Samo to, że czegoś chcecie, nie wystarczy. Chciałabym, żebyście wyrosły na fajnych ludzi: samodzielnych, szanujących bliźnich, odmienność i ciężką pracę. Dlatego właśnie nie mogę dołączyć do chóru rodziców powtarzających jak mantrę, że dla swoich dzieci zrobiliby wszystko. Oto, czego dla was (ani za was!) nie zrobię – lepiej przeczytajcie tę listę już teraz i nawet nie proście. Zaoszczędzi to nam łez, ataków histerii, frustracji i woli ucieczki z cyrkiem (wy) lub przystojnym wokalistą pewnego amerykańskiego zespołu (ja).
Ten obraz pozostanie ze mną do końca życia: siedzimy przy stole w większym rodzinnym gronie, a jeden z ojców pyta swoją 12-letnią córkę, obrażoną na cały świat, czy pokroić jej parówkę. Wstrząsnęło to mną do głębi i to właśnie wtedy postanowiłam, że muszę bardziej przyłożyć się do waszej edukacji. Dlatego kiedy niedawno, droga córko, strzeliłaś focha, że podałam ci makaron z niewymieszanym sosem, wiedziałam, że już nigdy nie podam ci go inaczej. Krójcie swoje parówki! Mieszajcie makaron. Smarujcie chleb masłem. Macie sprawne ręce, ćwiczcie motorykę. Wierzę w was. Ku chwale rodziny!
Do szkoły podstawowej miałam 3 km, które każdego ranka pokonywałam pieszo. Już od pierwszej klasy chodziłam sama, z koleżankami mieszkającymi w sąsiedztwie. Te spacery były genialne! Mam tyle historii z tego czasu (Kasiu, Iwono, pamiętacie kładkę nad "plantacją bananów"?!) i koniecznie muszę wam je kiedyś opowiedzieć. I tak sobie szłyśmy codziennie pod górkę, pod wiatr, w deszczu zacinającym w nasze przemarznięte twarzyczki (buty miałyśmy!), a na naszych 7-letnich plecach - o zgrozo! - tornistry.
Wiecie, kiedyś to były takie tornistry, których nikt nie ważył – nawet puste były cięższe od tych współczesnych, a że w szkole nie było szafek na podręczniki, już w pierwszej klasie nosiłyśmy wszystkie elementarze i kajety ze sobą. Tam i z powrotem, w sumie 6 km dziennie. Dlatego nie, nie uważam, że coś się stanie, jeśli przez te 2 minuty spaceru do waszej podstawówki, poniesiecie swoje plecaki wypełnione piórnikami, śniadaniówką i rysunkami ze świetlicy. Sorry. Z drugiej strony, wy mojej torebki z połową dobytku też nie nosicie, prawda?
Trochę jestem rozdarta. Z jednej strony serce pęka mi z dumy i wzruszenia, kiedy widzę, jak wspaniale razem bawicie się klockami, budujecie te swoje krainy, pułapki na smoki i klatki dla królików, z drugiej ten wieczny bałagan towarzyszący waszej zabawie rozkłada mnie na łopatki. Nawet fajnie, że bałaganicie, wszak wasza mama też do największych pedantek nie należy i coś tam przez pół życia mruczała rodzicom o artystycznym nieładzie (nie powiem wam za to, co sądzę o kaligrafii, bo naprawdę ładnie piszecie! Niechybnie po tacie). Dużo gorzej jednak, że co tydzień musimy przechodzić przez to samo piekło, kiedy macie posprzątać.
I pamiętasz, synku, kiedy zabrałeś do przedszkola ten mini-pojazd z Chewbaccą, a ja powiedziałam, żebyś tego nie robił, bo klocki mogą się pogubić? A pamiętasz, że właśnie tak się stało? No właśnie. Nie kupię ci nowego. Chcę, żebyście byli odpowiedzialni za swoje rzeczy. Jeśli chcecie mieć bałagan, proszę bardzo, ale nie przychodźcie do mnie z płaczem, że coś zgubiliście. Nie, te rzeczy nie zostaną zastąpione swoimi klonami (nowymi rzeczami za to pewnie tak, bo babcie nie są skłonne odpuścić).
Raz – dobrze. Drugi raz? Z pewnym oporem. Ale jeśli znowu zapomnicie swojego zeszytu, projektu, klapków na basen lub całego tornistra*, nie wrócę się do domu po to, żeby go wam przywieźć. Ustalmy pewne zasady: ja dbam o to, żebyśmy wstali o odpowiedniej porze, żebyście zjedli swoje śniadanie, a zimą wypili też ciepłe mleko przed wyjściem i żebyście stawili się w szkolnej szatni przed dzwonkiem. Zapewniam wam też garderobę i prowiant do szkoły. Ale swoje zadanie w kwestii pamiętania o zabraniu ważnych rzeczy, uważam za wypełnione w momencie, kiedy zadaję pytanie: "Projekt/klapki/zeszyt spakowany"?. Odpowiedzialność, znowu.
* dla ewentualnych postronnych czytelników: tak, moja córka zapomniała całego tornistra do szkoły. Nie zapomniała za to o ulubionej zabawce, którą chciała tego dnia pokazać koleżankom. Tak, to był ten drugi raz: dowiozłam.
Powiedzmy to sobie jasno: będę zawsze stać po waszej stronie, kiedy ktoś wyrządzi wam krzywdę. Nie zgadzam się jednak na rozwiązywanie waszych konfliktów z koleżankami i kolegami o to, że któraś z was rozsypała drugiej kredki, a kolega stwierdził, że Star Wars to nuda. Jeśli z tego powodu zamierzacie gniewać się na siebie przez kolejne pół roku: trudno. Mogę wam za to obiecać, że zawsze was wysłucham, kiedy martwicie się konfliktem z rówieśnikami, mogę coś doradzić, jeśli będziecie tego potrzebować i mogę wam udzielić wsparcia.
W życiu będzie wiele sytuacji konfliktowych, z którymi przyjdzie się wam zmierzyć, dlatego to właśnie teraz musicie zacząć się uczyć, jak sobie radzić w tych momentach. W przyszłości też nie porozmawiam w waszym imieniu z waszym szefem, współpracownikiem, panią w mięsnym ani partnerem/partnerką.
To może brzmi bardzo dosadnie i sama źle się czuję pisząc te słowa, bo oczywiście, że będę po waszej stronie, kiedy będzie wam źle (patrz wyżej). Ale jeśli potraktujecie kogoś z pogardą, wyszydzicie, zrobicie mu przykrość, nie zawaham się powiedzieć, że to było niewłaściwe. Mogę też od was wymagać, żebyście przeprosiły osobę, wobec której zachowaliście się źle.
Kiedyś – podczas tej wspomnianej już wędrówki do szkoły – wpadłam z koleżanką na fantastyczny w swej złośliwości pomysł: rozrzuciłyśmy w ogrodzie nielubianego sąsiada kapustę kiszoną (no tak, w tych zamierzchłych czasach, jedną z naszych ulubionych przekąsek nie były chipsy lecz kupowana w sklepiku kapusta na wagę. W papierowej torebce, którą też wrzuciłyśmy do ogrodu! Tak wiem, wy nie lubicie kapusty). Sąsiad poskarżył mamie, a ona kazała mi iść go przeprosić. Czułam się wstrętnie i byłam wściekła, że każe mi to zrobić. Ale czy miałam złe intencje zaśmiecając jego wypielęgnowany trawnik? Tak. Czy należały mu się przeprosiny? Tak. Myślę, że powinniśmy brać odpowiedzialność za swoje działania i chciałabym, żebyście się tego nauczyły teraz, żeby w przyszłości być lepszymi partnerami, przyjaciółmi i ... rodzicami.
Tak, znam bardzo dobrze angielski i mogłabym zrobić to ćwiczenie za was, ale szczerze mówiąc – nie chce mi się. Poza tym ja już swoje zadania domowe odrabiałam. Nie jestem nawet w stanie zliczyć, ile ich było! Teraz wasza kolej. Na dodatek jestem taka retro (a może zwyczajnie uciążliwa), że uważam, to za niewychowawcze. Innymi słowy: chętnie wam coś wytłumaczę, ale nie odrobię za was zadania domowego. Nie narysuję też rysunku do szkoły, nie napiszę opowiadania, nie wykonam miesięcznej mapy pogody w mieście stołecznym Warszawie, którą musicie przynieść na zajęcia z przyrody. Hej! Edukacja to praca! Ja też mam różne zadania, zauważyliście?
Co!? - zakrzykniecie niczym babcia Patryka z jednej z waszych ulubionych książek. Spokojnie, teraz wam nie kupię. Za rok czy dwa raczej też jeszcze nie. Uważam, że wystarczy wam tyle czasu z technologią, na ile pozwalam wam teraz. Ba! Może was to zmartwi, ale poczytuję sobie za wychowawczy sukces to, że potraficie się bawić analogowo. A kiedy już nie będzie się dało dłużej uniknać tematu komputera w dziecięcym pokoju, znajdę sposób na to, żebyście nie spędzali przed ekranem całych popołudni. I tak, wtedy też będę kontrolować to, co robicie w sieci i w jakie gry gracie. Pomyślcie za to jakie to fajne, że dzięki tym rodzicielskim restrykcjom uważacie teraz wyjście do lekarza za świetną przygodę – w końcu można pograć w poczekalni na telefonie mamy!
Dobra, żartowałam, tak naprawdę to chciałabym, żebyście zamieszkali na stancji tudzież w innej bursie od razu po maturze, żeby doświadczyć samodzielnego studenckiego życia (i trochę też dlatego, że planuję wtedy robić te wszystkie egoistyczne i samolubne rzeczy, dla których teraz nie ma sprzyjających warunków: będę podróżować, chodzić do teatru, kina, robić kolacje dla przyjaciół, spotykać się z koleżankami w kawiarni przy filiżance rumianku itd., itp.).
Musicie jednak liczyć się z tym, że będę dużo bardziej kontrolującym rodzicem niż kiedyś moi i w szkole średniej najprawdopodobniej będziecie musieli się nieźle nagimnastykować, żebym was puściła w podróż po Europie z grupą rówieśników, festiwal nad morzem czy inną 18-tkę w górach. Dlaczego? Bo ja jeździłam, bywałam, miód i wino pijałam. I szczerze mówiąc, teraz myślę, że najważniejszym zadaniem dla nastolatków i ich rodziców jest przetrwanie. Dosłownie. Spotkajmy się po drugiej stronie: po 25 r.ż. jest już nieźle, tak około 30-tki będzie już bardzo dobrze, ale grunt to nie zginąć w wieku nastoletnim! I ja się o to zatroszczę, możecie być pewni.
Pewnie mogłabym tak jeszcze długo, ale najważniejsze punkty chyba już wyliczyłam... Tak poza tym to oczywiście kocham was nad życie i zrobiłabym dla was prawie wszystko!
Zobacz też:
Rabat na kolekcję SS24 Guess oraz Marciano by Guess, z wyłączeniem kolekcji kapsułowych i carryovers. Dostępny w sklepach stacjonarnych oraz online na www.guess.eu/pl. Nie dotyczy outletów.
Twoje ulubione produkty w wyjątkowych cenach. Rabat do -40% na wybrany asortyment dostępny na cocolita.pl. Szczegóły na stronie.
Rabat -30% na całą ofertę kosmetyków marek Bielenda Professional i Supremelab, obowiązuje na www.bielenda.com. Szczegóły na stronie.
Skorzystaj z kodu WIOSNA40 i otrzymaj 40% zniżki na produkty nieprzecenione, oznaczone tym kodem na eveline.pl/skorzystaj-z-promocji przy zakupach za min. 50 zł. Oferta ważna tylko na eveline.pl w dniach 18-24.04.2024. Kody rabatowe nie łączą się. Szczegóły na stronie.
Wprowadź kod na stronie www.topsecret.pl/ona lub pokaż go w jednym z ponad 100 sklepów stacjonarnych i skorzystaj z oferty. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Rabat obowiązuje w salonach regularnych i na www.ochnik.com przy zakupie nieprzecenionych produktów z kolekcji Wiosna-Lato 2024 za min. 199 zł. Szczegóły dostępne w salonach i na stronie www.
"Moje dziecko nie chce spać w nocy , co mam robić? Nie mam już pomysłów!" – to pytanie często się pojawia na forach czy w internetowych grupach wsparcia dla rodziców. Zawsze znajdzie się mama, która odpowie: "Moje dziecko od urodzenia przesypia całą noc!" i wzbudzi w innych mamach mieszane uczucia.... W portalu netmums.com opublikowano "List do mam, których dzieci przesypiają całą noc". Przeczytajcie go koniecznie – te słowa mogłaby napisać niejedna z was! Gdy dziecko nie przesypia nocy "Drogie mamy niemowląt przesypiających całe noce, Kiedy mówicie mi, że wasze dzieci przesypiają całą noc, naprawdę chcę się cieszyć waszym szczęściem. Naprawdę chcę. Zazwyczaj nie jestem zgorzkniałą czy mściwą osobą, nie chodzę i nie życzę innym mamom źle, więc powinnam się cieszyć razem z wami, wiem. Rzecz w tym, że kiedy mówicie mi, że wasze dzieci przesypiają noce , chciałabym zakryć uszy dłońmi i powtarzać La, la, la, la, nic nie słyszę . Potem upaść na podłogę i zacząć łkać. Moje dziecko zdecydowanie NIE przesypia nocy. Spędzamy godziny, długie godziny, niekończące się godziny na kołysaniu jej, uspokajaniu, karmieniu, przytulaniu... Każdej nocy, co noc, budzimy się kilka razy. Za każdym razem uniesienie naszych zmęczonych kończyn i usypianie jej jest coraz trudniejsze. Ze zmęczenia padam na podłogę. Dlatego, kiedy mówicie mi, że wasze dzieci przesypiają noce, czuję się paskudnie. Jakbym zawiodła. Bo wam kołysanie / uspokajanie / karmienie / przytulanie wychodzi lepiej. Zobacz także: "Czasem czuję się jak nieudacznik!", czyli prawda o karmieniu piersią Wiecie, że kiedy to mówicie, to brzmicie nieco snobistycznie? Pewnie nie o to wam chodzi. Prawdopodobnie jestem na tyle wykończona i zrzędliwa, że tak was odbieram. Ale tak brzmicie. Naprawdę. Kiedy zaczynacie udzielać mi rad, co powinnam zrobić, żeby moje dziecko przesypiało noce – tak jak wasze...
Nie każdy potrafi się przyznać do błędu. Nie każdy potrafi przeprosić własne dziecko. Nie każdy jest najlepszym rodzicem dającym z siebie 100% każdego dnia. Oto szczery list nieperfekcyjnej mamy do dzieci, w którym nie próbuje udawać mamy lepszej niż nią jest. Pokazuje swoje ludzkie oblicze. Takie, które często chowamy przed dziećmi, bo nie chcemy ich martwić, ale przecież one doskonale wyczuwają nasze emocje więc, zamiast je oszukiwać, czasem warto przyznać się do słabości i przeprosić. „Drogie dzieci, Wiem, że miałam wczoraj gorszy dzień (…) Widziałyście mnie zapłakaną, siedzącą na podłodze i głaszczącą psa. Słyszałyście mój krzyk zbyt wiele razy w sprawach, które nie wymagały podniesienia głosu. Widziałyście mnie maszerująca po schodach do sypialni, choć nie zapadł jeszcze zmrok, bo tak bardzo chciałam, żeby ten dzień się skończył. Przyszłyście do mnie i głaskałyście mnie po włosach, gdy leżałam w łóżku w pozycji embrionalnej z książką w ręku. Wiem, że to musi być przerażające widzieć osobę, która powinna dawać ci poczucie bezpieczeństwa , pogrążoną we własnym przygnębieniu. Prawda jest taka, że nie miałam żadnego szczególnego powodu do tego. Byłoby łatwiej, gdyby coś konkretnego się stało i wprawiło mnie w ten stan. Nawet nie wiecie, jak bardzo chciałabym podać wam taki powód. Chciałabym wam powiedzieć coś konkretnego, co byście mogły zrozumieć. To nie jest tak, jak w przypadku śmierci pradziadka, czy złych wiadomości usłyszanych w telewizji. Nie mogę powiedzieć: „Mamusia jest smutna, bo ciocia zachorowała”. Smutek, który przychodzi do mnie w tych dniach, jest również niezrozumiały dla mnie samej. Nie potrafię nawet wyjaśnić, co się wtedy ze mną dzieje. Nie umiem wytłumaczyć, dlaczego czuję się tak, jakbym miała rozpaść się na pół. Ja po prostu wiem, że to nadchodzi i staram się, jak mogę, nie mogę...
Ania Przybylska była postrzegana jako bardzo fajna mama . Choć co jakiś czas dostawała nowe role w filmach czy serialach, to zawsze priorytetem był dla niej dzieci . Ich bezpieczeństwo było dla niej najważniejsze. Dlatego ostatnio dość głośno było o jej walce z paparazzi, którzy wyczekiwali pod szkołą , by zrobić zdjęcia jej dzieciom. Aktorka wytoczyła im proces. Gwiazda każdą wolną chwilę spędzała z trójką pociech. Dbała o to, żeby nie tęskniły długo, gdy jest na planie bądź służbowym wyjeździe. Bez problemu jednak łączyła obowiązki mamy i aktorki . Odszedł cudowny, kochany człowiek W niedzielę wieczorem na oficjalnej stronie internetowej Anny Przybylskiej pojawiła się informacja o śmierci aktorki . Komunikat zasmucił miliony Polaków i internautów, którzy składają hołd Przybylskiej w komentarzach oraz swoich profilach na portalach społecznościowych. Smutną informację przekazała Małgorzata Rudowska , menadżerka gwiazdy: – Prawdę mówiąc, to jeszcze to do mnie nie dotarło, nie mogę się z tym pogodzić, że odeszła w tak młodym wieku. Tak cudowny człowiek, kochany, który przede wszystkim nikomu żadnej krzywdy nie zrobił. Matka trójki dzieci – mówi menadżerka gwiazdy i apeluje: - Bardzo bym prosiła, żeby wszyscy uszanowali te ciężkie chwile dla jej najbliższych. Ostatni wywiad Ani Przybylskiej dla "Vivy!" Poniżej fragmenty ostatniego wywiadu Anny Przybylskiej, którego udzieliła po wygraniu konkursu "Viva! Najpiękniejsi". Z aktorką rozmawiała Krystyna Pytlakowska. Czym jest dla ciebie piękno? Anna Przybylska: Jak byłam małą dziewczynką, piękne wydawało mi się to, co było na zewnątrz. Gdy dziewczyna była ostro umalowana, korale błyszczały na jej szyi, uczesana w loki i ubrana w kolorowe ciuchy, wydawała mi się najpiękniejsza. Ale teraz, kiedy jestem już dorosła, pięknem dla mnie jest zgoda z samą sobą, harmonia wewnętrzna ....
