Czasem wystarczy syropek, kilka dni w łóżku i dziecko bez problemów wraca do zdrowia. Ale gdy choroba wymyka się spod kontroli, maluch potrzebuje całodobowej opieki lekarzy. Nie ma rady, trzeba iść do szpitala. Mało która mama jest na to przygotowana, wolimy nie myśleć, że to spotka naszą pociechę. Dlatego (tak na wszelki wypadek) damy ci ściągawkę z radami, które pomogą przetrwać pobyt w szpitalu.
Szpitalna przeprawa to wielkie wyzwanie dla rodzica. Musi pomagać dziecku odnaleźć się w nowej sytuacji, zachowując spokój i pogodę ducha. Od czego zacząć? Od wyjaśnienia, co się dzieje. Dla dziecka szpital to nieznany ląd. Nie wie, jak tam będzie, ale boi się, ponieważ obawiamy się tego, czego nie znamy. Wytłumacz więc, że jedziecie do miejsca, gdzie pracują zdolni lekarze, którzy leczą dzieci. Zostaniecie tam kilka dni, będą badania, leki i malec poczuje, że wraca do zdrowia. Powiedz, że dziecko będzie miało swoje łóżko, bo będziecie w szpitalu spać. Być może w pokoju będą też inne dzieci. Zapewnij, że będziesz z maluchem przez cały czas, że nie zostanie tam sam.
Od przestąpienia progu szpitala rób wszystko, by dziecko dostrzegło to, co ciekawe i wesołe. „Spójrz, lekarze mają niebieskie fartuchy, wyglądają jak smerfy”, „Pan doktor ma na imię Michał, jak twój wujek”. Uśmiechnij się do pielęgniarek, powiedz „dzień dobry” salowej. Pokaż dziecku, gdzie jest jego łóżko, rzuć na nie ulubioną zabawkę, przebierz malca w domową pidżamkę. Zaprowadź do łazienki, sprawdźcie widok z okna.
Chociaż to może być trudne, postaraj się zachowywać jak w nowym pensjonacie, w którym macie spędzić wakacje. Aby malec nie czuł się nieswojo, przedstaw się mamie pacjenta z sąsiedniego łóżka, zapytaj, jak na imię ma jej dziecko, zagadaj do malucha. Możesz dorzucić: „A to mój Piotruś, ma cztery lata”. Zbudowanie relacji lub choćby przełamanie milczenia ma znaczenie. Bo synek nie leży już w pokoju z obcym chłopcem, tylko z Adasiem,a obok nie siedzi jakaś pani, tylko jego mama. Te drobne zmiany pozwalają oswoić otoczenie, a to zmniejsza lęk.
Zobacz też: Szok – to łazienki w polskich szpitalach! W dodatku to oddział dziecięcy!
Dzieci w starszym wieku, które pamiętają wszystkie nieprzyjemne sytuacje związane z pobytem u lekarza (np. badania, zastrzyki, pobieranie krwi), boją się kolejnych wizyt. Aby nie potęgować strachu dziecka, należy przede wszystkim podejść ze zrozumieniem do jego lęków i nie bagatelizować ich. Przed każdą kolejną wizytą trzeba dziecko nastawić psychicznie , opowiadać o spotkaniu z lekarzem i przedstawić możliwy scenariusz wydarzeń. Bardzo ważne są częste rozmowy na ten temat, odpowiadanie na każde pytanie, czytanie książek i oglądanie obrazków lekarzy i pielęgniarek, a także zabawa w lekarza, aby dziecko przywykło do tego tematu. Przy każdej wizycie trzeba dziecku okazać maksymalnie dużo wsparcia, zapewniając jak największe poczucie bezpieczeństwa. Dobrze jest wziąć dziecku jego ulubioną zabawkę, która może się okazać dla niego dużym wsparciem psychicznym. Dobry skutek przynosi też obietnica dziecku jakiejś nagrody po wizycie u lekarza. Pobyt dziecka w szpitalu Pobyt dziecka w szpitalu jest zawsze koniecznością i wiąże się z dużym stresem, lękiem i poczuciem osamotnienia. Źródłem lęku jest zazwyczaj brak wiedzy i wyobrażeń na temat szpitala i tego, co tam się dzieje. Dlatego, aby zmniejszyć negatywne uczucie, należy dziecko jak najlepiej przygotować na czekające go przeżycia. Pierwszym krokiem jest wyczerpująca rozmowa (do której dziecko może wracać przez kilka kolejnych dni), w czasie której rodzice powinni wytłumaczyć dziecku: co to jest szpital , co się tam robi, po co dzieci tam chodzą. Trzeba się postarać wytworzyć dobre nastawienie dziecka do szpitala i znajdujących się tam lekarzy i pielęgniarek. Trzeba również nastawić swoje dziecko, że rodzice najprawdopodobniej nie będą mu towarzyszyć cały czas i będzie musiało pobyć tylko z personelem medycznym i z innymi dziećmi które też tam poszły żeby się wyleczyć; ale również trzeba...
Jeśli dziecko zostanie w szpitalu samo, przeżywa ogromny stres , czuje się opuszczone, zdradzone przez najbliższych. Pobyt tam trwa w jego poczuciu bez końca – ma bowiem inne poczucie czasu niż dorosły. Po takich przeżyciach maluch przez wiele miesięcy „wraca do siebie”. Jest lękliwy, czasem agresywny. Nie może przebaczyć rodzicom, że opuścili go w tak trudnych dla niego chwilach. W szpitalu razem z mamą Na szczęście takie sytuacje zdarzają się coraz rzadziej. Dzięki staraniom Komitetu Ochrony Praw Dziecka oraz Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego od 1992 roku rodzice mają prawo towarzyszyć swoim pociechom podczas pobytu w szpitalu. To ogromny przełom w opiece nad małymi pacjentami. Dzięki niemu można zmniejszać negatywne skutki przebywania w szpitalu, które kładą się cieniem na rozwoju małego dziecka. ...i przytulanką Można i trzeba zmniejszać stres związany z przyjęciem maluszka do szpitala. Pomaga nie tylko mama ale i ulubiona przytulanka. Nawet kilkunastolatki mają przy sobie futrzane zwierzątka czy lalki. Przytulanka spełnia bowiem ogromną rolę – jest „odgromnikiem” i pocieszycielem w chwilach smutku. Musi być więc starannie dobrana, by dziecko chciało mieć ją przy sobie. Powinna być kolorowa i miękka. Jeśli jest zbyt mocno wypchana twardym materiałem, nie można jej miętosić, a to bardzo uspokaja. Musi też nadawać się do prania. Dziecko zwykle zabiera przytulankę, z którą sypia w domu. Czasem jednak woli ją zostawić, „by w szpitalu nie zachorowała”. Wtedy przyda się prezent, który wkrótce będzie wręczany w ramach naszej akcji na oddziałach pediatrycznych. Rozweseli przestraszone dziecko , doda mu otuchy. Co jeszcze spakować do szpitala? Kilkulatek lubi sam decydować w takich sprawach, ale nie umie przewidzieć, co będzie mu potrzebne. Warto mu cierpliwie pomóc w pakowaniu. Nie powinien jednak zabierać do...
Nie ma się co oszukiwać, to rodzice często zarażają dzieci swoimi lękami , np. przed wizytą u stomatologa czy pobieraniem krwi. Dzieci są z natury ciekawe świata i chętnie zmierzą się z nowymi doświadczeniami, jeśli nie będą się ich bać. Przygotowanie dziecka do wizyty w przychodni Dzieci często chodzą do lekarza, nawet jeśli są zupełnie zdrowe. Na wizyty kontrolne, na szczepienia lub bilanse. A jeśli zdarzy im się zachorować, spotkań z lekarzem jest jeszcze więcej. Przećwicz wizytę , bawiąc się, np. w leczenie misia. Możesz kupić dziecku zabawkowy zestaw lekarski . Zabawa stanie się prawie realną wizytą u lekarza, kiedy dziecko wyposażone w taki zestaw zacznie badać mamę i tatę. Uwzględnij w zabawie stałe elementy wizyty, które zwykle najbardziej stresują nieprzygotowane dzieci, np. osłuchiwanie stetoskopem (sprawdzamy, jak pracuje serduszko albo szukamy, gdzie schował się kaszel), oglądanie gardła patyczkiem, którego dzieci bardzo nie lubią – płaczą, mają odruch wymiotny. Jeśli nauczysz dziecko , by szeroko otwierał buzię (np. jak smok paszczę), patyczek nie będzie konieczny. Dobrym rozwiązaniem jest też czytanie książeczek o lekarzu , leczeniu, o chorobach, o dentyście. Mów prawdę. Nie wmawiaj dziecku, że szczepienie nie boli. Lepiej powiedz: „Ukłucie jest nieprzyjemne, ja też tego nie lubię”. Dodatkowo możesz posmarować skórę znieczulającą maścią. Umawiaj się na wizyty w porze, gdy maluch nie jest zmęczony. Wcześniej nakarm dziecko, bo głodny pacjent to zły pacjent. Jeśli maluch ma być zaszczepiony albo płacze podczas badania , zacznij go karmić. Pierś mamy bywa najlepszym środkiem znieczulającym . Zabierz zabawki , aby czekanie się nie dłużyło. Weź książeczkę, przytulankę, smoczek (jeśli maluch go używa), a dla starszego dziecka kredki i kartki. W podbramkowej sytuacji pozwól przejrzeć...
