Mój mąż nie chce być przy narodzinach synka. Twierdzi, że nie jest w stanie przewidzieć swojej reakcji na widok krwi, mojego bólu itd. W pewnym sensie go rozumiem i nie chcę do niczego zmuszać. Ale nie chcę też być podczas porodu sama. Poprosiłam więc moją przyjaciółkę, by pojechała ze mną do szpitala. Czy dobrze zrobiłam? Małgosia z Olesna
Świetnie, że Pani mąż jasno określił swój stosunek do uczestniczenia w narodzinach synka. To ważne, bo osoba towarzysząca przyszłej mamie podczas porodu ma zwiększać poczucie bezpieczeństwa, kontroli nad sytuacją, mobilizować przyszłą mamę do korzystnego dla siebie i dziecka zachowania. Ma być wsparciem, a nie źródłem dodatkowego niepokoju czy obaw. A tak mogłoby być, gdyby wbrew swoim obawom mąż towarzyszył Pani przy narodzinach dziecka. W takiej sytuacji najlepiej jest, gdy przyszły tata zostanie w domu, mimo że porody rodzinne są ostatnio popularne.
Ponieważ nie chce Pani rodzić sama, dobrze stało się, że poprosiła Pani przyjaciółkę, by towarzyszyła Pani podczas porodu w szpitalu. Druga kobieta może tak samo dobrze pomóc jak młody tata. Zwłaszcza że taka praktyka jest usankcjonowana tradycją. Jedne z pierwszych badań, które dostarczyły wiedzy o zaletach obecności przy porodzie osób spoza personelu medycznego, wcale nie dotyczyły zresztą przyszłych tatusiów. Analizowano wtedy rolę tzw. douli – kobiety bez przeszkolenia medycznego, która była z rodzącą przez cały poród, wspierając ją swoim zainteresowaniem, rozmową i dotykiem.
Okazało się, że kobiety, którym towarzyszyła doula, rodziły krócej, a po porodzie chciały dłużej pozostać z dzieckiem. Jej obecność zmniejszała lęk i ułatwiała kobiecie dostosowywanie się do wskazówek położnych i lekarzy. Wyniki badań dotyczących douli pokazują, że obecność innej kobiety (matki, siostry, teściowej czy przyjaciółki) również jest dla przyszłej mamy bardzo pozytywna – uspokaja, dodaje otuchy, zmniejsza poczucie osamotnienia w szpitalnym otoczeniu.
Warto wcześniej, nie w ostatniej chwili, przemyśleć kwestię tego, kto ma towarzyszyć podczas porodu. Zastanowić się i przedyskutować to. Takiej decyzji nie należy odkładać na ostatnią chwilę, pozostawiać jej przypadkowi czy pozwolić innym narzucić sobie rozwiązanie. Przed jej podjęciem warto rozważyć, czego oczekuje się od towarzyszącej osoby i kto najlepiej spełni te oczekiwania.
Odpowiada ekspert: psycholog dr Eleonora Bielawska-Batorowicz, na Uniwersytecie Łódzkim zajmuje się naukowo psychologią prokreacji, czyli doświadczeniami w okresie ciąży, porodu, macierzyństwa i ojcostwa. Poza tym udziela pomocy terapeutycznej kobietom w powikłanej ciąży.
Skąd się wzięła określenie doula i co dokładnie oznacza? – Słowo doula pochodzi z języka holenderskiego i znaczy – służąca. Określenie to wzięło się stąd, że dawniej rodzącej zawsze towarzyszyła służąca. Nie bez powodu przyjęło się także współcześnie, noszą je kobiety, które oferują przyszłym mamom podczas porodu pomoc. Jaka jest podstawowa cecha dobrej douli? Myślę, że jest to pozytywne doświadczenie porodowe – doula musi lubić rodzenie, więcej – powinna być jego fanką. Nastawienie to zanika w naszym świecie, a jest niezwykle potrzebne, bo kobiety bardzo boją się narodzin , większość wolałaby mieć dzieci bez ich rodzenia (czytaj też: Jak boli poród? ). Doula powinna mieć za sobą przynajmniej jedno doświadczenie porodowe – pozytywne, choć nie musi być ono idealne. Powinna też doceniać w każdej kobiecie moc rodzenia. Na pewno nie może przekazywać swojego lęku czy wątpić w to, że rodząca da sobie radę. Kto może zostać doulą? Doulą może być osoba z najbliższej rodziny – siostra, ciotka, mama, nawet babcia, a także przyjaciółka. Może być nią również kobieta spoza rodziny, która będzie wspierać i rozumieć przyszłą mamę w czasie porodu . Doula powinna być przygotowana do roli, jaką ma odgrywać. Czytaj też: Z kim do porodu: z mężem, siostrą, przyjaciółką? Kobiety z rodziny, które czasem towarzyszą mamie, nie zawsze są ekspertkami od rodzenia... Wiedza o przebiegu porodu jest niezbędna. Doula powinna znać medyczny język, którym opisuje się poród, być zorientowana w postępowaniu położnych oraz lekarzy w szpitalu, rozumieć podejmowane przez nich decyzje. Dobrze, gdy jest obyta ze środowiskiem szpitalnym, ale nie musi wiedzieć wszystkiego, bo to nie ona podejmuje decyzje. Doula pomaga tylko kobiecie w ich zaakceptowaniu, szczególnie jeśli są trudne i zaskakujące. W czym konkretnie doula może pomóc?...
8 maja obchodziliśmy Światowy Dzień Położnej i przy tej okazji marka Pampers opublikowała wyniki badań dotyczących m.in. obecności mężczyzn przy porodzie. Wzięło w nim udział 612 panów. Przytłoczeni, poddenerwowani, bezradni Okazuje sie że 1 na 3 mężczyzn wolałaby nie uczestniczyć w porodzie swojego dziecka, a aż 47 procent z nich, decydując się na to, czuje się bezużytecznie i nerwowo. Większość przyznała, że była przytłoczona podczas narodzin pierwszego dziecka . 10 procent ojców żałuje swojej obecności podczas porodu. Tylu samo czuło się jednak pomocnymi. Mężczyźni mają trudności w odnalezieniu się w takiej sytuacji. 48 procent z nich nie może znaleźć sobie miejsca i zdefiniować zadania, jakie ma wykonać w tej ważnej chwili. Część przyznała także, że ma wrażenie, że wszystko, co robi jest niewłaściwe i źle wpływa na partnerkę. Takie samopoczucie mężczyzn wpływa także na rodzące kobiety. Okazuje się, że 1 na 3 kobiety podczas porodu martwiła się o swojego partnera! " Położne bardzo wspierają kobiety podczas porodu, ale także pomagają partnerowi w całym procesie" - komentuje wyniki badań rzeczniczka marki Pampers. Poród rodzinny to wspólna i przemyślana decyzja Poród rodzinny, w którym mamie towarzyszy tata dziecka, może być wspaniałym przeżyciem dla obojga partnerów. Kobieta zyskuje w obecności męża poczucie bezpieczeństwa i większej kontroli nad sytuacją. Ojcowie uczestniczący w porodzie rodzinnym podkreślają, że takie doświadczenie pomogło im w nawiązaniu więzi emocjonalnej z dzieckiem oraz często było jeszcze większym spoiwem miłości do żony, szacunku i podziwu dla niej. Tym niemniej taki poród powinien być wspólną decyzją kobiety i mężczyzny. Jeżeli są obawy, trzeba o nich szczerze porozmawiać, bez przymuszania i szantażowania. Mężczyzna może czuć, że nie ma na to ochoty i nie będzie w...
Wciąż zastanawiam się, czy mąż powinien być razem ze mną, gdy będę rodzić. Wiem, że wiele młodych mam chwali to sobie, ale nie mam pewności, czy to właśnie obecność przyszłego taty tak pomaga. A jeśli przeważą złe wspomnienia? I wpłyną niekorzystnie na nasze relacje. Wciąż mam wiele wątpliwości. Marianna z Koszalina Nie tylko przyszłe mamy – tak, jak Pani – zastanawiają się nad konsekwencjami porodu rodzinnego. Psycholodzy również. Odpowiadając na Pani wątpliwości, posłużę się wynikami badań. Grupę przyszłych mam, zdecydowanych na rodzenie z mężem, oraz tych, które zaplanowały poród bez partnera, pytano o to, jakie mają oczekiwania wobec tego wydarzenia. Później proszono o relacje z jego przebiegu. Okazało się, że w ostatnim trymestrze ciąży oczekiwania obu grup były podobne (to może dziwić, bo większość kandydatów do porodu rodzinnego chodzi do szkół rodzenia , co polepsza stosunek do porodu). Takie nastawienie oddziałuje na ocenę porodu – bez względu na obecność partnera, jeśli kobieta spodziewała się pozytywnych przeżyć związanych z rodzeniem, to właśnie takie odczucia miała podczas niego. Poród rodzinny i poród solo - różnice Między kobietami rodzącymi samotnie i razem z mężem były jednak różnice, gdy porównano opisy ich przeżyć w kilka tygodni oraz kilka miesięcy po porodzie. Mamy rodzące samotnie coraz bardziej negatywnie oceniały swoje zachowanie podczas porodu. Natomiast oceny rodzących z mężem były z reguły pozytywne. Obie grupy kobiet podobnie – a więc coraz bardziej negatywnie wraz z upływem czasu – oceniały zachowanie personelu medycznego. Zmieniły się też relacje z samego porodu. Pół roku po porodzie opisy były krótsze, z mniejszą liczbą szczegółów, a informacje dotyczące bólu uwzględniały raczej ocenę jego intensywności niż rodzaju. Obecność męża lub partnera przy porodzie Kobiety...
