Mam dwóch synów – Adaś ma 5 lat, Kamil 7 – i nie chcę, by w czasie wakacji musieli patrzeć na półnagie ciała jakichś kobiet! Panie światowe niech jeżdżą po Chorwacjach czy innych Francjach, jeśli chcą opalać się w negliżu. Albo do Chałup niech pojadą, a inne plaże zostawią dla tych, których mają trochę szacunku do innych.
Nazywajcie mnie pruderyjną, bardzo proszę. Nie wstydzę się tego, że mam zasady. Kiedy idą na plażę w Mielnie czy Sarbinowie, oczekuję, że będą tam kulturalni ludzie, którzy wiedzą, jak się ubrać i jak się zachowywać. Broń Boże nie mam na myśli zakrywania całego ciała i siedzenia w jeansach na plaży – w końcu po coś te kostiumy kąpielowe są… Ale jeśli już zakładacie, drogie panie, bikini na publiczną plażę, to chociaż wybierzcie coś, co zakrywa więcej niż brodawki sutkowe!
Potem idę na plażę z dziećmi, a tam leżą jedna z drugą w bikini, co wygląda jak jakiś sznurek… Tu gołe, tam gołe, cyc na wierzchu, pośladki odkryte… I co ja mam moim synom powiedzieć? Że to normalne tak przychodzić na plażę?! Że zaraz mamusia z tatusiem też wyskoczą z ciuchów i na waleta będą się opalać i kąpać? Jeszcze czego!
O opalaniu się bez stanika – o zgrozo i takie widoki mieliśmy w tym roku – nawet nie wspomnę. Bo to już dla mnie przekroczenie granic dobrego smaku… Dla mnie, drogie panie, od waszej równej czy nierównej opalenizny ważniejszy jest komfort moich dzieci. A ja wiem, że dla nich to coś innego, coś, na co chcą patrzeć. Czy za grosz wstydu nie macie, że tak dzieci gorszycie?
A wy, mamusie karmiące, usuńcie się w cień. Może pieluszką zakryjcie. Ja wiem, że gdy dzidziuś głodny, trzeba nakarmić go już, bo inaczej płacze… I da się to zrobić dyskretnie, żeby nie wzbudzać niepotrzebnej sensacji. Naprawdę nikt nie chce patrzeć na wasze piersi.
Agnieszka
Zobacz także:
Wiem, co czujesz. Też to czułam. Boisz się, że jeśli pojawisz się na plaży w kostiumie, wszyscy będą patrzeć tylko na ciebie – w końcu daleko ci do tego słynnego bikini body, o którym tak dużo się mówi. Ja też się bałam. Pytania córki łamały mi serce Przez ostatnie pięć lat chowałam się za długimi sukienkami, szortami i luźnymi T-shirtami. Z zazdrością patrzyłam na te wszystkie kobiety, które wbiegały ze swoimi maluchami do wody, bawiły się z nimi w piasku, śmiały się i kompletnie nie zwracały uwagi na to, jak wyglądają. Nie były idealne – bo żadna z nas nie jest. Gdy córeczka pytała, czy pójdę się z nią pobawić, odpowiadałam, że mamusia jest zmęczona. Mamusia nie może się kąpać. Mamusia teraz jest zajęta, ale tatuś pójdzie się pobawić. Okłamywałam własne dziecko! W tym roku powiedziałam dość. Kupiłam dwa kostiumy, wyszłam na plażę i… nikt nawet nie zwrócił na mnie uwagi. Świat nie runął. Morze nie wyschło. Wzięłam córkę za rękę i weszłam z nią do wody – obie piszczałyśmy, śmiałyśmy się, bawiłyśmy się jak nigdy wcześniej. Była szczęśliwa, że ma swoją mamę obok. Ja byłam szczęśliwa – bo czułam, że w końcu robię coś, na co wcześniej nie miałam odwagi. Nigdy nie odzyskasz straconych lat Droga mamo, jeśli siedziałaś gdzieś w oddali, patrzyłaś na nas i myślałaś to, o czym ja myślałam kiedyś – że nam zazdrościsz, że też byś tak chciała – wiedz, że cię rozumiem. Zrobienie pierwszego kroku nie jest łatwe. Przełamanie się nie jest łatwe. Wyjście ze swojej strefy komfortu… To wyzwanie. Jednak uśmiech twojego dziecka wynagrodzi ci wszystko. A jeśli ktoś zauważy te dodatkowe kilogramy, okrągłe uda, cellulit na pupie, rozstępy na brzuchu, obwisłą skórę… Niech patrzy. Niech się dobrze przyjrzy. A wtedy zobaczy matkę, która kocha swoje dziecko. Która nie pozwala, by strach odebrał jej to,...
Temat nagości dzieci na polskich plażach powraca co sezon. Część rodziców (ale też bezdzietnych) jest oburzona widokiem maluchów pluskających się w wodzie czy brykających w piasku bez ubrania. Paulina, mama 3-letniej Tosi, jest w tej drugiej grupie – jej zdaniem problem ma ten, kto traktuje ciało kilkulatka jak obiekt seksualny. Jeśli chcecie podzielić się z nami swoimi przemyśleniami, piszcie na adres redakcja@mamotoja.pl . Przecież to jeszcze dziecko! „Dwuczęściowe kostiumy kąpielowe dla kilkuletnich dziewczynek doprowadzają mnie do furii – te mikrostaniczki, jeszcze nie daj Boże w panterkę… Kto coś takiego w ogóle wymyślił?! Komu przyszło do głowy, że 3-4-letnie dziecko powinno się zakrywać?! Pewnie ktoś taki jak kobieta, którą poznałam podczas urlopu... W tym roku postanowiliśmy z mężem, że pojedziemy nad polskie morze. Przez kilka ostatnich lat jeździliśmy do Chorwacji – mieliśmy już trochę dość wody ciepłej jak zupa, zatęskniliśmy za tym chłodkiem Bałtyku… Już pierwszego dnia na plaży przypomnieliśmy sobie, dlaczego wybieraliśmy Chorwację. Po wejściu na plażę dosłownie poraziła nas liczba porozstawianych parawanów. A jeszcze nie było dziewiątej rano! Dobra, trudno. Niech sobie wszyscy żyją, jak chcą – chcą się odgradzać, żaden problem. Rozłożyliśmy się gdzieś w miarę ustronnym miejscu (dwie godziny później było już tak gęsto, że nie byłoby gdzie szpilki wcisnąć), ja weszłam z Tośką na chwilę do wody. Popluskałyśmy się, wzięłyśmy wiaderko i łopatki i zaczęłyśmy stawiać babki z piasku. Tosia była zachwycona. Szybko złapała kontakt z jakąś niewiele starszą dziewczynką, która dołączyła do zabawy. "Może jednak nie będzie tak źle", pomyślałam. Szybko zostałam sprowadzona na ziemię – przez mamę rezolutnej kilkulatki, która dzieliła się z moją Tosią foremkami. Rozmowa zaczęła się...
Nie, nie jestem wyrodną matką. Jestem normalną matką, która szanuje swój czas i dba o komfort swojego dziecka! Wiem, że nikt nie mówi o tym głośno, ale ja nie widzę w tym nic zdrożnego: wolę, żeby moje 4-letnie wysikało się do morza niż w majtki, albo, co gorsza, w toi-toiu! Załatwianie w morzu? Niech rzuci kamieniem, kto tego nie robi! Podczas ubiegłorocznych wakacji mój syn chodził jeszcze w pieluszkach. Na plażę zakładałam mu specjalne majtki do kąpieli, by czuł się w nich komfortowo i żeby nie było problemu, gdy zachce mu się siusiu – dyskretna zmiana pieluszki na suchą za parawanem trwa chwilę. W tym roku Igorek jest już odpieluchowany – nie widzę więc sensu, by zmuszać go do chodzenia w pampersie albo chodzić z nim do ubikacji za każdym razem, kiedy zawoła! Każdy, kto był nad polskim morzem, doskonale wie, jak wyglądają toalety. Jeśli w ogóle są, bo na większości plaż można uświadczyć co najwyżej toi-toia. A ja z dzieckiem nie mam zamiaru tam chodzić! Smród, brud – jeszcze w upale, kiedy to wszystko się nagrzewa… Sama bym tam nie poszła, a co dopiero z dzieckiem! Na spacery do domku też nie miałam ochoty. Ani siły – wiecie chyba, jak to jest, kiedy dziecko woła, że chce siusiu, a po 15 minutach nerwowego szukania toalety okazuje się, że jednak mu się odechciało? No właśnie. Dlatego gdy tym razem syn zawołał, że musi iść do ubikacji, sprawa była prosta: weszłam z nim do wody po pas, 30 sekund i… po krzyku. Ja wiem, że teraz część z Was myśli, że jestem wyrodną matką, fleją i że wstyd o czymś takim mówić publicznie. Ale jaki wstyd? Czy Wam, z ręką na sercu, nigdy nie zdarzyło się załatwić do morza? Zawsze biegacie po plaży w poszukiwaniu łazienki albo wracacie do mieszkania? Nie chce mi się w to wierzyć! Żeby było jasne: numer 2, oczywiście, robimy w toalecie. Basen to również zupełnie inna historia. Ale siku do morza?...
