Świetna akcja: rodzinne święta bez polityki! Dołączysz?

Ważne prezenty i zabawy z ciotecznym rodzeństwem Dla mojego synka w święta najważniejsze są (co tu kryć?) prezenty oraz to, że spotka się z ciotecznym rodzeństwem i wraz z nim ogołoci choinkę z cukierków . Dla jego małej kuzynki to, że może się ubrać jak królewna. Dla teściowej – strona duchowa. Dla mnie chyba to, co kiedyś najbardziej mnie drażniło – że będzie tak jak zawsze: mama przesadzi z przygotowaniami, wujek opowie tę samą co rok wcześniej anegdotę, ktoś poplami obrus barszczem , dzieci będą rozrabiać, dorośli prędzej czy później zaczną politykować… Dzięki temu wiem, że wszystko jest jak należy, a świat kręci się we właściwą stronę. Nie ma uniwersalnego sposobu na to, by święta były udane, bo każdy z nas lubi spędzać je inaczej. Zawsze jednak ważne jest to, by nie robić niczego wbrew sobie, nie oczekiwać niemożliwego (np. tego, że wszystko wypadnie idealnie) i skupić się na tym, co daje radość. Zapytałam kilka zaprzyjaźnionych mam, co w ich przypadku sprawia, że święta są świętami. Oto co powiedziały.   Pozwoliłam sobie pomóc Moje pierwsze święta z dzieckiem były jak wyczerpujący obóz kondycyjny. Wyciągnęłam wnioski i kolejne były już inne. Izabela Czuban, mama Wojtka (dwa i pół roku) i Jagody (sześć miesięcy) Chciałam, aby pierwsza wigilia Wojtka była piękna jak z bajki. Wpadłam w jakiś obłęd: biegałam po sklepach, gotowałam, sprzątałam (wciąż od nowa, bo mały zaczynał raczkować i rujnował mój wysiłek). Podczas kolacji byłam wykończona i marzyłam tylko o tym, żeby pójść do łóżka. A Wojtuś? W ogóle nie dotrwał do kolacji! Kolejne święta były już inne, bo pozwoliłam sobie pomóc, a raczej – wyręczyć. Przeprowadziliśmy się właśnie do nowego domu, zaprosiliśmy rodzinę. Tym razem nie próbowałam jednak robić wszystkiego sama, zwłaszcza że byłam w kolejnej ciąży ....

14 lutego w 2024 roku wypada w Środę Popielcową. To dzień, w którym zaczyna się Wielki Post, jednak nie znaczy to, że w walentynki mamy nie składać bliskim życzeń. Jeśli już decydujemy się na złożenie życzeń z okazji walentynek, niech będą one wyjątkowe! Spis treści:  Życzenia dla żony na walentynki Życzenia na walentynki dla męża Śmieszne życzenia walentynkowe Życzenia na walentynki dla dzieci Życzenia na walentynki dla koleżanki i kolegi  Walentynki: życzenia dla żony Mężu, to oczywiste, że chcesz dla żony wszystkiego „naj!”. Warto jednak ubrać do w piękne słowa, by zrobiło jej się jeszcze milej. Tu podpowiemy ci, jak wyrazić to w sposób bardziej konkretny :)  Bądź mym sensem w czas bezsensu, a w nieszczęściu bądź mi szczęściem. W zamian chcę Ci podarować dwa miłości pełne słowa: Kocham Cię! *** Ja Cię nigdy nie zapomnę, nawet na odległość mil, bo Cię kocham, kochać będę, do ostatnich życia chwil. *** W dniu świętego Walentego, słoneczko ty moje, życzę ci najlepszego i dziękuję za życie we dwoje! *** Raz do roku, w walentynki, do swej cudnej, ach, dziewczynki Moc uścisków niesie wciąż wiecznie zakochany mąż! *** Walentynki dzisiaj Wszędzie serca, róże, misie Złoto, srebro i diamenty To szaleniec ten Walenty Ale się nie dziwię wcale Sam z miłości oszalałem. Życzenia na walentynki dla męża Żono, na pewno znasz swojego męża jak nikt i doskonale wiesz, czego mu życzyć, ale jeśli nie wiesz, jak ubrać to w słowa, możesz zainspirować się poniższymi życzeniami. Oprócz życzeń pomyśl również, jak chcesz  spędzić walentynki ze swoją drugą połówką.  W Dniu świętego Walentego, do mego ukochanego, wylewam czułe serce skrycie, bo kocham Cię nad życie! *** Życzę ci spełnienia...

–Mamuniu, proszę, proszę... Niech z nami zostanie. Ja tak bardzo chciałam mieć pieska – moja ośmioletnia Julka błagalnie patrzyła na mnie swoimi wielkimi niebieskimi oczętami. Mówiła, że ją sobie wybrał, jeszcze na ulicy. Szedł za nią przez podwórko, do klatki, aż na nasze drugie piętro i co miała zrobić? Zazwyczaj, kiedy robiła taką niewinną minkę, niczego nie byłam jej w stanie odmówić. Ale teraz nie miałam czasu na dyskusje o psie. Przecież była Wigilia , a ja jeszcze nawet karpia nie oprawiłam. Tymczasem pomocy znikąd. Wychowywałam Julkę sama . Jej ojciec nigdy nawet nie chciał zobaczyć własnego dziecka. A wydawało mi się, że jest miłością mojego życia... Na wieść o ciąży wpadł we wściekłość: – Przecież umawialiśmy się, żadnych dzieci! Tak? Dam ci pieniądze i masz zrobić z tym porządek – rzucił ze złością i wybiegł z domu. Nie pamiętam, żebyśmy się na coś takiego umawiali, ale to nie było istotne. W tamtym momencie wiedziałam już, że nie chcę wiązać się z tym człowiekiem . No i zrobiłam porządek, ale nie tak jak sobie tego życzył. To jego wyrzuciłam z mego życia. A Julkę zostawiłam. I nigdy nie żałowałam tej decyzji. Gdzieś tam, w podświadomości mimo wszystko czułam się trochę winna, że Jula nie ma taty. Zwłaszcza, gdy zaczęła o niego pytać. Przecież n ie mogłam powiedzieć, że tata jej nie chciał ... Starałam się wszelkimi sposobami zrekompensować małej brak ojca i wielokrotnie zgadzałam się na jakieś jej fanaberie. Jak Julka znalazła psa... No, ale na miły Bóg, nie pies! W naszym czterdziestometrowym mieszkaniu? No i kto będzie się nim zajmował? – Ja zawsze będę z nim wychodzić . I karmić go będę, i czesać – jęczała moja córka, czytając mi w myślach. Czesać? Toż tu nie ma czego czesać! Spojrzałam uważnie na zabiedzoną psinę . Małe to-to było, niewyględne jakieś. Całe białe z ciemnym...