"Przepraszam swoje pierwsze dziecko za wszystkie błędy..."

Rozstałam się z mężem , kiedy Natalia miała zaledwie cztery latka. Rafał poznał inną kobietę, zakochał się i od nas odszedł. To takie proste, prawda? To znaczy odszedł ode mnie, tak przynajmniej wtedy zakładał. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Szybko okazało się, że tak naprawdę zostałam z dzieckiem sama . Na początku jeszcze przez jakiś czas odwiedzał córkę, dawał jej jakieś prezenty, a mnie pieniądze na utrzymanie Natalki. Z czasem te wizyty stawały się rzadsze, krótsze. Po paru latach od rozwodu odwiedziny Rafała były niczym święto. Pieniądze nadal dostawałam regularnie, ale co z tego, skoro Natalia ciągle pytała: " Kiedy przyjdzie tata? ". Czułam się bezradna, bo nie umiałam jej odpowiedzieć. W końcu przestała pytać, a tata stał się dla niej jedynie tajemniczym darczyńcą, który co miesiąc przesyłał nam pieniądze. Jak zrekompensować córce brak ojca? Jak tylko mogłam starałam się zrekompensować córce brak ojca . Czułam straszny żal do losu. "To niesprawiedliwe, że inne dzieci mają pełne, szczęśliwe rodziny, a taka wspaniała, mądra dziewczynka jak Natka musi wychowywać się tylko z matką" – myślałam. I właśnie dlatego chciałam, by poza nim, z niczego nie musiała rezygnować. Pieniędzy miałyśmy dosyć od Rafała. Nie wiem, skąd je miał, ale szczodrze się nimi dzielił. Zrezygnowałam z pracy , mieszkałam w domu po rodzicach. Żyłam z zasiłku i z tego, co dostawałam od byłego męża. Chciałam dać całą siebie Natalce, żeby czuła, że jest kimś najważniejszym w moim życiu. Ani przez sekundę nie pomyślałam wtedy, że ją rozpieszczam lub robię krzywdę, nie pozwalając się usamodzielnić. No cóż, na początku lat 90. nie było poradników i programów, jak wychować szczęśliwe dziecko . Robiłam tylko to, co kazało mi serce. Posłałam Natalkę do renomowanego liceum, a potem cieszyłam się, jak dziecko, gdy dostała...

"Córka bardzo często mówi, że mnie kocha. W sumie trudno nazwać to problemem, dla mnie nie jest. Sama jej mówię, że ją kocham, nie mam oporów. Przytulam, całuję. Czasami też nakrzyczę, nie zawsze mam czas (i tu chyba pies pogrzebany, że za mało uwagi i czasu jej poświęcam). Czy wasze dzieci też często mówią wam, że was kochają? Nie wiem, może wyszukuję problem tam, gdzie go nie ma, ale może to jest efekt moich błędów?" – napisała Ola na jednym z forów internetowych. Czy rzeczywiście ma powody do zmartwień? Mów dziecku, że je kochasz Miłość ma ogromną moc. Wyrażanie jej najprostszymi słowami – kocham cię – jest czasem najtrudniejsze. Wydaje się, że miłość rodzica do dziecka jest najbardziej podstawową i najbardziej oczywistą formą miłości. Rodzice jednak nie zawsze mówią maluchowi, że go kochają. Jeśli dziś jeszcze nie powiedzieliście waszym dzieciom, że je kochacie, zróbcie to jak najszybciej. Mówienie "kocham cię" ma ogromny wpływ na dziecko. Maluch, który słyszy, że rodzic go kocha, czuje się wartościowy i ważny. Wzrasta jego samoocena, wie, że przy rodzicach jest bezpieczny i ma ich wsparcie, dzięki czemu może bez ograniczeń odkrywać świat. Okazywanie dziecku miłości to okazywanie mu szacunku i pielęgnowanie jego wrażliwości. Dziecko, które często słyszy, że jest kochane, potrafi budować trwałe relacje z ludźmi , oparte na wzajemnym szacunku i zaufaniu. Czy nie tego chcesz dla swojego dziecka? Czy miłość można przedawkować? Jak często mówić dziecku, że je kochasz? Jak najczęściej. Mówienie "kocham cię" nawet kilkanaście (kilkadziesiąt?) razy dziennie nie zrobi dziecku krzywdy, wręcz przeciwnie. Ola bała się, że przez to, że córka często wyznaje jej miłość, nie jest dość dobrą mamą . Dzieci, w przeciwieństwie do dorosłych, nie analizują swojego zachowania, są szczere, prawdziwe i nie boją się wyrażania emocji....

Do mojej córki Czekałam na ciebie. Ćwiczyłam bycie mamą, odkąd byłam małą dziewczynką bawiącą się lalkami . Marzyłam o tym, by czytać ci bajki i przykrywać cię na dobranoc. Twoje idealne oczy i ciepły uśmiech malowałam w wyobraźni miliony razy. Mam nadzieję, że więź, która nas łączy jest niewzruszona, że znalazłyśmy idealną równowagę między relacją przyjacielską a rodzicielską. Chcę być osobą, która zna twoje tajemnice, marzenia i lęki. Martwię się o trudny czas, w którym przekonasz się, że nie każdy jest twoim przyjacielem, a niektórzy ludzie bywają okrutni. Chcę cię chronić przed całym złem tego świata, ale także przygotować cię na nie. Mam nadzieję, że potrafię być matką, która uczy dobroci, cierpliwości i przebaczenia. Ale przede wszystkim mam nadzieję, że nie będziesz taka jak ja. Nie chcę, żebyś borykała się z odnalezieniem samej siebie, jak ja. Chcę, żebyś była pewna tego, kim jesteś, pewna miłości i wsparcia, jakie masz ze strony rodziny. Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz czuła uszczypliwości, że jesteś inna, gdyż będziesz rozumiała, że różnice między ludźmi czynią nas wyjątkowymi (…) Mam nadzieję, że będziesz silną kobietą broniącą swoich racji. Jeśli trzeba wyłamać się z tłumu, by pozostać wiernym swoimi wartościom, mam nadzieję, że będziesz na tyle odważna, aby to zrobić. Mam nadzieję, że twoje serce jest otwarte, a ty jesteś w stanie ufać. Proszę, nie pozwól, by twoja niepewność nie utrudniła ci trzymania się własnej drogi, jak to się u mnie stało. Nie przywykaj do wygody, którą znasz. Bądź odważna i odkrywaj swoją osobowość. Przyjmuj porażki, jako coś nieodzownie towarzyszącego rozwojowi. Nie bój się ich. One nauczą cię w życiu najwięcej. Wiem, że znajdziesz swoją drogę tak, jak ja znalazłam własną. Chciałabym, żeby było możliwe uniknięcie bólu...