„Rodzice powinni prosić noworodki o pozwolenie na zmianę pieluchy!”

„Każdy może się rozgniewać – to bardzo łatwe. Ale rzadką umiejętnością jest złoszczenie się na właściwą osobę, we właściwym stopniu i właściwym momencie, we właściwym celu i we właściwy sposób. To bardzo trudne”. Arystoteles Gdy dziecko ma 3-4 lata , często nie potrafi nazwać uczuć, które wypływają mu z oczu w postaci łez. Nie wie też, czemu wybucha głośnym śmiechem czy też wytrzeszcza oczy i powoduje, że nam wszystkie włosy stają dęba. Gdy dziecko jest nieco starsze (5-6 lat) , już wie, że jest smutne lub wesołe, ale bardzo często nie radzi sobie z okazywaniem tych emocji. Gdy się złości, rzuca zabawkami, a gdy się cieszy, rusza galopem przez całe mieszkanie, tratując wszystko na swojej drodze. Do tego potrafi wydawać dźwięki, które tylko cudem nie powodują pękania szyb w oknach.   Inteligencję emocjonalną warto ćwiczyć Mam dwie dobre wiadomości. Pierwsza to ta, że w przeciwieństwie do inteligencji w wymiarze IQ, tę emocjonalną można (i powinno się!) ćwiczyć i rozwijać. Druga natomiast dotyczy tego, że podczas ćwiczeń i odpowiednich zabaw z dzieckiem rodzic także rozwija swoją EQ . Nie ma więc na co czekać, tylko czas przystąpić do działania. Zanim jednak zaczniecie wykorzystywać w praktyce lekcje, które przygotowałam, proponuję zapoznanie się z kilkoma podstawowymi metodami rozwijania inteligencji emocjonalnej u dzieci. 1. Pokaż dziecku, że wiesz, co czuje To bardzo ważne, aby dziecko miało świadomość, że jesteś z nim nie tylko ciałem, ale i emocjonalnie. Nawet gdy nic nie możesz poradzić na smutek będący efektem pękniętego balonika, czy furię z powodu niekupionego lizaka, okaż zrozumienie i uświadom dziecku, że wiesz, jak się czuje. Nie znaczy to oczywiście, że sposób okazania przez dziecko emocji masz koniecznie pochwalać. Wystarczy, że dziecko dowie się, że ty wiesz, co...

Chcemy, by nasze dzieci zdobywały laury, odnosiły w życiu sukcesy . iloraz inteligencji i skończyć najlepsze szkoły. Potrzebne jest także coś, co nazywamy inteligencją emocjonalną . Warto ją rozwijać.   Czasy, gdy dzieci musiały być bezwzględnie posłuszne, już się skończyły. Cieszysz się, gdy twoje dziecko ma swoje zdanie i nie pozwala rówieśnikom wejść sobie na głowę, bo wiesz, że to zaprocentuje w przyszłości odwagą w podejmowaniu wyzwań i umiejętnością bronienia swoich interesów. Z drugiej strony nie chcesz, by parło naprzód jak czołg, po trupach. Bo człowiek, który szanuje innych, umie się z nimi dogadać, potrafi ustąpić, ale kiedy trzeba, postawi na swoim – ma największe szanse powodzenia w życiu. Jak dziecko tego uczyć? I po co, skoro i tak będzie brało udział w dzisiejszym wyścigu szczurów ? Spróbujemy to wyjaśnić. Szkoła emocji Kiedyś uważano, że aby wiele osiągnąć, potrzebny jest wysoki iloraz inteligencji i wiedza. Dziś wiemy, że przydają się też umiejętności, które razem noszą nazwę inteligencji emocjonalnej (ang. EQ , Emotional Intelligence Quotient ). Składa się na nią wiara w siebie , znajomość własnych zalet i ograniczeń, chęć podejmowania wyzwań. A także empatia (czyli zdolność wczuwania się w doznania innych), umiejętność wzbudzania sympatii i zgodnej współpracy. Wysoki poziom inteligencji emocjonalnej Ludziom o wysokim EQ jest w życiu łatwiej. Są lubiani, mają szerokie grono znajomych (wtedy prościej np. znaleźć pracę, zwrócić się do innych o wsparcie). Chętniej zaprasza się ich do współpracy, bo wiedzą, jak radzić sobie w sytuacjach konfliktowych . W szkole, w miejscu pracy cieszą się sympatią , ceni się ich jako znajomych i współpracowników. Dzięki temu łatwiej im piąć się po szczeblach kariery i realizować marzenia. Czytaj też: 10 niegrzecznych...

Pewnie, jak każda młoda mama, nie możesz się już doczekać, kiedy twój malec zrobi pierwszy samodzielny krok. Cierpliwości, sam wybierze odpowiedni moment. Póki co zadbaj o to, by miał jak najwięcej okazji do raczkowania . Bowiem bieganie na czworakach to dużo więcej niż etap poprzedzający chodzenie. Dlaczego jest tak bardzo ważne? Czy raczkowanie zapobiega ADHD? Według amerykańskiego pedagoga Paula Dennisona najrozmaitsze problemy, od dysleksji czy nadpobudliwości po kłopoty z koncentracją albo łapaniem piłki, to wynik złego współdziałania półkul mózgowych: lewej – logicznej i prawej – twórczej, odpowiadającej za emocje. Połączenia między półkulami tworzą się m.in. gdy dziecko raczkuje i właśnie dlatego ma ono tak ogromne znaczenie. Malec niby tylko biega sobie to tu, to tam, świetnie się przy tym bawiąc. Tymczasem w jego mózgu powstaje sprawny system „międzypółkulowych tras szybkiego ruchu”, którymi wszelkie bodźce, również te, które nie są związane z ruchem, mogą mknąć w obie strony z zawrotną prędkością. Tak wyposażony człowiek uczy się szybciej i z mniejszym wysiłkiem. Jak raczkowanie wpływa na połączenia w mózgu? Każdą ze stron ciała kontroluje inna półkula: lewą – prawa, prawą – lewa. Żeby dziecko mogło dotrzeć tam, gdzie chce, obie części jego mózgu muszą ze sobą ściśle współpracować. A nie byłoby to możliwe bez wymiany informacji. Co więcej, podczas tej współpracy muszą zachować pewną niezależność. Raczkujące dziecko nie kica przecież jak mały zajączek (ręka z ręką, noga z nogą), ani nie truchta dostojnie jak wielbłąd (prawa ręka z prawą nogą, lewa ręka z lewą nogą). Maluch podczas raczkowania porusza się tzw. ruchem krzyżowym naprzemiennym (np. prawa ręka – lewa noga – lewa ręka – prawa noga). Czy zmuszać dziecko do biegania na czworakach? Połączenia między półkulami...