się czymś bawić i nie chce tej zabawy przerwać. A minuty nieubłaganie mijają. Wiesz już, że znowu wyjdziecie za późno i znowu spóźnisz się do pracy. Boisz się reakcji szefa. Do tego jesteś niewyspana. Co robisz? W którymś momencie pękasz: może już przy ubieraniu, może dopiero przy rozlanym mleku: zaczynasz krzyczeć . Jesteś zła, sfrustrowana i zestresowana. Złość bierze górę. Złość sama w sobie, jako uczucie, nie jest zła. Zły może być sposób, w jaki ją wyrażamy - i to tutaj jest pole do pracy nad sobą. Odczuwamy całe spektrum różnych emocji – niektóre są przyjemne, inne nie. Każda ma jakiś cel, czemuś służy. Złość jest sygnałem ostrzegawczym : coś mi nie pasuje, czuję się zagrożona, moje potrzeby są zaniedbywane. Złość motywuje do zmiany...
Dziecko płacze, nie chce zasnąć, kłóci się z tobą lub nie chce jeść… – czujesz, że tracisz panowanie nad sobą. Masz nawet ochotę nakrzyczeć albo, co gorsza, złapać je za ramiona i mocno potrząsnąć... Na szczęście, nad złością można nauczyć się panować. Dziecko złości cię i denerwuje? Przeczytaj nasz wywiad z psycholog Justyną Biernacką, trenerką psychospołeczną i działaczką Fundacji Mama. Justyna Biernacka prowadzi warsztaty dotyczące opanowywania trudnych emocji „Gniew – jak go wyrazić nie krzywdząc innych”. Trudno przyznać się – przed samą sobą i przed innymi – że dziecko złości albo denerwuje. Justyna Biernacka: Warto spojrzeć na emocje trochę inaczej niż zwykle. W opinii wielu z nas złość czy gniew to złe emocje. Tymczasem nie warto dzielić ich na lepsze czy gorsze i oceniać ich. Każdy z nas odczuwa całą gamę emocji – i bez względu na to, czy to przyjemne, czy nie, są one cenne. I niezwykle potrzebne. To znaczy, że jest jakiś pożytek z tego, że złoszczę się na dziecko?! JB: Wszystkie emocje to znaki-sygnały, które informują nas, w jakim jesteśmy stanie. Złość albo gniew są jak lampka ostrzegawcza w samochodzie, która informuje nas o pustym baku. Co robimy wtedy, kiedy podczas jazdy taka lampka się zaświeci? Tankujemy na najbliższej stacji benzynowej, prawda? Tak samo jest ze złością: jej pojawienie się informuje nas, że jakieś nasze potrzeby są niezaspokojone. Zobacz też: Gdy puszczają nerwy. Jak okiełznać emocje? I co powinnam zrobić, kiedy poczuję złość? JB: Przyjrzeć się jej, ale tak, jak przyglądamy się naszemu sprzymierzeńcowi. Pomyśleć: „To, że ja ją odczuwam, to dobrze, bo ona podpowiada mi, jakim jestem człowiekiem, czego potrzebuję”. Nie próbujmy jej stłumić, bo to się nie uda. Taka tłumiona złość pozostaje w nas i...
