Pierwsze dni w przedszkolu mogą być dla dziecka trudne, ale spokojnie, to minie. I to szybciej niż myślisz! Często jest tak, że malec, który podczas rozstania z mamą trzyma się futryny i rozdzierająco płacze, chwilę później bawi się z kolegami. Nie wierzysz? Porozmawiaj z nauczycielkami.
Jak ułatwić maluszkowi start? Radzi Beata Chrzanowska, psycholog dziecięcy.
– Zdarza się, że mamy tak naprawdę nie chcą, by ich dzieci chodziły do przedszkola – mówi Beata Chrzanowska. – Posyłają je tam, ale mają poczucie winy i uważają, że byłoby lepiej, gdyby dziecko nadal było z nimi 24 godziny na dobę. Dzieci to wyczuwają i mają w głowie bałagan: „Muszę iść w miejsce, którego moja mama nie lubi. Będzie strasznie!”
Bywa i tak, że mama, która nie cierpi swojej pracy, wolałaby być z dzieckiem w domu. „Złe” przedszkole jest więc świetnym pretekstem, by rzucić znienawidzone zajęcie i zająć się „ratowaniem” pociechy.
Lęk przed zostaniem gdzieś bez mamy, kłopoty z myciem rąk, jedzeniem, toaletą itd. są często powodem stresu u świeżo upieczonego przedszkolaka. Dlatego warto to ćwiczyć: samodzielne dziecko jest bardziej pewne siebie!
Będzie tam miało mnóstwo zabawek, pozna rówieśników, zagra w jasełkach, dowie się mnóstwa ciekawych rzeczy. Staraj się jednak nie przedobrzyć i nie obiecuj gruszek na wierzbie, bo nadmierna reklama może być przyczyną rozczarowania.
Czasami robimy to zupełnie nieświadomie, mówiąc: „Musisz chodzić do przedszkola, bo nie miałabym co z tobą zrobić, idąc do pracy”. To kiepski argument – maluch może się poczuć jak bagaż w poczekalni. Traktuj chodzenie do przedszkola jako naturalną kolej rzeczy. Gdy dzieci dorastają, idą do przedszkola, szkoły, potem do pracy.
Dziecku będzie łatwiej pozostać w miejscu, które zna.
Poranny pośpiech to duży stres dla kilkulatka. Nie zawsze da się go uniknąć, ale będzie łatwiej, jeśli wstaniecie odrobinę wcześniej.
Polecamy: Nie poganiaj mnie, mamo!
Możecie uatrakcyjnić drogę do przedszkola, np. codziennie rzucając gołębiom ziarenka albo – powiedzmy – wypatrując czerwonych samochodów. Brzmi głupio? Nie szkodzi. Dobrze znane i oczekiwane czynności dają poczucie bezpieczeństwa.
We dwójkę raźniej a ukochany miś to dla dziecka dużo więcej niż wypchana gąbką zabawka. To przyjaciel.
Nie mów, że będziesz o szesnastej, bo nie zrozumie. Lepiej powiedz: „Po leżakowaniu pobawisz się trochę z dziećmi, a potem pójdziemy do domu”. Opowiedz mu także, co będziecie robić po przedszkolu – to go upewni, że po nie wrócisz.
Staraj się nie okazywać zdenerwowania, bo oboje się rozkleicie na dobre. I nie żegnaj dziecka, jakby szło na wojnę, bo właśnie tak się poczuje.
Nigdy, przenigdy nie wychodź bez pożegnania. Traktowane w ten sposób dziecko traci poczucie bezpieczeństwa (nic dziwnego, skoro mama – najważniejsza osoba na świecie – może w każdej chwili zniknąć bez słowa).
Może na początek wystarczyłoby, gdyby spędzało w przedszkolu tylko przedpołudnie?
Jeśli maluch ciągle będzie odbierany jako ostatni, na pewno nie polubi przedszkola.
Przeczytaj także: Kevin sam w przedszkolu. Co czuje dziecko, które jest zawsze odbierane jako ostatnie?
Dziecko może poczuć się zagrożone, nawet jeśli twoje uwagi nie mają z nim nic wspólnego, a dotyczą na przykład niemiłej pani intendentki, wysokości opłat czy koloru ścian.
Nie traktuj ich ewentualnych uwag jako ataku na twoje dziecko lub ciebie. One chcą pomóc.
Dziecko, które po raz pierwszy trafia do przedszkola, ma pełne prawo czuć się zagubione. Zostaje samo – bez mamy, taty, babci, swojego pokoju, swoich zabawek. Nie jest już jedyne, najpiękniejsze i najważniejsze, a uwaga opiekunek jest podzielona pomiędzy całą grupę. Dodatkowy kłopot: zmieniają się reguły gry. To, co było akceptowane w domu (np. wygłupy przy stole albo przerywanie dorosłym), niekoniecznie jest mile widziane w przedszkolu. Nie jest łatwo od razu się w tym wszystkim połapać, zwłaszcza gdy się ma dopiero kilka lat!
Przeczytaj: Wisi matka na płocie i maskuje się
Co robić, gdy pojawiają się problemy w przedszkolu? Podpowiada Beata Chrzanowska-Pietraszak, psycholog i psychoterapeuta z "Uniwersytetu dla rodziców " Moja córeczka nie chce chodzić do przedszkola. Co rano w szatni wpada w histerię, krzyczy „Nie zostawiaj mnie mamusiu! Błagam! Będę już z grzeczna!”. Pęka mi serce i czuję się jak kat. ( Dagmara, mama 3,5-letniej Marty) Zdaniem Beaty Chrzanowskiej są dwie możliwości: albo Marcie jest z jakiegoś powodu źle w przedszkolu albo jej mama tak naprawdę nie chce, by mała tam chodziła. Tak czy inaczej trzeba zrobić wszystko, by poprawić sytuację, zanim Dagmara osiwieje ze zmartwienia, a jej dziecko na dobre zrazi się do przedszkola. – Myślę, że warto zacząć od spokojnej rozmowy z córeczką . Jeśli problem dotyczy przedszkola, trzeba go zidentyfikować. Może mała nie cierpi leżakowania? Albo pokłóciła się z najlepszą koleżanką? Warto także porozmawiać z nauczycielką, być może z jej pomocą uda się rozwiązać zagadkę – radzi Beata Chrzanowska. Także Dagmara powinna przyjrzeć się swoim uczuciom . – Zdarza się, że mamy tak naprawdę wcale nie chcą by ich dzieci chodziły do przedszkola. Posyłają je tam, ale mają ogromne poczucie winy, czują, że je krzywdzą. Dzieci to wyczuwają i mają w głowie bałagan: „Muszę iść w miejsce, którego moja mama nie lubi. Będzie strasznie!” Przeczytaj także: "Mamo, weź mnie stąd" - wywiad z psychologiem o pierwszych dniach w przedszkolu Moja córeczka próbuje rządzić innymi dziećmi. Gdy nie chcą jej słuchać, poszturchuje je, a nawet bije. Nie wiem, gdzie się tego nauczyła. (Ewa, mama 4-letniej Wiktorii) - Gdy dziecko jest agresywne , warto przyjrzeć się dorosłym, którzy je otaczają. Maluchy są jak lusterka, w których odbija się ich zachowanie. Rodzice nie muszą bić się czy wrzeszczeć, by mały człowiek nauczył się rozwiązywania...
Do przedszkola zwykle przyjmuje się dzieci, które skończyły trzy lata. Jednak nie każdy trzylatek jest gotowy do rozstania z mamą. To, że tak małe dziecko nie chce chodzić do przedszkola, jest normalną, a wręcz prawidłową reakcją. W przedszkolu wszystko jest nowe: są opiekunki zamiast mamy, babci czy niani, jest inne otoczenie i grupa dzieci, z którymi trzeba dzielić się uwagą opiekunek. To naprawdę trudne dla malucha, który do tej pory miał dla siebie całą uwagę najbliższych. Wyjaśnimy przyczyny niechęci do przedszkola i podajemy sposoby, jak sobie z nią radzić. Spis treści: Dlaczego dziecko nie chce chodzić do przedszkola? Porady, gdy dziecko nie chce chodzić do przedszkola Co zrobić, żeby uniknąć niechęci dziecka do przedszkola Dlaczego dziecko nie chce chodzić do przedszkola? Pierwsze dni w przedszkolu na ogół bywają trudne. Niektóre dzieci demonstrują swoją niechęć do przedszkola już od pierwszego dnia. Inne dopiero po kilku pozornie udanych dniach. Tak zwykle zachowują się dzieci, których wyobrażenia o przedszkolu nie zgadzają się z rzeczywistością. Rodzice często upatrują przyczyny niechęci w niemiłej pani albo niesmacznych obiadach. Tymczasem powód jest inny. Trzyletni malec silnie przeżywa rozłąkę z mamą lub inną osobą, która dotychczas się nim opiekowała. Jeśli przez wiele dni przy rozstaniu z rodzicami dziecko płacze, trzeba mu pomóc. Warto np. przez jakiś czas odbierać je tuż po obiedzie. Bywa, że maluchowi pomaga zabrana z domu ulubiona przytulanka. Ważne, aby pomimo trudności zawsze wyrażać się o przedszkolu pozytywnie i wspominać własne pozytywne doświadczenia. Zazwyczaj po miesiącu lub dwóch problem znika. Protesty dziecka w domu czy w drzwiach przedszkola, które trwają maksimum do 3 miesięcy , są normą. Tyle czasu potrzebują niektóre dzieci, aby zaakceptować nowy tryb życia. ...
Drugi i trzeci rok życia to okres, kiedy mały człowiek dorasta do współdziałania w grupie i wspólnej zabawy. Z małego egoisty, wrażliwego tylko na własne potrzeby staje się istotą społeczną, uczy się dzielić i liczyć z innymi. Dorastanie społeczne odbywa się chwilami bardzo burzliwie. Dziecko będzie przyciągać cię i odpychać, płakać, gdy odchodzisz, i złościć się na twój widok, upierać się i stawiać na swoim; zabierać innym klocki i odmawiać pożyczenia łopatki. Ale nie przerażaj się: przed tobą czas trudny, ale i piękny. Doświadczysz wielu przejawów miłości dziecka i dumy, gdy – wbrew swoim oczywistym interesom – poczęstuje kolegę cukierkiem, pożyczy wiaderko, przytuli cię, by cię pocieszyć. Jestem najważniejszy W piętnastym miesiącu życia dziecko potrafi wyrażać radość, okazywać miłość, interesuje się nowymi sytuacjami. Większość dzieci w tym wieku lubi towarzystwo rówieśników . To nie znaczy jednak, że dzieci bawią się razem. W piaskownicy, na placu zabaw każde z nich zajmuje się swymi sprawami, bawią się raczej obok siebie. Ale to nie jest czas stracony – dziecko jednocześnie obserwuje inne dzieci. To wstęp do wspólnego działania! Z czasem dzieci zaczynają zwracać na siebie nawzajem większą uwagę. Nie ma sensu jednak oczekiwać od dwulatków zgodnego współdziałania – wspólnego budowania zamku czy stawiania babek, przekazywania sobie koparki. Przygotuj się raczej na konflikty . To, że twój skarb zabiera wiaderko sąsiadowi i tłucze koleżankę łopatką, jest naturalne! On nie rozumie jeszcze, że ktoś inny odczuwa ból czy smutek na równi z nim. Nauczenie dziecka empatii , czyli wczuwania się w doznania innych, to twoje zadanie. Powtarzaj: „Nie zabieraj Marysi piłeczki, będzie jej przykro”, „Pożycz Jasiowi sitko, on się chwilę nim pobawi i odda ci”, „Nie wolno nikogo bić, to boli”. W końcu zaczniesz zauważać...
