O średnim dziecku mówi się, że chodzi własnymi drogami, uczy się szybko, jest niezależne i odrobinę zbuntowane. Jednakże fakt, że szybko się uczy i wydaje się bardziej niezależne od starszego i młodszego rodzeństwa, nie jest przypadkowy. W rzeczywistości taką postawą średniak chce nam pokazać, że potrafi poradzić sobie sam i zasługuje na naszą uwagę tak samo, jak młodsze czy starsze dziecko.
To dążenie do „wybicia się” wynika z zajmowania przez niego raczej nieokreślonego miejsca w rodzinie. Nie ma jasno wyznaczonej pozycji, tak jak starsze lub młodsze rodzeństwo. Z punktu widzenia dziecka taka sytuacja nie jest sprawiedliwa. Wprawdzie wolno mu robić to samo, co starszy brat lub siostra, ale nie ma prawa do przywilejów wynikających z bycia starszym. Może sobie pozwolić na wybryki typowe dla młodszego rodzeństwa, ale przez rodziców nie jest traktowany z taką troską i czułością jak to najmłodsze. Czasem próbuje dorównać starszemu bratu, innym razem gra rolę dzidziusia. Dlatego średniakowi nie pozostaje nic innego, jak usamodzielnić się i czerpać jak najwięcej korzyści ze swojej sytuacji.
Wcielający się w różne role średniak popada w rozterkę, gdyż nie wie, czego się trzymać. Przegrywa w rywalizacji ze starszym bratem, jest słabszy. Z młodszym nie może konkurować, ponieważ więcej wie i potrafi. Często ma uczucie, iż jest ignorowany, odsunięty na bok, co obniża jego samoocenę. Często sprawia wrażenie opuszczonego, tak jakby nikt się nim nie interesował. Z obserwacji wynika, że u większości dzieci w którymś okresie życia występują fantazje na temat ich adoptowania przez rodziców. Te fantazje są charakterystyczne dla średniaków.
Dlatego, chociaż dzieci te są bardziej niezależne i zaradne, potrzebują z naszej strony więcej uwagi i troski. Nie bez znaczenia są ich żarty na temat albumów rodzinnych z tysiącem zdjęć przedstawiających pierworodnego, trzema setkami wspólnych wizerunków pierwszego i drugiego, pięćdziesięcioma zdjęciami, na których widnieje średnie dziecko, oraz pięcioma setkami z najmłodszym. Podobnie jest z ubraniami i zabawkami: dla najstarszego kupuje się wszystko nowe, a kolejne dziecko dziedziczy rzeczy używane. Może, choć nie musi, poczuć się gorsze z tego powodu.
To nie ja jestem dla moich rodziców najważniejszy – tak zazwyczaj myśli o sobie średniak. – Tata nie chwali się mną przed kolegami, mama mnie nie przytula i nie kołysze na rękach.
Często w codziennych sytuacjach sami rodzice przekazują niechcący taką opinię o dziecku. Na przykład, przedstawiając nasze pociechy znajomym, dokonujemy prezentacji w następujący sposób: „To jest najstarsza Ania (uroczysty ton głosu), to najmłodszy Karolek (z dumą i troskliwością), zuch, ma dopiero 10 miesięcy i już rwie się do chodzenia! A to Marta (sucho i bezbarwnie), podaj rękę cioci i ukłoń się tak jak Ania!”
Może to wydać się błahe, ale musicie pamiętać, że średniak jest niezwykle wrażliwy na takie drobiazgi. Dlatego ciągle stara się nam udowodnić swoją wartość. Jedne dzieci szukają okazji, aby się wyróżnić spośród rodzeństwa wyjątkowymi zdolnościami, inne z kolei przyjmują wrogą, buntowniczą postawę i zaczynają sprawiać kłopoty.
Trzeba więc dać dziecku do zrozumienia, że kochamy je tak samo, jak jego rodzeństwo, za to kim jest i jaki jest. Nie stawiać przed nim ambitne zadania, gdyż będzie cierpiał, nie mogąc im sprostać. Ważne jest, aby zaakceptować średniaka takiego, jaki jest.
Dzieci mają oddzielne pokoje, a my śpimy w salonie – takie rozwiązanie jest jednym z najczęściej proponowanych, gdy na internetowych forach dla rodziców mowa o mieszkaniu z dwojgiem dzieci. Czy słusznie? Plusy wspólnego pokoju rodzeństwa Wspólny pokój dla rodzeństwa ma dużo plusów. Dzieci mogą razem bawić się i zasypiać, czyli… więcej czasu spędzać wspólnie. Spanie w tym samym pomieszczeniu zwykle służy relacjom między rodzeństwem. Dzieci mieszkające ze sobą na dobre i złe szybciej rozwiązują konflikty . Zresztą po co się kłócić, skoro można razem pod kołdrą bawić się w jaskinię albo rankiem, kiedy rodzice jeszcze śpią, cichcem zajadać wyniesioną z kuchni czekoladę. W pojedynkę nie smakuje tak dobrze! Wspólny pokój uczy dzielenia się, czekania na swoją kolej i ustępowania – a to bardzo ważne zasady społeczne. Czytaj też: Zabawa, kłótnia, współpraca – co robić, by dziecko odnalazło się w grupie Aby jednak wspólna przestrzeń nie była źródłem zbyt częstych kłótni, trzeba ją dobrze zaaranżować. Warto, aby dzieci miały oddzielne kąciki do samodzielnej zabawy i utrzymania porządku (a starsze do nauki) i nie przeszkadzały sobie wzajemnie. Takie miejsca wydzielisz, ustawiając np. regał albo biurko. Sprawdź: Jak urządzić pokój dla dziecka? Kiedy lepiej, by rodzeństwo miało oddzielne pokoje? Przede wszystkim pamiętaj, że wspólny pokój dla rodzeństwa zawsze jest lepszym wyjściem niż oddanie jednej sypialni starszakowi i przeniesienie młodszego do sypialni rodziców. Kiedy powinnaś rozważyć oddzielne pokoje dla rodzeństwa? Gdy między dziećmi jest znaczna różnica wieku (powyżej 3 lat). Kiedy dzieci są różnej płci (choć nie jest powiedziane, że jako dzieci brat i siostra nie mogą spać w tym samym pokoju). Kiedy dziecięca sypialnia jest bardzo malutka. Kiedy rodzeństwo się kłóci Kłótnie...
Jeśli w dzieciństwie czuliście, że waszemu rodzeństwu więcej rzeczy uchodzi płazem, a teraz wasze dzieci oskarżają was, że jesteście milsi dla ich braci i sióstr, nie mamy dobrych wieści: coś może być na rzeczy! Socjolożka Katherine Conger z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis (USA) na podstawie długoterminowego badania dowodzi, że zapewnienia " kocham was tak samo " to tylko wyświechtana fraza, która nie ma wiele wspólnego z prawdą! Chcielibyście zaprotestować? Conger i jej współpracownicy przepytali 384 par rodzeństw (z różnicą wieku nie większą niż 4 lata). Pytali o to, czy w miarę dorastania czuli, że rodzice traktowali ich inaczej i czy miało to wpływ na ich samoocenę i poczucie własnej wartości. Następnie naukowcy poprosili rodziców o ich wersję historii. Pierworodne dzieci najczęściej czuły, że to ich wolą rodzice, chociażby ze względu na to, że przez pewien czas były jedyny dziećmi w rodzinie. Po pojawieniu się młodszego rodzeństwa , to starszym przypadała rola rodzinnej gwiazdy w sporcie, nauce itd. Młodszym dzieciom stawiano starsze rodzeństwo jako przykład. Nic więc dziwnego, że czuły, że otrzymują od rodziców mniej uwagi niż ich starsze rodzeństwo. Młodsi uważali, że są oceniani przez pryzmat starszych sióstr i braci i że jest to niesprawiedliwe. Odbijało się to negatywnie na ich poczuciu własnej wartości . Najbardziej zaskakujące jest jednak to, że aż 70 proc. ojców i 74 proc. matek wyznało, że rzeczywiście faworyzują jedno z dzieci! A niezależnie od tego, czy badani byli młodszym, starszym czy środkowym rodzeństwem, wszyscy czuli, że ich rodzice wyróżniają jedno z dzieci. Odwieczna rywalizacja i zazdrość o rodzeństwo, prawda? " A kogo kochasz bardziej? " - pytają dzieci na całym świecie. "Kocham was tak samo mocno" - ja odpowiadam swoim. A jak to wygląda u was? Dzieci pytają? Wy pytaliście? Napiszcie nam o tym w...
Nie tylko płeć, wiek czy cechy charakteru wpływają na zachowania Twoich dzieci – także kolejność, w jakiej przyszły na świat. Rodzice, choć wszystkie dzieci kochają tak samo, często inaczej traktują najmłodsze, inaczej najstarsze z rodzeństwa, a jeszcze inaczej średniego malca. Co na to psychologowie? Czytaj też: 10 rad i mądrości, których lepiej nie słuchać Najstarsze z rodzeństwa Pierwsze dziecko jest dla rodziców wyjątkowe. Wyczekiwane, długo obdarzane największą troską i zainteresowaniem. Przez pewien czas najukochańszy jedynak. Później, gdy w domu pojawia się drugie dziecko, staje się troszkę mniej ważny. Jako niemowlę bywa płaczliwe, niespokojne. Doskonale wyczuwa, jeśli mama i tata nie czują się jeszcze w roli rodziców zbyt pewnie. Jest bardzo ambitne. Odnosi sukcesy, nie zawsze potrafi poradzić sobie z porażką. Gdy nie może zwrócić na siebie uwagi osiągnięciami, próbuje innych sposobów: awanturuje się, bije. Z czasem zostaje zazwyczaj rodzinnym przywódcą, cieszy się autorytetem u brata i siostry. Rady dla mamy i taty: Staraj się, by najstarsze dziecko czuło się kochane i potrzebne nie mniej niż młodszy brat czy siostra. znajduj dla niego czas, uważnie słuchaj, co do Ciebie mówi. traktuj je równorzędnie z innymi dziećmi – nie każ zawsze ustępować, nie domagaj się zbyt często pomocy w opiece nad maluchami. nie krytykuj, nie wymagaj zbyt wiele. okazuj mu dużo ciepła, przytulaj, zapewniaj, jak bardzo je kochasz. chwal je, gdy pomaga młodszym. Czytaj też: 10 najtrudniejszych chwil w życiu mamy Średnie dziecko Średniak ma w rodzinie najtrudniejszą sytuację. Nie ma praw najstarszego dziecka ani przywilejów najmłodszego . Rodzice bywają wobec niego niekonsekwentni: raz chcą, by był już duży i samodzielny, innym razem każą iść spać razem z najmłodszym, zaraz po telewizyjnej dobranocce. W opinii...
