Zakochany maluch

Czasem trudno nam zrozumieć uczucia. Przychodzą i odchodzą całkiem niespodziewanie. I nie każdy w takiej samej sytuacji odczuwa to samo. Skąd mały człowiek może wiedzieć, że denerwowanie się i złość nie zawsze są czymś złym? Jak może nauczyć się radzić sobie ze strachem czy odczuwać szczęście? Dzieci nie potrafią nazywać swoich uczuć, za to silniej niż dorośli je odczuwają. W dwunastu opowiadaniach i dwóch wierszach autorka przedstawia bardzo różne uczucia: przykrość, złość, radość, zdenerwowanie, dumę, współczucie, zazdrość, wstyd, satysfakcję z cudzego nieszczęścia, smutek, tęsknotę, zadowolenie, wściekłość, bezradność, nadzieję, poczucie bezpieczeństwa i miłość. Niesamowita książka o emocjach, uczuciach i ciele Andrea Schütze z wrażliwością opowiada o burzliwym świecie uczuć i stara się je, poprzez bohaterów swoich opowiadań, jakby mimochodem wytłumaczyć. Bohaterami jej książki są dziewczynki i chłopcy, małe czarownice, rycerze, olbrzymy, duchy i zwierzęta. Poznajemy wiewiórkę, która współczuje innej wiewiórce zamieszkującej sąsiednią dziuplę, bo ta, mając tylko trzy kończyny, nie zdołała zgromadzić odpowiedniej ilości zapasów na zimę. Pojawi się mała czarownica - zdenerwowana, ponieważ nazajutrz ma być pasowana na pełnoprawną czarownicę. Mały rycerz poczuje radość, kiedy jego starszy brat podczas swego pierwszego turnieju spada z konia. Uczucia przedstawione w książce są bardzo prawdziwe. Poszczególne opowieści łatwo dopasować do uczuć, jakie w danej chwili przeżywa dziecko. Książka kończy się pełnym miłości listem do dziecka. List ten każdy rodzic może dopasować do własnego dziecka. - Bardzo podoba mi się to, że uczucia zawarte w opowiadaniach są wymienione w spisie treści. Można więc od razu znaleźć właściwą historię, jeśli jedno z tych uczuć odgrywa ważną rolę w życiu dziecka. Ale oczywiście...

Jeśli masz synka, na walentynce prawdopodobnie się nie skończy. Prędzej czy później twój mały chłopaczek ci się… oświadczy. „Jak dorosnę, to się z tobą ożenię!” – powie święcie przekonany, że kiedyś naprawdę staniecie na ślubnym kobiercu. Jeśli natomiast jesteś mamą dziewczynki, przestaniesz być dla niej wyłącznie wzorem do naśladowania i najukochańszą osobą na świecie . Będziesz także jej rywalką, bo będzie chciała wyjść za mąż za tatusia . Ale nie zamawiaj wizyty u psychologa: w obu przypadkach nie ma powodu do zmartwienia! Mama miłość dziecka Zacznijmy jednak od początku. Silna więź przynajmniej z jedną osobą jest potrzebna dziecku jak powietrze – bardziej niż zabawki, czyste ubranka. Dzięki niej czuje się szczęśliwe i bezpieczne. Nowo narodzone maleństwo jest gotowe przywiązać się do każdego, kto je przytuli, ukołysze, nakarmi. Najczęściej jest to właśnie mama. Z każdym dniem przywiązuje się do niej coraz bardziej. Mając mniej więcej 6–8 miesięcy, zaczyna bać się obcych. Dobrze już wie, że to w ramionach mamy jest mu najlepiej. I choć z czasem coraz bardziej interesuje się światem, mama nadal jest dla niego najważniejsza. To do niej wyciąga rączki, do niej biegnie, gdy przyśni mu się coś złego, jej szuka wzrokiem na placu zabaw. Kochasz mnie jeszcze? Dla trzylatka mama jest najpiękniejsza i najmądrzejsza na świecie. Jest wyrocznią, największym autorytetem, istotą o niemal nadprzyrodzonych właściwościach. To jednak nie znaczy, że zawsze jest pewien jej uczuć. Dziecko w tym wieku zdaje już sobie sprawę z tego, że nie zawsze jest grzeczny. Zaczyna kombinować: „Czy mama kocha mnie nawet wtedy, gdy nie zjem zupy albo narozrabiam w sklepie?”. Zaczyna chodzić do przedszkola, więc spędza z nią mniej czasu, co może go niepokoić i złościć („Dlaczego mnie zostawiła?!”). To trudny...

Na pewno nieraz byłaś obiektem zazdrości małego aniołka, np. gdy chciałaś porozmawiać przez telefon czy poczytać gazetę i, o zgrozo, przez chwilę nie zwracałaś na niego uwagi. A może po prostu zamyśliłaś się i na moment straciłaś z oczu cały świat. Taki stan na pewno nie miał szans trwać długo. Małemu egocentrykowi w takich sytuacjach natychmiast wyrastają różki. Zaczyna wytrwale pojękiwać: „Mamo, pobaw się ze mną, poczytaj mi, jestem głodny”, albo próbuje wdrapać się na twoje kolana, wyrwać ci z ręki słuchawkę lub zasłonić małym ciałkiem swojego tatę, z którym akurat starasz się porozmawiać. Dla niego liczy się tylko jedno: żeby zwrócić na siebie uwagę mamy ... Kiedy dziecko obdarza rodzica zaborczą miłością? Dzieci między 3. a 6. rokiem życia obdarzają intensywnym uczuciem rodzica płci przeciwnej. Gdy zapytasz 4-letniego chłopca: „Która dziewczynka najbardziej ci się podoba?”, odpowie: „Mama, i dlatego w przyszłości się z nią ożenię”. Często tej fascynacji towarzyszy zazdrość o uczucie , jakim darzą się rodzice. Zdarza się, że obrażony malec próbuje odciągać was, kiedy się całujecie czy przytulacie, albo wciska się między mamę i tatę, nadstawiając policzki, by to jego pocałować. Czy faworyzowanie jednego z rodziców może negatywnie wpłynąć na przyszłe życie emocjonalne dziecka? Te uczucia są zupełnie normalne i jeśli traktuje się je w sposób naturalny, przemijają. Ważne, by uświadomić sobie, że faworyzowanie jednego z rodziców nie wynika z uprzedzeń wobec drugiego, lecz jest czymś typowym na tym etapie rozwoju. Nie odtrącaj względów malca, bo spotęgujesz tylko jego zazdrość i wzmocnisz przekonanie, że np. tata stanowi zagrożenie. Nie okazuj też dziecku nadmiernego zainteresowania np. odtrącając jego ojca, bo to z kolei może zniekształcić u chłopca obraz relacji...