Przedszkolanka w spodniach

  Czy muszę być na sali porodowej razem z moją partnerką? Panuje teraz moda na wspólne rodzenie. Nie podoba mi się już samo sformułowanie „rodzimy razem”. Przecież to kobieta rodzi, a mężczyzna jej tylko (albo aż) towarzyszy. Nie jestem też przekonany, czy to, że będę razem z żoną, na pewno wpłynie dobrze na moje relacje z nią i nowo narodzonym dzieckiem. Czy naprawdę są jakieś korzyści z tego, że będę towarzyszył żonie podczas porodu? Michał z Gniezna Ma Pan rację, twierdząc, że na wspólne rodzenie zapanowała teraz swoista moda. Jednak taką decyzję przyszli rodzice powinni podjąć razem. Obecność taty przy narodzinach dziecka to część tzw. porodu rodzinnego, który jest już możliwy w coraz większej liczbie oddziałów położniczych. To, że jest taka możliwość, nie oznacza jednak, że wszyscy mężczyźni są równie chętni do bycia przy porodzie – tak jak w Pana przypadku – lub że wszyscy decydują się na towarzyszenie partnerce z tych samych powodów. Myślę, że to jednak nie tylko moda, a panowie towarzyszą swoim partnerkom podczas porodu także z innych przyczyn. Dzięki przeprowadzonemu ostatnio badaniu z udziałem mężczyzn oczekujących narodzin dziecka wiadomo, jakimi motywami się kierują, podejmując decyzję o porodzie rodzinnym. Największa grupa ojców decydowała się na to przede wszystkim dlatego, by wspierać partnerkę w trudnych chwilach i zaspokajać jej potrzeby. Inni mężczyźni swoją obecność traktowali jako możliwość wczesnego kontaktu z dzieckiem i wyraz uczuć wobec niego. Jeszcze inni rzeczywiście szli za modą lub spełniali oczekiwania partnerek domagających się ich obecności. Kilkanaście tygodni po porodzie wszyscy młodzi ojcowie, którzy uczestniczyli w badaniu – bez względu na wcześniejszą motywację – byli zadowoleni ze swojej decyzji o „wspólnym” rodzeniu. Co ciekawe – najbardziej ci z...

Bądź cierpliwa, bo maluch nie stanie się z dnia na dzień mistrzem w sznurowaniu butów czy jedzeniu widelcem. Nauka samodzielności rozciąga się nie na miesiące, ale na lata. Zobacz, jak zachęcić malca, aby stawił czoła wyzwaniom. JEDZENIE Już ośmiomiesięczne dziecko może samo gryźć np. biszkopcik albo ugotowany kalafiorek. Uważaj jednak, aby się nie zakrztusiło. - Na początek podaj papkę . Do nauki jedzenia wybieraj pokarmy o gęstej, gładkiej konsystencji, np. budyń czy zupę krem. - Licz się z bałaganem. Znajoma mama opowiadała mi, że przed posiłkami rozbierała rocznego synka do pieluszki, rozkładała na podłodze gazety i pozwalała mu jeść samemu. Malec plamił wszystko wokół, ale gdy skończył dwa lata, jadł jak dorosły! MYCIE Kiedy twoja pociecha nauczy się siedzieć, zachęcaj ją do aktywnego uczestniczenia w porannej i wieczornej toalecie. Może myć brzuszek, buzię albo rączki. Na początku niech robi to samą wodą, bo mydlana piana „lubi” wpadać do oczu. - Podstaw podnóżek. Wspinanie się na paluszkach do umywalki nie ułatwia dziecku mycia rąk i buzi. Zadbaj, aby podnóżek był stabilny. - Bądź cierpliwa. Mycie rączek może zająć dwulatkowi całe wieki. Jasne, że ty zrobiłabyś to i szybciej, i lepiej – ale przecież sęk w tym, że maluszek musi nauczyć się myć samodzielnie. UBIERANIE Najłatwiej jest z czapeczką – już roczny malec umie wcisnąć ją na głowę. Dwulatek będzie natomiast gotowy na walkę ze spodenkami, bucikami i koszulką. Zachęcaj go do samodzielnego ubierania się, bo to fantastyczne ćwiczenie dla rączek i paluszków. - Kupuj luźne ubranka. Najlepsze są bluzki z szerokim otworem na głowę i spodnie na gumkę. Dwulatkowi kup butki na rzepy i bluzę z dużym suwakiem, ale ucz go także zapinania guzików i wiązania sznurówek. Te czynności świetnie wpływają na rozwój połączeń nerwowych w mózgu. - Wskazuj...

Czy łatwo podjąć decyzję o macierzyństwie, gdy w zawodzie aktora przerwa czasem oznacza koniec kariery, Daria Widawska opowiada Monice Kotowskiej. – Myślałam, że rozpędzasz się w życiu. Rola w „Magdzie M.”, udział w „Tańcu z gwiazdami”. Teraz grasz w serialu „39 i pół”. A tu nagle przerwa. Dziecko. Przestraszyłaś się ciąży? Daria Widawska: Lęk czułam tylko raz, przed rozmową z producentami „39 i pół”. Niedługo po tym, jak podpisałam kontrakt, okazało się, że zawarłam też drugi. I to na całe życie. Zawsze byłam bardzo obowiązkowa i to krótkie, radosne dla mnie zdanie: „Jestem w ciąży”, mogło oznaczać jednocześnie, niestety: „Sprawiam ludziom kłopot”. Umówiłam się na spotkanie z producentką serialu – Justyną Pawlak. Wysłuchała mnie i spytała: „A ty, tak w ogóle, to się dobrze czujesz?”. Nie wiem, jak ona to robi, ale po pięciu minutach miała dwa pomysły na rozwiązanie sprawy. Jej spokój pozwolił mi uwierzyć, że może się udać. Wyliczyłyśmy dni zdjęciowe, zaparłyśmy się. I się udało. A tak poza tym ciąża i dziecko to nie przerwa tylko właśnie rozpęd, jakiego nigdy nie zaznałam. – To takie proste? Urodzisz i po paru miesiącach wrócisz do pracy? Nikt nie zajmie Twojego miejsca? Daria Widawska: Rok temu zadzwoniła do mnie Agnieszka Wosińska. Była w ciąży, pytała, czy mogę grać za nią rolę w spektaklu. Miałam tydzień na przygotowanie sztuki. Tekstu nauczyłam się w trzy dni, choć jestem godzinę i dwadzieścia minut non stop na scenie. A kiedy Agnieszka urodziła, zadzwoniłam do niej: „Agunia, jak tylko będziesz chciała wrócić, wracasz”. Tak się dzieje, to jest dla mnie naturalne. Ale też rozumiem, co znaczy mieć w zawodzie przerwę. Osiem lat temu skończyłam Akademię Teatralną. Jako wolny strzelec związałam się z warszawskim teatrem Scena...