Jeszcze do niedawna twoja córka bawiła się misiami i lalkami. Teraz coraz częściej przegląda się w lustrze, stroi miny i zakłada ciągle nowe sukienki. Uwielbia świecidełka, chce mieć nowy pierścionek, a ostatnio poprosiła cię o pomalowanie paznokci. Jak reagować na takie strojenie się i czy ulegać wszystkim prośbom córki?
Dwuletnie dziewczynki na początku patrzą w lustro po to, żeby zobaczyć, jak wyglądają i kim są. Rodząca się świadomość własnej osoby, a potem także własnej płci, skłania je do bliższego przyjrzenia się swojemu odbiciu. Tak samo zresztą postępują w tym wieku chłopcy. Od dziewczynek jednak w o wiele większym stopniu niż od chłopców oczekuje się atrakcyjności fizycznej. Nawet jeśli sama nie jesteś za sztywnym trzymaniem się ról przypisanych przez wieki do płci (np. chłopiec powinien być silny, a dziewczynka ładna i miła), to bardzo trudno uchronić przed nimi dziecko, bo nie żyje ono w próżni (chodzi do przedszkola, ogląda telewizję, obserwuje otoczenie).
Czytaj też: Przedszkolne mody – ulegać im czy nie?
Żyjemy w społeczeństwie, które ogromną wagę przykłada do wyglądu zewnętrznego. Dbamy o siebie, staramy się dobrze prezentować, zwracamy dużą uwagę na swoją urodę. Zgodnie z przysłowiem: „Jak nas widzą, tak nas piszą". A przecież w tym samym środowisku są „zanurzone" nasze córki.
Jeśli dziewczynka widzi mamę malującą się co rano do pracy, w telewizji ogląda bajkę o pięknej królewnie, w której zakochał się książę, i bawi się ślicznymi długowłosymi lalkami w kolorowych strojach, to siłą rzeczy zaczyna zwracać uwagę na swoją urodę, bo chce ją skonfrontować z wyglądem innych ludzi. Szuka w ten sposób odpowiedzi i uczy się tego, kim jest, jak wygląda, czy jest podobna do mamy, czy może do księżniczki z baśni. Dowiaduje się także, co jest ładne, a czego społeczeństwo nie akceptuje (stąd młoda szczupła ciocia wzbudza w dziewczynce zachwyt, a siwa przygarbiona staruszka kojarzy się z postacią Baby Jagi i może nawet rodzić lęk).
Pierwszym wzorem dla swojej córki jesteś ty sama. Dzięki tobie dziewczynka uczy się różnych sposobów dbania o wygląd, dowiaduje się, że włoski muszą być uczesane, a ubrania – czyste i wyprasowane – powinny do siebie pasować.
To właśnie mama jest dla córki najpiękniejszą istotą pod słońcem. Mała dziewczynka stara się we wszystkim mamę naśladować i pragnie wyglądać jak ona. Dlatego uwielbia przymierzać twoje ubrania i buty na wysokim obcasie. Czuje się wtedy tak piękna jak ty.
Zobacz też: Czego uczy mama dziecko - rozważania z przymrużeniem oka na Dzień Matki
Do tej pory kupowałaś ubrania dla córki bez problemów. Teraz nagle to ona chce decydować, co założy. Najwyższa pora, by pożegnać czasy całkowitej dominacji nad dzieckiem. Zamiast denerwować się, że nie możesz dokonać wyboru sama, ciesz się samodzielnością córki. Przecież w ten sposób dziecko uczy się podejmowania decyzji i ponoszenia ich konsekwencji. Kształtuje także swój własny gust, na który oczywiście możesz w dalszym ciągu wpływać.
Nie musisz bezkrytycznie zgadzać się na wszystko, co córeczka zechce kupić. Warto jednak w takich momentach nie zabraniać kategorycznie, tylko tłumaczyć, dlaczego coś ci się nie podoba. Istnieje wówczas szansa, że dziewczynka posłucha, bo poczuje się doceniona. Nie zbywasz jej przecież stwierdzeniem „ma tak być i już", ale próbujesz pokazać, co według ciebie jest ładne i dlaczego.
Sprawdź: 4 proste rady, jak nauczyć dziecko samodzielności
To nic, że córka często chce się malować i przymierzać coraz to nowe ciuszki. Na pewno przez to nie stanie się egoistką ani narcyzem. Co więcej: nie powinnaś jej takich zachowań zabraniać. Jeśli nie zaspokoi w naturalny sposób ciekawości na temat swojego wyglądu, może poczuć się gorsza i mniej pewna siebie.
Jedynym rozsądnym wyjściem jest spokojne przeczekanie tego okresu przebieranek. Potraktuj go jak zabawę, w której ty sama możesz uczestniczyć jako stylistka. Osiągasz w ten sposób jeszcze jeden efekt: pokazujesz, co jest ładne i pobudzasz dziecka wyobraźnię.
Modne Barbie , kucyki Pony , roboty z militarnymi akcesoriami, Tamagotchi , Furby , tablety... Długo by można jeszcze wymieniać najpopularniejsze przedszkolne zabawki. Przedszkolanki stwierdzają zgodnie: cztero-, pięciolatki uwielbiają przynosić te wszystkie atrakcje, bo mogą się nimi pochwalić i wspólnie bawić. A stąd już niedaleka droga do kreowania przedszkolnej mody. Chcę być jak moi koledzy Dzieci najpierw przyglądają się swoim rodzicom i z nich biorą przykład. Potem, gdy idą do przedszkola, wzorują się na swoich rówieśnikach. Kilkulatki mają bardzo silną potrzebę identyfikacji z otoczeniem, stąd gdy nie są do koleżanek i kolegów podobne (w ubiorze, zabawkach, gadżetach), czują się gorsze i mniej atrakcyjne. Poza tym dzieci dokonują oceny poprzez to, co mają, a nie to, kim są. Odbierają świat w sposób konkretny i bardzo materialny. Dopiero z czasem uczą się innych, bardziej abstrakcyjnych kryteriów. Kupować czy nie? Kiedy dziecko prosi cię o kupno takiej samej zabawki, jak ma koleżanka, czasem nie wiesz, co masz robić. Z jednej strony chciałbyś dziecku przychylić nieba. Z drugiej nie chcesz, by zawsze ulegało presji otoczenia i ślepo wierzyło, że to, co ma ktoś inny, jest najlepsze. Nie powinnaś jednak mody zupełnie potępiać. Czy sama jej często nie ulegasz? Zastanów się, jakie produkty wybierasz podczas zakupów w supermarkecie. Czy przypadkiem nie są tą towary reklamowane? Kupując dla siebie bluzkę, wybierasz tę, która jest modna w danym sezonie. Tych wszystkich wyborów dokonujesz zupełnie instynktownie, choć często właśnie zgodnie z modą. W podobny sposób zachowuje się kilkulatek. Jeśli absolutnie nie zgadzasz się na kupno wymarzonego kucyka, wywołujesz w dziecku poczucie krzywdy . Maluch czuje się gorszy od swoich rówieśników i myśli, że nigdy im nie dorówna. Nie oznacza to oczywiście, że zawsze powinnaś...
"Ja chcę do taaaaaaty!" – krzyk małej, na oko trzyletniej dziewczynki zelektryzował mnie. "Odejdź ode mnie, ja chcę do taty!" – mała wrzeszczała i okładała piąstkami pochylającą się nad nią kobietę. Ten widok zaniepokoił mnie. Obie stały niedaleko sklepu z zabawkami , z którego właśnie wychodziłam. Zaczęłam przyglądać się dziewczynce i kobiecie, gotowa – w każdej chwili – zareagować. Dziewczynka zaczęła się rozkręcać. "Tato, tatooooooo" – wrzeszczała. Kobieta próbowała uspokoić małą : chciała ją przytulić – bezskutecznie, usiłowała jej coś tłumaczyć, ale najwyraźniej jej słowa nie docierały do dziewczynki. W końcu odpuściła. Stała obok ryczącego dziecka , bezradna, zakłopotana, z przerażeniem w oczach. Warto przeczytać: Czy faworyzujesz jedno dziecko? Księżniczka tatusia Po chwili pojawił się młody mężczyzna. Podszedł do kobiety i płaczącej dziewczynki. "Co ty jej zrobiłaś?!" – głośno, zdecydowanie zbyt głośno, zapytał kobietę. "Nie można cię z nią zostawić nawet na chwilę. Zobacz, co zrobiłaś? Zobacz, jak ona płacze. Zadowolona jesteś?" – wrzeszczał na kobietę mężczyzna, jak się okazało później tatuś dziewczynki . Następnie zwrócił się ciepło do małej: "Co moja księżniczko? Dlaczego moja dziewczynka płacze? Co ci zrobiła mamusia? No powiedz tatusiowi". Mała przylgnęła do niego, zarzucając mu rączki na szyję, wciąż spazmatycznie płacząc. Mężczyzna tulił ją mocn o, całował po główce. Po chwili mała zaczęła mówić: "Dobrze, że jesteś tatusiu. Kocham cię, wiesz?". Tatuś był wniebowzięty. Po chwili dodała: "Bardzo, bardzo, bardzo chciałabym mieć tamtego niebieskiego misia, ale mama mówi, że nie mogę go mieć". Po tych słowach znów się rozpłakała, przytulając do szyi...
Do mojej córki Czekałam na ciebie. Ćwiczyłam bycie mamą, odkąd byłam małą dziewczynką bawiącą się lalkami . Marzyłam o tym, by czytać ci bajki i przykrywać cię na dobranoc. Twoje idealne oczy i ciepły uśmiech malowałam w wyobraźni miliony razy. Mam nadzieję, że więź, która nas łączy jest niewzruszona, że znalazłyśmy idealną równowagę między relacją przyjacielską a rodzicielską. Chcę być osobą, która zna twoje tajemnice, marzenia i lęki. Martwię się o trudny czas, w którym przekonasz się, że nie każdy jest twoim przyjacielem, a niektórzy ludzie bywają okrutni. Chcę cię chronić przed całym złem tego świata, ale także przygotować cię na nie. Mam nadzieję, że potrafię być matką, która uczy dobroci, cierpliwości i przebaczenia. Ale przede wszystkim mam nadzieję, że nie będziesz taka jak ja. Nie chcę, żebyś borykała się z odnalezieniem samej siebie, jak ja. Chcę, żebyś była pewna tego, kim jesteś, pewna miłości i wsparcia, jakie masz ze strony rodziny. Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz czuła uszczypliwości, że jesteś inna, gdyż będziesz rozumiała, że różnice między ludźmi czynią nas wyjątkowymi (…) Mam nadzieję, że będziesz silną kobietą broniącą swoich racji. Jeśli trzeba wyłamać się z tłumu, by pozostać wiernym swoimi wartościom, mam nadzieję, że będziesz na tyle odważna, aby to zrobić. Mam nadzieję, że twoje serce jest otwarte, a ty jesteś w stanie ufać. Proszę, nie pozwól, by twoja niepewność nie utrudniła ci trzymania się własnej drogi, jak to się u mnie stało. Nie przywykaj do wygody, którą znasz. Bądź odważna i odkrywaj swoją osobowość. Przyjmuj porażki, jako coś nieodzownie towarzyszącego rozwojowi. Nie bój się ich. One nauczą cię w życiu najwięcej. Wiem, że znajdziesz swoją drogę tak, jak ja znalazłam własną. Chciałabym, żeby było możliwe uniknięcie...
