Dan Kindlon i Michael Thompson w książce "Wychowując Kaina. Jak zatroszczyć się o emocjonalne życie chłopców" (wyd. Mamania) pochylają się na emocjami chłopców i przekonują, że aby wychować ich na szczęśliwych i wrażliwych ludzi, rodzice i nauczyciele muszą pomóc chłopcom zrozumieć i nazywać swoje emocje. Argumentują, że najwyższy czas zapomnieć o tezie, że chłopaki nie płaczą i pozwolić naszym synom na przeżywanie emocji. Z korzyścią dla nich i całego świata. Dzięki uprzejmości wydawnictwa Mamania mamy dla was fragment rozdziału dotyczącego matek i synów.
Matka i jej dwuletni syn przyszli jak co dzień do parku. Kobieta siedzi na ławce i czyta. Chłopiec rozgląda się dokoła, gorliwie szukając czegoś godnego zainteresowania. Zdobywszy się na odwagę, oddala się od matki na kilka kroków - przypatruje się trawie, gałązkom, owadom, kamykom - i wraca. Obejmuje matkę, wspina się jej na plecy, a potem znowu odchodzi. Za każdym razem zapuszcza się dalej, stopniowo poszerzając zasięg wypraw badawczych. Matka nie traci syna z oczu, a gdy czuje, że zawędrował zbyt daleko, woła go do siebie i rusza mu na spotkanie.
Tak właśnie wygląda podstawowy wzorzec relacji między chłopcem i matką. Chłopiec jest odkrywcą, matka - jego macierzystym portem. Przez całe pełne poszukiwań dzieciństwo chłopiec niesie z sobą - pod względem fizycznym i emocjonalnym - bezpieczeństwo i swojskość gwarantowane przez matkę. Dorastając, musi wyrobić sobie zdolność opuszczania jej bez całkowitego zerwania kontaktów i powracania do niej bez sprzeniewierzenia się własnemu ja. Matka ma do spełnienia podobne zadanie: musi starać się zrozumieć potrzeby syna w kolejnych okresach jego życia i właściwie na nie odpowiadać. Tak zrównoważony związek nazywamy synchronicznym.
Macierzyństwo zawsze sprowadza się do utrzymywania delikatnej równowagi pomiędzy bliskością i dystansem, lecz w kontaktach matek z synami występuje szczególnie wiele powodów, dla których ta synchronia może ulec zakłóceniu. Jeżeli matka nie potrafi w zmieniającym się zachowaniu i postawie syna rozpoznać nieuniknionych etapów jego rozwoju, pojawia się niebezpieczeństwo, że nie będzie umiała zapewnić synowi tego, co jest mu potrzebne, lub będzie próbowała nadal dawać mu to, czego syn już nie potrzebuje i nie pragnie.
Wychowywanie syna stanowi dla wielu kobiet tym poważniejszy problem, że nie bardzo rozumieją chłopców, ponieważ nigdy nie postrzegały rzeczywistości z chłopięcej perspektywy lub mają wobec nich oczekiwania ukształtowane pod wpływem związków ze swoimi ojcami i braćmi.
Przyjmuje się powszechnie, że więź matki i syna ma ograniczoną trwałość: kończy się nieuchronnie, gdy chłopiec dorasta. W życiu chłopca niewątpliwie nadchodzi moment, kiedy najważniejszą osobą staje się ojciec i chłopiec zaczyna dostrzegać w sobie mężczyznę. Nie ma jednak takiego momentu, w którym syn - czteroletni, dziewięcioletni, trzynastoletni - musiałby „zrezygnować" z matki lub matka musiałaby „zrezygnować" z syna. Synchroniczny związek między tymi dwojgiem sam się przekształca - a także przekształca każde z nich - z upływem czasu. Uważamy, że chłopiec odcięty od matki znajduje się w niebezpieczeństwie, nawet jeśli zachowuje się tak, jakby wszystko, co matka niegdyś reprezentowała - zażyłość, ciepło, miłość, opieka - było teraz zakazane, a dawna bliskość przepadła na zawsze.
Wiele kobiet stara się walczyć z tą pełną rezerwy postawą synowską. Widujemy matki, które chcą zachować serdeczny kontakt z synami, ale nie wiedzą, jak to osiągnąć; widujemy takie, które boją się utracić synów, lecz pod wpływem przyjętych w naszej kulturze poglądów czują się zmuszone „odczepić ich od swojej spódnicy". Matka, która troszczy się o syna i pragnie dla niego tego, co najlepsze, może się zadręczać, że bez rozluźnienia łączących ich więzi syn wyrośnie na niedorajdę, maminsynka.
Chłopiec chce mieć poczucie kompetencji i przynależności do świata mężczyzn. Szuka u matki serdeczności i aprobaty, ale odsuwa się od niej, gdy potrzebuje autonomii lub potwierdzenia swojego „chłopięctwa". To zupełnie naturalne. Nigdy jednak nie przestaje cenić jej miłości i zrozumienia. Wiele matek jest zdezorientowanych tym wahaniem się pomiędzy niezależnością i potrzebą bliskości. Ponieważ chłopięce zadanie dorastania i zmieniania się jest zupełnie odmienne od matczynego zadania opieki i kierownictwa, związek między matką i synem rozgrywa się w dwóch różnych wersjach. Wersja matki i wersja syna nie zawsze się zazębiają.
"Wychowując Kaina. Jak zatroszczyć się o emocjonalne życie chłopców", to oparta na rzetelnej wiedzy książka dwóch psychologów dziecięcych, którzy z ogromną troską pochylają się nad wyzwaniem, jakim jest wychowanie chłopców na mądrych i wrażliwych mężczyzn. Przez ponad 35 lat autorzy pracowali z chłopcami i ich rodzinami, odkrywając, że istnieją całe rzesze smutnych, przestraszonych, rozzłoszczonych i… milczących chłopców. Postanowili znaleźć odpowiedź na pytanie: czego nie dostają chłopcy, a co jest im tak bardzo potrzebne do zrównoważonego rozwoju emocjonalnego? Zidentyfikowali presję, jaka wywierana jest na chłopców i młodych mężczyzn, a która skutkuje wzrostem agresywnych zachowań, co ma wpływ na funkcjonowanie całego społeczeństwa.
Kindlon i Thompson pokazują:
- że umiejętność identyfikacji emocji jest najcenniejszym darem, jaki możemy ofiarować naszym synom,
- jak rodzice mogą pomóc chłopcom rozwijać ich wrażliwość i empatię,
- jak wspierać synów w kontaktach z kolegami i… koleżankami.
Rabat 20 % na jeden nieprzeceniony artykuł dostępny w sklepach stacjonarnych i na VANGRAAF.COM. Z rabatu można skorzystać tylko jeden raz i nie można go łączyć z innymi promocjami. Wypłata w gotówce, zakup karty podarunkowej lub zwrot za dotychczas zakupione artykuły są wykluczone. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Rabat -20% przy zakupach produktów za min. 99 zł. Rabat -25% przy zakupach za min. 299 zł. Rabat nalicza się po wpisaniu kodu promocyjnego: CLARINS2024. Rabat nie dotyczy produktów z linii Precious. Kod promocyjny działa do 25.04.2024 do godz. 7:00. Szczegóły na stronie www.
Rabat -20% na wybrane meble i akcesoria dostępny w sklepach stacjonarnych i na www.miloohome.pl. Szczegóły w salonach i na stronie.
20% rabatu na wszystkie produkty nieprzecenione z wyłączeniem marki HKliving. Oferta dostępna na dutchhouse.pl. Szczegóły na stronie.
Najniższa cena produktu ze zdjęcia z 30 dni przed obniżką - 389,99 zł.
Cena produktu po zastosowaniu rabatu – 311,99 zł.
Rabat do wykorzystania w sklepie stacjonarnym Origins w Galerii Krakowskiej oraz na origins.eu. *Rabat nie obejmuje mini produktów i produktów już przecenionych. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Wprowadź kod online lub pokaż go w jednym z ponad 230 sklepów stacjonarnych i skorzystaj z oferty. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
4-latek z oparzeniami po papierosie Do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Międzichowie dotarła informacja o 4-latku z widocznymi śladami poparzenia papierosem na twarzy i dekolcie. Jak podaje TVN24, kierowniczka ośrodka poinformowała o sprawie prokuraturę i zabrała chłopca do lekarza. Lekarka potwierdziła, że oparzenia na ciele dziecka to ślady po papierosie. Maluch przyznał, że był niegrzeczny, dlatego tatuś go oparzył. "Malutkie klapsy" to nie przemoc? Ojczym chłopca przyznał, że do oparzenia papierosem doszło przypadkiem. "Byliśmy u kolegi na kawie i poszliśmy do kuchni zapalić. Wpadł mi w papierosa" – tłumaczył mężczyzna. Matka chłopca ma ograniczone prawa rodzicielskie do trzech synów, w tym 4-latka. Jej obecny mąż nie jest biologicznym ojcem żadnego z chłopców. W czasie składania zeznań chłopcy przyznali, że ojczym je bije. Sąd odebrał matce dzieci i umieścił je w rodzinie zastępczej. "Matka dzieci, jak wynika z postępowania, usprawiedliwia działania swojego aktualnego męża i nie potrafi dzieci obronić przed jego działaniami" – mówi Joanna Ciesielska-Borowiec z Sądu Okręgowego w Poznaniu. Matka chłopców odpiera te zarzuty. Przyznaje, że zdarzały się "malutkie klapsy", jednak dzieci nigdy nie miały śladów bicia . Potwierdzają to opiekunki z przedszkola i asystentka rodziny przydzielona przez ośrodek pomocy społecznej. Rodzina znajduje się w trudnej sytuacji. Rodzice z synami mieszkają w jednym pokoju, chłopcy śpią na piętrowym łóżku , rodzice na rozkładanej wersalce. Najstarszy z chłopców, chociaż chodzi do szkoły, nie ma biurka. W mieszkaniu nie ma dostępu do prysznica czy wanny, toaleta jest wspólna dla sześciu rodzin. Mimo trudnych warunków mieszkaniowych, rodzice zapewniają, że będą walczyć o odzyskanie dzieci. Hanna Kaczmarek, kierowniczka Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej jest zdania, że matce chłopców należy się jeszcze jedna...
Planowanie płci dziecka ? Musisz wiedzieć, że szansa urodzenia syna jest większa. Na każde 100 dziewczynek rodzi się w naszym kraju aż 105 chłopców. Z 46 chromosomów, obecnych w ludzkim genomie, 45 jest takich samych u mężczyzn i kobiet. Ten ostatni nosi nazwę Y, bo ma kształt podobny do tej litery. Jest jednym z najmniejszych i występuje tylko u osobników męskich (u kobiet jest to chromosom X). Wszystkie różnice między płciami są zakodowane, albo wyzwalane, przez ów jeden mały chromosom Y – pisze Judith Rich Harris w książce „Geny czy wychowanie”. I zastanawia się, dlaczego ta drobna różnica ma tak ogromne znaczenie, skoro między chłopcami a dziewczynkami jest dużo więcej podobieństw niż różnic. Zobacz też: Dni płodne – oblicz Powody planowania płci Przyczyny, dla których rodzice preferują określoną płeć dziecka , są rozmaite. Od poważnych – chęć uniknięcia chorób dziedzicznych, które ujawniają się tylko u potomków męskich (np. hemofilia) lub wyłącznie żeńskich (np. zespół Turnera ), po psychologiczne – chęć posiadania dziecka tej samej płci co rodzic (swoistej kopii). Przy drugim dziecku rodzicom często chodzi o to, żeby było do pary, a przy liczniejszej rodzinie, by było tyle samo córek co synów. Najczęściej jednak wybór płci dziecka jest podyktowany nieuświadomioną chęcią spełnienia społecznych oczekiwań. Przez wieki nazwisko i majątek rodziny dziedziczył syn , dlatego tak ważne było dla każdej pary małżeńskiej umocnienie swojej pozycji poprzez posiadanie męskiego potomka. Wybór płci a przedłużenie rodu Wciąż jeszcze w wielu kulturach kobieta marzy o tym, by urodzić syna. Nie zdając sobie z tego sprawy, myśli podobnie jak żona króla, która pragnie urodzić następcę tronu, by zapewnić sobie przychylność męża i narodu, twierdzi Wojciech Eichelberger w „Kobiecie bez winy i wstydu". Dzisiaj takie...
Badania przeprowadzono przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne dowodzą, że ojcowie małych dziewczynek są bardziej obecni w ich codziennym życiu i bardziej dbają o ich potrzeby dziecka, niż ojcowie chłopców. Tata dla córki zaśpiewa i pokaże emocje Takie wnioski powstały na podstawie badania przeprowadzonego z użyciem rezonansu magnetycznego. Sprawdzano reakcje mózgów ojców. Ich skany pokazały, że ojcowie dziewczynek wykazywali lepsze reakcje na szczęśliwy wyraz twarzy ich córek, niż robili to ojcowie synów. Obserwacje pokazały także, że ojcowie dziewczynek częściej śpiewają swoim córkom, bardziej otwarcie mówią o swoich emocjach i chętnie używają takich słów jak: "wszystko" i "dużo". Natomiast ojcowie małych chłopców chętniej bawią się z nimi w fizyczne zabawy . Używają wobec nich słownictwa związanego z osiągnięciami jak "dumny", "zwycięstwo", czy "pierwszorzędny". Zobacz, jak karuzele świetnie wpływają na rozwój i zmysły dziecka Z kolei naukowcy z Emory University i University of Arizona sugerują, że różnice w kontaktach mogą brać się stąd, że ojcowie łatwiej akceptują uczucia dziewczynek niż chłopców. "Okazuje się, że jeżeli dziecko płacze i krzyczy "tato", to ojcowie córek szybciej zareagują niż ojcowie synów" – mówi naukowiec Jennifer Mascaro z Emory University. Według Mascaro, dziewczynki mogą nauczyć się większej empatii niż chłopcy, jeśli mają ojców reagujących na ich potrzeby i otwartych emocjonalnie. Sugeruje, aby ojcowie chłopców podobną taktykę zastosowali wobec swoich synków. "Fakt, że ojcowie mniej obserwują potrzeby emocjonalne swoich synów, pomimo ich dobrych intencji, jest rzeczą, której nie można pomijać" - mówi naukowiec. Konkluzja naukowców jest jedna: powinniśmy wszyscy być świadomi, jak płeć naszego dziecka może wpływać na to, jak traktujemy nawet małe dzieci. Chociaż pewnie tego nie...
