Macierzyństwo wiąże się z rozmaitymi emocjami. Zależy bowiem nie tylko od tego, jaki masz charakter, ale i od buzujących w tobie hormonów, relacji z innymi ludźmi, a nawet statusu materialnego. Dlatego właśnie bycie matką to prawdziwe wyzwanie, ale i niesamowite doświadczenie. Dzięki niemu możesz poczuć, jak dojrzewa twoja kobiecość. Oczywiście lekcja taka nie zawsze jest sielanką. Właśnie dlatego postanowiliśmy odpowiedzieć na wasze listy – dylematy przyszłych i obecnych matek…
Od dobrych paru lat słyszę od rodziców, babci i koleżanek: „Monika, twój zegar tyka”. Fakt, że też zdaję sobie z tego sprawę, wcale mi nie pomaga. Tym bardziej że nie czuję w sobie ani iskierki instynktu macierzyńskiego. Czy coś ze mną jest nie tak? Czy to się kiedyś zmieni? – pyta Monika, lat 29, instruktorka fitness
Utarło się, że instynkt macierzyński ma każda z nas. Większość psychologów jest jednak innego zdania. Według nich uznawanie, że każda kobieta powinna (i chce) być matką, to kwestia w dużej mierze kulturowa. Kiedyś urodzenie i wychowanie dziecka było głównym zadaniem kobiety. Czasy się jednak zmieniły. Teraz możemy wybierać, czy chcemy się realizować jako matki, czy też poświęcić życiu towarzyskiemu i robieniu kariery. Wiedząc zaś, że coraz więcej od nas zależy, czujemy się bardziej odpowiedzialne. Dlatego często trudno nam świadomie zdecydować się na powiększenie rodziny. Obwiniamy się za brak instynktu macierzyńskiego. Czujemy się w pewnym sensie upośledzone. Niepotrzebnie. Każdy ma prawo do własnej wizji szczęścia. Nie zawsze musi ona sprowadzać się do założenia rodziny.
Dylematy jednak zwykle mijają, gdy kobieta znajdzie odpowiedniego partnera. Chce wtedy nie tylko stworzyć z nim prawdziwą rodzinę, ale przede wszystkim podzielić się miłością – obdarzyć uczuciem nie tylko mężczyznę, ale i dziecko. Rodzi się w niej pragnienie, by zostać matką. W utrwaleniu go przychodzi z pomocą natura, a konkretnie oksytocyna. Wzmożone wydzielanie tego hormonu ułatwia zapłodnienie komórki jajowej, później zaś wspomaga akcję porodową i wytwarzanie mleka.
Staraliśmy się o dziecko 4 lata. Udało się. Na świat przyszła Zuzia. Jest taka krucha i bezradna. Całkowicie zależna ode mnie. No właśnie, a ja nie mam nawet siły, by ją przytulić. Chce mi się tylko spać i płakać. Zaczynam się bać, co będzie dalej. Nie chcę się do niczego zmuszać jedynie w imię poczucia obowiązku… – mówi Ewa, lat 22.
Nie jesteś sama. Aż 80 proc. świeżo upieczonych mam ma podobne odczucia. Taki stan emocjonalny to tzw. baby blues albo depresja trzeciego dnia. Zwykle zaczyna się w trzeciej–drugiej dobie po porodzie. Wtedy bowiem spada poziom progesteronu i estrogenów (żeńskie hormony). Wywołane tą zmianą huśtawki emocjonalne mijają zazwyczaj po paru lub kilkunastu dniach. Aby przetrwać ten trudny okres, warto:
ZOBACZ TEŻ: Kiedy rodzi się miłość macierzyńska – w ciąży czy po narodzinach dziecka?
Rozmowa z psychologiem, Martą Kamińską z Poradni Zdrowia Psychicznego dla Dorosłych we Wrocławiu. Czy depresja poporodowa to to samo, co baby blues? Nie. Baby blues to przemijające, zaczynające się tuż po porodzie i trwające do sześciu tygodni obniżenie nastroju w dużym stopniu związane z rewolucją hormonalną, jaka zachodzi w organizmie kobiety. Ma z nim do czynienia nawet 8 na 10 młodych mam. Depresja poporodowa to poważniejsza sprawa. Ma bardziej złożone przyczyny, dotyczy o wiele mniejszej liczby kobiet i może trwać dłużej - miesiące, a nawet lata. Zacznijmy od baby bluesa. Jak się objawia? Przez pierwsze dni po porodzie młode mamy mogą nie czuć więzi z dzieckiem , nie interesować się nim. Mogą też denerwować się z byle powodu, mieć wahania nastroju, czuć się uwiązane i zagubione w nowej roli. Mimo zmęczenia nie są w stanie odpocząć, przespać się. To mija - czasem szybciej, czasem wolniej. Bardzo pomaga wsparcie bliskich: to, żeby mogły szczerze powiedzieć im, co czują, mieć chwilę dla siebie, liczyć na to, że ktoś posprząta, zrobi zakupy, zabierze dziecko na spacer. Najważniejsze, by były w stanie tę pomoc przyjąć, a to nie zawsze jest takie oczywiste. Wciąż pokutuje u nas mit Matki Polki, która musi dać sobie radę ze wszystkim: nakarmić i utulić do snu dziecko, posprzątać, wyprasować i jeszcze ugotować obiad dla męża... Tak czy inaczej, zwyczajny baby blues mija bez konieczności leczenia. Zobacz też: Sprawdź, jak sobie radzić w ciągu pierwszych dni po porodzie A co z depresją? Objawy depresji są podobne, ale silniejsze. Depresja poporodowa to coś więcej niż przygnębienie. Kobieta czuje się okropnie, myśli "Jestem złą matką", "Do niczego się nie nadaję". Dominuje smutek, rozdrażnienie. Taka mama jest ciągle zmęczona, czuje,...
35 letnia Michelle przez 6 lat starała się o dziecko. Bez skutku – tak jej się przynajmniej wydawało. Gdy po sugestii przyjaciółki zrobiła test ciążowy , nie mogła uwierzyć własnym oczom – była w ciąży ! Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że urodziła dziecko zaledwie 6 dni później . Co prawda przedwcześnie (jej córeczka przyszła na świat w 32 tygodniu ciąży), ale jednak. Od testu do porodu upłynął niespełna tydzień! (źródło: Huffpost Parents) Zobacz też: Oblicz tydzień ciąży Jak mogła nie wiedzieć, że jest w ciąży? Jakim cudem Michelle nie wiedziała, że jest w tak zaawansowanej ciąży ? Brak okresu nie był dla niej zaskoczeniem, bo ze względu na problem z jajnikami jej cykl od dawna był zaburzony. Nie miała nudności , ani żadnych innych ciążowych dolegliwości . Nie przybierała na wadze . Przeciwnie: była na diecie i ubyło jej kilka kilogramów. A co z ruchami dziecka ? Brała je za przesuwanie się pęcherzyków powietrza w jelitach. Poza tym lekarze zdiagnozowali u niej niepłodność . Polecamy także: Ciążowe niespodzianki Porody-niespodzianki zdarzają się częściej niż sądzisz... Niemożliwe? Bardzo rzadkie? Otóż nie. Takie dziwne, przeoczone ciąże zdarzają się częściej niż się na ogół sądzi. Wg Wikipedii 1 na 450 kobiet nie wie o ciąży do 20 tygodnia i później, a 1 na 2500 aż do porodu! ... i dochodzi do nich także w Polsce My także opisaliśmy kiedyś podobną historię: 22-letnia Sylwia z Sosnowca dowiedziała się, że zostanie mamą w dniu porodu . W pracy zaczął boleć ją brzuch, ale jakoś to wytrzymała. Potem posprzątała mieszkanie. Wieczorem trafiła na pogotowie, gdzie lekarka osłuchała jej (malutki!) brzuch i ... niczego nie zauważyła. Dwa dni później, wciąż nie wiedząc, że będzie miała dziecko,...
Czy każda kobieta potrafi właściwie zaopiekować się swoim dzieckiem? Zwolennicy poglądu o istnieniu instynktu macierzyńskiego na pewno odpowiedzieliby twierdząco. Powołaliby się przy tym na psychologię ewolucyjną i fakt, że rodzice w różnych kulturach podobnie wychowują dzieci. Mimo to zdarza się, że niektórym ludziom trudno odnaleźć się w roli rodzica. Może więc rację mają ci, co twierdzą, że instynkt macierzyński nie istnieje, a rola matki jest tylko wytworem naszej kultury? Ale jeśli nie instynkt, to co pomaga kobiecie stać się dobrą mamą? Wystarczająco dobra matka Można wskazać kilka czynników, które pozwalają zostać „wystarczająco dobrą matką”. Jednym z nich są własne doświadczenia z dzieciństwa. Powodują one, że kochanym dzieciom łatwiej stać się w przyszłości kochającymi i troskliwymi rodzicami. Nie bez znaczenia jest także sytuacja życiowa młodych rodziców. Kobiety, które mają dobre relacje z mężem , łączy je z nim odwzajemnione i silne uczucie, zdecydowanie lepiej radzą sobie z wyzwaniami, które stawia przed nimi macierzyństwo. Ich dobra sytuacja wynika z tego, że mogą liczyć na wsparcie ze strony ojca dziecka, poza tym dzielą z nim nie tylko radości, ale także wszystkie obowiązki, które wynikają z opieki nad maluchem. Jeśli mężczyzna uczestniczy w wychowaniu dziecka, poszerza zakres społecznych kontaktów swojej pociechy, co pomaga jej w rozwoju. Ale ważne jest również to, czy kobieta ma szansę realizowania innych planów niezwiązanych z byciem mamą, np. zawodowych, i łączenia ich z macierzyństwem . To sprzyja zbudowaniu stabilnego poczucia własnej wartości i życiowego spełnienia. „Wystarczająco dobra matka” dobrze rozumie swoje dziecko i zaspokaja jego potrzeby, jest dostępna zawsze, gdy ono tego pragnie, co nie oznacza jednak konieczności nieustannego kontaktu z maluchem. Trafniejsze więc wydaje się mówienie...
