Przedszkolaki utworzyły „korytarz życia" i zawstydziły (niejednego!) dorosłego [WIDEO]

Nie lubią weekendów ani Sylwestra, na obiad najczęściej jedzą kanapki, a czas mierzą zwykle długością dojazdu do wezwania. Najbardziej boją się wypadków samochodowych, szczególnie, gdy usłyszą od dyspozytora, że w aucie jechało również dziecko. Ratownicy medyczni – co tak naprawdę wiemy o ich pracy? – Do nas nie trafia się z przypadku. Nie chcę powiedzieć, że potrzebne jest powołanie, bo to za duże słowo, ale na pewno odpowiednia osobowość – mówi Tomasz Klepacz, ratownik medyczny z pogotowia ratunkowego w Ostrowcu Świętokrzyskim . – Jako ratownik pracuję już 10 lat i z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że bez mocnych nerwów i pozytywnego nastawienia do tej pracy człowiek nie ma tu czego szukać. Fałszywe alarmy to zmora ratowników Teoretycznie wezwanie karetki to ostateczność, po którą powinniśmy sięgać wyłącznie w sytuacjach zagrożenia życia. W praktyce ratownicy nieraz jeżdżą do grypy czy kaszlu. Bywa, że przyjeżdżają do pacjenta i słyszą prośbę o… wypisanie recepty na konkretny lek. – Czasem, głównie od starszych pań, słyszymy tłumaczenie w stylu: „Skończyło mi się lekarstwo, a jest ślisko i bałam się, że po drodze do przychodni się przewrócę” – mówi pan Tomasz. Najwięcej wezwań jednak jest do pijanych: śpiących albo leżących bez przytomności np. na chodniku: – Między nami, ratownikami, mówimy o takich pacjentach: „Leży, problem nieznany”. I nawet jeżeli podejrzewamy, że ten „nieznany problem” polega na spożyciu alkoholu, to zawsze trzeba jechać, by sprawdzić, czy jednak to nie jest też np. uraz głowy, udar, utrata przytomności. Wezwanie przyjmuje dyspozytor pogotowia ratunkowego i to on decyduje, czy na miejsce zdarzenia wysłać karetkę podstawową czy tzw. eskę (karetkę specjalistyczną). Obie mają identyczne wyposażenie, różnią się tylko – a może raczej: aż – składem...

Nie życzę ci, byś kiedykolwiek musiała wzywać karetki do dziecka. A jeszcze bardziej ci nie życzę, żebyś – jeśli już będziesz musiała ją wezwać – usłyszała w słuchawce, że wszystkie karetki są w rozjazdach.  Pogotowie jeździ do grypy i kataru Prawie połowa wezwań pogotowia nie ma żadnego uzasadnienia. Ratownicy medyczni jeżdżą np. do grypy. Do biegunki. Do 39-stopniowej gorączki. Nieraz wyjeżdżają na sygnale, bo ktoś im zrobił – ha, ha, jaki śmieszny – żart. Albo bo komuś skończyły się leki, a nie ma ochoty czekać w kolejce w przychodni.  Dr Witold Draber, szef Rejonowej Stacji Pogotowia Ratunkowego, opowiadał kiedyś w „Głosie Wielkopolskim” , że kiedyś do ich pogotowia zadzwoniła osoba prosząca o karetkę do nieprzytomnego, a gdy dyspozytorka zapytała, kim jest osoba nieprzytomna, padła odpowiedź: "no, przecież to ja". W tym czasie, gdy ratownicy jadą gdzieś bez prawdziwej potrzeby, ktoś inny – np. twoje dziecko – może zostać bez szansy na pomoc. Kampania społeczna "Wzywaj z głową" Za nieuzasadnione wezwanie karetki grozi mandat (nawet 1,5 tys. złotych), ale według ratowników nie kary są najbardziej skuteczne, ale edukowanie społeczeństwa. Bo choć trudno w to uwierzyć, wielu ludzi naprawdę zdaje sobie sprawę, że wzywając bez ważnego powodu karetkę, naraża innych. Właśnie edukacja kiedy i jak wzywać pogotowie ratunkowe jest celem nowej kampanii społecznej Wzywaj z głową.  Jej autorami jest trzech ratowników: Adam Stępka (ratownik z obszaru łódzkiego i mazowieckiego), Jakub Nelle (z obszaru wielkopolskiego) oraz Krzysztof Kotliński (Kujawsko-pomorskie). Kiedy powinniśmy wezwać pogotowie ratunkowe: Wezwij karetkę, jeśli dziecko: straci przytomność nie oddycha ma duszności (np. przy zapaleniu krtani ) ma drgawki ma wstrząs anafilaktyczny ma silny krwotok zadławiło się i nie może złapać...

Wyobraź sobie, że Twoje dziecko jest chore i coraz gorzej się czuje. Starasz się nie wpadać w panikę i jak najszybciej zapewnić mu pomoc . Niestety zderzasz się wtedy z szarą i ponurą rzeczywistością pod tytułem: Radź sobie sama! Trzeba długo czekać... Gdy 6-miesięczne dziecko zaczęło mieć problemy z oddychaniem , matka od razu zadzwoniła na pogotowie. Niestety usłyszała od dyspozytorki, że " czas oczekiwania na karetkę może być znaczny" . Zrozpaczona kobieta postanowiła więc szukać pomocy na komisariacie. Dziecko zaczynało tracić przytomność. Policjanci z Legnicy zachowali się wzorowo . Choć właśnie kończyli dyżur, nie zwlekali nawet chwili i radiowozem na sygnale zawieźli kobietę z synem do szpitala. Na szczęście pomimo korków udało się dowieźć 6-miesięczne dziecko na czas. Obecnie jego zdrowiu nic nie zagraża, ale trudno stwierdzić, co by się stało, gdyby dziecko oczekiwałoby w domu na przyjazd karetki. Dlaczego nie zawsze można liczyć na pomoc? Niestety ta historia pokazuje tylko, jak wielkim problemem dla służby zdrowia jest dojazd na czas do pacjenta. Czasem wynika to z błędu dyspozytora, ale częściej niestety ze zbyt małej ilości karetek w danej placówce, oraz braku pracowników pogotowia. Również osoba odpowiedzialna za ustalanie komu należy udzielić pomocy w pierwszej kolejności, może ocenić błędnie poprzez krótki wywiad telefoniczny stan pacjenta.  Nie wiadomo dlaczego karetka nie dotarła szybko do potrzebującego dziecka i pozbawiona pomocy matka, musiała szukać ratunku na własną rękę. Tym razem policja okazała się szybsza od pracowników pogotowia. Czy jest to jednak normalne, że matka w obliczu zagrożenia życia jej dziecka, nie może liczyć na pomoc osób do tego dedykowanych? Na kogo mamy więc liczyć? Rozwiąż test: Czy umiesz udzielić pierwszej pomocy niemowlakowi?