Co robić, gdy dziecko ssie kciuk?

Ssanie palca Uspokaja, poprawia nastrój, ułatwia zasypianie, czasem nawet „pomaga” w oglądaniu bajek. Pozwala rozładować napięcie, bo kojarzy się z bliskością mamy, bezpieczeństwem, pełnym brzuszkiem. Ortodonci ostrzegają jednak, że częste ssanie czegokolwiek poza piersią mamy (palca, narożnika poduszki czy kołderki itd.) może prowadzić do powstania wady zgryzu , polegającej na cofnięciu się żuchwy.   Zdarza się, że ssanie staje się nałogiem. Bywa i tak, że maluszek, który ssał palec przestaje w końcu to robić, ale zaczyna np. ogryzać paznokcie.  Ludzie, którzy w dzieciństwie mieli silną potrzebę ssania mogą częściej niż inni sięgać po papierosy, podjadać.    Co robić? Daj zajęcie małym rączkom. Dzieci najczęściej odczuwają potrzebę ssania, gdy są zmęczone, głodne, senne, boją się czegoś,  a także, gdy są czymś zaciekawione. Dlatego staraj się, by w takich sytuacjach maluszek miał zajęte ręce, np. daj mu do przytulenia ukochanego misia. Zaproponuj smoczek. Jeśli dziecko jest małe i nie potrafi obejść się bez pocieszyciela, lepiej, żeby ssało smoczek niż palec. Powinien być dobrej jakości i mieć anatomiczny kształt – część, którą dziecko ma w buzi powinna być spłaszczona.  Tłumacz. Starszemu dziecku wytłumacz, dlaczego nie powinno się ssać palca. Spróbuj je zaangażować w rozwiązanie problemu. Zaproponuj np. że zabandażujecie paluszka na noc, żeby odpoczął. Chwal za każdy sukces. Idź z dzieckiem do ortodonty. Lekarz zaproponuje maluchowi płytkę przedsionkową (wygięty w łuk kawałek plastiku z kółeczkiem jak przy smoczku),  która nie tylko chroni zgryz ale i uniemożliwia odruchowe ssanie. Taką płytkę może nosić już trzylatek.  [CMS_PAGE_BREAK] Ogryzanie paznokci Podobnie jak ssanie palca rozładowuje napięcie.  Niestety nie zawsze mija samo – taki problem ma wielu dorosłych. Może...

Celem kampanii społecznej " Silence sucks " ("Cisza ssie") jest zachęcenie młodych mam do mówienia o depresji poporodowej. Na plakatach promujących kampanię widzimy zapłakane kobiety ze smoczkami w ustach. Czy taki obraz matki walczącej z depresją poporodową jest trafny? Mam co do tego wątpliwości. Choroba, o której się nie mówi Według danych znajdujących się na stronie kampanii, w Stanach Zjednoczonych depresja poporodowa dotyka od 10 do 20% młodych mam. To najczęstsze "powikłanie" związane z porodem. "Depresja poporodowa utrudnia budowanie więzi z dzieckiem. Jeśli twoja relacja z dzieckiem nie jest silna, fizyczny, psychiczny i emocjonalny rozwój twojego dziecka może być trudniejszy" – czytamy na stronie kampanii. Czy jej twórcy rzeczywiście chcą pomóc mamom chorującym na depresję? Kobiety cierpiące z powodu depresji poporodowej potrzebują wsparcia i poczucia, że nie są same ze swoim problemem. Doskonale zdają sobie sprawę, że ich stan ma wpływ na dziecko – uświadamianie, że przez depresję ich dzieci mogą się gorzej rozwijać, nie pomaga w walce z chorobą. Żadna matka nie chce wiedzieć, że krzywdzi swoje dziecko – niezależenie od tego, czy choruje na depresję poporodową, czy nie. Milczenie na temat depresji poporodowej "ssie". Młode mamy nie są otoczone opieką psychologa po porodzie . Lekarze prowadzący ciążę czy położne nie pytają o ich stan psychiczny, o ich samopoczucie i ich lęki. Kampanie o depresji powinny zachęcić mamy do szukania pomocy, do otwarcia się na innych. Kampania " Silence sucks ", zamiast dodać mamom odwagi, zamyka im usta kolorowym smoczkiem. Jakiej kampanii potrzebujemy? Być może potrzebujemy kampanii, która pomoże w rozpoznawaniu objawów depresji poporodowej i będzie skierowana nie tylko do młodych mam, ale także do ich rodzin i przyjaciół. Poczucie winy, wstyd, strach przed osądzeniem i niezrozumieniem paraliżują i nie pozwalają...

Moja półtoraroczna córeczka ssie kciuk, odkąd skończyła dwa miesiące. Na początku się tym nie martwiłam, ponieważ Izunia robiła to tylko, gdy zasypiała. Natomiast od pewnego czasu zdarza się to coraz częściej: kiedy jest głodna albo ma mokrą pieluszkę. Nawet jak płacze, bo coś jest nie po jej myśli, też wkłada do buzi paluszek, jakby chciała się odstresować. Nie wiem, co robić i boję się, że problem może stać się poważny. Córeczka nie ma zbyt wielu stresów – ja nie pracuję, więc poświęcam jej bardzo dużo czasu. Chodzimy razem na basen, do miniprzedszkola, bo chcę, żeby miała kontakt z innymi dziećmi. Mała jest bardzo kontaktowa, dużo się śmieje i nie boi obcych. Może powinnam iść z Izunią do jakiegoś specjalisty? Marianna z Białowieży Proponuję, by nadal nie martwiła się Pani ssaniem kciuka przez córeczkę. Wiele dzieci robi to już w okresie płodowym, a ssanie kciuka może pojawiać się z różnym natężeniem aż do piątego roku życia. Właśnie tak dzieci radzą sobie ze stresem, w ten sposób rozładowują napięcie, którego mimo najlepszej opieki ze strony rodziców w życiu malucha nie brakuje. Najczęściej jest tak, że im bardziej skupiamy się na problemie ze ssaniem kciuka i próbujemy odzwyczajać od tego dziecko, zwłaszcza w początkowej fazie (tzn. do drugiego roku życia), tym trudniej jest maluchowi porzucić ten zwyczaj. Warto jednak nadal obserwować małą (jak już to Pani robi), sprawdzić, kiedy ta czynność się nasila i wtedy łagodnie interweniować, np. przesuwając nieco czas karmienia czy spania. Często zdarza się, że kiedy dziecko zacznie chodzić do przedszkola, porzuca zwyczaj bo pragnie akceptacji ze strony rówieśników. Ale to też nie jest regułą. Proszę się jednak nie martwić, bo ten sposób rozładowywania napięcia nie ma zasadniczego wpływu na rozwój malucha, natomiast Pani stały niepokój może być niekorzystnie odbierany przez...