6 najczęstszych rodzicielskich kłamstw

Już nie jesteś tą samą osobą, którą byłaś wcześniej. Przekonałaś się, jakie to piękne: być mamą , ale też czasami bardzo trudne, zwłaszcza gdy chcąc pomóc dziecku, szukasz wskazówek w natłoku różnych, nierzadko sprzecznych informacji. Pomożemy ci poruszać w zawiłym gąszczu zaleceń . Będziesz spokojniejsza i pewniejsza siebie. Instynkt kontra instrukcja Odkąd zostałaś mamą, wiele razy próbowałaś kierować się głosem serca, jednak brakowało ci pomysłów i doświadczenia. Nie wiedziałaś, jak szybko zbić gorączkę , poradzić sobie z kolką malucha, sprawić, że spokojnie zaśnie... Gdy uporałaś się z jednym problemem, pojawiał się następny. W dodatku pediatra podkreśla, że masz być odpowiedzialna, zasypuje cię zaleceniami. Trochę dużo, jak na twoją głowę. A chciałabyś jeszcze mieć czas, by bawić się z dzieckiem i pomóc mu wyrosnąć na mądrego człowieka. Jak to zrobić, skoro każdy podpowiada inne rozwiązanie? Dawniej mamy bardziej ufały swojej intuicji, ale to nie ona była najważniejszym źródłem wiedzy o dzieciach. Przede wszystkim korzystały z doświadczenia starszych kobiet. Dziś, mimo kłopotów mieszkaniowych, większość młodych rodzin mieszka osobno, więc wiedzę czerpią z poradników. Od nadmiaru głowa boli Gazety, książki, portale internetowe to wygodne źródło informacji – możesz je przeglądać o każdej porze dnia i nocy. Jednak gdy szukasz wskazówek, trudno ci się w tym połapać. Masz mętlik w głowie, wszystko wydaje ci się równie istotne i nadal nie wiesz, jak postępować. Nie chodzi o to, by stosować się ściśle do książkowych rad . Jeśli coś się nie sprawdza w twoim przypadku lub po prostu ci nie odpowiada (bo np. masz inne poglądy na daną sprawę), odwagi – nie stosuj się do tego. Poszukaj innego sposobu lub po prostu sama go wymyśl. To, co zostało napisane, to nie wyrocznia. To rada. Przecież tak...

Kiedy już pokonasz wszystkie pułapki, przeszkody i podrzucone ci pod nogi kłody, zamkniesz za sobą drzwi mieszkania i dotrzesz na miejsce spotkania , lepiej, żeby randka była udana! Rozczarowanie, kiedy on okazuje się nudny, nieciekawy lub nieprzyjemny, po tym, jak ty musiałaś włożyć tyle wysiłku, żeby móc się z nim w ogóle spotkać, jest nieporównywalnie większe od tego, którego doświadcza kobieta, która przed wyjściem z domu musi tylko nałożyć szminkę i przekręcić klucz w zamku, prawda? Oto czego ty musiałaś doświadczyć zanim obdarzyłaś go promiennym uśmiechem na powitanie i co wydarzyło się później: 1. Oszukanie dziecka Jeśli będzie wiedzieć, że wychodzisz to będzie chciało pójść z tobą, prawda? Ewentualnie będziesz wychodzić z domu do wtóru wycia "Maaamooo, nie wyyychooodź! Ja chcę się przytulać!". To na pewno pomoże ci być w odpowiednio randkowym nastroju... Dlatego, jak już położysz dziecko spać , masz serce na ramieniu i poruszasz się bezszelestnie, żeby tylko się nie obudziło przed twoim wyjściem (w 89 proc. przypadków i tak się obudzi albo nagle dostanie gorączki, zauważyłyście?). 2. Znalezienie opieki Pół biedy, jeśli pod ręką jest chętna do pomocy babcia, gorzej, jeśli musisz liczyć na pomoc obcych osób. Jeśli na co dzień nie zatrudniasz opiekunki , znalezienie takiej na wyjątkowe okazje nie należy do najprostszych zadań. Niektóre samotne mamy mogą liczyć na pomoc ojców dzieci, ale nie wszyscy zawsze mogą zająć się dzieckiem. Nie oszukujmy się: znalezienie opieki dla dziecka to sprawa pierwszorzędna i najczęściej nieoczywista. 3. Przegląd szafy W co się ubrać? Szansa, że akurat nie masz zbędnych 200 złotych na skompletowanie nowej kreacji jest spora, przeglądasz więc szafę i wpadasz w coraz większego doła , bo twoje ciuchy pamiętają czasy sprzed ciąży, a czegoś odpowiedniego na randkę nie kupiłaś...

Ataki histerii i krzyki w sklepie, bo mama nie chce kupić czekoladowego batonika albo zdalnie sterowanego samochodu (takiego dla nastolatków). Napady złości , że trzeba już wracać z placu zabaw do domu. Rozpaczliwy płacz, gdy tata postanawia założyć dziecku czapkę w mroźny dzień. Znasz to? Jeśli jeszcze nie, to – niestety – poznasz. Mamę dwulatka czeka bowiem trudny okres. Ale nie martw się, przecież ten czas nie będzie trwał wiecznie. Spójrz na rodziców trzylatków . Uśmiechają się, prawda? Znaczy: da się przeżyć. A z naszymi radami stanie się to o wiele prostsze. Z jednej strony dla ciebie, z drugiej – dla twojego małego buntownika . Popatrz z pozycji dziecka Usiądź na podłodze, pozwiedzaj na kolanach mieszkanie… Prawda, że tej perspektywy świat wygląda zupełnie inaczej? Niełatwo dosięgnąć misia umieszczonego wysoko na półce, szklanka wydaje się taaaka wielka. Aby powiedzieć coś do dorosłych, trzeba zadrzeć głowę do góry, a później czasem boli od tego szyja. Tu na dole nawet pachnie trochę inaczej, bo np. w misce kota leży od kilku godzin kawałek surowej ryby albo na podłodze wysycha plama po rozlanym mleku. Ciekawemu wszystkiego dwulatkowi niewiele brakuje do rozdrażnienia czy rozzłoszczenia się – wystarczy, że nie dosięgnie zabawki z półki lub czuje nieprzyjemny zapach. Ale nie znaczy to, że nastał czas na to, by chodzić przed dzieckiem na paluszkach i robić wszystko, by nie wyprowadzić go z równowagi ? Nie! Tego akurat nie proponujemy. Bo w ten sposób można co najwyżej wychować małego tyrana , a nie dziecko (a później dorosłego), które radzi sobie ze swoimi emocjami. Jednak ułatwienie kilkulatkowi życia, np. poprzez postawienie ulubionych zabawek na wyciągnięcie ręki czy sprzątnięcie resztek posiłku zwierzaka, pomoże, a to przecież nic wielkiego. Stały rytm dnia sposobem na bunt dwulatka To oczywiste, że w...