Co ma minister Ziobro i dobra zmiana do moich karmiących piersi?

Odkąd wyszłam za mąż pragnęłam dziecka podświadomie, ale to praca przez długi czas była najważniejsza. Czas uciekał, a ja powoli dojrzewałam do myśli o rodzicielstwie. Starania o dziecko trwały prawie rok – 13 listopada 2012 roku zrobiłam test ciążowy . Jak tylko zobaczyłam dwie kreski, cieszyliśmy się z mężem ogromnie. Dni mijały – czułam się dobrze, dziecko rozwijało się prawidłowo. Mieliśmy parę kryzysowych sytuacji, musiałam leżeć, ale dotrwaliśmy do końca.    Całą ciążę bałam się porodu Bałam się bólu i tego, co nie znane. Marzyłam, by mąż był ze mną w tym najważniejszym dniu. Ale nie udało mi się go nakłonić do uczestnictwa w narodzinach Antosia. Było mi przykro , ale uszanowałam jego decyzję i codziennie powtarzałam sobie, że dam radę! Nie chciałam naciskać i wyjść na największą zołzę. Nastał w końcu 12 lipca 2013 – nowy rozdział w moim życiu. Rano zakupy z mężem. Gdzieś tam z tyłu głowy pojawiła się myśl, że może to dzisiaj, może jutro. Zacznie się ten poród czy nie? Jest ostatni dzień 39. tygodnia ciąży . Walizka dla mnie i dla synka stoi spakowana w korytarzu. Czuję lekkie bóle w brzuchu. Mały wierci się niemiłosiernie.    Lekarka nie ma dyżuru Wieczorem mamy oglądać film. Czuję, że coś się dzieje , ale nadal nic nie boli. Rezygnuję z filmu, położę się, spróbuję zasnąć i mi przejdzie. Zamykam oczy, liczę barany – raz, dwa, trzy, ale nie mogę usnąć. Liczę skurczę – zero regularności, pojawiają się co 8, 10, 5, 5, a potem 20 minut. Leżę sobie i gadam – Synku mój mały, nie kręć się tak strasznie, bo wyjdziesz przez brzuch. Syn odpowiada, serwując mi kopniaka w żebro. Mija godzina, skurcze się rozkręcają , biorę ciepłą kąpiel, ale boli mocniej. Dzwonię do mojej pani doktor, słyszę, że możemy jechać do szpitala, jeśli w domu nie czuję się...

Początkowo myśl o posiadaniu dziecka była nam daleka. W głowie krążyło masę argumentów, które mówiły nie teraz, to nie jest dobry moment. Dopiero wzięliśmy ślub, musimy się ustatkować, aż w końcu nadeszła ta chwila. Poczuliśmy oboje, że dorośliśmy emocjonalnie i psychicznie do bycia rodzicami.   Zajście w ciążę miało być proste… tymczasem negatywny test za testem ranił coraz bardziej Myśleliśmy, że zajście w ciążę nie będzie dla nas żadnym problemem, przecież to nie jest nic trudnego, a jednak okazało się inaczej. Mijały miesiące, lata, a u nas bez zmian. Chodziłam po różnych lekarzach. Byłam  zdesperowana i bezsilna. Chęć posiadania dziecka stała się dla mnie tak ważna, że kolejne wykonywane testy ciążowe pokazujące brak tych dwóch upragnionych kresek sprawiały mi ból i pustkę w moim sercu. Wielokrotnie zadawałam sobie pytanie: dlaczego my? Co jest nie tak?  Lecz nie umiałam na nie znaleźć racjonalnej odpowiedzi.   Z takimi wynikami, że zajdzie pani w ciążę Udałam się do polecanego ginekologa-endokrynologa , który po zobaczeniu moich wyników badań powiedział: „Z takimi wynikami to nie zajdzie pani w ciążę”. Wyszłam z gabinetu zapłakana. Miałam olbrzymi żal do lekarza, że oznajmił mi to tak bezuczuciowo. Te słowa długo brzęczały mi w uszach. Całą noc przepłakałam z żalu i niemocy. Aż ktoś polecił mi już wiekową panią doktor ginekolog. Była to dla mnie ostatnia deska ratunku. Lekarka po zapoznaniu się z moimi nowymi wynikami powiedziała: „Jak widzi pani jestem już lekarzem z bagażem doświadczeń i w mojej dobiegającej już końca karierze miałam dwa takie przypadki, że kobiety z pani schorzeniem były w ciąży . Chciałabym, aby wykonała pani badanie Beta HCG i zobaczymy co dalej”. W mojej głowie pojawiła się iskierka nadziei. Zobacz też: Kobiety, które później rodzą,...

Noc Budzę się o 4.00 nad ranem. Chce mi się siusiu. Próbuje się podnieść, razem z moim ogromnym brzuszkiem ( bliźnięta ). Nie udaje się. Druga próba. Trzymam się ramy łóżka i biorę zamach. Poszło. Moje stękanie budzi męża. Siada gwałtownie na łóżko i mówi, trochę zbyt głośno: "Co się dzieje? To już?". Ta sytuacja powtarza się co noc.  Gdy wracam do łóżka, układam się odpowiednio przez pół godziny i przez drugie tyle próbuje usnąć.  Poranek Budzę się o 8.00. Od razu sięgam po sucharki, które mam przy łóżku, gdyż leki głód powoduje u mnie nudności . Łapczywie zjadam pół paczki i przyglądam się moim brudnym oknom, których wcale nie mam ochoty (ani zamiaru) myć. Zastanawiam się, kogo by w tę niewdzięczną robotę zaangażować.   Idę wykonać poranna toaletę i jem śniadanie. Jajka nadal mi śmierdzą , za to śledzika zagryzanego dżemem, jak najbardziej wciągnę.  Dzwoni Mama. Czemu jeszcze nie rodzę . Nie wiem. Też się zastanawiam. Mówię jej o oknach i szybko kończy rozmowę. Zabieram się za poranne czytanie na forum historii porodowych: co, u kogo i jak długo. Wcale nie czuję się przez to lepiej. Może jedynie raźniej, że nie tylko mnie to czeka.  Moja ginekolożka kategorycznie zabroniła mi czytać te "rewelacje" w internecie i diagnozować się u "wujka google'a", zwłaszcza, że już dwa razy dzwoniłam do niej, że "na pewno mam cholestazę i zatrucie ciążowe ".  Przedpołudnie  Przeglądam stronę z wózkami , wciąż nie mogę się zdecydować miedzy dwoma modelami. Idę do pokoju dzieciaków i delektuje się widokiem dwóch łóżeczek, ciuszków na komodzie. Ogarnia mnie jednocześnie strach i podniecenie, już niedługo będę ich miała przy sobie. "Zacznie sie Kongo" - tak mówi moja mama.  W ramach przyśpieszenia porodu postanawiam wybrać...