Równo i sprawiedliwie? Każdy rodzic, by tego chciał, ale czy tak się da?

Choć kochasz swoje dzieci , nie musisz ich traktować dokładnie tak samo. Zobacz, jakie wątpliwości miewa większość rodziców, którzy mają więcej niż jedno dziecko. Dzieci jak jabłka na jabłoni Wraz z pojawieniem się na świecie drugiego dziecka twój pierworodny przestaje być już jedynakiem, więc jego pozycja w rodzinie zmienia się. Kolejne rodzinne przemeblowania następują, gdy rodzą się następne maluchy. A ty za każdym razem starasz się, aby twoje pociechy wiedziały, że są dla ciebie tak samo ważne. Przecież kochasz je równie mocno – to twoje dzieci. Jednak każde z twoich dzieci jest inne, każde, chociażby ze względu na wiek, ma inne potrzeby. Dzieci różnią się również charakterem, tak samo jak nie ma dwóch identycznych jabłek na jabłoni. I tak jest dobrze. Nie stresuj się, że maluchy nie mają takich samych i tylko dobrych cech, nie wszyscy muszą być np. przebojowi – i mały nieśmiałek znajdzie w życiu swoje miejsce. Ważne w tym wszystkim jest to, żeby akceptować dzieci z ich cechami. I choć czasem bywa to trudne, bo niektóre przymioty wzbudzają w nas większą sympatię (możesz np. bardziej cenić zainteresowanie książkami, a mniej dokonania sportowe), okazuj dzieciom, że cenisz ich dokonania. To dla nich niezwykle ważne. Właśnie ze względu na te różnice wcale nie powinnaś postępować ze swoimi dziećmi tak samo. Zobacz też: Jak wychować jedynaka? Każde dziecko potrzebuje uwagi Maluchy oczywiście będą zabiegać o twoją miłość i uwagę , każdy z nich będzie chciał dostać jej jak najwięcej. I niezależnie od twojego postępowania rywalizacji między nimi trudno uniknąć – każdy chce być wyjątkowy, jedyny i kochany najbardziej i każdy może uważać, że jego rodzeństwo jest traktowane lepiej i dostaje więcej miłości. Wynika to najczęściej (choć nie zawsze) ze złej oceny sytuacji przez dziecko, ale ty możesz...

Jestem mamą bliźniąt. Przez pierwszy rok życia córeczek byłam tak zapracowana i zmęczona, że nie miałam zbyt dużo czasu, by zastanawiać się, jak je z mężem będziemy wychowywać. Najważniejsze było karmienie, przewijanie, kąpanie i tak niemal przez całą dobę. Teraz dziewczynki mają prawie półtora roczku i mimo że są bardzo podobne, odkrywamy wyraźne różnice w ich zachowaniu. Tymczasem krewni i znajomi traktują je jak jedno „podwójne” dziecko, mylą imiona, przynoszą w prezencie identyczne zabawki, ubranka itp. Czy należy tak podchodzić do bliźniąt, czy lepiej jest, gdy będziemy każdą z nich traktowali odrębnie? Zżymam się, gdy widzę dorosłe bliźnięta ubrane w jednakowe ubrania. Ale może tak trzeba, bo podobno takie dzieci są ze sobą szczególnie związane. Maria z Wrocławia Każda z Pani córeczek jest odrębną istotą, niepowtarzalną i pełną indywidualnych cech mimo zewnętrznego podobieństwa. Dlatego właśnie nie należy ulegać presji otoczenia. Traktowanie dzieci tak samo odbywa się ich kosztem. Warto, by każda z dziewczynek miała inne ubranka, zabawki, fryzurę itp. Dobrze też, by z upływem czasu miały osobny kącik na zabawki, ubranka i skarby – wtedy każda z Pani córeczek będzie odpowiadała za swoje rzeczy. Powoli będzie Pani również uwzględniała indywidualne upodobania i oczekiwania każdej z nich. Warto podkreślać pozytywne różnice między dziećmi, a nie porównywać je ze sobą. W przyszłości radzę też starać się, by każde z rodzeństwa mogło indywidualnie dobierać sobie przyjaciół, rodzaje zajęć, ulubione potrawy itp. To większe obciążenie dla rodziców, gdy np. jedną z córek trzeba będzie odwieźć na tańce, a drugą do pracowni plastycznej. Jednak tylko w taki sposób można wzmocnić indywidualność każdego dziecka. Jednocześnie dziewczynki zawsze będą dla siebie najbliższymi osobami: poznały się przecież jeszcze...

Niestety często nie mamy świadomości, jak stereotypy rządzą naszym podejściem do wychowywania. Ubranka dopasowane do płci to tylko wierzchołek góry lodowej. Naukowcy z Yale University wykazali, że dorośli oceniają natężenie bólu, którego doświadcza dziecko, inaczej u dziewczynek niż u chłopców.  Urocza dziewczynka i duży chłopiec Badacze już jakiś czas temu zauważyli, że socjalizacja do ról płciowych zaczyna się, zanim dziecko jest w ogóle świadome tożsamości płciowej. Kulturowe przypuszczenia dotyczące tego, co jest naturalne dla chłopca czy dziewczynki są tak głęboko ugruntowane, że rodzice mogą traktować dzieci różnie , nie będąc nawet tego świadomymi. Badacze zauważyli np. że rodzice dziewczynek określają nowonarodzone córki przymiotnikami takimi jak: ładna, urocza, czarująca, delikatna, a rodzice synków : duży, silny, mocny, o wyraźnych rysach. Co ciekawe, rodzice delikatną nazywali nawet bardzo dużą i silną dziewczynkę, a drobniutkiego chłopczyka określali jako bardzo wyrazistego. Badanie to pokazuje, że od pierwszych dni życia dzieciom już się daje sygnały, jakie być powinny. Najnowsze badania wykazały, że płeć dziecka ma także znaczenie, dla tego jak odbieramy dyskomfort odczuwany przez dziecko. Wygląda na to, że ból odczuwany przez dziewczynki jest bardziej znośny niż ten, który czują chłopcy. Czy oby na pewno? Płec bólu Psychologowie z uniwersytetu w Yale przeprowadzili ciekawy eksperyment, którego wyniki opublikowano na łamach The Journal of Pediatric Psychology. Grupie 254 kobiet i mężczyzn w przedziale wiekowym 18-75 zaprezentowano wideo, w którym pediatra nakłuwa palec niemowlęcia. Część grupy poinformowano, że na filmie jest chłopiec, a druga grupa otrzymała informację, że to dziewczynka. Następnie wszyscy mieli określić w skali od 0 (brak bólu) do 100 (bardzo mocny ból), jaki dyskomfort odczuwa dziecko podczas zabiegu....