Jak to „Angielski dla rodziców”...?

Czas tuż przed mundialem nie jest łatwy dla żony piłkarza, zwłaszcza gdy jest się także pełnoetatową mamą. Dlatego, choć Dominika chętnie zgodziła się na wywiad, rozmowę musiałyśmy kilka razy przekładać z powodu jej obowiązków i podróży. Na szczęście udało się! W mediach często mówi się o tobie jako o pełnoetatowej mamie. A co dla ciebie znaczy „być mamą”? Z jednej strony to przede wszystkim ogromne poczucie odpowiedzialności i duży obowiązek. Z drugiej jednak, to nieograniczona bezwarunkowa miłość. Za tą miłością idzie pragnienie, by zapewnić swoim dzieciom to, co najlepsze. A jakbym miała podsumować, co kryje się za słowem „mama”, to powiedziałabym „ogromne szczęście”. Piękne słowa! Tak, wiesz, ja mam naprawdę cudowne dzieci. Marcel – syn z poprzedniego związku [przyp. red.] – to już poważny nastolatek, który jest dla mnie dużym wsparciem. A pięcioletnia Maja jest prawdziwym słoneczkiem, uśmiech nie schodzi jej z twarzy i naprawdę trudno mieć kiepski humor w jej towarzystwie. Nie umiem sobie wyobrazić życia bez swoich dzieci! Są dziećmi tylko teraz i tylko teraz mam możliwość je wychować. A co jest dla ciebie najważniejsze w wychowaniu?  Przede wszystkim chcę przekazać dzieciom podstawowe wartości , takie jak szacunek do drugiego człowieka, szczerość, dobroć. Ważne jest dla mnie także, by potrafiły wytrwale dążyć do celu, by nie poddawały się i nie zrażały niepowodzeniami, które przecież każdemu się zdarzają. Chcę po prostu wpoić im takie same zasady, w zgodzie z którymi żyję ja. Tak mnie wychowano i tak samo chcę wychować swoje dzieci. To chyba niełatwe, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę, że Kamil zmienia kluby piłkarskie i wasza rodzina praktycznie żyje na dwa domy. Dla dzieci to bardzo trudna sytuacja. Nawet nam, dorosłym, nie jest prosto, a co dopiero mówić o dzieciakach. Ciągle musimy podejmować...

Policzmy sobie: od rana nosisz swoje dziecko, karmisz, myjesz, przebierasz, bawisz się z nim, zabierasz na spacer, usypiasz, przewijasz, nosisz, karmisz i tak w kółko. Potem trochę śpisz, ale nie za wiele, bo przecież jesteś rodzicem. W nocy też masz dyżur, zawsze. Trwa to kilka lat, a jeśli masz więcej niż jedno dziecko, przemnóż to wszystko przez 2, 3 lub 4...  Najgorszy jest brak snu. Moje dzieci mają teraz 6 i prawie 2 latka. Mogę policzyć na palcach jednej ręki noce, które przespałam od początku do końca w tym roku. Reszta – sami wiecie. Na początku, gdy dzieci są małe, można to sobie wytłumaczyć. Ale nocne pobudki wcale nie ustają, gdy dziecko kończy 6 miesięcy ani nawet 12 miesięcy . To prawda, są rzadsze, ale są. No, chyba, że akurat przechodzimy (tak, tak, całą rodziną) ząbkowanie albo katarek – wtedy mama i tata mają całą noc z głowy! Gdy dziecko jest nieco starsze, powodem nagłej pobudki może być zły sen, zbyt obfita kolacja, siku, tęsknota za rodzicem oraz wiele, wiele innych ważnych przyczyn.  Ale to, oczywiście, nie wszystko. Rodzic nie ma czegoś takiego, jak wolne. Pocieszenie zmęczonego rodzica "w weekend sobie odpoczniesz" brzmi jak kpina. Przecież wiadomo, że w weekend też sobie nie pośpi. Dzieci będą wchodzić rodzicom na głowę od rana do wieczora. Polazą za nimi do łazienki, nie dadzą w spokoju zjeść, będą się domagać iPada albo spotkania z kolegą, który wyzwala w tobie najgorsze instynkty. Może są gdzieś rodzice, których dzieci zachowują się w cywilizowany sposób: w nocy pozwalają się wyspać, a w dzień zajmują się sobą. Jeżeli tak, to im zazdroszczę. Moje dzieci najczęściej są zaprzeczeniem cywilizowanego zachowania i wymagają ciągłej animacji. Ale przecież nie tylko ciało rodzica się męczy – głowa także. Ciągłe gadanie i setki pytań, na które nie wiadomo, jak odpowiedzieć: "mamo, kto to jest burmistrz?" albo...

Spanie z dzieckiem jest cudowne i naturalne dla większości ssaków, i (chyba) wszystkich naczelnych. Nadchodzi jednak moment, kiedy chcielibyśmy zasnąć tak, jak lubimy, czyli na ukos, a zbudzić – sami, bez czyjejś różowej pięty na twarzy. Jak delikatnie zachęcić dziecko, żeby przeniosło się do własnego łóżka?  Takie pytanie około 10 lat temu zadali sobie Magdalena Kiełkiewicz, i Kuba Gurnik , zdolni, znani i doceniani (między innymi przez kapitułę nagrody Red Dot , czy ostatnio, w plebiscycie must have ), projektanci z warszawskiej pracowni Colorofon. I wymyślili. Wymyślili takie łóżko, że dziecko przeniosło się do niego nie tylko bez żalu, ale wręcz z ochotą. Na kółkach, ze spadzistym, asymetrycznym dachem, dwoma okienkami i tylną ścianką. Idealne od pierwszego roku, aż do momentu w którym dziecko osiągnie ok. 150 cm wzrostu czyli ok. 10 –12 lat. Projekt nie był wynikiem jakichś wieloletnich obliczeń i poszukiwań, tylko obserwacji dziecka i siebie. Powstał z naturalnej potrzeby. Łóżko spodobało się dziecku, a także znajomym i dzieciom znajomych. Powstawały kolejne egzemplarze łóżka, i kolejne meble. Teraz TOWN to seria, która liczy komody – małą i dużą, biurko, półki, a także materace i dębowe śruby, dzięki którym można przekształcać meble w dom, teatr, czy plac zabaw. Stare przyjaźnie, nowe technologie Na potrzeby produkcji założona została firma, Hook Pook , zatrudniająca cztery osoby. Połączyły ich stare przyjaźnie, dobre doświadczenia ze wcześniejszej współpracy i potrzeba zrobienia czegoś nowego, własnego i od początku po swojemu. Każdy zajmuje się innym „kawałkiem” firmy, robiąc to, co najlepiej potrafi i lubi, i to jest ich klucz do sukcesu. Wspierają ich rodziny, a dzieci własne i przyjaciół są pierwszymi krytykami, testerami i odbiorcami.  Magda i Kuba, jako ta zawodowo zajmująca...