Rodzina wielodzietna jest pojęciem socjologicznym używanym do określenia rodziny z większą liczbą dzieci niż przeciętna. Polskie prawo definiuje rodzinę wielodzietną jako rodzinę, która posiada minimum troje dzieci. Współcześnie takie rodziny należą do rzadkości, zwłaszcza w państwach wysoko rozwiniętych, gdzie dominuje model 2+1.
Zobacz także:
Jeszcze 30 lat temu życie "na kocią łapę" i nieślubne dziecko były wyjątkiem. A jeszcze 50 lat wstecz było wręcz powodem do wstydu i napiętnowania społecznego. Ale wiele się zmieniło od tamtych czasów i chyba nikt nie ma z tym problemu. Nieślubne dzieci są i w mieście, i na wsi W 2018 roku urodziło się aż 103 tysiące dzieci, których rodzice nie wzięli ślubu. Co czwarty maluch przyszedł na świat w mieście, a co piąty na wsi. To w sumie nie jest aż tak sensacyjna wiadomość, ale robi wrażenie skala zjawiska. Najwięcej nieślubnych dzieci rodzi się w województwach: zachodniopomorskim i lubuskim - blisko 40 procent. Najbardziej tradycyjny model rodziny jest w Polsce południowo-wschodniej: w województwach podkarpackim, małopolskim oraz lubelskim – jest tam tylko kilkanaście procent nieślubnych maluchów. Demografowie tłumaczą to tym, że południowe tereny kraju zawsze były tradycyjne. Z kolei ziemie zachodnie zamieszkują ludzie przyzwyczajeni do migracji, mniej religijni i o bardziej lewicowych poglądach . Jesteśmy bardziej tolerancyjni Młodzi ludzie nie potrzebują ślubu, żeby stworzyć rodzinę, a naukowcy podkreślają, że posiadanie dziecka w związkach partnerskich to nie tylko moda – ale stała tendencja w naszym społeczeństwie. I akceptowana społecznie. - Odchodzimy od jednorodnego wzorca małżeństwa i rodziny. Cechą nowej rodziny, po przemianach, jest przede wszystkim jej duża różnorodność – wyjaśnia prof. dr hab. Krystyna Slany z Instytutu Socjologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w gazeta.pl. Powodem takiego stanu rzeczy są zmiany społeczne zachodzące w kraju i rosnącą akceptacja dla związków pozamałżeńskich. Nie ma już tak powszechnego jak kiedyś traktowania osób samotnie wychowujących dzieci jako kogoś gorszego. Aż 80 procent społeczeństwa akceptuje mieszkanie z partnerem bez...
Jak wygląda łączenie pracy zawodowej z rodzicielstwem? Główny Urząd Statystyczny podsumował wyniki badania „Praca a obowiązki rodzinne”. Dane zaskakują. Przedszkole? Nie, dziękuję W Polsce opiekę nad dzieckiem sprawuje ok. 7 milionów osób. Jednak ze żłobków, przedszkoli , czy usług niań korzysta zaledwie 43,5 proc. z nich. To niewiele. Co z resztą? Dziećmi, które zostają w domu, głównie zajmują się rodzice (62 procent), a także dziadkowie lub inni członkowie rodziny (16,3 proc). Okazuje się, że zdecydowana większość z nich (91,2 proc.), nie chciała bądź w ogóle nie potrzebowała korzystania z formalnych usług opiekuńczych. Niestety 370 tysięcy rodziców nie miało wyboru i musi sobie jakoś radzić. 175 tys. osób twierdzi, że nie ma w ogóle dostępu do takiej opieki, a dla 72 tys. osób problem stanowią zbyt wysokie koszty. Pozostała część podała inne powody, np. brak usług odpowiedniej jakości. A co z pracą? To nie problem! Okazuje się, że dla 68,4 proc. badanych łączenie pracy zawodowej i opieki nad dzieckiem nie jest problemem. Dla niektórych jednak długi czas pracy lub jej charakter np. nieprzewidywalność grafiku mogą stanowić utrudnienie. 3,9 proc. tej grupy musiało zmniejszyć dotychczasowy wymiar czasu pracy, a 3,5 proc. podjęło próbę podniesienia wynagrodzenia. Zaledwie 2,2 proc. zmieniło w tym celu pracę lub pracodawcę. Według 83 proc. badanych próba pogodzenia pracy z opieką nad dzieckiem nie przekłada się na decyzje zawodowe . Jednak w tym temacie istnieje duża różnica między płciami: podczas gdy tylko 9 proc. mężczyzn stwierdziło, że opieka nad dziećmi wpływa na ich karierę zawodową i perspektywy, to samo zadeklarowało aż 26 proc. kobiet. Może dlatego, że spośród rodziców biorących urlopy na opiekę nad dzieckiem mężczyźni stanowią mniej niż 3 proc. Nie bez znaczenia jest podejście samego pracodawcy . Możliwość...
