Już 3-latki mają kompleksy i mówią o diecie! Jak temu zapobiec?

"A wiesz, że policjant najpierw strzela, a potem zadaje pytania?" – powiedział (oczywiście na głos, a głos miał donośny) mój kilkuletni syn w chwili, gdy funkcjonariusz drogówki wlepiał mandat jego tacie. Nie mam pojęcia, skąd kilkulatek  wziął to zdanie (pewnie z filmu),  ale wiem jedno: nie ma chyba na świecie dziecka , które choć raz nie wpędziłoby rodziców w równie kłopotliwą sytuację.   Celują w tym zwłaszcza przedszkolaki. Psycholog Beata Płażewska  podpowiada, jak sobie radzić w chwilach, gdy najbardziej chcielibyśmy zapaść się pod ziemię. Przeczytaj także: Twoje dziecko nie jest niegrzeczne, gdy... Tajna misja Jako kilkuletnia dziewczynka powiedziałam panu, który naprawiał telewizor: „Rodzice kazali mi pilnować, żeby nic nie zginęło”. Aldona Jak ratować sytuację: Poza krótkim „przepraszam” tak naprawdę niewiele można zrobić. – Najważniejsze to nie pogarszać sytuacji – mówi psycholog. – Bronienie się słowami „Co ty za bzdury pleciesz? Niczego takiego nie mówiłam!” jeszcze bardziej pogrąża rodzica. Pan od telewizora i tak wie, że maluch nie przydzieliłby sobie takiego zadania z własnej inicjatywy. Co gorsza takie postępowanie jest nie fair wobec dziecka. Rodzic robi mu wodę z mózgu („Jak to nie mówiłaś, skoro mówiłaś?” – myśli skołowany malec) i uczy go, że można ratować własną skórę cudzym kosztem. Co robić na dłuższą metę: Nie namawiaj dziecka do tajnych misji ani kłamania w twoim imieniu, bo nie dość, że dasz mu zły przykład, to jeszcze narazisz się na wstyd („Mama kazała powiedzieć, że nie ma jej w domu”). A ja coś mam! Podczas uroczystego obiadu w eleganckiej restauracji moje dziecko pochwaliło się, że ma ... robaki. Renata, mama 3-letniej Beatki Jak ratować sytuację: Przeproś i nie wdawaj się w wyjaśnienia, bo tak mało apetyczny temat lepiej zakończyć jak...

Dzieci rodzą się całkowicie zależne od swoich opiekunów. To my dbamy o to, by jadły, spały, by było im ciepło i by były bezpieczne. Wydawałoby się, że to całkiem naturalne, a jednak, mimo tego że opiekowanie się dzieckiem jest czynnością instynktowną , naukowcy twierdzą, że aby to robić dobrze nasz instynkt potrzebuje zachęty. Co jest tą zachętą? Uroda! Dla rodzica jego dziecko jest zawsze najśliczniejsze, prawda? I to dobrze, dzięki temu stwarzamy mu dobre warunki do rozwoju . Spoglądając na to jednak z dystansu i przez naukowe szkiełko, uroda dziecka ma znaczenie dla jakości opieki, którą otrzymuje. Zdaniem naukowców z Uniwersytetu w Oksfordzie, kiedy widzimy ładne niemowlę lub małe dziecko, automatycznie uruchamia się w nas potrzeba dbania o nie. Widok uroczego dziecka pobudza neurony w naszym mózgu do pracy. Reagujemy na takie dziecko z empatią i jesteśmy bardziej chętni do zabawy z nim, co z kolei przyczynia się do jego rozwoju.  Co więcej, nie dotyczy to tylko rodziców. Także osoby niespokrewnione chętniej opiekują się ładnymi dziećmi. Nie trzeba być jednak rodzicem, twierdzą naukowcy, by dzieci budziły nasz instynkt opiekunów. Podobnie zresztą jest ze szczeniakami – badania dowiodły, że na śliczne małe pieski reagujemy podobnie. Trudno się dziwić, kiedy pomyślimy o tych wpatrzonych w nas pięknych, dużych oczętach. To jednak rodzi pytanie: co z dziećmi, które nie spełniają ogólnie przyjętych standardów dziecięcego uroku? Czy nie zasługują na dobrą opiekę? Badania są bezlitosne: dorośli w obecności ślicznych i mniej ślicznych dzieci, chętniej dawali zabawki tym ładniejszym. To samo dotyczy adopcji : ładniejsze dzieci szybciej znajdują opiekunów. Jeszcze smutniejsze jest to, że nawet matki czasami są mniej otwarte na potrzeby mniej urodziwych dzieci.  Te doniesienia są smutne i trudno nie współczuć dzieciom, które ktoś uzna za mniej...

Gdy pomyślisz czasem o tym, ilu rzeczy powinnaś nauczyć dziecko zanim stanie się samodzielne, może rozboleć Cię głowa. Tak wiele spraw,  a tak mało czasu... Dlatego warto pomyśleć o fundamentach, a inne sprawy trochę odpuścić. Oczywiście nauka, poznawanie świata, rozwój fizyczny, społeczny, a także umiejętności domowe są bardzo ważne. Bez tych jednak 10. zdolności, życie dziecka może być kiedyś naprawdę trudne . 10 fundamentów 1.    Pomoc – oferować, przyjmować i prosić o nią Wiele osób nie potrafi prosić o pomoc. Wydaje im się,  że będzie to świadczyć o ich słabości. Jeżeli jednak żyjemy wśród ludzi i tworzymy jakąś społeczność, musimy nauczyć się zarówno oferować pomoc, jak i ją przyjmować. Nauczmy dzieci, że nie jest wstydem prosić o pomoc , tak samo jak wielką przyjemnością jest jej udzielanie. 2.    Mówić – nie My często mówimy dzieciom "nie", ale czy uczymy je tego samego? Oczywiście nie chodzi o to, że dziecko nie potrafi odmówić nam, gdy prosimy o posprzątanie pokoju . Wtedy "nie" pada dość często ;-) Chodzi bardziej o odmawianie, jeżeli coś nie będzie dobre dla dziecka. W szkole, w pracy, w rodzinie. Musi wiedzieć, że nie można naginać się zawsze i dopasowywać do ludzi. Czasem zamiast robić coś wbrew sobie, warto powiedzieć "nie". Ta umiejętność jest naprawdę nieoceniona, zwłaszcza w nastoletnim wieku. 3.    Mówić – tak Wiele rzeczy zdarza się w życiu tylko raz. Warto by dziecko umiało przeciwstawiać się własnym słabościom, a zwłaszcza strachowi i umiało godzić się na nowe i ciekawe propozycje. Nieważne, czy mu się uda, czy też nie, najważniejsze jest i tak to, że spróbował. 4.    Wyrażanie emocji Każdy ma lepsze i gorsze dni. Nauczmy nasze dzieci, że mamy do nich prawo i nie zawsze musimy być uśmiechnięci . Niech nasze maluchy potrafią także okazywać wdzięczność za małe...